Charlie Hebdo: Μια σχέση αγάπης με τις ετικέτες κρασιού

Charlie Hebdo: Μια σχέση αγάπης με τις ετικέτες κρασιού
Στις 14 Ιανουαρίου 2015, στις 09:00 πμ οι λέξεις «Je suis Charlie" ("Είμαι ο Τσάρλι») έχουν ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο σε ένδειξη συμπαράστασης προς τα θύματα του μακελειού στη γαλλική σατιρική εβδομαδιαία Charlie Hebdo.

Όλοι γνωρίζουν πιά ότι στην τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, μεταξύ των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν εκείνη την ημέρα ήταν πέντε από τους πιο διάσημους γελοιογράφους της Γαλλίας. Εκείνο που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι ότι η επίθεση στο Charlie Hebdo αφαίρεσε επίσης τις ζωές τριών από τους σχεδιαστές των πιο εξωφρενικών ετικετών κρασιού της Γαλλίας, και ίσως του κόσμου!

"Ήταν φίλοι μου», εξηγεί ο οινοποιός του Μπορντό Gérard Descrambe. Για περισσότερα από 40 χρόνια, ο Descrambe ανέθετε στους γελοιογράφους του Charlie Hebdo αλλά και σε άλλους να σχεδιάζουν εντυπωσιακές ετικέτες κρασιού με θέματα από μεθυσμένους έως σχέδια με σαφές σεξουαλικό χιούμορ. "Το πνεύμα τους ήταν να γελοιοποιούν τα πάντα και να ξεσκεπάζουν με τον τρόπο τους τις μεγαλύτερες ανοησίες στον κόσμο. Και σκοτώθηκαν σε μια από τις μεγαλύτερες πράξεις ανοησίας."

Η σταδιοδρομία των σκιτσογράφων σαν σχεδιαστές ετικετών κρασιού ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν ο Descrambe και ο αδελφός του Christian, ανέλαβαν από τον πατέρα τους το Château des Graves Barrail, στην περιοχή του St.-Emilion.

Ο Descrambe ήταν τότε ένας νεαρός απόφοιτος τηλεπικοινωνιών και ποτέ δεν είχε προετοιμαστεί για μια καριέρα στο κρασί, μέχρις ότου ο πατέρας του αρρώστησε. Το Μπορντό ήταν τότε σε κρίση, και ο Descrambe προσπάθησε να βρει τρόπους ώστε να ξεχωρίσει με κάποιο τρόπο το κτήμα της οικογένειας, στην πόλη του Αγίου Sulpice de Faleyrens, όπου ο πατέρας του καλλιεργούσε τα αμπέλια του με οικολογικές μεθόδους ήδη από το 1954.

«Ήταν οι αρχές της δεκαετίας του 1970, και κανείς δεν ήξερε τίποτα για την οργανική καλλιέργεια», διηγείται ο Descrambe.

"Οι μόνοι άνθρωποι που ήξερα ότι ασχολούνταν με την οικολογία ήταν στο Charlie Hebdo", συνεχίζει ο Descrambe. Έτσι έγραψε μια επιστολή σε έναν από τους ιδρυτές του Charlie, το Georges Bernier ("Le Professeur Choron"), στο οποίο πρότεινε ότι αν Bernier παράγγελνε κρασί, ο ίδιος (Descrambe) θα έβαζε παραγγελία για τις ετικέτες.

Ο Bernier έκανε την παραγγελία, «Και αυτό», διηγείται ο Descrambe χωρίς ειρωνεία, "ήταν η αρχή μιας όμορφης ιστορίας αγάπης."

Το ένα μετά το άλλο όλα αυτά τα χρόνια, οι γελοιογράφοι του Charlie Hebdo εντάχθηκαν στις τάξεις των συνολικά 18 Γαλλων σκιτσογράφων που συνέβαλλαν στη δημιουργία περισσότερων από 50 προκλητικών και ριζοσπαστικών ετικετών.

Ο Descrambe χρησιμοποιούσε μια επιλογή από αυτές τις ετικέτες κάθε χρόνο για περίπου τις μισές από τις φιάλες που παρήγε. Το άλλο μισό έβγαινε με τις παραδοσιακές ετικέτες του Μπορντό.

«Ήταν πάντα η φιλοσοφία μου ο κόσμος να διασκεδάζει με το κρασί», λέει ο Descrambe. «Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι στο Μπορντό που δεν ξέρουν πώς να διασκεδάζουν με κρασί. Το παίρνουν πολύ στα σοβαρά. Κάπως σαν ιεροτελεστία».

Το 2008, Ο Descrambe πουλάει τους αμπελώνες του στο St.-Emilion, αλλά ο ίδιος και ο γιος του ο Olivier, εξακολουθούν να παράγουν περίπου 3.300 κιβώτια κρασιού ανά έτος κάτω από την ετικέτα του Château Renaissance (που επίσης έχει ετικέτες από τους γελοιογράφους του Charlie). Τα κρασιά του εξάγονται στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία, αλλά όχι στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Στις 7 Ιανουαρίου, ο Descrambe ήταν στο σπίτι όταν έλαβε ένα SMS από το γιο του, που έγραφε "Πυροβολισμοί στο Charlie Hebdo".

"Ήξερα αμέσως τι συνέβη,» λέει ο Descrambe. "Είχαν δεχθεί απειλές ότι θα τους σκοτώσουν για επτά ή οκτώ χρόνια» από ισλαμιστές".

Τρεις από τους φίλους από το  Charlie Hebdo που είχαν σχεδιάσει ετικέτες για τον Descrambe, ο αρχισυντάκτης, Stéphane Charbonnier (ψευδώνυμο Charb), ο Georges Wolinski και ο Bernard Verlhac (Tignous) -ήσαν μεταξύ των 12 που σκοτώθηκαν από τους τρομοκράτες.

Συντετριμμένος από το μακελειό, Descrambe λέει, "ελπίζω ότι ο θάνατός τους θα αλλάξει κάτι."

Ο Descrambe θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί τα έργα τους στις φιάλες των κρασιών του. «Το χιούμορ είναι απαραίτητο, είναι αυτό που εξαφανίζει την απελπισία», λέει. «Είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να το χωνέψουν που γίνονται δυσκοίλιοι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούν να χαμογελούν».



(Ελεύθερη μετάφραση μέρους του άρθρου του Robert Camuto: “Charlie's Labels” στο Wine Spectator)

Μοιραστείτε το άρθρο: