Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Φθινοπωρινές Τσιπουρο-ουζομαχίες!

Φθινοπωρινές Τσιπουρο-ουζομαχίες!Γράφει η Αλίκη Δανάλη


Γειά σας φίλοι μου,

Σεπτέμβριος, Κυριακή μεσημέρι με ήλιο και συννεφιά, με καλή διάθεση και με μέτρια όπως και ο καιρός, ανάμεσα σε προτάσεις φίλων για τσαλαβούτημα στην θάλασσα, ή για βόλτα στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου με τελικό προορισμό κάποια στεκάκια στην πανέμορφη Πλάκα ή στ’Αναφιώτικα, ή για μεσημεριανό bbq στο σπίτι, …. εγώ επέλεξα την πρόταση μερικών άλλων φίλων για τσιπουρο-ουζομαχίες, που αλλού ? κοντά στην θάλασσα μέν, χωρίς θέα στην θάλασσα δε, όπερ και έπραξα .

Σεπτέμβριος λοιπόν στην Αθήνα μας… όσο και να το ξέρεις ότι ο χειμώνας είναι προ των πυλών, κάτι οι λιακάδες, κάτι οι μυρωδιές από τα νυχτολούλουδα το βράδι στα δρομάκια, κάτι η σκέψη ότι μεγαλώνει η νύχτα και σε μερικές μέρες στις 6 το απόγευμα θα είναι σκοτεινά, κάτι οι έννοιες που έρχονται και σε πασπαλίζουν ως άχνη ζάχαρη μαζί με τα πρωτοβρόχια, εμένα προσωπικά με βάζουν στην διαδικασία να βρίσκω σημεία διαφυγής, για να κρατώ ζωντανές τις καλοκαιρινές μου αναμνήσεις, μέσα στην πόλη που τόσο αγαπώ.

Κάπως έτσι, ανακάλυψα και το Σαρδελάκι.

Νάμαστε λοιπόν 6 φίλοι, που δεν έκαναν τα παραπάνω που ανέφερα, οι οποίοι με ακολούθησαν για μια παρείστικη απόδραση στην Γλυφάδα. Θα μου πεις… σιγά την απόδραση, στην Γλυφάδα και μάλιστα Κυριακή μεσημέρι όπου γίνεται ο χαμός, δεν βρίσκεις να καθίσεις ούτε σε παγκάκι, όλα τα μαγαζιά και τα παντός είδους εστιατόρια, σουβλασερί, ψαροταβέρνες, ουζερί καφέ κλπ κλπ είναι γεμάτα. Ε ναι λοιπόν σε αυτή την Γλυφάδα, με μια μικρή διαφορά. Φθάσαμε στο Σαρδελάκι στη 1 παρά τέταρτο, νωρίς νωρίς για να βρούμε τραπέζι και να απολαύσουμε με κάποια ηρεμία ως τις 2:30 περίπου το ουζάκι μας.

Να σας πω πως δεν το απολαύσαμε θα είναι τρανό ψέμα. Με το που καθίσαμε έφθασαν τα σουπλά λαδόκολλες, το κρεμαστό τσίγκινο δισκάκι με τις χαρτοπετσέτες και το αλάτι (σε αλατιέρα παλιού τύπου αυτή που χρησιμοποιούσαν κάποτε στα σουβλατζίδικα για να ρίχνουν μπόλικο αλάτι και είχαν και αντίστοιχη για κόκκινο πιπέρι), ψωμί λευκό και μαύρο λεπτοκομμένες φέτες και προτού σχεδόν προλάβουν να τα στρώσουν, να σου ο Σταμάτης (ένας από τους ευγενέστερους και σβέλτους σερβιτόρους που έχω συναντήσει) με τον δίσκο για τα πρώτα. Ταραμοσαλάτα χειροποίητη, φάβα, ρέγκα, τσίρος, γαύρος μαρινάτος, κίτρινο τυράκι κομμένο κονκασέ, πιπεριές ξιδάτες, τυροκαφτερή, σκουμπρί, φρέσκια τηγανιτή αλάδωτη πατάτα και να πώ την αλήθεια μου είχε και άλλα μικρά πιατάκια αλλά δεν τα θυμάμαι όλα. Ανέφερα μόνο αυτά που επιλέξαμε. Ένα κι’ένα όλα.

Οι μισοί της παρέας επέλεξαν τσίπουρο και οι άλλοι μισοί ουζάκι. Έφθασαν και τα παγάκια σερβίραμε τα πρώτα και αρχίσαμε τα άντε στην υγεία μας, καλό φθινόπωρο, καλή συνέχεια και γενικά νάμαστε καλά να βρισκόμαστε, να τα πίνουμε και να μονιάζουμε. Τσιμπολογούσαμε δεν τσιμπολογούσαμε για δέκα λεπτά και να σου πάλι ο Σταμάτης να μας ρωτήσει αν είναι όλα όπως τα θέλαμε και να μας ενημερώσει για τις σαλάτες και τα κυρίως… Αχινοσαλάτα, σαλάτα βραστά λαχανικά, καρότο, πατάτα, μπρόκολο, κολοκυθάκια, παντζάρια (μια πανδαισία) , χόρτα, χωριάτικη με ξυνομιζύθρα, κλπ κλπ , προσφυγάκια, βλάχος, συναγρίδα, φιλεταρισμένη, κουτσομούρα , ψητή σαρδέλα σερβιρισμένη με κρεμμύδι, ντομάτα και μαϊντανό , κόκκινες γαριδούλες, μαγειρευτό χταπόδι με μακαρονάκι, γαύρο γιουβέτσι, παστό μπακαλιάρο με σκορδαλιά και παντζάρια κλπ κλπ και επειδή είμασταν και τυχεροί σήμερα είχε και καβούρια…τα πολυπόθητα και δυσεύρετα Ελληνικά καβούρια ίσως τα νοστιμότερα της Αθήνας.

Οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού είναι δύο νέοι άνθρωποι, που νοιάζονται να σε περιποιηθούν σαν νάσαι στο σπίτι του. Δεν σου χαλάνε χατίρι σε όποια παραξενιά κι’ αν έχεις (που καλό είναι να μην έχεις) σε ρωτάνε με αληθινό ενδιαφέρον αν είσαι ευχαριστημένος, δεν το έχουν σε τίποτα να σου αλλάξουν το πιάτο αν για οποιοδήποτε λόγο δεν είναι της αρεσκείας σου, σου προσφέρουν το χαμόγελό τους και σκίζονται να σε εξυπηρετήσουν, δεν κάνουν κρατήσεις για να μην δημιουργήσουν δυσαρεστημένους πελάτες και σου προσφέρουν ένα γλυκάκι και ένα κάτι σαν σορμπέ λεμόνι στο τέλος για να φύγεις με ακόμη καλύτερη γεύση και από το χαμόγελό τους.

Να πάτε στο Σαρδελάκι αλλά όχι σε ώρες αιχμής γιατί είναι συνήθως γεμάτο και είναι δυσάρεστο να περιμένει κανείς και μισή ώρα για τραπέζι. Να πάτε καθημερινές μεσημεράκι νωρίς ή και απογευματινά κατά τις 8 και να φύγετε όταν αρχίσει να γίνεται ο χαμός για μια βολτίτσα στην παραλία που είναι περίπου 10 λεπτά με τα πόδια. Είναι ένα μέρος που θα ευχαριστηθείς την ποιότητα και την υπηρεσία σε χαλαρό περιβάλλον, σε πολύ μα πάρα πολύ λογικές τιμές.

Το ότι είμαι των Νοτίων προαστείων νομίζω το έχετε καταλάβει….τι να κάνω? αγαπώ πολύ την θάλασσα και μόνο να μυρίζω τους νοτιάδες της, να βλέπω και να ακούω τον παφλασμό των κυμάτων της, να βλέπω να αλλάζει χρώματα με τα ηλιοβασιλέματα και τα φεγγάρια, μου φτιάχνει η διάθεση. Θα μου πεις ναι, αλλά δεν μας μίλησες για κάποιο ουζερί πάνω στην θάλασσα και όντως δεν σας μίλησα για κάτι τέτοιο, παρ’ ότι έχω βρει και ένα τέτοιο..πάνω σε έναν βράχο ακριβώς πάνω απ’ την θάλασσα. Δεν σας είπα όμως τίποτα για αυτό γιατί δεν έχει σταθερό ωράριο και δεν είναι ακριβώς ουζερί.

Πρόκειται για μια καντίνα όπου εκεί τηγανίζουν το μαριδάκι, τα καλαμαράκια, ψήνουν το χταποδάκι και τις πιπεριές στα κάρβουνα, δεν έχει φρέσκιες τηγανιτές πατάτες και τα τραπεζοκαθίσματα είναι πλαστικά (κάτι που προσωπικά με ενοχλεί). Είναι λοιπόν μια καντίνα στο πουθενά στον δρόμο προς την Βάρκιζα πριν ή μετά το Island (αυτό ποτέ δεν μπορώ να το θυμηθώ) αλλά την βρίσκω πάντα πηγαίνοντας, γιατί μου σπάει η μύτη στην διαδρομή και λέω άααααα εδώ μπαίνουμε στον παράδρομο. Είναι ένα σημείο που συνήθως πηγαίνουν για καταδύσεις και που αν κάποιος το βρει, αξίζει να κάνει μια στάση για να απολαύσει κάτι άλλο, σε φυσικό περιβάλλον, φθάνει να είναι καλοκαιράκι, να μην έχει ντάλα ήλιο γιατί δεν έχει τέντες και να του αρέσει μια απόδραση άκρως καλοκαιρινή, λιτή και απέριττη.

Υπάρχει όμως ένα άλλο μαγαζάκι, το «Έτσι απλά» που βρίσκεται και αυτό σε απόσταση από την θάλασσα, δυστυχώς πάνω σε κεντρικό δρόμο όχι πολυσύχναστο ευτυχώς, στα σύνορα Παλαιού Φαλήρου – Καλαμακίου. Θα το χαρακτήριζα «ταμάμ» για ένα τσιπουράκι στα γρήγορα. Ξύλινα όμορφα λευκά και κόκκινα τραπεζοκαθίσματα, πολύ όμορφα στημένο, με την καλύτερη ίσως ποικιλία θαλασσινών στην καλύτερη τιμή. Καλαμαράκια (τα πιο αφράτα), χταποδάκι, μαριδούλες ή γαύρο ανάλογα τι έχει φρέσκο κάθε φορά, γαρίδες nr.1, μύδια πεντανόστιμα με έναν ιδιαίτερο τρόπο μαγειρεμένα, ταραμοσαλάτα, αυτά για δύο άτομα , με ψωμάκι και ένα μπουκαλάκι Βαρβαγιάννη 17 euro. Την ποικιλία, αν δεν έχεις μάθει να τρως πολύ δεν την τελειώνεις.

Έτσι απλά , αξίζει αν περνάει κάποιος από εκεί να κάνει ένα διάλλειμα και να αισθανθεί σαν να βρίσκεται σε κάποιο τσιπουράδικο εκτός Αθήνας. Φυσικά έχει μεγάλο κατάλογο θαλασσινών και ορεκτικών και όλα του τα πιάτα είναι από αξιόλογα έως πάρα πολύ αξιόλογα και πολύ οικονομικά. Το service άψογο και γρήγορο και πάντα με χαμόγελο.

Δεν θέλω να αδικήσω άλλα πολύ καλά ουζερί και τσιπουράδικα που ίσως να μην γνωρίζω, ή που ίσως γνωρίζω και δεν τα ανέφερα. Σας μίλησα όμως για τα παραπάνω γιατί και στα τρία αυτά μαγαζάκια ξεχνιέμαι, νομίζοντας ότι είμαι ακόμη διακοπές, ελπίζοντας πως έτσι θα αισθανθείτε και εσείς αν τα επισκεφθείτε και είμαι σίγουρη ότι θα το καταευχαριστηθείτε.

Η ώρα είναι 5:45 και το πάει για βροχούλα…. μπορώ να πω ότι μυρίζει ήδη… τα πιτσιρίκια της γειτονιάς έχουν κατέβει για ποδήλατο, για όση ώρα προλάβουν και τιτιβίζουν σαν σπουργιτάκια… Εγώ μόλις τελείωσα ένα ακόμη άρθρο εν Αθήναις και σας αποχαιρετώ έχοντας ακόμη την γεύση από το σορμπέ λεμόνι που ταιριάζει απόλυτα μετά τα ουζάκια.


Αλίκη Δανάλη

Μοιραστείτε το άρθρο: