Ο Κύριος Οινοποιός

Ο Κύριος Οινοποιός Από τον Θ. Λέλεκα 


Το κρασί λοιπόν είναι πολύ σύνθετο πράγμα. Για να το χαρακτηρίσουμε – πόσο μάλλον για να το περιγράψουμε – χρησιμοποιούμε χρώματα, γεύσεις, αρώματα, αξίες, συναισθήματα, παρομοιώσεις, κλπ, και πάλι υπάρχει περίπτωση να μην καταφέρουμε να εκφράσουμε πλήρως όλα όσα θέλουμε να πούμε γι αυτό. Επιπλέον, θα το χαρακτηρίσουμε απαραιτήτως με βάση την ποικιλία ή τις ποικιλίες που απαρτίζουν το χαρμάνι του, την προέλευσή του, την εσοδεία, το υψόμετρο, αλλά και τον αλκοολικό του τίτλο. Για να μη μιλήσω βέβαια για το terroir του, το οποίο συνήθως ορίζουμε με βάση στοιχεία όπως το έδαφος/υπέδαφος, οι καιρικές και κλιματολογικές συνθήκες, κ.α.

Πίσω από κάθε κρασί, βέβαια, κρύβεται και ένα άλλο, πολύ σημαντικό στοιχείο που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε: το ανθρώπινο. Γιατί ο οινοποιός είναι εκείνος ο οποίος είχε την έμπνευση, την ιδέα, το όραμα, αλλά και την δύναμη και την υπομονή να κάνει όλα όσα χρειάζονται για να φτάσει το κρασί της επιλογής μας στο ποτήρι μας. Και κάθε γουλιά – ψέμματα, κάθε σταγόνα – του κρασιού αυτού, κρύβει μέσα της κάτι από την προσωπικότητα του ανθρώπου ο οποίος ευθύνεται γι αυτό.

Έχω την χαρά να έχω γνωρίσει ως τώρα πολλούς οινοποιούς – τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Και μιλάω για ανθρώπους κάθε ηλικίας, πολλές και διαφορετικές προσωπικότητες, με κάποιους από τους οποίους διατηρώ τυπικές, επαγγελματικές σχέσεις, ενώ με άλλους είμαι φίλος, και έχω μοιραστεί και μοιράζομαι μαζί τους όμορφες στιγμές χαλάρωσης, διασκέδασης, περισυλλογής, και – βέβαια – αχαλίνωτης οινοποσίας. Και πρέπει να σας πω ότι, όπως όσα κρασιά και αν ανοίξει κανείς, το καθένα θα έχει τη δική του ιστορία, προσωπικότητα, αλλά και εντύπωση που θα μας δώσει, άλλο τόσο διαφορετικοί και ετερόκλητοι είναι οι χαρακτήρες, οι κοσμοθεωρίες, αλλά και η προσεγγίσεις στη ζωή του κάθε οινοποιού. Από ηλιοκαμένους - από την καθημερινή τριβή στο αμπέλι - αγρότες με ρόζους στα χέρια, μέχρι φινετσάτους ευπατρίδηδες με ακριβά κουστούμια και πολυτελή αυτοκίνητα, οι οινοποιοί που είχα την τύχη να γνωρίσω μέχρι σήμερα είχαν ο καθένας το δικό του ξεχωριστό, εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Έχω καταλάβει ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι που οδηγούν έναν άνθρωπο να γίνει οινοποιός. Για κάποιους είναι η οικογενειακή επιχείρηση που περνάει από γενιά σε γενιά. Για άλλους κίνητρο είναι η ζωή κοντά στη φύση, μακριά από την πόλη, το τσιμέντο και το καυσαέριο. Υπάρχουν εκείνοι που γοητεύονται από το κρασί και την ευγένεια που το περιβάλλει και θέλουν να το ζήσουν εκ των έσω. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι – ομολογουμένως πρόκειται για μειονότητα – που ασχολούνται με το κρασί καθαρά με σκοπό επιχειρηματικό. Επιτρέψτε μου να σας βεβαιώσω ότι στις ελάχιστες αυτές περιπτώσεις, τόσο οι συγκεκριμένες περιπτώσεις, όσο και τα κρασιά τους, συνήθως παρουσιάζουν περιορισμένο ενδιαφέρον.

Αν έπρεπε να βρω μία μόνο λέξη για να χαρακτηρίσω όλους – ή τουλάχιστον τους περισσότερους – τους οινοποιούς που ξέρω, αυτή θα ήταν η λέξη «πάθος». Νομίζω ότι πρόκειται για αναγκαίο στοιχείο στην προσωπικότητα του οινοποιού, σε σημείο που θα έλεγα ότι δεν μπορεί να γίνει κρασί χωρίς πάθος. Θα έλεγα δηλαδή ότι είναι το ίδιο απαραίτητο, όσο και το σταφύλι! Από εκεί και πέρα, ο οινοποιός χρειάζεται φαντασία, δημιουργικότητα, γνώση, επικοινωνιακά χαρίσματα, ευγένεια, ταλέντο, γεύση – α, και (σχεδόν οπωσδήποτε) μία δόση τρέλλας!

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πολλοί πλούσιοι, επώνυμοι και διάσημοι αποφασίζουν σε κάποια στιγμή της ζωής τους να ασχοληθούν με το κρασί. Εντάξει, δεν μιλάω για celebrities «της ώρας», όπως π.χ. ο Μπέκαμ και η γυναίκα του, που παίρνουν μία τέτοια απόφαση επειδή είναι της μόδας ή ίσως... ακούγεται «cool», μέχρι να εμφανιστεί στη ζωή τους κάτι άλλο. Όμως, άνθρωποι – και κυρίως καλλιτεχνικές και δημιουργικές ψυχές – όπως ο Φράνσις Φορντ Κόπολα ή ο (εικονιζόμενος) Ζεράρ Ντεπαρντιέ, διοχετεύουν στοιχεία της προσωπικότητάς τους στο κρασί τους και καθρεφτίζουν σε αυτό την ψυχή τους, με το αποτέλεσμα να είναι έκδηλο στα ποτήρια που γεμίζουν (και αδειάζουν) χάρη σε αυτούς.

Μία πολύ μεγάλη διεθνής προσωπικότητα του κρασιού μου είχε πει κάποτε ότι το κρασί είναι το μόνο αγαθό στο οποίο θέλεις – και αξίζει – να γνωρίσεις τον δημιουργό του. Θυμάμαι μάλιστα χαρακτηριστικά ότι είχε συμπληρώσει «Και για το κοτόπουλο που τρως, κάποιος ευθύνεται. Θα είχες όμως ιδιαίτερη λαχτάρα να τον γνωρίσεις από κοντά;».

Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σε μία οινική έκθεση ή ένα οινοποιείο, η συμβουλή μου είναι να αφιερώσετε ίσο χρόνο για να δοκιμάσετε τα κρασιά και για να γνωρίσετε τον οινοποιό. Είμαι σίγουρος ότι και στις δύο περιπτώσεις θα γοητευτείτε πολύ. Και να ξέρετε ότι, όταν πια η επίγευση του κρασιού θα έχει χαθεί από το στόμα σας, το πάθος του ανθρώπου που το έφτιαξε θα έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη σας...


Θόδωρος Λέλεκας

Μοιραστείτε το άρθρο: