Το διαζύγιο της χρονιάς

Το διαζύγιο της χρονιάςΑπό τον Γ. Μιχαήλο


Είναι το Ξινόμαυρο μια πολύ τανική ποικιλία; Δοκιμάστε ένα ποτήρι κτήμα Καρυδά, σε ένα από τα trendy wine bars της Αθήνας χωρίς συνοδεία φαγητού και πιθανότατα δεν θα καταφέρετε να το ευχαριστηθείτε στον μέγιστο βαθμό.

Κάποια κρασιά όταν πίνονται μόνα τους μπορεί να φαίνονται αρκετά αυστηρά, τανικά και όχι ιδιαιτέρως γοητευτικά. Από την άλλη βέβαια, δοκιμάστε το ίδιο κρασί δίπλα σε ένα κομμάτι από εκείνο το Θεϊκό παστίτσιο που μόνο η μανούλα σας ξέρει να πετυχαίνει και πραγματικά το κρασί θα μεταμορφωθεί στο ποτήρι σας, δείχνοντας πιο μαλακό, προσβάσιμο και απολαυστικό.
Θα μου πείτε βέβαια ότι στις περισσότερες περιπτώσεις ακόμα και σε ένα wine bar θα υπάρχει έστω και μια υποτυπώδης ποικιλία τυριών-αλλαντικών για να συνοδέψει το κρασί σας. Σε αρκετά μάλιστα η επιλογή θα είναι ακόμα πιο ευρεία, με ευφάνταστες bruschette, crostini, πίτες, αλμυρές τάρτες, να μπορούν να συνοδεύσουν τις οινικές σας επιλογές. Επειδή όμως η θεωρία απέχει αρκετά από την πράξη, αν ρίξετε μια ματιά στα τραπέζια των συνδαιτυμόνων σας θα εκπλαγείτε από το γεγονός ότι οι περισσότεροι επιλέγουν να πίνουν το ποτήρι τους χωρίς κάποιο από τα προσφερόμενα bites. Αν μάλιστα προσπαθούσα να το οριοθετήσω ηλικιακά, θα έλεγα ότι αποτελεί μία πρακτική για την πλειοψηφία των νεαρότερων ηλικιακά ομάδων, που τελευταία συχνάζουν παθιασμένα στα wine- μπαράκια της πόλης.

Αχ αυτοί οι νέοι άνθρωποι που πάντα φέρνουν τα πάνω κάτω και αλλάζουν συνήθειες πολλών χρόνων. Φαγητό και κρασί είναι φτιαγμένα το ένα για το άλλο… Αυτή είναι η πεποίθηση μου και πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι, όταν έχω μεγαλώσει μέσα σε ένα εστιατόριο και σε ένα οικογενειακό τραπέζι που το κρασί ήταν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι του. Και φυσικά δεν μιλάω για αποκλειστικά wine and food pairings, αιθέριους συνδυασμούς και δοκιμές μέχρι τελικής πτώσεως προκειμένου να αποφασίσεις ποιο φαγητό να συνδυάσεις με μία συγκεκριμένη φιάλη ή το ανάποδο… Αυτή είναι μια διαστροφή που ήρθε με την εξέλιξη μου μέσα στον χώρο του κρασιού και της εστίασης. Μιλάω όμως για τραπεζώματα στα οποία πάντα το φαγητό είχε δίπλα του και μία φιάλη κρασιού για να το συνοδέψει.

Και μετά ήρθαν τα wine-bars…

Και το κρασί πήρε ηχηρό διαζύγιο από το φαγητό. Και φαίνεται πια πως το Ασύρτικο του Σιγάλα και το Chardonnay του Καριπίδη, ή το Βλάχικο από το Κατώγι Στροφιλιά και η εξαιρετική Λημνιώνα του Τσιλιλή μπορούν να γίνουν αγαπημένη συνήθεια των νέων αλλά και των μεγαλύτερων ηλικιακά ανθρώπων, μακριά από το τραπέζι. Αυτή δείχνει να είναι η νέα διαφορετική άποψη των Ελλήνων για το κρασί. Ένα άλλο είδος κοινωνικοποίησης, με ένα ποτήρι Μαλαγουζιά Αμπελόεις στα όρθια για χαλάρωση μετά τη δουλειά, ή ένα flute Αφρώδεις Ακακίες στη βραδινή έξοδο αντί για κάποιο κοκτέιλ, ή ένα παγωμένο Greywacke Sauvignon Blanc, παρέα με δυο τζούρες τσιγάρο στο πεζοδρόμιο, χαζεύοντας τους περαστικούς και κουτσομπολεύοντας με τον κολλητό ή την κολλητή σου… Πόσο πιο μακριά μπορεί να είναι ο Παράδεισος για όλους εμάς που πραγματικά αγαπάμε το Δώρο του Θεού Διόνυσου προς τους ανθρώπους;

Είμαι αρκετά μεγάλος και κυρίως ξεροκέφαλος για να αλλάξω συνήθειες ή απόψεις γύρω από πολλά πράγματα. Εξακολουθώ να πιστεύω στον υπερθετικό βαθμό ότι φαγητό και κρασί είναι σαν το χέρι με το γάντι και φτιαγμένα για μία μακρά, αρμονική και αέναη συμβίωση. Το ένα ενισχύει το άλλο και η συνέργια τους είναι καλύτερη από ότι το καθένα χωριστά.

Υπάρχουν βέβαια αρκετά στυλ κρασιών στις μέρες μας που μπορείς να καταναλώσεις πολύ ευχάριστα ως απεριτίφ. Ακόμα όμως και το περίφημο, γλυκό, ηδονιστικό, ελαφρύ Moscato d’ Asti, από το οποίο οι Έλληνες καταναλώνουν πισίνες ολόκληρες κατά την καλοκαιρινή και όχι μόνο περίοδο, δίπλα σε μία μους με φρέσκες φράουλες και μασκαρπόνε είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Ή η ευχαρίστηση που δίνει μια σαμπάνια σε αυτόν που την καταναλώνει, μπορεί να πολλαπλασιαστεί δίπλα σε φαγητό, παρά την συνήθεια μας να τη βλέπουμε μόνο ως απεριτίφ.

Και όμως αυτό που φαίνεται στα μάτια μου ως παράξενο, μάλλον αποτελεί εξαιρετικό νέο για την Ελληνική βιομηχανία οίνου. Φαίνεται ότι οι Έλληνες χτίζουν μία νέα εικόνα γύρω από το κρασί. Το κρασί υιοθετείται ως μέρος της καθημερινής κουλτούρας του Έλληνα και το επίπεδο άνεσης που δείχνει ο νέος κόσμος απέναντι του μάλλον είναι πέρα των προσδοκιών μας. Δύο πράγματα όμως πραγματικά τριβελίζουν το μυαλό μου… Το πρώτο είναι μήπως έχω αρχίσει και μοιάζω σε όλους αυτούς που κορόιδευα στα 20 μου, οι οποίοι μου διατείνονταν ότι διασκεδάζουν περισσότερο στο τραπέζι ενός εστιατορίου, παρά στα μπαρ και τα club εκείνης της εποχής… Το δεύτερο και πιο σημαντικό είναι ότι όσο και αν προσπαθώ να δείχνω κατανόηση σε ανάλογες περιπτώσεις, πάντα θα προτιμώ να παραγγείλω ένα κρασί από τη λίστα του House of Wine για να το απολαύσω στο σπίτι μου μακριά από τσιγάρα και πούρα.

Unfortunately you can’t teach an old dog new tricks… Και ας μην είμαι και τόσο old…


Καλή εβδομάδα!


Γρηγόριος Μιχαήλος AIWS

Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant


Μοιραστείτε το άρθρο: