Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Η ελπίδα είναι η τέχνη του εφικτού... ή σκέψεις στο Rethink του Γρηγόρη

Η ελπίδα είναι η τέχνη του εφικτού... ή σκέψεις στο Rethink του ΓρηγόρηΑπό τον Τ. Πικούνη


Αφορμή για αυτό το σημείωμα μου έδωσε το Χριστουγεννιάτικο άρθρο του Γρηγόρη Μιχαήλου AIWS, Σύμβουλου οίνου του House of Wine και επι το συντομότερο "φίλου Γρηγόρη", με τίτλο "Rethink.." -o Γρηγόρης και οι Αγγλικοί τίτλοι του!- ένα εξαιρετικό άρθρο που ο τίτλος του δεν χρειάζεται μετάφραση αν το διαβάσουμε....

Ας "ξανασκεφτούμε"... μας λέει απλά το άρθρο. Και έχει δίκιο...

Πέρα από τη "φυσική" δυστυχία, που είναι αδιαμφισβήτητη, τη δυστυχία δηλαδή που προέρχεται από έλλειψη πόρων για την εξυπηρέτηση των στοιχειωδών αναγκών, υπάρχει και μια άλλη δυστυχία, πιο ύπουλη, που δρα επάνω σε όλους: φτωχούς, νεόπτωχους, μισθωτούς, επαγγελματίες, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν έχουν ουσιαστικό πρόβλημα ούτε και σήμερα, στους "πλούσιους"...

Είναι η δυστυχία της κατάρρευσης των στόχων του καθ' ενός από εμάς. Όνειρα, φιλοδοξίες, προοπτικές καταρρέουν μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης, μέσα στη πτωχευμένη ουσιαστικά Ελλάδα. Απλές προοπτικές που φαίνονταν πριν ελάχιστα χρόνια απόλυτα επιτεύξιμες, σήμερα γίνονται άπιαστο όνειρο: Βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, αγορά νέου σπιτιού, σπουδές παιδιών, ανάπτυξη της επιχείρησης, προαγωγή... αλλά ακόμα και μικρές χαρές που είναι και το αλατοπίπερο της ζωής είναι σήμερα για τους πολλούς άπιαστες: Ένα φαγητό σε καλό εστιατόριο, μια έξοδος την Παρασκευή το βράδυ, ένα ακριβό κρασί στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ένα καλό δώρο τα Χριστούγεννα στην οικογένεια και σε φίλους...

Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί... και οι "έχοντες" σήμερα βλέπουν τα δικά ονειρα να καταρρέουν. Ναι, ασφαλώς δεν έχουν πρόβλημα διαβίωσης, αλλά και εδώ υπήρχαν "όνειρα", προοπτικές ατομικές και επαγγελματικές. Ναι, φαίνονται σε αυτόν που σημερα δεν έχει να φάει σαν προοπτικές πολυτελείς, αλλα... υπάρχουν, και τα όνειρα είναι ...όνειρα για όλους, άσχετα με το οικονομικό τους μέγεθος.

Αίσθηση αποτυχίας... ένα κυρίαρχο συναίσθημα σήμερα , όπου αγώνες μιας ζωής για κάτι καλύτερο διαλύονται ...χαμηλωμένα κεφάλια, ...μυστικά δυσάρεστα από οικογένεια και φίλους... ντροπή για μια κατάσταση που χειροτερεύει.

Και εδώ έρχεται το θέμα της ελπίδας... Ναι, όλοι στις συζητήσεις αναγνωρίζουν ότι είναι μια κατάσταση που θα κρατήσει. Ναι, επιφανειακά αυτοί που σκέπτονται (γιατί δυστυχώς σήμερα υπάρχουν και κάποιοι που η δυστυχία τους έχει στερήσει την ψύχραιμη σκέψη) το αποδέχονται. Επιφανειακά όμως. Γιατί μέσα τους, μέσα σε όλους μας, υπάρχει η αίσθηση του προσωρινού. Αρνούμαστε υποσυνείδητα να πιστέψουμε ότι αυτό που ζούμε είναι κάτι που θα διαρκέσει. Κάτι μόνιμο. Δεν το λέμε δυνατά, αλλά πιστεύουμε ότi "θα περάσει", ότι κάποια στιγμή θα γυρίσουμε εκεί που αφήσαμε φιλοδοξίες και όνειρα επί ξύλου κρεμάμενα, και θα τα πιάσουμε ξανά για να τα συνεχίσουμε.

Η ουσία είναι ότι οι στόχοι μας, τα όνειρα που κάναμε την περίοδο της ευημερίας (πλαστής ή πραγματικής, δεν έχει σημασία), εξακολουθούν να υπάρχουν, αρνούνται πεισματικά να φύγουν, να "αποσυρθούν" σε κάποιο βαθύ υποσυνείδητο, και εμείς αρνούμαστε να τα επαναδιατυπώσουμε...

Έχουμε πολλές φορές μιλήσει για ελπίδα. Πρέπει να ελπίζουμε, χωρίς ελπίδα τα πάντα είναι χαμένα, γιατί χωρίς αυτή η όποια προσπάθεια φαντάζει μάταιη. Αλλά... για ποιά ελπίδα μιλάμε; Όχι για την ελπίδα της επιστροφής, αλλά για την ελπίδα μιας νέας αρχής. Με αφετηρία όχι αυτό που αφήσαμε "τότε", αλλά αυτό που έχουμε σήμερα.

Πρέπει να επαναδιατυπώσουμε τους στόχους μας, τα όνειρά μας, τις φιλοδοξίες μας. Λησμονώντας τα παλιά... Αυτά είναι πια απρόσιτα, και κυνηγώντας το απρόσιτο τίποτα πέρα από την απογοήτευση δεν θα καταφέρουμε. Πρέπει να αρχίσουμε να "πιάνουμε" νέους στόχους, πρέπει να εκπληρώνουμε νέα, προσιτά όνειρα. Έχουμε ανάγκη ψυχολογικά την επιτυχία, και θα την έχουμε μόνο όταν φέρουμε τους στόχους μας σε επίπεδα εφικτά, και τα όνειρα λίγο πιο πάνω από το εφικτό. Το νέο σπίτι δεν θα είναι η μαιζονέτα ή η μονοκατοικία που ονειρευόμασταν, αλλά ένα μεγαλύτερο και πιό σύγχρονο διαμέρισμα... και όχι του χρόνου, αλλά σε 5 ή 6 χρόνια από τώρα... Η επιχείρηση δεν θα μεγαλώσει αύριο, αλλά θα έχουμε στόχο να τη διατηρήσουμε ζωντανή... τα παιδιά δεν θα σπουδάσουν στο εξωτερικό, αλλά εδώ στην Ελλάδα ...η προαγωγή δεν θα έρθει σαν συνέπεια χρονική, αλλά σαν επιβράβευση σκληρών προσπαθειών. Και το κρασί που φανταζόμασταν κάποια στιγμή να κοσμεί το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι μας δεν θα είναι Petrus ή κάποιο πανάκριβο Chateau αλλά ένα θαυμάσιο, ακριβό σχετικά ποιοτικό ελληνικό κρασί.

Δεν είναι εύκολη η επαναδιατύπωση στόχων και ονείρων.... Αλλά πρέπει να το κάνουμε. Είναι απαραίτητο για να προχωρήσουμε μπροστά.

"Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού" είχε πει κάποτε ο ...αρχιερέας της Κύπρου αλλά και του ...ανέφικτου, ο Μακάριος. Αλλά και η ζωή είναι η τέχνη του εφικτού, και η ελπίδα επίσης....

Χρόνια Πολλά και καλά Χριστούγεννα σε όλους


Υ.Γ.
Σας ομολογώ ότι αισθάνομαι σαν τον ιερέα που από τον άμβωνα αναλύει κάποιο σοφό ρητό του ...Ευαγγελίου! Μην το πάρεις επάνω σου, φίλε Γρηγόρη, δεν έγινες ακόμη ...Θεός, αλλά το rethink σου (αν και αγγλικό) ήταν πραγματικά εξαιρετικό, και food for thought (τροφή για σκέψη για εμάς τους υπόλοιπους)... Και αν εδώ πραγματικά γράφω για να συμφωνήσω ανεπιφύλακτα μαζί σου, στα επόμενα άρθρα μου θα γράψω για τους "7 μύθους του κρασιού" -ένας από τους οποίους και το απροσδιόριστο και τόσο αγαπητό σας "terroir"-... Για να κρατάμε τις παραδόσεις...

Μοιραστείτε το άρθρο: