Η βασίλισσα της Ευρώπης

Η βασίλισσα της Ευρώπης Από τον Γ. Μιχαήλο


Αφού η Τσίτα, η ελεφαντίνα με τις μαντικές ικανότητες, δεν κατάφερε τελικά να προβλέψει σωστά το αποτέλεσμα του ημιτελικού αγώνα Ισπανίας-Πορτογαλίας, ήρθε η σειρά μου να κάνω πρόβλεψη εν όψει του τελικού του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Και μπορεί να ευγνωμονούμε τους Ιταλούς για την νίκη τους επί των Γερμανών και την εκδίκηση που πήραν για λογαριασμό του φτωχού Ευρωπαϊκού Νότου, ωστόσο είμαι πεπεισμένος ότι την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές η ιστορία θα έχει γράψει Ισπανία, ως πρωταθλήτρια Ευρώπης, για δεύτερη συνεχόμενη φορά.
Στα δικά μου μάτια η Ισπανία είναι αυτή τη στιγμή μία από τις πιο συναρπαστικές Ευρωπαϊκές χώρες. Για ποιο λόγο βέβαια, τόσο η Ισπανία όσο και η Ελλάδα, τα δύο ‘φιλέτα’ της Ευρωπαϊκής ηπείρου, βρίσκονται σε εξαιρετικά δυσάρεστη οικονομική κατάσταση, είναι κάτι το οποίο ειλικρινά δεν μπορώ να αντιληφθώ ή μάλλον καλύτερα δεν μπορώ να αποδεχτώ. Οι Ισπανοί καταφέρνουν παρά τα όποια προβλήματα να υπερέχουν σε παγκόσμιο επίπεδο, σε τομείς όπως ο αθλητισμός, η γαστρονομία, το design, ο κινηματογράφος, οι τέχνες και η αρχιτεκτονική. Ferran Adria, Santiago Calatrava, Javier Bardem, Pedro Almodovar, Rafael Nadal, είναι μόνο μερικές σημαντικές φιγούρες με παγκόσμιο status που έχει αναδείξει τα τελευταία χρόνια η χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου. Και βέβαια δεν αφήνω σε καμία περίπτωση απέξω τις καταπληκτικές ομάδες μπάσκετ και ποδοσφαίρου που η χώρα διαθέτει και κάνουν περήφανους τους Ισπανούς σε κάθε διεθνή διοργάνωση.

Αν θα έφερνα μάλιστα την κουβέντα σε οινικό επίπεδο, θα έλεγα με απόλυτη σιγουριά ότι και στο θέμα κρασί η Ισπανία αποτελεί πατρίδα για ορισμένα από τα πλέον ενδιαφέροντα και συναρπαστικά κρασιά όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Και το λέω αυτό έχοντας ακόμα στο στόμα μου την γεύση από μία καταπληκτική Mencia Ultreia St Jacques 2009, από την ψυχρή περιοχή του Bierzo, ο ορυκτός χαρακτήρας της οποίας μαζί με τα ανθικά αρώματα βιολέτας και το κερασένιο φρούτο πλαισιωμένο από βελούδινες τανίνες, με άφησαν πραγματικά ‘άφωνο’.

Και αν λέξεις όπως Mencia και Bierzo σας φαίνονται άγνωστες για την ώρα, είμαι έτοιμος να σας βομβαρδίσω με ακόμα περισσότερες, όπως Priorat, Montsant, Garnacha, Monastrelli, Albarino, Rias Baixas. Σας πληροφορώ ότι το άκουσμα τους και μόνο είναι ικανό να ιντριγκάρει τους ανά τον κόσμο sommeliers και wine geeks, ενώ όλο και αυξανόμενα βρίσκουν τη θέση τους στις πλέον ενημερωμένες, μοντέρνες και ενδιαφέρουσες λίστες κρασιών του κόσμου. Δεν θα ήθελα φυσικά να αφήσω απέξω περιοχές όπως η κλασική Rioja και η μοναδική Ribera del Duero, ούτε όμως και την πιο σημαντική και φημισμένη ποικιλία της Ισπανίας, το Tempranillo, ωστόσο νομίζω ότι η πιο συναρπαστική δουλειά αυτή τη στιγμή στην Ισπανία γίνεται πέρα από αυτά τα εδραιωμένα ονόματα.

Ποιοι είναι όμως οι παράγοντες που συντελούν σε αυτή την οινική ‘επίθεση’ της Ισπανίας προς τις αντίπαλες περιοχές; Νομίζω ότι ο πλέον σημαντικός παράγοντας είναι ο πλούτος από τοπικές ποικιλίες που διαθέτει η χώρα. Η νέα Ισπανία βασίζεται στον μεγάλο αριθμό γηγενών ποικιλιών, που με τόσο ενθουσιασμό η νέα γενιά πρωτοπόρων Ισπανών οινοποιών καλλιεργεί. Η Ισπανία διαθέτει με τον τρόπο αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα της διαφοροποίησης, σε έναν χώρο όπου η ‘παγκοσμιοποίηση’ έχει μάλλον κουράσει τους οινόφιλους.

Πέρα λοιπόν από το Tempranillo που αποτελεί την πιο γνωστή ερυθρή ποικιλία της Ισπανίας και έχει συνδέσει το όνομα του με την Rioja, ένας μεγάλος αριθμός συναρπαστικών ερυθρών ποικιλιών έρχεται στο προσκήνιο. Η Garnacha, η Carinena, η Mencia, το Monastrelli έχουν αρχίσει ήδη να εδραιώνουν το όνομα τους έξω από τα σύνορα της χώρας, ενώ άλλες περισσότερο εξωτικές και πιο σπάνιες όπως οι Trepat, Sumoll και Parraleta συμπληρώνουν την ποικιλομορφία του Ισπανικού αμπελώνα. Φυσικά όταν μιλάμε για ισπανικό κρασί δεν αναφερόμαστε μόνο σε ερυθρές ποικιλίες. Πολλοί μάλιστα είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι αυτή τη στιγμή οι λευκές ποικιλίες της Ισπανίας με μπροστάρη το Albarino, είνα ότι πιο ενδιαφέρον έχει να παρουσιάσει η χώρα. Με έντονα αρώματα εσπεριδοειδών, υψηλή οξύτητα και χαρακτήρα κάπου ανάμεσα σε ένα Γερμανικό Riesling και ένα Αυστριακό Gruner Veltliner, το Albarino έχει ήδη αποκτήσει φανατικούς οπαδούς ανά τον κόσμο. Φυσικά δεν είναι μόνο του και άλλες λευκές ποικιλίες όπως το Verdejo, η Garnacha Blanca, το Macabeo, το Godello το Albillo και το πιο πολυφετεμένο σταφύλι παγκοσμίως το Airen, περιμένουν την αναγνώριση, προσφέροντας στον πλανήτη κάτι το διαφορετικό.

Δεύτερο πολύ σημαντικό επιθετικό όπλο στα χέρια των Ισπανών είναι ο ίδιος ο αμπελώνας και η διαφοροποίηση του από Βορρά προς Νότο και από Ανατολή προς Δύση. Μιλάμε για τον μεγαλύτερο σε έκταση αμπελώνα του κόσμου, παρά το γεγονός ότι εξαιτίας των σχετικά αραιών φυτεύσεων, η Ισπανία βρίσκεται μόλις στην τρίτη θέση της παγκόσμιας οινοπαραγωγής. Σε αυτόν λοιπόν τον τεράστιο αμπελώνα, η ποικιλομορφία που μπορεί κάποιος να συναντήσει είναι πολύ μεγάλη. Διαφορετικά υψόμετρα, κλίσεις, εκθέσεις, θερμοκρασίες, κλίματα, εδάφη, είναι ικανά για να δώσουν πολλές διαφορετικές εκφράσεις κρασιών. Έτσι από τα ‘τραγανά’, χαμηλού αλκοόλ λευκά κρασιά που συναντάει κανείς στα βορειοδυτικά της χώρας, περνάμε στα υπερώριμα, υψηλού αλκοόλ ερυθρά στο ηπειρωτικό κέντρο και στα ενισχυμένα κρασιά του ξηρού, γεμάτου ηλιοφάνεια, νότου. Υπάρχουν 77 DΟs προστατευόμενες ονομασίες προέλευσης στην Ισπανία (αντίστοιχες των Ελληνικών Π.Ο.Π.). Από Βορρά προς νότο αναβιώνουν ή φυτεύονται κάθε χρόνο καινούριες περιοχές, που κάνουν την Ισπανία μία από τις πιο ‘παλλόμενες’ οινικά χώρες του πλανήτη. Οι νεοεγειρόμενες περιοχές Bierzo, Cigales, Toro, Conca de Barbera, Costers del Segre, Jumilla και Yecla είναι μόνο μερικές από αυτές και επιβεβαιώνουν την παραπάνω άποψη.

Τέλος όπως πάντα ο ανθρώπινος παράγοντας είναι αυτός που βάζει το χέρι του στις εξελίξεις. Γιατί όλες αυτές οι περιοχές που αυτή τη στιγμή συναρπάζουν ολόκληρο τον πλανήτη, δεν θα είχαν βγει στο προσκήνιο χωρίς την αφοσίωση και την πίστη ανθρώπων που μπορούν να χαρακτηριστούν ως πρωτοπόροι. Μία νέα γενιά τοπικών ηρώων, όπως ο Alvaro Palacios, η δουλειά του οποίου έφερε στο προσκήνιο ολόκληρες περιοχές, ανάμεσα τους το Priorat και πολύ πιο πρόσφατα το υπερμοδάτο Bierzo, ήρθε να προστεθεί δίπλα στη λεγόμενη παλαιότερη γενιά ανθρώπων όπως ο Miguel Torres. Και φυσικά ενώ ο Torres είναι αυτός που πίσω στη δεκαετία του 60 έφερε τις διεθνείς ποικιλίες στην Ισπανία, ασχολήθηκε παράλληλα σε πολύ μεγάλο βαθμό με τη διάσωση τοπικών Ισπανικών ποικιλιών, αναγεννώντας για παράδειγμα τις ποικιλίες Samso και Garro, στο οινοποιείο του στη Conca de Barbera. Πολλοί ήταν ακόμα οι Ισπανοί που κινήθηκαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας, ανακαλύπτοντας ξεχασμένες ποικιλίες, περιοχές, εγκαταλελειμμένους παλαιούς αμπελώνες, επενδύοντας χρόνο και χρήμα στην αναβίωση τους.

Για πολλά χρόνια η Ισπανία ήταν μία απομονωμένη από την υπόλοιπη Ευρώπη χώρα. Νομίζω ότι αναμφισβήτητα αποτελεί στις μέρες μας μία από τις πλέον hot περιοχές του πλανήτη. Καλωσορίστε λοιπόν την νέα βασίλισσα της Ευρώπης… Και αν ο μη γένοιτο πέσω έξω στις ποδοσφαιρικές μου προβλέψεις, στο οινικό κομμάτι δεν νομίζω ότι χωράει καμία αμφιβολία γύρω από τα λεγόμενα μου. Ανυπομονώ για την ώρα που κάποιος εισαγωγέας κρασιού θα φέρει και στην Ελλάδα επίσημα ένα Bierzo DO…


Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: