Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Ο Μάγος του OZ...

Ο Μάγος του OZ... Από τον Τ. Πικούνη



Η αυλαία ανοίγει....

Ο μάγος βγαίνει στη σκηνή... ημίψηλο, φράκο, και το μαγικό "ραβδί" στο χέρι. Μόνο που δεν είναι ραβδί, αλλά ένα ποτήρι κρασιού Riedel. Ο μάγος χαιρετά τα αλαλλάζοντα πλήθη, και μέσα στα χειροκροτήματα αποκαλύπτει, τραβώντας το βελούδινο κάλυμμα, το αντικείμενο της μαγείας του: 20 φιάλες κρασί, προσεκτικά καλυμμένες και τοποθετημένες μέσα σε καφέ χάρτινες σακούλες, που το κοινο έφερε από κάβες, σκοτεινά κελλάρια... κρασιά σπάνια, δύσκολα, από μακρυνές, άγνωστες χώρες. Ο σκοπός της μαγικής επίδειξης: να αναγνωρίσει ο μάγος το κάθε κρασί και τη χρονιά! Με "τυφλή" δοκιμή, βέβαια!

Ο μάγος επιλέγει μια φιάλη, την ανοίγει, μισογεμίζει το ποτήρι του... βάζει τη μεγάλη του μύτη μέσα, μυρίζει και ξαναμυρίζει, πίνει μια μικρή γουλιά, τη φέρνει γύρω στο στόμα του... κάνει τους γνωστούς (και αηδιαστικούς για τους πολλούς) θορύβους, οι θεατές παρακολουθούν με δέος... κατεβάζει το ποτήρι... η αγωνία κορυφώνεται... και ναι, αναγγέλει με ηπερηφάνια το όνομα του κρασιού... ΝΑΙ, ναι, αυτό είναι... χειροκροτήματα, φωνές ενθουσιασμού, συγχαρητήρια... υπόκλιση... τέλος! Ο λαγός μόλις βγήκε από το καπέλο...

Oz Clarke.Σπεύδω να δηλώσω ότι η παραπάνω περιγραφή είναι απολύτως φανταστική, -όσον αφορά στο σκηνικό μόνο- εντούτοις θα τολμούσα να πω ότι είναι μια ...ανάμνηση από το μέλλον.

Ο Μάγος του Οζ είναι ασφαλώς στον τομέα των κρασιών ο συγγραφέας οίνου Oz Clarke. Αρκετά χρόνια πριν, στο Βρεττανό συγραφέα οίνου προσφέρθηκε ένα ποτήρι από ένα μυστηριώδες ερυθρό, και του ζητήθηκε να βρεί το κρασί και τη χρονιά. Όχι, ο Oz δεν φόρεσε φράκο και ημίψηλο. Αμέσως δοκίμασε το κρασί... το ξαναδοκίμασε και δήλωσε ότι δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τη χρονιά, αν δηλαδή το κρασί ήταν Paul Jaboulet Hermitage La Chapelle του 1982 ή του 1983. Τα χειροκροτήματα δεν είχαν τελειωμό... γιατί το ποτήρι περιείχε ακριβώς ένα μείγμα Paul Jaboulet Hermitage La Chapelle από τις δύο χρονιές! Και πάλι ο λαγός βγήκε από το καπέλο... αλλά και οι "μετοχές" του Oz ανέβηκαν κατακόρυφα στο κύκλωμα των ειδικών του οίνου...

Ο Μάγος Oz όμως φέρει και τον τίτλο επίσης του "Officier de l’Ordre du Mérite Agricole by le Ministere de l’Alimentation, de l’Agriculture et de la Peche"… "μαζί με την Catherine Deneuve (yes!) και τον Louis Pasteur" (sic), όπως σπεύδει αμέσως να καυχηθεί ο ίδιος ο Oz!

Ο κος Oz είναι κριτικός και συγγραφέας οίνου, με "τίτλους" μάλιστα... και κρίνει το κρασί, που πολλοί -και ιδιαίτερα αυτοί που το παράγουν και οι φίλοι του- το θεωρούν μια μορφή τέχνης. Υπάρχουν πολλοί κριτικοί οίνου που ασκούν και τα δύο "επαγγέλματα": Ερασιτέχνες μάγοι, για να "θεμελιώσουν" την αξία τους μέσα στο "κύκλωμα", και ταυτόχρονα κριτικοί οίνου...

Έψαξα στο Internet, διάβασα, ρώτησα, και δεν κατάφερα να βρω ΟΥΤΕ ΕΝΑ κριτικό θεάτρου ή τέχνης οποιασδήποτε μορφής, βιβλιοκριτικό κλπ. που να γίνεται περιστασιακά "μάγος" επιδεικνύοντας κάποιες γνώσεις του...

ΟΥΤΕ ένα... Ίσως γιατί όλα τα προηγούμενα είναι πραγματική τέχνη, που οι λειτουργοί της, καλλιτέχνες, κριτικοί κλπ. αλλά και οι φiλότεχνοι αρνούνται να την κατεβάσουν σε επίπεδα τσίρκου με "μαγικά" και άλλα... Ίσως πάλι γιατί ξέρουν ότι η επίδειξη γνώσεων δεν χρησιμεύει σε τίποτα, εκτός από το να "κατεβάσει" το επίπεδο του επιδειξία.

Ναι, ο Oz και οι όμοιοί του έχουν το χάρισμα να αναγνωρίζουν από τη γεύση και το άρωμα χιλιάδες κρασιά.

 Ε, και; Τι αποδεικνύει αυτό; Αποδεικνύει μήπως οτι μπορούν και να τα κρίνουν, να τα αξιολογήσουν; Αυτός που γνωρίζει κάθε στίχο του Σαίξπηρ, είτε φιλόλογος είτε κριτικός, σημαίνει ότι μπορεί και να εκτιμήσει το σύνολο του έργου του μεγάλου Άγγλου θεατρικού συγγραφέα? Ή τον κάνει αξιόπιστο κριτή των νέων συγγραφέων; Μπορεί να είναι αναγκαία (συνθήκη) η γνώση των κρασιών για ένα οινοκριτικό, δεν είναι όμως αυτή ικανή να τον κάνει μεγάλο...

Όταν ο κάθε οινοκριτικός του επιπέδου του Oz καλείται να κρίνει τυφλά κάποια κρασιά, τι ακριβώς εκτιμούμε από τη διαδικασία, εφ΄όσον είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τα αναγνωρίσει, ίσως και όλα; Εκτιμούμε την ουσία και τους στόχους της τυφλής γευστικής δοκιμής -που έχουν βέβαια "πάει περίπατο", έχουν ακυρωθεί, αφού ο κριτής γνωρίζει τι δοκιμάζει-, ή τις θαυμαστές ικανότητες αναγνώρισής του; Που τελειώνει η υποκρισία; Μήπως θα έπρεπε να απαγορευθεί η κρίση των οίνων σε τυφλή δοκιμή από τους κορυφαίους οινοκριτικούς, γιατί αυτοί θα ...αναγνωρίσουν τα κρασιά που δοκιμάζουν; Μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά...

Ο Καζαντζάκης έγραψε ότι "πρέπει να πιστέψουμε στο Χριστό ΠΑΡΑ τα θαύματά του..." αναγνωρίζοντας τα θαύματα σαν μια φτηνή μέθοδο εντυπωσιασμού. Το ίδιο και εμείς: Πρέπει να πιστέψουμε στην αξία της οινοκριτικής, πρέπει να αγαπούμε, να είμαστε κοντά στο κρασί ΠΑΡΑ τις τυφλές δοκιμές και "αναγνωρίσεις" κρασιών από κάποιους "μάγους" του επαγγέλματος.

Πριν οι φίλοι γευσιγνώστες, οινογνώστες, ειδικοί, sommeliers κλπ κλπ σπεύσουν να εξαπολύσουν τους μύδρους τους εναντίον μου, να τους διαβεβαιώσω ότι εκτιμώ τους ειδικούς σε κάθε τομέα. Εκτιμώ λοιπόν τους κριτικούς οίνου όταν αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, όταν δηλαδή αξιοποιούν τις γνώσεις, την εμπειρία, τις ευαισθησίες και τo ταλέντο τους στην κριτική του οίνου. Eκτιμώ σε ένα βαθμό και την τυφλή δοκιμή που τόσο τους αρέσει- παρά το γεγονός ότι με αυτή αποδέχονται τον υποβιβασμό τους σε άτομα που δεν μπορούν να μείνουν ανεπηρέαστα από την ετικέτα. Εκείνο που δεν εκτιμώ, είναι τους μάγους και τα "μαγικά", τις ενέργειες εντυπωσιασμού, που δεν αποδεικνύουν απολύτως τίποτα, που διώχνουν τον κόσμο από το κρασί δίνοντας την εντύπωση ότι χρειάζονται οι άπειρες γνώσεις του μάγου για να απολαύσει κανείς ένα ποτήρι, και που κατεβάζουν το επίπεδο της οινογνωσιας αλλά και του κρασιού του ίδιου.

Δεν πιστεύω ότι είναι τόσο απαραίτητη η τυφλή δοκιμή -ο πολύς Robert Parker δεν δοκιμάζει "τυφλά" τα κρασιά και δηλώνει ότι κάνει τυφλή δοκιμή "όταν οι περιστάσεις το επιτρέπουν". Σίγουρα δεν χρειάζεται στους σοβαρούς οινογνώστες και οινοκριτικούς, εντούτοις χρειάζεται πολλές φορές για να πειστούν οι άλλοι για την ακεραιότητα της διαδικασίας - η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει να είναι μόνο τίμια, πρέπει να φαίνεται και τίμια. Όπως επίσης δεν πιστεύω ότι ένα νέο, άγνωστο αλλά πραγματικά εξαιρετικό κρασί έχει να οφεληθεί σε κάτι κρινόμενο "τυφλά" μαζί με ένα γνωστό. Γιατί αν ένα κρασί είναι πραγματικά αξιόλογο, θα αναδειχθεί οπωσδήποτε, τυφλά ή φανερά... Αλλά αναγνωρίζω ότι αν κριθεί σε μια "τυφλή" δοκιμή καλύτερο από ένα κορυφαίο, οι εντυπώσεις θα είναι μεγαλύτερες και η πολυπόθητη αναγνώριση ίσως γρηγορότερη. Αληθεια... όλοι σχεδόν γνωρίζουν την πρώτη τυφλή δοκιμή στην ιστορία του οίνου που οργάνωσε ο Steven Spurrier στις 24 Μαΐου του 1976 Παρίσi, πόσοι όμως θυμούνται τα "ταπεινά" τότε αμερικανικά κρασιά που ξεπέρασαν σε αυτή τα γαλλικά Chateau;

Όλα λοιπόν έχουν τη θέση τους στον οινικό μας κόσμο... αλλά με μέτρο. Μόνο τα φτηνά "μαγικά" δεν χρειάζονται.

Δείτε λοιπόν την αναγνώριση των κρασιών σε μια τυφλή δοκιμή σαν ένα "παιχνίδι" ειδικών, σαν εξάσκηση των γευστικών και γευσιγνωστικών ικανοτήτων τους. Και σωστά παραδέχεται ο Γρηγόρης Μιχαήλος στο πολύ καλό άρθρο του "H κορυφή του Oλύμπου"  ότι δεν ανέβηκε στην κορυφή του ...Ολύμπου επειδή αναγνώρισε κάποια κρασιά. Αλλά, φίλε Γρηγόρη, αρκεί που μπορείς να κρίνεις σωστά τα κρασιά που δοκιμάζεις, που έχεις την θαυμαστή ικανότητα νιπροτείνεις αυτά που αξίζουν σε όλους εμάς, και αρκεί να δράς σαν πραγματικος κριτικός τέχνης, αν θέλεις το κρασί που τόσο αγαπάς να θεωρείται και από τους υπόλοιπους σαν μια μορφή πραγματικής τέχνης... Και όσο αυτές οι ιδιότητες του οινοκριτικού καλλιεργούνται, όσο οι γευστικές και οσφρητικές ικανότητές του οξύνονται και καλλιεργούνται, όσο η γνώση -αυτή η πολύτιμη "έκτη αίσθηση"- αυξάνει, τότε κάποια στιγμή, μαζί με τα θαυμαστά αρώματα του κρασιού, θα ανγνωρίσει και το δροσερό αεράκι της κορυφής του βουνού των θεών.

Στην υγειά σας!

Μοιραστείτε το άρθρο: