‘Veni, vidi, vici’… (Ήλθε είδε ενίκησε) το Ξινόμαυρο

‘Veni, vidi, vici’… (Ήλθε είδε ενίκησε) το Ξινόμαυρο Από τον Γ. Μιχαήλο


Ήλθε είδε και απήλθε…

Όπως κάθε χρόνο δηλαδή. Το ποτήρι σας έστω και φευγαλέα μοσχομύρισε τσιχλόφουσκες, μπανάνες, φράουλες, γλυκά μπαχαρικά και παιόνιες (δεν έχω ιδέα τι είναι οι παιόνιες αλλά πάντα μου αρέσουν οι άγνωστες λέξεις, ειδικά όταν τις διαβάζω σε περιγραφές). Αναμενόμενα επίσης έβαλε τον Τάσο Πικούνη στη διάθεση να με πειράξει επειδή το σνόμπαρα την ημέρα της έλευσης του. Πάω στοίχημα ότι αν είχε μία κρυφή κάμερα θα με ακολουθούσε ως άλλος Τριανταφυλλόπουλος για να δει μήπως έστω και στα κρυφά, με ένοχο ύφος έπινα ένα ποτηράκι Beaujolais Nouveau. Όχι ότι δεν το έχω δοκιμάσει, δουλειά μου είναι εξάλλου, όχι ότι δεν έχει τύχει ακόμα και να το απολαύσω παρέα με φίλους σε πολύ χαλαρές φάσεις, απλά it’s not my style. Δεν ήταν από τότε που ακόμα δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το Αγιωργίτικο από το Ξινόμαυρο. Και η αλήθεια είναι πως προτιμώ τα Petrus. Όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας αγαπητέ Τάσο…
Ωστόσο την έκανε μία χαρά τη δουλειά του και φέτος το κρασί, μία δουλειά στημένη τόσο καλά που αποτελεί key study στον τομέα του marketing. Σχεδόν ξεπούλησε, αφού διάβαζα τον Νίκο Λουκάκη wine manager της ΓΕΝΚΑ να λέει ότι δεν βρίσκει ούτε φιάλη Duboeuf στις αποθήκες της εταιρίας. Ασχολήθηκε πολύς κόσμος με την έλευση του, μετρώντας πάνω από 10 άρθρα που αναφέρονταν σε αυτό, άλλα κακογραμμένα γεμάτα ανακρίβειες, άλλα να αποτυπώνουν εξαιρετικά την φιλοσοφία γύρω από το συγκεκριμένο κρασί… Έτσι συμβαίνει πάντα με το Beaujolais. Μία φούσκα είναι, ένα πυροτέχνημα που σκάει στον ουρανό, μας απασχολεί για καμιά εβδομάδα, αποτελεί αφορμή για εορτασμό και μετά εξαφανίζεται μέχρι τον επόμενο Νοέμβρη…

Ποτέ όμως για να είμαι ειλικρινής δεν τρελαινόμουν για πυροτεχνήματα… Όχι πως δεν θα σηκώσω το κεφάλι ψηλά να τα κοιτάξω, αλλά είμαι αρκετά πιο γήινος χαρακτήρας. Και τώρα που κόπασε λίγο η ιστορία με τα Beaujolais μπορώ να μιλήσω για το Rose de Xinomavro του Θυμιόπουλου που πρότεινα στο μαγαζί μου, ως άλλος ξενέρωτος, την μέρα που όλοι γιόρταζαν το καινούριο κρασί της χρονιάς. Ωραίο πράγμα να πίνει ο περισσότερος κόσμος Beaujolais Nouveau, ώστε να μένει περισσότερο Ξινόμαυρο για όλους εμάς τους ψηλούς σε μπόι…

Ο Απόστολος Θυμιόπουλος είναι ένας από τους πλέον ταλαντούχους Έλληνες οινοποιούς. Τι σημαίνει να είσαι ταλέντο; Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους να ξεχωρίζουν σε σχέση με κάποιους άλλους στον τομέα τους; Θα έλεγα ότι είναι κάτι εύκολα διακριτό στις περισσότερες περιπτώσεις. Μέχρι και ένα μικρό παιδί μπορεί να ξεχωρίσει τον Mesi ως τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου ή τον Federer ως τον σπουδαιότερο τενίστα (μην ακούσω κουβέντα για τον Nadal). Οινοποιητικό ταλέντο όμως είναι κάτι τελείως διαφορετικό… Είναι πρώτα από όλα συνύπαρξη με τα καπρίτσια της φύσης. Ας είσαι ο καλύτερος οινολόγος σε αυτόν τον πλανήτη. Αν η φύση δεν συμφωνήσει μία χρονιά να σου κάνει το χατίρι, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα. Ή αν δεν διαθέτεις τα καλύτερα αμπελοτόπια της περιοχής σου αλλά μία φτωχή ποιοτικά τοποθεσία η οποία δεν μπορεί να σου δώσει άριστη πρώτη ύλη τότε πας χαμένος. Και βέβαια είναι άλλο να είσαι πέμπτης γενιάς οινοποιός στο πασίγνωστο Bordeaux και άλλο να διαθέτεις αμπέλια στον Τρίλοφο Ημαθίας…

Νομίζω ότι κάθε οινοποιός θα ονειρευόταν έναν αμπελώνα στη Βουργουνδία, την Napa Valley ή στο Bordeaux. Σίγουρα ένας ταλαντούχος οινοποιός από αυτές τις περιοχές θα μπορούσε πολύ γρήγορα να αποκτήσει παγκόσμια αναγνώριση. Ωστόσο χαζεύοντας κάποιες από τις κορυφαίες εστιατορικές λίστες στον κόσμο και βλέποντας το όνομα του Θυμιόπουλου σε πολλές από αυτές, αναρωτιέμαι πόσο πιο εντυπωσιακό είναι να αναγνωρίζεται το ταλέντο σου από μία περιοχή όπως ο Τρίλοφος, που κανείς σε παγκόσμιο επίπεδο δεν γνωρίζει.

Μετά τις ετικέτες Γη και Ουρανός και το Young Vines που μοσχοπουλάνε στο εξωτερικό, το Ροζέ αποτελεί την τρίτη ετικέτα του κτήματος. Ένα πράγμα που θαυμάζω στα κρασιά του Θυμιόπουλου είναι η ακρίβεια, η ενέργεια και ο ζωντανός χαρακτήρας που διαθέτουν. Το Ξινόμαυρο μεγαλουργεί δείχνοντας τον σύνθετο χαρακτήρα του. Στην ροζέ εκδοχή μάλλον αποτελεί ένα από τα πλέον κομψά ροζέ του ελληνικού αμπελώνα στο οποίο αρώματα μαρμελάδας φράουλας μπλέκονται με την άγρια φυτικότητα του Ξινόμαυρου. Όψιμα τρυγημένα τα σταφύλια, συνδυάζουν άριστα τα υψηλά επίπεδα οξύτητας με τα υπολειμματικά σάκχαρα και τις ελαφριές τανίνες, από τη μικρή παρουσία του κρασιού σε δρύινα βαρέλια. Πολύπλοκο μα συνάμα κομψό και απολαυστικό. Σπάνια έχω εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από ένα ροζέ Ελληνικό κρασί…

Για όλους όσους δεν έπεισα υπάρχει πάντα το Beaujolais Nouveau… Αυτή η ποικιλομορφία δεν είναι εξάλλου που κάνει όλους μας να λατρεύουμε το κρασί; Υπάρχει πάντα κάτι για όλους. Δεν έχει να κάνει με σνομπισμό ή με διαχωρισμούς ανάμεσα σε ειδικούς και μη ειδικούς. Άλλοι θέλουν να γιορτάζουν πίνοντας ένα ποτήρι Beaujolais, άλλοι με ένα ποτήρι Ξινόμαυρο. Σε όποια πλευρά και αν βρεθήκατε να είστε σίγουροι ότι σε αυτόν τον πλουραλισμό που προσφέρει το κρασί βρίσκεται και όλη η γοητεία του… 1000+ ετικέτες δεν είπαμε ότι διαθέτουμε; Και του πουλιού το γάλα…


Καλή εβδομάδα


Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: