Στη Δημοκρατία της Οινο-Μπλογκόσφαιρας

Από τον Θ. Λέλεκα 


Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές βρίσκομαι ακόμα στη Βιέννη, όπου συμμετέχω στο 3ο Συνέδριο των Ευρωπαίων Wine-Bloggers. 150 bloggers σαν κι εμένα, και καμιά 50αριά ακόμα οινοποιοί, έμποροι, αντιπρόσωποι και άλλοι επαγγελματίες, έχουμε έρθει στη Βιέννη για να γνωριστούμε, να ανταλλάξουμε απόψεις κι εμπειρίες, αλλά και να μάθουμε καινούρια πράγματα από τους ειδικούς προσκεκλημένους ομιλητές του Συνεδρίου.

Το blogging ήταν κάτι που με σαγήνευε πριν ακόμα μπω στον κόσμο του, και δεν σας κρύβω ότι εξακολουθεί να με σαγηνεύει ακόμα και τώρα, τρισήμισυ περίπου χρόνια αφότου έγραψα την πρώτη αράδα στο δικό μου blog. Και σήμερα που βρίσκομαι ανάμεσα σε «συναδέλφους» από την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, θέλω να το δω λίγο από την κοινωνική (ή και κοινωνιολογική) του πλευρά, και να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας.

Κατ’ αρχήν είναι σημαντικό να πούμε ότι ο blogger δεν είναι επαγγελματίας – τουλάχιστον το blog του δεν είναι η πηγή του εισοδήματός του. Οι περισσότεροι έχουν κάποια άλλη δουλειά (μία «πρωινή» δουλειά, όπως λέω κι εγώ για την περίπτωσή μου αστειευόμενος), και ασχολούνται με το blogging στον ελεύθερό τους χρόνο, έχοντάς το ως χόμπυ. Και είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι 150 άτομα ήρθαν στη Βιέννη με δικά τους έξοδα (αεροπορικά, διαμονή, κόστος συμμετοχής στο συνέδριο, κλπ), και το έκαναν με την καρδιά τους. Εντάξει, κάποιοι μένουν στο πολυτελές ξενοδοχείο που χρησιμοποιείται ως «βάση» του Συνεδρίου, ενώ κάποιοι άλλοι επέλεξαν φτηνότερες λύσεις, μέχρι και φοιτητικά hostels. Όπως και να έχει το πράγμα, πάντως, όλοι ενδιαφέρθηκαν να μάθουν πως μπορούν να βελτιώσουν αυτό που κάνουν, τι τεχνικές συνιστούν οι ειδικοί, πώς να αξιοποιήσουν καλύτερα τα social media, και ούτω καθ’ εξής. Και όλα αυτά τους ενδιαφέρουν όχι για να βγάλουν περισσότερα (ή έστω και λίγα) χρήματα, γιατί ξέρουν ότι δεν πάει έτσι το πράγμα. Απλά θέλουν να βρίσκουν συνεχώς τρόπους να μοιράζονται αυτά που μαθαίνουν, αυτά που δοκιμάζουν, αυτά που ζουν, με ακόμα περισσότερο κόσμο.

Όπως λένε όλοι, το blogging είναι η απόλυτη δημοκρατία στην πληροφορία. Πράγματι, οποιοσδήποτε μπορεί να ξεκινήσει ένα blog με οποιοδήποτε θέμα. Η ερώτηση πολλών, βέβαια, είναι πως και γιατί να εμπιστευτεί κανείς τον blogger, έναντι ενός γνωστού δημοσιογράφου. Αυτό όμως είναι κάτι που δεν θα’ πρεπε να μας απασχολεί, νομίζω. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται, δεν προϋποτίθεται. Προφανώς και δεν θα ακολουθήσω τη συμβουλή ή την πρόταση οποιουδήποτε εμφανιστεί μπροστά μου στον δρόμο, όποια κι αν είναι αυτή. Αν βέβαια κάτι στην εμφάνιση ή στο λόγο του μου εμπνέει εμπιστοσύνη, και βρίσκομαι και σε διάθεση περιραματισμού, τότε ίσως και να το κάνω. Αν η πρόταση αποδειχθεί αξιόλογη, τότε θα τον ψάξω, και θα επιδιώξω να μάθω κι άλλα από αυτόν, μέχρις ώτου να γίνει καθημερινός μου «σύμβουλος». Αν πάλι η πρόταση αποδειχθεί αποτυχημένη, τότε δεν θα ασχοληθώ μαζί του, και θα συμβουλεύσω και όποιον ξέρω να κάνει το ίδιο.

Στην περίπτωση του κρασιού, μάλιστα, τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά, καθώς πρόκειται για κάτι καθαρά υποκειμενικό, χωρίς να υπάρχει σωστό ή λάθος. Ο μεγαλύτερος ειδικός μπορεί να μας πει αν ένα κρασί βρίσκεται σε καλή κατάσταση, είναι τυπικό της ποικιλίας ή της περιοχής του, καθώς και να μας αναλύσει κάποια βασικά χαρακτηριστικά του – αλλά μέχρι εκεί. Αν το κρασί θα μας αρέσει ή όχι, αυτό είναι θέμα καθαρά του ουρανίσκου και – εν τέλει – του μυαλού του καθενός από εμάς.

Οπότε τι διαλέγουμε, τους bloggers ή τους δημοσιογράφους; Να πω την αμαρτία μου, καθότι είμαι από αυτούς που έχουν από ένα πόδι σε κάθένα από τα δύο «στρατόπεδα», ελπίζω να μην πρόκειται για δίλημμα, καθώς και οι δύο πλευρές έχουν το ρόλο τους να παίξουν. Η αλήθεια είναι ότι η παραδοσιακή δημοσιογραφία έχει κύρος και αναγνωρισιμότητα, ωστόσο το ίδιο το χαρτί που της δίνει υπόσταση, την περιορίζει. Αφ’ ενός γιατί είναι πολύ μονοδιάστατο, κι αφ’ ετέρου επειδή ένα έντυπο έχει συγκεκριμένη κυκλοφορία και συχνότητα. Σ’ ένα blog ή μία ιστοσελίδα, μπορεί κανείς να εμβαθύνει πάνω σε ένα θέμα παραθέτοντας links, video, «ζωντανή» βιβλιογραφία και χίλια-δυο άλλα μέσα. Στο χαρτί είναι προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει.

Όταν ξεκίνησα να γράφω στο internet , το 2006, το έκανα επειδή είχα την ανάγκη να μοιράζομαι τις οινικές μου ανακαλύψεις με ανθρώπους που ενδεχομένως να ενδιαφέρονταν εξίσου με το θέμα. Όταν άρχισα το blog μου, ένα χρόνο αργότερα, το έκανα επειδή οι οινικές εμπειρίες που ζούσα (σχεδόν) καθημερινά ήταν τόσες πολλές, που μία μηνιαία στήλη στο internet και κάποια άρθρα σε ένα διμηνιαίο περιοδικό απλά δεν με κάλυπταν.

Βέβαια, τα πράγματα τότε ήταν αλλιώς – τόσο για μένα, όσο και για όλους. Θυμάμαι πόσο ενθουσιαζόμουν όταν έβλεπα στα στατιστικά του blog μου τον πρώτο καιρό ότι το είχαν επισκεφτεί δεκαπέντε άνθρωποι μέσα σε μία μέρα! Κι όταν τα νούμερα σχεδόν μηδενίζονταν τα Σαββατοκύριακα, προσπαθούσα να παρηγορήσω τον εαυτό μου λέγοντάς του «καλό καιρό έχει ακόμα, καλύτερα να πάει για μπάνιο ο κόσμος παρά να κάτσει μέσα να διαβάζει αυτά που γράφεις» - ήταν, βλέπετε, και Ιούλιος μήνας... Σήμερα που τα στατιστικά επισκεψιμότητας μετριούνται σε πολλές χιλιάδες επισκεπτών το μήνα, χωρίς να αυξομειώνονται σε σχέση με το αν είναι μέρα ή νύχτα και εργάσιμη ή αργία, και μάλιστα προέρχονται από κάμποσες δεκάδες χώρες του κόσμου, εγώ παραπονιέμαι γιατί η συνειδητή επιλογή μου να γράφω μόνο στην Ελληνική γλώσσα μου στερεί την απήχηση σε περαιτέρω ομάδες μη-Ελληνόφωνων οινόφιλων!

Η αίθουσα όπου έλαβαν χώρα οι εργασίες του Συνεδρίου χτες και σήμερα ήταν κατάμεστη από κόσμο που έγραφε πυρετωδώς σε laptops, netbooks, iPads, iPhones και χίλιες δυο άλλες συσκευές, ενημερώνοντας σε πραγματικό χρόνο τον κόσμο μέσα από το Facebook, το Twitter, αλλά και πολλά ιδιωτικά sites και blogs. Αυτή την αμεσότητα δεν μπορεί κανείς να την βρει πουθενά αλλού και με κανέναν άλλον τρόπο. Κάποιος από τους ομιλητές χθες είπε ότι ένα από τα πιο γνωστά Αμερικάνικα οινικά blogs παρουσιάζει σε 3 εβδομάδες τόσα κρασιά όσα σχολιάζει ο μεγάλος οινοκριτικός Robert Parker σε ένα χρόνο!

Εσείς λοιπόν ποιον θα ακολουθήσετε, ποιον θα πιστέψετε, ποιον θα σχολιάσετε, ποιον θα εμπιστευτείτε; Όλα αυτά τα ερωτήματα δεν θα σας τα απαντήσω εγώ. Τις απαντήσεις θα τις βρείτε μόνοι σας, δοκιμάζοντας και αξιολογώντας τις συμβουλές και τις προτάσεις εκείνων που θα επιλέξετε. Επειδή όμως το blogging δεν απαιτεί μόνο κομπιούτερ, αλλά ξεκινάει στον «έξω κόσμο» και, στην προκειμένη περίπτωση, με τις χαρές που μόνο το κρασί μπορεί να προσφέρει, οι επίσημες εργασίες του Συνεδρίου ολοκληρώθηκαν, και σε λίγες ώρες αρχίζει ένα τριήμερο μοναδικών εκδρομών (με δοκιμές και φαγοπότια, εννοείται) στις πιο όμορφες γωνιές του άγνωστου Αυστριακού αμπελώνα.

Καλή αντάμωση!...



Θόδωρος Λέλεκας

Μοιραστείτε το άρθρο: