Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Ελλάδα είναι... ο Ηλίας, ο Γιώργος ο Λευτέρης, ο Χρήστος, ο Κωστής, ο Gregory...

Ελλάδα είναι... ο Ηλίας, ο Γιώργος ο Λευτέρης, ο Χρήστος, ο Κωστής, ο Gregory... Από τον Γ. Μιχαήλο



Το τελευταίο χρονικό διάστημα αποτελεί ‘talk of the town’… και όταν η πόλη που το ‘πιάνει στο στόμα’ της, δεν είναι άλλη από τη Νέα Υόρκη και τους New York Times, μέσω της ‘πολυσύχναστης’ στήλης του Eric Asimov, τότε αυτό δεν μπορεί να είναι παρά μια ενθαρρυντική, απόλυτα θετική εξέλιξη. Θα μου πείτε ότι δεν είναι κάτι ασυνήθιστο η Ελλάδα να αποτελεί πρώτη είδηση στα ξένα έντυπα ή ηλεκτρονικά μέσα, μιας που φρόντισαν και φροντίζουν εξαιρετικά προς αυτή την κατεύθυνση οι ‘άρχοντες’ αυτού του τόπου. Εγώ όμως αναφέρομαι φυσικά, στο επώνυμο, εμφιαλωμένο, ποιοτικό, Ελληνικό κρασί, το οποίο μπορεί όπως όλοι μας εντός των συνόρων να διάγει βίο αβίωτο, στο εξωτερικό ωστόσο, έχει ανοίξει για τα καλά τα ‘φτερά’ του. Η ‘πτήση’ έχει για την ώρα προορισμό πασίγνωστες παγκόσμιες αγορές όπως αυτή της Αμερικής, αλλά και ‘παρθένα’ ακόμα, ανεξερεύνητα οινικά εδάφη, όπως αυτά της Βραζιλίας, του Μεξικού, ακόμα και της Μαλαισίας!

Μαζί με το Ελληνικό κρασί βλέπω ωστόσο να ‘πετάνε’ προς τις αγορές του εξωτερικού και πολλοί εξαιρετικοί νέοι άνθρωποι του χώρου, εφόσον για άλλη μια φορά αποδεικνύεται περίτρανα ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να κρατήσει τα παιδιά της. Αυτό αποτελεί το δικό μας εσωτερικό ‘talk of the town’. Ποιος μένει ποιος φεύγει , που στάλθηκαν βιογραφικά και ποιοι είναι οι επόμενοι που θα κάνουν το ‘μεγάλο’ βήμα μετά τον Ηλία, τον Γιώργο, τον Χρήστο, τον Λευτέρη, τον Gregory… Εγώ προσωπικά αισθάνομαι μεγαλύτερη μοναξιά, μιας που το κρασί είναι κάτι το οποίο πάντα μέσα στην καρδιά μου το έχω συνδέσει, με ατελείωτες ‘οινοποσίες’ μαζί με όλους αυτούς τους φίλους, με διεθνείς ‘μάχες’ ανάμεσα σε παλαιωμένα Γερμανικά Riesling και ακούραστες από το χρόνο ‘Σαντορίνες’ και ανακάλυψη οινικών ‘διαμαντιών’, που η δοκιμή τους και μόνο μας έκανε να πιστεύουμε ότι υπάρχει Θεός. Αναρωτιέμαι ωστόσο μήπως το γεγονός της μετανάστευσης αυτών των ανθρώπων είναι ακόμα μια ‘ευκαιρία’ για το Ελληνικό κρασί στο εξωτερικό;

Όλα αυτά τα νέα παιδιά αποτελούν άλλη μία ισχυρή ‘φωνή’ για την χώρα μας και την ποιότητα των κρασιών της εκεί έξω. Και πραγματικά ενώ οι αλλαγές που συντελέστηκαν στο ποιοτικό κομμάτι τα τελευταία 20 χρόνια στο Ελληνικό κρασί ήταν τεράστιες και οι Έλληνες οινοποιοί εργάζονται ακούραστα προς αυτή την κατεύθυνση, οι ‘φωνές’ ή αλλιώς οι πρεσβευτές αυτής της αλλαγής, ήταν μέχρι σήμερα τουλάχιστον ελάχιστοι. Ακόμα παλεύει η Ελλάδα να αποσυνδέσει την σύγχρονη εικόνα της από τη ρετσίνα και φυσικά υπάρχουν ακόμα καταναλωτές στο εξωτερικό, που η μόνη τους προσλαμβάνουσα σε σχέση με το Ελληνικό οινικό γίγνεσθαι, είναι ένα κρασί η επίκτητη γεύση του οποίου κάνει τον Mark Squires να αρνείται πεισματικά να το αξιολογήσει. (Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνώ μαζί του, μιας που οι νέας γενιάς ρετσίνες, σε αρκετές περιπτώσεις δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα σε ποιότητα, από τα υπόλοιπα Ελληνικά κρασιά)

‘Φωνές’, πολλές λοιπόν και δυνατές, θα εδραιώσουν την χώρα μας στο εξωτερικό και θα βοηθήσουν να ανασάνει λίγο και εντός. Και τρελαίνομαι όταν ακούω νέοι άνθρωποι, όπως οι πιτσιρικάδες οινοποιοί της Νάουσας, δίπλα στο δικό τους κρασί να παρουσιάζουν με την ίδια θέρμη την δουλειά του κολλητού φίλου και ‘συναγωνιστή’ στην προσπάθεια τους για αναγνώριση, τόσο εντός όσο και εκτός των συνόρων. Γούσταρα όταν ήρθε ένας από αυτούς, ο Κωστής Δαλαμάρας στο μαγαζί και μου είπε: ‘αν θέλεις μπορείς κάποια στιγμή να προτείνεις αντί για τέσσερα κρασιά από ένα οινοποιείο του μήνα στη λίστα του μαγαζιού, τέσσερα κρασιά από τέσσερα οινοποιεία της περιοχής μας. Εμείς βγαίνουμε προς τα έξω ως ‘περιοχή’ και όχι μεμονωμένα και αγωνιούμε για να πρεσβεύσουμε το κρασί της Νάουσας και όχι τους εαυτούς μας’. Η προσωπική αναγνώριση και οι πωλήσεις είναι κάτι που θα έρθουν ως φυσικό επακόλουθο. ‘Γουστάρω’ επίσης όταν σηκώνω το τηλέφωνο να καλέσω στα τμήματα εξαγωγών των Ελληνικών οινοποιείων για να ζητήσω πληροφορίες και ‘τρώω’ πόρτα, επειδή οι ‘ομάδες’ βρίσκονται σχεδόν πάντα σε κάποια έκθεση ή εκδήλωση στο εξωτερικό, και ας δυσκολεύει αυτό τη δουλειά μου. Δόξα το Θεό τέτοια παραδείγματα πληθαίνουν συνεχώς, αλλά ανέφερα την χαρακτηριστική περίπτωση των νέων οινοποιών της Νάουσας, γιατί θεωρώ ότι αποτελεί αυτή τη στιγμή ότι πιο ‘φρέσκο’ για την Ελλάδα σε επίπεδο αντίληψης.

Η Ελλάδα είναι μία οινική χώρα που διαθέτει το τεράστιο πλεονέκτημα των γηγενών ποικιλιών, ενός θησαυρού, ο οποίος ήταν ανεξερεύνητος για τους περισσότερους λάτρεις του κρασιού στο εξωτερικό έως τώρα. Ανεξερεύνητος και από εμάς τους ίδιους, αφού δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε ήδη μυηθεί στην γοητεία μιας ξηρής Μαυροδάφνης, ενός σπάνιου Μαυροτράγανου ή μίας μοναδικής Λημνιώνας. Ή τι θα λέγατε για ένα λευκό Βιδιανό ή ένα Ασύρτικο από τη Δράμα ή έναν Τινακτορώγο από την Πελοπόννησο; Φεύγοντας λοιπόν αυτά τα παιδιά, παίρνουν μαζί τους όλες αυτή την ‘προίκα’ στη ‘βαλίτσα’ τους. Το Ασύρτικο κυλάει στο αίμα τους και το Ξινόμαυρο θα τους κάνει να ξεχωρίσουν και να διακριθούν στα ‘μάτια’ του αφεντικού τους. Οι ‘φωνές’ τους και οι γνώσεις τους, θα έρθουν να ενωθούν με τις εξαιρετικές κριτικές του Mark Squires, τις αναφορές του Eric Asimov, τα Ασύρτικα που επιλέγει ο Tim Atkins MW ως προτάσεις για το καλοκαίρι, ή τα Ελληνικά κρασιά που σερβίρει σε ποτήρι ο sommelier Michael Madrigale στο ‘καυτό’ Bar Boulud στη Νέα Υόρκη. Το πάθος τους για το κρασί, θα συναντήσει τις ατέρμονες προσπάθειες του κυρίου Μάνεση, της Σοφίας Πέρπερα, του Markus Stolz, οι προωθητικές ενέργειες των οποίων, μαζί φυσικά με την προσπάθεια όλων των μικρών και μεγάλων Ελλήνων παραγωγών, ανεβάζουν το Ελληνικό κρασί πιο ψηλά. Ευτυχώς για πρώτη φορά υπάρχει και το εθνικό στρατηγικό σχέδιο, αρωγός σε αυτή την προσπάθεια, ακόμα και αν υπάρχουν κάποια προβλήματα στη λειτουργία του.

Αλλάζουν τα πράγματα και πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι όλοι μας. Η κρίση υπάρχει και από ότι φαίνεται θα υπάρχει για αρκετό χρονικό διάστημα ακόμα. Όσο και να είναι στενάχωρο το γεγονός ότι οι ευκαιρίες εντός Ελλάδας μειώνονται συνεχώς, είναι κάτι ‘πιτσιρικάδες’ (στα χρόνια ή στο πνεύμα), που με γεμίζουν αισιοδοξία για το μέλλον και της χώρας γενικότερα, αλλά και του κρασιού ειδικότερα. Η αλλαγή προς το καλύτερο, είμαι πεπεισμένος ότι δεν θα έρθει ούτε από το Πασόκ, ούτε από τη Νέα Δημοκρατία, ούτε από τον Αλέξη (όπως τον λέει η γιαγιά μου), ούτε από κανέναν από όλους αυτούς. Ο Ηλίας, ο Γιώργος ο Λευτέρης, ο Χρήστος, ο Κωστής, ο Gregory, από όπου και αν βρίσκονται, από όπου και αν παλεύουν, είναι ανάμεσα σε αυτούς που κάνουν την Ελλάδα και το Ελληνικό κρασί ‘Talk of the Town’, για τους λόγους που πρέπει. Δεν είναι ώρα να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με την ‘Ελλάδα’ που παλεύει σκληρά για ένα καλύτερο αύριο;



Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: