Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Βίσση-Βανδή... σημειώσατε 2!

Βίσση-Βανδή... σημειώσατε 2! Από τον Γ. Μιχαήλο


Η διαμάχη ανάμεσα στα κρασιά του λεγόμενου Παλαιού Κόσμου (Ευρώπη) με τα αντίστοιχα του Νέου Κόσμου από μη παραδοσιακές οινοποιητικές περιοχές (Αυστραλία, Χιλή, Ν.Ζηλανδία, Αργεντινή, Αμερική) μου θυμίζει λίγο την περιβόητη κόντρα ανάμεσα στην Βίσση και την Βανδή. Καμία δεν παραδέχεται ότι ‘ζηλεύει’ την άλλη, η καθεμία λέει πως διαθέτει το δικό της στυλ, αλλά μία πιο προσεκτική ματιά μπορεί να είναι διαφωτιστική για το πώς η μία αντιγράφει την άλλη ή έστω για το πώς θα ήθελαν να μοιάσουν μεταξύ τους… Η Βανδή θέλει να γίνει λίγο περισσότερο Βίσση και η Βίσση λίγο περισσότερο Βανδή.
Η αλήθεια είναι πως οι χώρες του Νέου Κόσμου χωρίς να διαθέτουν την παράδοση αιώνων που διαθέτει ο Παλαιός Κόσμος (Ευρώπη) κατάφεραν να κατακλύσουν την τελευταία 20ετια την παγκόσμια αγορά με τα κρασιά τους.

. Έδωσαν στο κρασί μία πιο απλή προσέγγιση, δημιουργώντας παγκόσμια brands με σταθερά καλή ποιότητα, μονοποικιλιακά και χρησιμοποιώντας πολύ ισχυρές τεχνικές marketing για να τα προωθήσουν. Η επιλογή του καταναλωτή απλοποιήθηκε, αφού στο ράφι το όνομα της ποικιλίας(π.χ.Chardonnay) στην ετικέτα, έδινε στο μυαλό του σιγουριά για το τι θα συναντήσει στη φιάλη ανεξαρτήτως προέλευσης. Που χρόνος τώρα για πολύπλοκα concepts και αξίες όπως το terroir, η προέλευση και η ιστορία ενός κρασιού, έννοιες που κατά βάση πρέσβευαν τα κρασιά της Ευρώπης. Εκεί η ονομασία προέλευσης διέθετε τον πρώτο λόγο, ήταν σημαντικότερη από την ποικιλία και στις ετικέτες έβλεπες την περιοχή προέλευσης του κρασιού (π.χ.Chablis). Άντε τώρα ένας απλός φίλος του κρασιού να μπλέξει με τις ονομασίες προέλευσης της Βουργουνδίας, με τις οποίες κάθε φορά που καταπιάνομαι αναρωτιέμαι πόσο ‘διαστροφικό’ μπορεί να ήταν το μυαλό που τις επινόησε. Πιο περίπλοκες δεν γίνεται…

Το παρωχημένο και πολύπλοκο σύστημα των ονομασιών προέλευσης με τα πολλά ονόματα που δύσκολα κάποιος μπορούσε ακόμα και να προφέρει, άρχισε να δείχνει ότι δεν έχει ιδιαίτερη επίδραση πάνω στους απλούς καταναλωτές και έτσι ο Παλαιός κόσμος φάνηκε μία εύκολη λεία για τα Νεοκοσμίτικα μεγάλα brands. Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς ότι ο νεαρός κόσμος που μπαίνει στο κρασί αναζητάει απλότητα έχει την απάντηση γιατί αυτά τα δυναμικά brands σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον είχαν τέτοια απήχηση.

Τι έπρεπε να κάνουν οι Ευρωπαίοι για να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος; Ο μονόδρομος για να παραμείνουν ανταγωνιστικοί ήταν να μοιάσουν λίγο παραπάνω στους νεότερους ανταγωνιστές τους και να δημιουργήσουν και αυτοί με τη σειρά τους παγκόσμια brands. Η αλλαγή της νομοθεσίας το 2008 που επέτρεψε σε όλα τα επιτραπέζια κρασιά να αναφέρουν ποικιλία και χρονιά ήταν ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Ο πόλεμος μάλλον έδειχνε μία καθαρή νίκη προς την πλευρά των μπράντας έναντι της προέλευσης… Η Βίσση άρχισε να γίνεται λίγο περισσότερο Βανδή…

Την ίδια στιγμή όμως στο αντίπαλο στρατόπεδο του Νέου Κόσμου οι εξελίξεις απρόσμενα ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι παραγωγοί του Νέου Κόσμου άρχισαν να δείχνουν ολοένα και περισσότερο ενδιαφέρον στο να δώσουν μία ‘αίσθηση προέλευσης’ στα κρασιά τους. Μπροστά μου έχω μια φιάλη Gimblett Gravels Syrah του 2006 από το Νεοζηλανδέζικο οινοποιείο Vidal το οποίο είναι μάλλον η πρώτη ξεκάθαρη appellation από το Νέο Κόσμο. Μία υποπεριοχή 800 εκταρίων στη Νέα Ζηλανδία η οποία δίνει νόημα στην έννοια του terroir με την Γαλλική έννοια του όρου. Οι νικητές φαίνεται λοιπόν να ακολουθούν το παράδειγμα των μέχρι τώρα ηττημένων δίνοντας την αίσθηση της προέλευσης στα κρασιά τους, ενώ οι ηττημένοι προσπαθούν να μιμηθούν τους νικητές προσπαθώντας να δημιουργήσουν μεγάλα brands για να πουλήσουν τα κρασιά τους. Δεν σας φαίνεται ότι υπάρχει ένας παραλογισμός στα πράγματα;

Αν θα ήθελα να πάρω μία προσωπική θέση απέναντι στο γεγονός αυτό νομίζω ότι ο Νέος Κόσμος πάλι βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από ότι οι Ευρωπαίοι ανταγωνιστές τους… Μπορεί πραγματικά να πρέπει να απλοποιηθεί λίγο το κρασί απέναντι στον πολύ κόσμο για να αποκτήσει μεγαλύτερη αποδοχή. Ωστόσο η όλη ομορφιά του βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν μιλάμε για ένα απλό αλκοολούχο ποτό. Το κρασί είναι ανταγωνιστικό όταν δίνει προστιθέμενη αξία και έχει μία ιστορία να πει από πίσω, μία ιστορία που εξάπτει το ενδιαφέρον και την περιέργεια αυτού που το καταναλώνει… Δεν πρέπει όλα τα κρασιά να είναι ίδια, να μυρίζουν το ίδιο ή να έχουν την ίδια γεύση… Αλλιώς πιείτε μία κόκα κόλα… Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι όλο και περισσότεροι καταναλωτές θέλουν να δοκιμάζουν καινούρια στυλ κρασιών, άγνωστες ποικιλίες ή περιοχές που ακόμα και το να προφέρεις το όνομα τους είναι από μόνο του μία δύσκολη ιστορία… Και φυσικά χωρίς να μπορώ να προβλέψω το μέλλον το οποίο φυσικά και είναι αβέβαιο νομίζω ότι αυτή η νέα διάσταση που δίνουν στα κρασιά τους οι χώρες του Νέου Κόσμου έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον.


 Στην υγειά σας!



Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: