Το σίκουελ… Οινόραμα μέρος 2o

Από τον Γ. Μιχαήλο


Για το δεύτερο μέρος της εμπειρίας μου από το Οινόραμα άφησα κατά κύριο λόγο τα ομαδικά περίπτερα τα οποία μπορώ να πω πως φέτος είχαν την τιμητική τους. «Η ισχύς εν τη ενώσει» είναι μάλλον η φράση που θα παίξει πολύ τα χρόνια που έρχονται μπροστά μας, αφού οι Έλληνες παραγωγοί φαίνεται πως έχουν πάρει για τα καλά το μήνυμα πως «ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη» και πως η πολυπόθητη αναγνώριση εντός και εκτός Ελλάδας θα έρθει μέσα από ομαδική προσπάθεια ανάδειξης των αμπελουργικών ζωνών της χώρας μας.
Το πόσο χαίρομαι αυτούς τους Κρητικούς δε λέγεται. Νομίζω πως ήταν οι πρωτοπόροι σε αυτή την ιδέα και θεωρώ πως πλέον έχει έρθει η στιγμή που ήδη απολαμβάνουν τους καρπούς της κοινής τους προσπάθειας. Το περίπτερο τους πραγματικά ενδιαφέρον με το κλασικό πλέον λογότυπο Wines of Crete και αρκετούς παραγωγούς κάτω από τη σκέπη του.

Στο stand των κοριτσιών του κτήματος Πατεριανάκη και οι τρεις αδερφές πολύ χαρούμενες για τις νέες τους προσπάθειες από 100% Βιδιανό και 100% Μοσχάτο Σπίνας. Τα είχα δοκιμάσει και τα δύο σε προηγούμενη  έκθεση το φθινόπωρο αφιλτράριστα ακόμα και νομίζω πως το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει την προσπάθεια τους. Το Μοσχάτο Σπίνας πολύ κομψά αρωματικό, με τα υπέροχα ανθικά αρώματα του Μοσχάτου και αυτό που λένε οι Άγγλοι appetizing bitterness στο τελείωμα μου άρεσε πολύ, αλλά ο star όλης της Κρήτης νομίζω πως εξακολουθεί να παραμένει το Βιδιανό. Εδώ σε μια εκδοχή με ροδάκινο, βερίκοκο, καπνιστή ορυκτότητα και πολύ ισορροπημένη οξύτητα που χαρίζουν τα +650m υψόμετρο με τα βιολογικής καλλιέργειας αμπέλια των κοριτσιών. Νομίζω όμως πως και το κλασικό τους Θραψαθήρι/Sauvignon Blanc εξακολουθεί να είναι πάντα το δυνατό τους χαρτί. Μη ξεχάσω τη μαμά της των κοριτσιών που σε δεύτερο πλάνο συμπλήρωνε τη πολύ όμορφη εικόνα στο πάζλ και μου θύμισε τι σημαίνει Κρητική φιλοξενία φιλεύοντας με στο φευγιό με δυο πεντανόστιμα καλτσουνάκια. Που θα πάει, θα έρθει αυτό το άτιμο το καλοκαίρι και θα επιστρέψω στο αγαπημένο μου νησί…

Δίπλα ο Δουλουφάκης και τα κρασιά του σε μεγάλη φόρμα με νέες παρουσιάσεις αλλά κλασικά το Cabernet του, με το όνομα Άσπρος Λαγός να με εντυπωσιάζει με τη στιβαρότητα και τη δομή του και το τυπικότατο άρωμα του, δύσκολο να το περιμένεις από μια περιοχή με το κλίμα της Κρήτης. Φυσικά Δάφνιος λευκός πάντα μέσα στις τοπ προτιμήσεις μου, σε μια πολύ Rhone-like έκδοση του Βιδιανού που κάθε φορά δε μπορώ να αποφασίσω αν τη προτιμώ περισσότερο ή όχι από τη βαρελάτη εκδοχή που φτιάχνει ο ίδιος παραγωγός. Μάλλον και τα δυο μου αρέσουν εξίσου τελικά.

Λυραράκης και οι σπάνιες γηγενείς του ποικιλίες στο προσκήνιο με καινούριες πειραματικές οινοποιήσεις, (αν συγκράτησα καλά δοκίμασα ένα κρασί από την ποικιλία Μελισσάκι) αλλά το Δαφνί με το τόσο χαρακτηριστικό του άρωμα κέρδισε εύκολα τις εντυπώσεις μου. Από δίπλα η Κρητική Malvasia, ένα σαγηνευτικό γλυκό κρασί εξαιρετικής ισορροπίας, φρεσκάδας και φινέτσας που καταναλώνεται χωρίς καν να το καταλάβεις. Κάνω μια παρένθεση και λέω πως δοκίμασα περιμένοντας υπομονετικά στη σειρά μου και τον Μαλβαζια Οίνο της Οινοποιητικής Μονεμβασιάς που αποτελεί μια πολύ σημαντική προσπάθεια αναβίωσης και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Όποιος υποστηρίξει ότι το επίπεδο των Ελληνικών γλυκών κρασιών δεν είναι ανάμεσα στα κορυφαία του κόσμου μάλλον δεν ξέρει τι του γίνεται.

Κλείνοντας από Ηράκλειο πλευρά για να πάω προς τα Χανιά, ο Ζαχαρίας Διαμαντάκης φτιάχνει με τη σειρά του εξαιρετικό Βιδιανό, αλλά και ένα Μαντηλάρι/Syrah τη Διαμαντόπετρα, με πολύ ωραίο μαύρο φρούτο και τανίνες που δεν αστειεύονται στο στόμα, ενώ από δίπλα του η Ιδαία Οινοποιητική δίνει άλλο ένα Κρητικό Cabernet Sauvignon που τα σπάει. Αν βρεθεί μάλιστα καμιά φιάλη του 2004 στο κατόπι σας μη την αφήσετε με τίποτα να σας ξεφύγει.

Από Χανιά δοκίμασα τα κρασιά της Ανώσκελης, με πολύ μπιτάτο, νεανικό χαρακτήρα και πολύ ωραίες ετικέτες και φυσικά το Roussanne του Μανουσάκη το οποίο αναμένουμε οι φανατικοί της ποικιλίας πως και πως στο ράφι αφού η προηγούμενη σοδειά έχει εξαντληθεί εδώ και καιρό. Φοβερό άρωμα, εξωτικό σχεδόν και θαυμάσιος όγκος και πλούτος στο λιπαρό στόμα το οποίο όμως εξισορροπείται ιδανικά από την οξύτητα του κρασιού. Για το Syrah του 2010 απλά πρέπει να πούμε ότι είναι standard μέσα στα 2-3 καλύτερα Ελληνικά Syrah χωρίς καμιά αμφιβολία και χωρίς περαιτέρω κουβέντες.

Για να είμαι ειλικρινής δε πολύ-δοκίμασα πράγματα από το ενιαίο περίπτερο των Οίνων Βορείου Ελλάδας γιατί τα πολύ πρόσφατα Βοροινά μου έδωσαν την ευκαιρία να έχω ήδη εικόνα για τα περισσότερα κρασιά. Ωστόσο ο καλός μου φίλος Σάββας Χαρπαντίδης με τράβηξε για λίγο στο περίπτερο της Claudia Papagianni για να δω τη νέα χρονιά από το λευκό CP το οποίο άλλαξε ετικέτα και έφερε την κλασική σφραγίδα της Claudia με εξαιρετικό αρωματικό χαρακτήρα. Ένα κρασί με έμφαση στο φρούτο και πολύ κομψότητα και φινέτσα. Το κτήμα Βογιατζή σε μεγάλα κέφια με Λευκοτσικνιά και Νεαρό Τσαπουρνάκο να συμπληρώνουν μια πραγματικά σοβαρή γκάμα προϊόντων με top-επιλογές. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στο αντίστοιχο κείμενο μου για τα Βοροινά.

Οι περισσότεροι Νεμεάτες για πρώτη φορά όσο εγώ θυμάμαι τουλάχιστον βρίσκονταν κάτω από κοινό περίπτερο και αυτό είναι μια άκρως εντυπωσιακή εξέλιξη για την περιοχή. Το Αγιωργίτικο σε μεγάλα κέφια τόσο στο περίπτερο του Χρήστου Μπαραφάκα με μια Νεμέα εξαιρετική, ισορροπημένη, με πολύ τραγανό φρούτο, όσο και στο κτήμα Γαίας που έκλεψα και λίγο Ασύρτικο Wild Ferment από τη Σαντορίνη και το δεύτερο οινοποιείο τους. Ο Πυργάκης επίσης με πολύ όμορφες Πεταλούδες, ή αλλιώς τη σειρά κρασιών Butterflies από την οποία ξεχώρισα το λευκό του, με τραγανή οξύτητα που κερδίζει από το υψόμετρο και πολύ δροσιστικό φρούτο. Ενώ το οινοποιείο της Κατώγι-Στροφιλιά στη Νεμέα παρουσίασε μια εντελώς καινούρια σειρά ετικετών Mountain Fish και White Dot, με πολύ προσιτές τιμές, φοβερά νεανικές ετικέτες που απευθύνονται σε ένα καινούριο κοινό με πολύ όμορφο όμως τρόπο. Έχω την εντύπωση πως σύντομα θα κατακλύσουν τα bars της πόλης. Τέλος ειδική αναφορά στο Βλάχικο, Rossiu di Munte που είχα πολύ καιρό να το δοκιμάσω και έμεινα κατάπληκτος. Μια ποικιλία με πολύ βελούδινο στόμα, ενδιαφέρουσα και πολύ ιδιαίτερη μύτη που αποδεικνύει ακόμα μια φορά τη δυναμική των Ελληνικών ποικιλιών.

Ψέματα δε θα πω αλλά μέσα στο χαμό Νάουσες δε πολύ-πρόλαβα να δοκιμάσω με εξαίρεση τη Νάουσα του Τσάνταλη, μια ετικέτα που απευθύνεται αποκλειστικά για τις αγορές του εξωτερικού, διαθέτοντας μια πολύ όμορφη, μοντέρνα σχεδόν διάσταση του Ξινόμαυρου. Για το Ξινόμαυρο βέβαια θα επανέλθω στη πορεία αφού είναι μια από τις ποικιλίες που πραγματικά αγαπάω πολύ.

Σκέφτομαι ήδη πόσα πολλά πράγματα και παραγωγούς έχω αφήσει απέξω. Ωστόσο καμιά φορά έχετε κατά νου ότι φυλάω και μερικά πράγματα για back up… Έχω τόσες εβδομάδες μπροστά μου για να γράφω που οφείλω να έχω και κανένα απόθεμα για τις δύσκολες μέρες που η έμπνευση δε έρχεται ή που οι οινικές μου δραστηριότητες είναι σε low-mode. Οπότε μέχρι την επόμενη φορά…



Στην υγειά σας και καλή εβδομάδα



Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: