Περιήγηση στο Οινόραμα-Μέρος 1ο

Περιήγηση στο Οινόραμα-Μέρος 1ονΑπό τον Γ. Μιχαήλο


Αναρωτιέμαι πόσοι από τους εκθέτες του φετινού Οινοράματος είναι αυτή τη στιγμή που γράφω κρεβατωμένοι, αφού ειδικά η μια πλευρά του Ολυμπιακού κέντρου Ξιφασκίας που φιλοξένησε τη φετινή έκθεση ήταν σε θερμοκρασίες υπόγειου κελαριού Βουργουνδίας. Κασκόλ, σκουφάκια, γάντια, παλτό και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς είχαν επιστρατευτεί από τους συμμετέχοντες για να κάνουν υποφερτή τη χαμηλή θερμοκρασία σε εκείνο το τμήμα της έκθεσης.
Ακόμα και έτσι όμως, νομίζω πως το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας έφερε στο φετινό Οινόραμα την ανανέωση που η μακρόχρονη, πετυχημένη και αν μη τι άλλο, άκρως ενδιαφέρουσα για το κοινό και τους επαγγελματίες του κρασιού έκθεση, χρειαζόταν. Μπορώ να πω ότι ο τεράστιος χώρος παρά το γεγονός ότι κατά τμήματα ήταν παγωμένος προσέφερε αρκετή άπλα, τάξη και δυνατότητα να δοκιμάσεις απερίσπαστα τους νέους αλλά και καταξιωμένους παραγωγούς που τίμησαν με την παρουσία τους την έκθεση.

Θα ξεκινήσω την αναφορά μου στα highlights του Οινοράματος λέγοντας ότι όπως κάθε φορά δεν είχα το χρόνο να δοκιμάσω οτιδήποτε υπήρχε στην έκθεση. Οι υποχρεώσεις είναι πολλές και ο χρόνος πάντα φαντάζει λιγότερος από όσο θα ήθελα να έχω σε αυτές τις περιπτώσεις. Αν βάλουμε και τη συμμετοχή μου σε δυο παράπλευρες εκδηλώσεις του Οινοράματος, αντιλαμβάνεστε πως θα χρειαζόμουν αντίσκηνο για να καταφέρω να δοκιμάσω τα πάντα.

Ξεκινώντας ανάποδα και με προσποίηση που μάλλον δεν περιμένετε, θα κάνω ειδική μνεία σε ένα συγκλονιστικό Soave το οποίο δοκίμασα στο περίπτερο της Οίνωσις και συγκεκριμένα το Pieve Vecchia 2009 του Fasoli Gino. Ένα κρασί συγκλονιστικής πολυπλοκότητας με τεράστιο όγκο στο στόμα, ατελείωτη διάρκεια και υπέροχα εξελιγμένα αρώματα ξηρών καρπών, μαρμελάδες φρούτων, φλούδες εσπεριδοειδών, μέλι, κερήθρα. Μου έδωσε την αίσθηση ότι πίνω ένα Sauternes το οποίο έχει υποστεί εν μέρει ευγενή σήψη σε μια ξηρή του όμως-αν αυτή υπήρχε-μορφή. Γκουγκλάροντας λίγο είδα ότι το σταφύλι για αυτό το κρασί τρυγάται σε τρεις διαφορετικές φάσεις με τους τρυγητές στο τελευταίο πέρασμα από το αμπέλι να συλλέγουν σταφύλια τα οποία έχουν αρχίσει να σταφιδιάζουν. Το σκέφτομαι δίπλα σε ένα βασιλικό χτένι με μια κρεμώδους υφής σάλτσα και εσπεριδοειδή και πραγματικά χάνω τη μπάλα.

Συμπαθάτε με αλλά θα κάνω ακόμα μια στάση σε εισαγόμενα κρασιά πριν πάω στον Ελληνικό αμπελώνα και συγκεκριμένα στο περίπτερο του Μαλέρδου με τα καταπληκτικά όπως πάντα Greywacke του Kevin Judd. Για να μην αισθάνονται μοναξιά φέτος, το stand είχε εμπλουτιστεί με τις νέες εισαγωγές από ένα άλλο εξίσου σημαντικό οινοποιείο της Νέας Ζηλανδίας, το Kumeu River του Master of Wine Michael Brajkovich MW. Καταπληκτικό Chardonnay με όμορφο ροδακινάτο φρούτο, κρεμώδη υφή, την κλασικά τραγανή οξύτητα της Νέας Ζηλανδίας σε ένα πολύ σύγχρονο Νεοκοσμίτικο στυλ, χιλιόμετρα μακριά από τις βανιλάτα New-World Chardonnay του παρελθόντος. Στην έκθεση δεν ήταν παρόντα αλλά λογικά σύντομα θα εξασφαλίσουμε και μια μικρή ποσότητα στο House of Wine από τα κορυφαία cru Chardonnay του παραγωγού που πραγματικά παίζουν σε κατηγορία Champions league παγκοσμίως.

Δίπλα ακριβώς στα φυτικά Νεοζηλανδέζικα Greywacke του Μαλέρδου μοιραζόταν το ίδιο περίπτερο ο μικρός παραγωγός Άγγελος Νούλας. Δεν ξέρω αν έφταιγε η συγκεκριμένη γειτνίαση αλλά το Sauvignon του μάλλον ήταν ότι πιο κοντινό στο Νεοζηλανδέζικο στυλ, με απίστευτη φυτικότητα που θύμιζε γρασίδι και πράσινη πιπεριά και ‘ξυραφάτη’ οξύτητα που σου έπαιρνε το σκαλπ. Πάρα πολύ ωραία δουλειά και από τα Sauvignon που ξεχώρισα στην έκθεση για τη φρεσκάδα και την τυπικότητα που διέθεταν. Το πολύ υψηλό υψόμετρο στην Ορεινή Αιγιαλεία από όπου και προήλθε το σταφύλι είναι φυσικά καταλυτικός παράγοντας σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που το κλίμα της σε γενικές γραμμές είναι ζεστό για τα γούστα της ποικιλίας.

Το περίπτερο του Κτήματος Γράμψα διέθετε την ίδια καλαισθησία που διαθέτει όλη η δουλειά που γίνεται συνολικά στο κτήμα από τη Ζάκυνθο. Το φετινό Novita διαθέτει και ένα ποσοστό βαρελιού έχοντας αλλάξει λίγο στυλ με πολύ καλή λιπαρότητα και όγκο στο στόμα, ενώ ο Αυγουστιάτης Νέον, μια εκδοχή της ποικιλίας χωρίς βαρέλι είχε πολύ γλυκό, ώριμο φρούτο και αναμένεται να κάψει καρδιές τώρα που οι θερμοκρασίες αρχίζουν να ανεβαίνουν σιγά σιγά.

Επιστροφή στις εκθέσεις για το Κτήμα Κοκκοτού στη Σταμάτα, του οποίου το ροζέ από Merlot και Cabernet Sauvignon ήταν μια πραγματική έκπληξη. Με κομψή μύτη χωρίς τα βαριά σιρόπια κόκκινων φρούτων που πολλές φορές συναντάω στα ροζέ, αναζωογονητική φυτικότητα, τραγανό κόκκινο φρούτο και πιπεράτο χαρακτήρα, έχω την αίσθηση ότι ξεχώρισε ανάμεσα στις ροζέ ετικέτες που δοκίμασα στο φετινό Οινόραμα. Ακριβώς δίπλα αν θυμάμαι καλά, τα κρασιά του Χαρίδημου Χατζηδάκη από τη Σαντορίνη με την τόσο ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία τους και τη σφραγίδα του μοναδικού terroir του νησιού, αποδείκνυαν γιατί η Σαντορίνη είναι το πιο καυτό όνομα των οινόφιλων ανά τον κόσμο. Το Mylos από magnum φιάλη του 2011 είχε αυτή την χαρακτηριστική οξειδωτική οινοποίηση του παραγωγού, με ένα πραγματικά μοναδικό στόμα που συνδύαζε τον όγκο και τη ζέστη του αλκοόλ με την συναρπαστικά κοφτερή οξύτητα και την απίστευτη διάρκεια.

Ο Σαμαρτζής και τα Δυο του Ποτάμια μου απέδειξε για μια ακόμα φορά τη πολύ καλή δουλειά που γίνεται με το Σαββατιανό τα τελευταία χρόνια, όπως φυσικά και το περίφημο Σαββατιανό του Σταμάτη Μυλωνά ο οποίος και το 2013 βάζει τη δική του σφραγίδα στη ποικιλία με Chablis-like οξύτητα, πιο τραγανό-λιγότερο τροπικό φρούτο και φοβερή ισορροπία στο στόμα. Κάθε φορά που θα αναφερθώ στην Αττική δε μπορεί παρά το μυαλό μου να πάει αυτόματα στη Μαλαγουζιά της Ρωξάνης Μάτσα. Υπέροχα ανθική, βοτανική, αρωματική μια πραγματικά υπέροχη προσέγγιση της πιο μοδάτης ποικιλίας του Ελληνικού αμπελώνα. Και αν νομίζετε ότι η αστείρευτη ενέργεια της περιορίζεται μόνο εκεί, ελπίζω να δοκιμάσατε και το Syrah χωρίς θειώδη μια φανταστική ιδέα που τη βρίσκει για μια ακόμα φορά να πρωτοπορεί σε σχέση με την εποχή της.

Μιας που περάσαμε στο Μπουτάρη και τους πιο μεγάλους παραγωγούς, να σας πω ότι δοκίμασα ξανά το 1879 επιβεβαιώνοντας την αρχική εκτίμηση που έκανα στα Βοροινά. Σε μικρή απόσταση και στο περίπτερο του Τσάνταλη και της Santo την παράσταση έκλεψε φυσικά το νέο αφρώδες sparkling από Ασύρτικο του συνεταιρισμού της Σαντορίνης. Παραδοσιακή μέθοδος σε μια από τις μάλλον πολυαναμενόμενες αφίξεις του φετινού Οινοράματος όπως η πολυπληθής παρουσία του κόσμου στο stand υποδήλωνε. Όσο και να πεις ένα αφρώδες από Ασύρτικο είναι σαν να παρουσιάζει η Mercedes στην έκθεση της Φρανκφούρτης το καινούριο της μοντέλο στην super premium κατηγορία.

Για να μείνω στο νησί, όπως πάντα τα Ασύρτικα του Αργυρού διαθέτουν για μένα μια από τις πιο καθαρές (clean, pure and precise θα έλεγα στα Αγγλικά) εκφράσεις της ποικιλίας. Οξύτητες που δαγκώνουν, καθαρότητα φρούτου και μοναδική ορυκτότητα με το stelvin του Ασύρτικου 2012 για όσους το δοκίμασαν κάτω από το τραπέζι και που προορίζεται για αγορές του εξωτερικού να αποτελεί πραγματική διαφήμιση για τη χώρα και να ‘ντροπιάζει’ κάθε Chablis που έχετε δοκιμάσει. Αλλά Σαντορίνη για μένα φέτος δεν σήμαινε μόνο Ασύρτικο αλλά και Αηδάνι. Μια πιο αρωματική έκφραση γηγενής ποικιλίας του νησιού που πιστεύω ότι και στις τρεις μονοποικιλιακές εκδόσεις που δοκίμασα του Αργυρού, του Χατζηδάκη και του Σιγάλα πραγματικά τα έσπαγε.

Το Νυχτέρι του Σιγάλα για όσους θέλουν να μασάνε σχεδόν τα λευκά κρασιά τους ήταν το απόλυτο. Τεράστιος όγκος, αλκοόλ στο Θεό, υπολειμματικά σάκχαρα να αφήνουν γλύκα, τανίνες, αρωματική πολυπλοκότητα και μεγάλη διάρκεια στο στόμα. Νομίζω ένα κρασί either love it or hate it. Μη ξεχάσω Γαβαλά με τις νέες γηγενείς του ζύμες να έχουν ενδιαφέρον μεγάλο, φυσικά τον κλασικό Θαλασσίτη της Γαίας πάντα όσο αυστηρό τον θυμάμαι αλλά και τη Σαντορίνη του Αβαντίς που εγώ τη δοκίμασα στα κρυφά και από τη χρονιά του 2013 και φυσικά θα επιστρέψω με σχόλια όταν έρθει η ώρα… Έτσι για να υπάρχει και λίγο suspense.

Με τα Μοσχοφίλερα δεν έχω ασχοληθεί ακόμα όπως έχετε καταλάβει όσοι δεν βαρεθήκατε και φτάσατε μέχρι αυτό το σημείο του κειμένου, αλλά έχω να πω πως τα δυο που δοκίμασα του Μποσινάκη και του Τσέλεπου ήταν φανταστρουμφικά σχεδόν… Πολύ κακώς για μένα που όσοι το «παίζουμε» λίγο κρασάδες έχουμε τη μύτη σηκωμένη όταν αναφερόμαστε σε αυτό το σταφύλι.

Από τα λεγόμενα obscurities μου άρεσε πολύ το Μοσχούδι του Παπαργυρίου, πολύ αρωματικό με κλασικό grapey χαρακτήρα και με φοβερή φρεσκάδα στο στόμα, όπως και μια όψιμη τρύγου εκδοχή, γλυκιά, αλλά και πάλι πλήρως ισορροπημένη. Ο Orange Μεθυμναίος όπως σας έχω πει ξανά, νομίζω πως είναι ένα κρασί το οποίο οφείλετε να δοκιμάσετε διότι αποτελεί μια πολύ ιδιαίτερη, σπάνια οινοποίηση με πολύ καλή εξέλιξη στο χρόνο. Το Syrah Wild Fermentation του Βρυνιώτη 2011 είναι ένα πραγματικό «θηρίο» με απίστευτη συμπύκνωση, που το μασάς, αλκοόλ στο 15.5% και τανίνες που θέλουν πολύ χρόνο για να καταλαγιάσουν. Το Syrah φαίνεται πως ταιριάζει πολύ στην Εύβοια. Περνώντας από τον Γεροβασιλείου δοκίμασα και την Αρετή, το Ασύρτικο του το οποίο δεν κυκλοφορεί στην Ελληνική αγορά αλλά μόνο στο εξωτερικό. Ένα από τα αγαπημένα μου εκτός Σαντορίνης αλλά που να το βρεις.

Για τις ομαδικές προσπάθειες των παραγωγών θα ακολουθήσει άλλο άρθρο στο δεύτερο μέρος, ωστόσο ήταν ένα από τα πράγματα τα οποία συζητήθηκαν πολύ στο φετινό Οινόραμα. Νάουσα μαζί, Νεμέα μαζί, ο Κρητικός αμπελώνας φυσικά όπως μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια αλλά και οι Οίνοι Βορείου Ελλάδας σε κοινό περίπτερο. Σίγουρα μιλάμε για μια πολύ θετική εξέλιξη στο Ελληνικό Οινικό γίγνεσθαι.

Σύντομα λοιπόν θα ακολουθήσει και δεύτερο μέρος για την τόσο σπουδαία για τα Ελληνικό κρασί εκδήλωση. Οπότε όσοι πιστοί, μείνετε συντονισμένοι για τη συνέχεια.



Στην υγειά σας και καλή εβδομάδα



Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

 

Μοιραστείτε το άρθρο: