Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Καλοκαιρινές γαστριμαργικές αναμνήσεις... και όχι μόνο!

Καλοκαιρινές γαστριμαργικές αναμνήσεις... και όχι μόνο!Γράφει η Αλίκη Δανάλη



Καλησπέρα σας,


Όχι… αυτή την φορά δεν θα σας πω για κάποια δραστηριότητα του House of Wine, στο πλαίσιο της δράσης μας «Δίπλα στην Τέχνη» , ούτε θα σας προσκαλέσω σε κάποια έκθεση ζωγραφικής, ή παρουσίασης βιβλίου, ή θεατρικής παράστασης, γιατί βλέπετε το καλοκαιράκι προγραμματίζουμε τις επόμενες κινήσεις μας και όπως στα σχολεία, από Σεπτέμβριο ξεκινάμε πάλι τις όποιες εκδηλώσεις μας.

Αυτή την φορά λοιπόν, θα σας μιλήσω για άλλα θέματα. Αν θέλετε τα διαβάζετε, αν πάλι δεν θέλετε… ρίξτε μια ματιά και που ξέρετε, μπορεί να σας αρέσει η πολυλογία μου. Όχι, όχι, δεν ήταν δική μου ιδέα, αλλά εκεί που ήμουν καθισμένη, στις μπαμπού καρέκλες, με το ουζάκι μου ανά χείρας και τις σαρδελίτσες και τις ελίτσες να μου κλείνουν το μάτι πάνω στο μικρό μαρμάρινο τραπεζάκι της αυλής, κάτω από ένα τεράστιο πλάτανο, ο Τάσος Πικούνης (μέρος της παρέας) μου λέει: “Μήπως να γράψεις κάποιο άρθρο για το House of Wine εκτός από τα γνωστά σου που σχετίζονται με την τέχνη, κάτι ανάλαφρο με καλοκαιρινή διάθεση, γιατί δεν θα στείλουμε τον Αύγουστο - ως είθισται- τις βδομαδιάτικες ενημερώσεις μας, και μην νομίζουν οι φίλοι μας ότι τους ξεχάσαμε;” Ε… τι να σας πω; Ότι ήμουν έτοιμη για αυτό; Φυσικά όχι, αλλά με την κουβεντούλα και μετά το δεύτερο ουζάκι είπα ναι… , όπως λέει και ο λαός μας, «λέγε λέγε το κοπέλι κάνει το παιδί και θέλει». Ιδού λοιπόν…

Καλοκαιρινό αρθράκι έ; Ανάλαφρο ε; Μάλιστα…..

Θα σας μιλήσω λοιπόν για τις προσωπικές μου καλοκαιρινές γαστριμαργικές και οινικές εμπειρίες ανά τα νησιά και τα βουνά, όχι… όχι όλες, μην φοβάστε! Θα επιλέξω μερικές, τις καλύτερες με την ελπίδα ότι αν βρεθείτε σε αυτά τα μέρη θα με θυμηθείτε και θα πιείτε και ένα ποτηράκι στην υγειά μου.

Όταν ήμουν σε μικρότερη ηλικία, φυσικά και δεν νοιαζόμουν για το πιο εστιατόριο ή ταβερνάκι θα επισκεπτόμουν στα νησιά ή στα ορεινά που πήγαινα. Βέβαια για τα μπαράκια δεν το συζητώ, έπαιρνα πληροφορίες προτού πάω για να ξέρω που να πάω, για ποτάκι, χορό και διασκέδαση, μέχρι στο ξενοδοχείο να αρχίσει το σερβίρισμα του πρωινού. .

Έλα όμως που μεγαλώνοντας (ηλικιακά εννοώ) οι παρέες μου αλλά και η δική μου διάθεση άρχιζε να αλλάζει κάπως (μην λέμε και ψέματα) και άρχισα να το ψάχνω περισσότερο το θέμα. Συζητούσαμε λοιπόν πριν τις διακοπές, όπου ήταν να βρεθούμε με την ή τις παρέες, στην Σαντορίνη, στην Μύκονο, στην Κεφαλονιά, στην Κρήτη, στην Ελαφόνησο, στην Φολέγανδρο, στην Αμοργό, στην Άνδρο, στην Σκόπελο, στην Σκιάθο, στην Τζιά, στην Ρόδο, στις Σπέτσες, στην Αλόννησο, στην Λευκάδα, στην Ζάκυνθο, στην Αιγινούλα, στον Πόρο, στην Υδρα, στο Γαλαξίδι, στην Ιτέα, στην Μήλο, στην Κίμωλο, στην Κύθνο, στην Σκύρο, στην Πάρο, στην Μάνη, στην Βυζίτσα, στην Βυτίνα, στο Πήλιο, στην Θεσσαλονίκη, στην Καρδίτσα, στην Αράχωβα και σε πολλά άλλα, ποιο θα είναι το κριτήριο για να επιλέξουμε από μόνοι μας το εστιατόριο που θα πάμε για φαγητό και τι εδέσματα προσφέρονται σε κάθε τόπο, τι κρασί και τι θέα θα έχει, και... και… κάναμε όνειρα που στις περισσότερες περιπτώσεις, κατά τύχη να πω, διαισθητικά να πω, πάντως έβγαιναν συνήθως αληθινά.

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες με πολλές πολλές λεπτομέρειες για το κάθε μέρος. Αλλά σαν αρχή και για να συνεχίσετε να με διαβάζετε θα γράψω για αυτά που έχουν μείνει αξέχαστα στην καρδιά μου και στον ουρανίσκο μου και  ...στο στομάχι μου.

Πρώτο αξέχαστο δείπνο, στην Μάνη ή μάλλον πρώτο αξέχαστο ούζο στην Αρεόπολη της Μάνης. Καφενές... εκεί που παίζουν ακόμη πρέφα οι ντόπιοι, αχανής εσωτερικά με λίγα ξύλινα τετράγωνα τραπέζια -τα γνωστά παλιά-, με ξύλινες καρεκλίτσες και στρογγυλά τραπεζάκια στην μικρή αυλή στην σκιά του δέντρου και δύο ξύλινους σκεπασμένους με κουρελούδες πάγκους… και με δύο ντόπιους να πίνουν μπύρα και τον μεγαλούτσικο σε ηλικία καφετζή να πηγαίνει μια πορτοκαλάδα στον κρεμαστό τσίγκινο δίσκο στο απέναντι μανάβικο.

Στην είσοδο της Αρεόπολης πριν πάς στην μεγάλη πλατεία. Ώρα 11 το πρωί και το κοκορέτσι και το εξοχικό να μας έχουν σπάσει την μύτη! Όχι στο καφενείο αλλά δυο βήματα πιο κάτω, στο ψητοπωλείο. Αποφασίζουμε να κάτσουμε γιατί ο ένας από τους δύο ντόπιους πελάτες, με το που μας είδε μας καλημέρισε με τέτοιο χαμόγελο που δεν γινόταν να μην κάτσεις, άσε που ήταν και η ώρα του ούζου, άσε που μύριζαν και τα ψητά και οι κατακόκκινες ντομάτες έλαμπαν στο καφάσι στο απέναντι μανάβικο…

Ξεκινήσαν τα ουζάκια με τον παραδοσιακό μεζέ, ντοματούλα, τυράκι, ελίτσα, μικρά κομματάκια ψωμί και λουκάνικο, και να στην υγεία σας με τους ντόπιους, και να κουβεντούλα, και να που μάθαμε όλα τα καλά και τα κακά του τόπου αλλά και την ιστορία της ζωής τους και όλα ωραία και καλά… και ο καφετζής να πηγαινοέρχεται με νέα μεζεδάκια. Αλλά εμένα εκεί… το μυαλό μου στο ψητό! Ε κάποια στιγμή δεν άντεξα και είπα δυνατά: «Έγκυος δεν είμαι αλλά αν δεν φάω κοκορέτσι και κοντοσούβλι ή εξοχικό στον καφενέ με το ουζάκι μου, εγώ από εδώ δεν το κουνάω!»

Ε… τι ήταν να το πω; Ο ένας από τους ντόποιους σηκώνεται, με παίρνει αλα μπρατσέτα και με πάει στο ψητοπωλείο, διαλέγει τα καλύτερα, τα πακετάρει, τα πληρώνει, με ξαναπαίρνει από το μπράτσο και πίσω στο καφενεδάκι. Άρχισαν εκεί τα κεράσματα, τα ούζα και οι μπύρες είχαν την τιμητική τους, με αποτέλεσμα να φύγουμε στις 4 το απόγευμα γεμάτοι από εικόνες, χαμόγελα, φιλοξενία, ευτυχία μεγάλη που πήραμε και δώσαμε χαρά, και με την υπόσχεση να μην ξεχάσουμε αυτή την στιγμή.

Και έτσι έγινε, δεν την ξεχάσαμε. Την καταγράφουμε εδώ… Στην υγειά σου Δημήτρη!! .
Λιμένι - Μάνη
Το βράδυ μετά από ένα υπέροχο ύπνο, ξεκούραση και καφεδάκι στο καταπληκτικό ξενοδοχείο LIMENI VILLAGE, κατηφορίσαμε στην Ψαροταβέρνα του Τάκη στο Λιμένι.

Ώρα δειλινού, δύο ζευγάρια τουριστών, στα γύρω τραπεζάκια και στο μεγάλο τραπέζι κάποια παιδάκια, η μαμά τους, η γιαγιά τους που συζητούσαν για το βραδινό τους. Αργότερα μάθαμε ότι ήταν η οικογένεια. Ότι και να πω για την ψαροταβέρνα του Τάκη είναι λίγο. Καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι που απέχει από την θάλασσα 5 σκαλιά, στα οποία σκαλιά καθαρίζουν μπροστά σου με θαλασσινό νερό τα ψάρια που διαλέγεις από το πάγκο του μαγαζιού ή τα οστρακοειδή που τα βλέπεις ζωντανά στην βιτρίνα (σε σημείο που σκέφτεσαι αν πρέπει να τους στερήσεις την ζωή για να ικανοποιήσεις τα γούστα σου), το ηλιοβασίλεμα με τον ήλιο να βυθίζεται μέσα στην θάλασσα, να σου θυμίζει τι σημαίνει έρωτας, το λευκό κρασί από την πολύ καλή wine list στην σαμπανιέρα στην διπλανή καρέκλα, γιατί όσο και να το αγαπάς δεν θέλεις να χάσεις ούτε ένα pixel από την δύση, και εκεί, εκεί μέσα στην θάλασσα, στα πόδια σου, την τεράστια θαλάσσια χελώνα (μακαρίτισα πιά!) να γεύεται νωχελικά τις μπουκίτσες που όλοι μας -μα όλοι μας!- τις προσφέραμε με αντάλλαγμα να παραμείνει κοντά μας όση περισσότερη ώρα γινόταν. Η μεγάλη σχάρα να περιμένει τα φρεσκότατα - ίσως και τα πιο φρέσκα που έχω γευτεί στην ζωή μου- (όμοια με αυτά που μου έφερνε ο ψαράς όταν ήμουν μικρή, από την βάρκα στο τηγάνι της μαμάς).

Και μετά η γεύση... Αυτή η γεύση, αυτό το χοντρό αλάτι, αυτό το καλοψημένο ζουμερό ψάρι, το λαδολέμονο με την ριγανίτσα, τα βραστά λαχανικά al dente- όπως ακριβώς πρέπει- και γουλιά- γουλιά το υπέροχα παγωμένο λευκό κρασί… ένα θαυμάσιο Ασύρτικο Σαντορίνη Σιγάλα, και τέλος το κερασμενο φρουτάκι.

Η τιμή ήρθε να συμπληρώσει την ευτυχία βραδιάς, αφού ήταν πολύ λογική.

Ανηφορίζοντας προς το ξενοδοχείο, το βλέμμα απλωνόταν στον στενό κόλπο που άρχιζε να μεταμορφώνει η καλή νεράιδα τον χρυσοκέντητο μανδύα του στο χρώμα του blue black βελούδου, για να μας κατακτήσει μια για πάντα και να κρατήσει την μνήμη μας εκεί, κάτω από τους ήχους κλασικής μουσικής με μια Vodka πορτοκάλι, στην υπέροχη ταράτσα του ξενοδοχείου.

Όσοι βρεθείτε στην Μάνη, δεν ξέρω αν θα βρείτε τον καφενέ, αφού δεν είδα αν είχε κάποιο όνομα για να σας το πω, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να πιείτε ένα ποτήρι κρασί με ότι εσείς επιλέξετε να το συνοδεύσετε στην Ψαροταβέρνα του Τάκη.

Αν με θυμηθείτε, πιείτε ένα ποτηράκι και στην υγειά μου….

Αυτά για αρχή… στην υγειά σας!


Αλίκη Δανάλη

Μοιραστείτε το άρθρο: