Τη γλύκα του να ‘χεις!

Τη γλύκα του να ‘χεις! Από τον Θ. Λέλεκα 


Στα τελευταία μου ταξίδια, λοιπόν, πρέπει να σας ομολογήσω ότι (ξανα)ήρθα πιο κοντά στα γλυκά κρασιά. Έχω να θυμάμαι πολλές όμορφες πρόσφατες στιγμές, όχι μόνο σε δοκιμές και γευσιγνωσίες, αλλά και σε πλούσια και πεντανόστιμα γεύματα με ένα (λέμε τώρα...) ποτήρι γλυκό κρασί στο χέρι.

Εν τω μεταξύ το γλυκό κρασί ήταν από τα θέματα που συζήτησα εκτενώς με φίλους και συναδέλφους δημοσιογράφους από άλλες χώρες, και στενοχωρήθηκα πραγματικά όταν συνειδητοποίησα πόσο περισσότερο ασχολούνται έξω με το γλυκό κρασί – τόσο στο χαρτί, όσο και στο τραπέζι – από εμάς. Κάποια στιγμή μάλιστα, ένας συνάδελφος μου έδωσε να διαβάσω τις προτάσεις του για γευστικούς συνδυασμούς ενός μεγάλου παλαιωμένου γλυκού κρασιού, οι οποίες περιλάμβαναν «πιάτα με φρεσκοτριμμένη λευκή τρούφα», «ελαφρά σωταρισμένο φουα-γκρα» και «καναπεδάκια με βούτυρο αντσούγιας». Δεν σας κρύβω ότι εκείνη την στιγμή τον ζήλεψα – όχι για την φαντασία του, αλλά για το γεγονός ότι ανήκει σε μία κουλτούρα η οποία ξέρει, και θέλει να πειραματίζεται με το γλυκό κρασί στο τραπέζι.

Ίσως για όλες μου αυτές τις σκέψεις να ευθύνονται όμορφες, μεθυστικές μνήμες των τελευταίων μηνών, πλημμυρισμένες από τη γλύκα του Tokaj στην Ουγγαρία, του Eiswein στην Αυστρία, και – βέβαια – του Port στην Πορτογαλία. Για να μην πάω λίγο πιο πίσω στο χρόνο και θυμηθώ θεσπαίσια καραμελωμένα PX στην Ισπανία, πικάντικα Vinsanto (με μπισκοτάκια αμυγδάλου cantuccini για βούτημα) στην Ιταλία, αλλά και αμαρτωλά Sauternes στο Μπορντώ. Είναι αλήθεια ότι είναι πολύ εύκολο και απολαυστικό να αφεθεί κανείς στην ομορφιά των γλυκών κρασιών, και να απολαύσει την παρέα τους στο τραπέζι, ή και μακριά από αυτό, όταν βρίσκεται σε χώρες όπου υπάρχει γνώση, αγάπη και έμπνευση για την κατηγορία αυτή.

Μη με παρεξηγήσετε: δεν σκοπεύω να εκθειάσω τα ξένα γλυκά κρασιά και να υποβαθμίσω τα δικά μας. Απεναντίας, αυτή είναι μία από τις ελάχιστες φορές που θα φορέσω «εθνικιστικό» οινικό καπέλο και θα βγω μπροστά να αγωνιστώ για τα Ελληνικά γλυκά κρασιά. Γιατί πραγματικά εξοργίζομαι όταν σκέφτομαι τα πολλά και εκλεκτά γλυκά μας κρασιά, τα οποία όμως οι περισσότεροι θυμόμαστε αραιά και που.

Το γλυκό κρασί στην Ελλάδα είναι θύμα ενός φαύλου κύκλου. Από τη μία πλευρά, εμείς οι καταναλωτές θεωρούμε τη χρήση του πολύ περιορισμένη, καθώς που και που θυμόμαστε να σερβίρουμε ένα ποτηράκι μετά το φαγητό, αν και τις πιο πολλές φορές τη θέση του παίρνουν ένα απόσταγμα, ένα λικέρ ή κατευθείαν ο καφές. Από την άλλη, η παρουσία γλυκών κρασιών στη λίστα των περισσότερων εστιατορίων είναι περιορισμένη και καθαρά τυπική, και σπάνια ένας σομελιέ θα κάνει προτάσεις ταιριασμάτων με συγκεκριμένα επιδόρπια. Και σίγουρα εξαιρώ αυτό που συμβαίνει σε ταβερνάκαι και μεζεδοπωλεία, με τα κερασμένα σφηνάκια κάποιου «Μοσχατοειδούς» γλυκού κρασιού μετά από το φαγητό, έτσι για τη χώνεψη, κάτι που μόνο καλό δεν κάνει στην εικόνα των γλυκών μας κρασιών. Σε όλη αυτή την κατάσταση, προσθέστε και το εξής παράδοξο: σύμφωνα με την Ελληνική νομοθεσία, οι περισσότεροι επιδόρπιοι οίνοι στην Ελλάδα ανήκουν στην υψηλότερη κατηγορία ποιότητας (Οίνοι με Ονομασία Προέλευσης Ελεγχόμενη, όπως μαρτυρά η θαλασσιά ταινία που σφραγίζει τους φελλούς τους), ωστόσο διατίθενται σε τιμές εντυπωσιακά χαμηλές.

Είμαι σίγουρος ότι όλοι συμφωνούμε πως τα Ελληνικά γλυκά κρασιά είναι εξαιρετικα, έστω κι αν (νομίζουμε ότι) έχουμε ξεχάσει πόσο ωραία αισθανθήκαμε την τελευταία φορά που απολαύσαμε κάποιο από αυτά. Και είναι ευτυχές το γεγονός ότι, παρά την πτωτική (ή τουλάχιστον στάσιμη) εμπορική τάση της κατηγορίας αυτής στην αγορά, οι παλαιοί οινοποιοί συνεχίζουν να τα παράγουν με την ίδια αγάπη και συχνότητα, ενώ και αρκετοί καινούριοι μπαίνουν συνεχώς στο παιχνίδι.

Η δική μου παράκληση/έκκληση είναι η εξής: μην αφήνετε στην άκρη το Ελληνικό γλυκό κρασί. Δεν είναι μόνο ότι πρέπει να το στηρίξουμε - είναι , κυρίως , ότι μας χαρίζει γλυκές στιγμές που μένουν – και, σε περίπτωση που δε με νοιώθετε, με την πρώτη γουλιά θα πειστείτε. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα πάτε καλεσμένοι για φαγητό σε κάποιο σπίτι (και, λόγω των ημερών, τα καλέσματα από εδώ και πέρα θα είναι μπόλικα), πάρτε ένα μπουκάλι γλυκό κρασί για δώρο, και μόνο «χαμένο» δεν θα πάει.

Θυμηθείτε όμως κάτι βασικό: μην το αφήσετε για το τέλος, αφού το γεύμα έχει τελειώσει και είστε έτοιμοι να σηκωθείτε από το τραπέζι, γιατί εκεί μπορεί να ξεχαστεί. Φροντίστε να ανοίξει όσο πιο νωρίς γίνεται, και «παίξτε» μαζί του. Αν ανήκετε στους τολμηρούς, για παράδειγμα, συνδυάστε ένα Μοσχάτο Λήμνου με μία ποικιλία ή ένα σουφλέ τυριών, ένα Βινσάντο από τη Σαντορίνη με καπνιστό φιλέτο πάπιας σε λεπτές φέτες, ή ένα λιαστό Αγιωργίτικο με μπουκίτσες ροκφόρ ή τηγανητό camembert με ζελέ φρούτων του δάσους. Αν πάλι θέλετε να μείνετε αυστηρά στις γλυκές γεύσεις, συνοδεύστε τα σιροπιαστά γλυκά ταψιού με ένα Μοσχάτο Σάμου, ταιριάξτε μια καρυδόπιττα με ένα παλαιωμένο γλυκό από Viognier, και – βέβαια – ΑΠΟΓΕΙΩΣΤΕ έναν παραδοσιακό σοκολατένιο κορμό με μαύρη σοκολάτα, πίνοντας μαζί μία εκλεκτή Μαυροδάφνη Πατρών!

Θα με θυμηθείτε: με ένα καλό γλυκό κρασί στο τραπέζι, η επίγευση ενός όμορφου γεύματος διαρκεί περισσότερο!...

Ας είναι γλυκές και ευτυχισμένες οι μέρες που έρχονται για όλους μας. Καλά Χριστούγεννα!



Θόδωρος Λέλεκας

Μοιραστείτε το άρθρο: