Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Εστιατόρια, κρασί ...μήπως ζητάμε πολλά;

Εστιατόρια, κρασί ...μήπως ζητάμε πολλά;
Από τον Τ. Πικούνη

Έφτασα στο πολύ γνωστό για τα εξαιρετικά ψάρια του εστιατόριο αρκετά νωρίτερα από την υπόλοιπη παρέα... η κίνηση λιγοστή, ξεκίνησα και αρκετά νωρίτερα. Όταν είπα το όνομά μου (στο δικό μου όνομα είχε γίνει η κράτηση) η επί της υποδοχής κυρία με οδήγησε στο τραπέζι μας, και σε λίγο επανεμφανίστηκε συνοδευόμενη από σερβιτόρο με μια φιάλη "Σιγαλα Νυχτέρι" και δύο ποτήρια. "Αυτό είναι προσφορά του Διευθυντή μας" μου είπε, και με ένα χαμόγελο συμπλήρωσε: "Σας γνωρίζει, διαβάζει τα άρθρα σας".

Πριν προλάβω να την ευχαριστήσω, ο Διευθυντής κατέφθανε ήδη. Ένας καλοντυμένος κύριος, γύρω στα 50, χαμογελαστός, κάθε άλλο παρά ο τύπος του κλασσικού εστιάτορα που μόλις βγήκε από την κουζίνα...

Χαιρετηθήκαμε, συστήθηκε, τον ευχαρίστησα για το απρόσμενο δώρο του.

"Πήρα το θάρρος να έρθω γιατί είδα ότι φθάσατε αρκετά νωρίτερα από την ώρα που είχατε κλείσει για το τραπέζι" μου είπε. "Διαβάζω τα άρθρα σας, και στα περισσότερα συμφωνώ μαζί σας..." Τον διέκοψα: "...αλλά θέλατε να μιλήσετε μαζί μου για αυτά με τα οποία δεν συμφωνείτε". Έβαλε τα γέλια. "Πράγματι, έτσι είναι!" μου είπε. Έβγαλε το Νυχτέρι από την σαμπανιέρα, σερβίρισε εμένα και στον εαυτό του έβαλε γύρω στα δύο δάχτυλα από το εξαιρετικό κρασί. "Δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος του κρασιού" μου είπε, δικαιολογώντας τη μικρή "δόση".

Ξαφνιάστηκα, δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι μέσα μου έλεγε ότι σαν εστιάτορας, όφειλε να αγαπά το κρασί. Τι να ήθελε κάποιος που δεν ήταν φίλος του κρασιού να συζητήσουμε για τα όσα έγραφα; Με πρόλαβε: "Το ότι δεν μου αρέσει το κρασί δεν σημαίνει ότι αδιαφορώ για αυτό. Είναι μέρος της δουλειάς μου."

Κατάλαβα ότι εδώ θα άρχιζε η συζήτηση που ήθελε. "Συνεχίστε" του είπα.

"Υπάρχει ανάμεσα σε εσάς, τους φίλους του κρασιού, τους συγγραφείς και δημοσιογράφους οίνου η άποψη ότι τα εστιατόρια δεν προωθούν το εμφιαλωμένο κρασί, ότι αντίθετα σερβίρουν χύμα, και ότι για όλα σχεδόν τα δεινά του ελληνικού εμφιαλωμένου κρασιού φταίνε τα εστιατόρια..."

Εδώ κοντοστάθηκε, σαν να περίμενε την αντίδρασή μου. Και βέβαια έπεσα στην ...παγίδα:

"Γιατί, έχουν άδικο;" τον ρώτησα, κάπως επιθετικά.

"Όχι", μου απάντησε, "δεν έχουν άδικο. Πράγματι, αυτό συμβαίνει, αλλά, γιατί όλοι εσείς θεωρείτε σαν υποχρέωση του εστιάτορα να υποστηρίξει το εμφιαλωμένο κρασί; Πάρτε σαν παράδειγμα εμένα. Δεν αγαπώ το κρασί γενικά, είμαι περισσότερο φίλος της μπύρας. Θα μπορούσα και να μη βάζω στο στόμα μου κανένα αλκοολούχο ποτό. Αλλά είμαι επαγγελματίας, και για εμένα όλα είναι προϊόντα που πρέπει να πουλήσω για να έχω κάποιο κέρδος. Έτσι δεν είναι;" με ρώτησε με ένα χαμόγελο.

"Ναι, ας πούμε ότι έτσι είναι, κατά βάθος" του απάντησα, "αλλά συνεχίστε."

Και συνέχισε... "Σας ρωτώ λοιπόν: Γιατί έχω υποχρέωση να προωθήσω το εμφιαλωμένο κρασί, ή να 'εκπαιδεύσω' -όπως όλοι γράφετε- τον πελάτη μου, όταν σαφώς με συμφέρει να προωθήσω το χύμα;" Κάτι πήγα να απαντήσω, αλλά με πρόλαβε: "Έχω υποχρέωση να δώσω στον πελάτη μου κάτι ποιοτικό ασφαλώς... δεν δίνω χύμα από άγνωστους παραγωγούς, δίνω κρασί είτε χύμα είτε από ασκό που το προμηθεύομαι από πολύ γνωστούς παραγωγούς που έχουν και γνωστά εμφιαλωμένα κρασιά" και μου απαρίθμησε καμιά δεκαριά. "Δική τους δουλειά είναι" συνέχισε, "να προστατεύσουν αν θέλουν τα εμφιαλωμένα κρασιά τους, αλλά δεν το κάνουν. Γιατί θα πρέπει να το κάνω εγώ;"

Δεν απάντησα στην ερώτησή του... "Πολύ ρεαλιστική η θέση σας" του είπα, με ένα λίγο ειρωνικό χαμόγελο και αυτός γέλασε: "Ξέρω, σας σοκάρω" μου είπε. "Αλλά γιατί δεν θα έπρεπε να είναι ρεαλιστική; Σας είπα εξ' αρχής ότι δεν αγαπώ το κρασί. Όλοι εσείς οι οινόφιλοι θεωρείτε -έστω και αν δεν το λέτε- ότι όποιος δεν συμπαθεί και δεν πίνει εμφιαλωμένο, είναι κάτι σαν 'παιδί ενός κατώτερου θεού'. Ε, δεν είναι!".

"Δηλαδή, θα πρέπει να βγει το εμφιαλωμένο κρασί από τα εστιατόρια;" τον ρώτησα. "Γιατί κρατάτε ένα προϊόν που δεν το προωθείτε, που ουσιαστικά το κρύβετε από τον πελάτη, γιατί δεν σας συμφέρει να το πουλήσετε;"

Μου απάντησε αμέσως: "Σε κάποια εστιατόρια ήδη έχει βγεί, σε άλλα δεν υπήρξε ποτέ. Σε εμάς υπάρχει και θα υπάρχει γιατί μπορεί να το ζητήσει ο πελάτης. Αλήθεια, τον πελάτη μας τον έχετε σκεφθεί; Αυτόν που σήμερα επισκέπτεται τα εστιατόρια όλο και λιγότερο. Γιατί να προσπαθήσω να του δώσω κάτι ακριβότερο; Έχετε σκεφθεί με την τιμή μιας φιάλης εμφιαλωμένου κρασιού πόσα ποτήρια μπύρας μπορεί να πιεί μια παρέα;".

Σταμάτησε, σαν να σκεφτόταν αν έπρεπε να συνεχίσει. Τον ενθάρρυνα: "Μη διστάζετε, μιλήστε ελεύθερα. Δε με θίγετε όταν λέτε τις δικές σας αλήθειες."

"ΟΚ, σας ευχαριστώ, γιατί αυτό που θα πω σίγουρα δεν θα σας αρέσει. Θυμάμαι το άρθρο σας για το ‘BASE GRILL’. Εκεί είχατε βγει από τα ρούχα σας επειδή, στο 'ναό του κρέατος' όπως είχατε πει, δεν έπινε κανείς εμφιαλωμένο κρασί, αλλά μπύρα, ούζο κόκα-κόλα. Λοιπόν... δεν κατάλαβα γιατί δεν θα έπρεπε να πιούν ότι τους αρέσει! Ναι, και κόκα-κόλα! Αν ο πελάτης μου ζητήσει μπύρα, θα του φέρω μπύρα, αν ούζο, το ίδιο, αν θέλει κόκα-κόλα γιατί θα τον αμφισβητήσω; Αν μου ζητήσει κρασί, ναι, το παραδέχομαι ότι θα του προτείνω αυτό από το οποίο κερδίζω περισσότερο. Αν πάλι μου ζητήσει επώνυμο εμφιαλωμένο, ασφαλώς και θα χαρώ να του το σερβίρω."

Πάλι κοντοστάθηκε, και συνέχισε "Και ξέρετε κάτι... εκεί, στον πελάτη πρέπει να στοχεύσετε. Όπως όλα τα προϊόντα, έτσι και με το εμφιαλωμένο, θα πρέπει ο πελάτης να το γνωρίσει, και να το ζητήσει. Όταν όλο και περισσότεροι πελάτες ζητούν εμφιαλωμένο κρασί, όταν αρχίσουν να ξεχωρίζουν ετικέτες, παραγωγούς, μόνο τότε θα μπει πραγματικά στα εστιατόρια. Ας το διαφημίσουν οι παραγωγοί, ή οι εισαγωγείς, όπως γίνεται με όλα τα προϊόντα. Η ζήτηση έρχεται από τον πελάτη, εμείς πάντα θα προωθούμε αυτό που μας συμφέρει..." έκανε μια παύση, και σαν να ήθελε να εκτονώσει την ένταση των όσων είπε, γέλασε και συμπλήρωσε "Εκτός από κάποιους του σιναφιού μας που είναι και αυτοί ...άρρωστοι με το κρασί! Δεν είναι και λίγοι..."

"Όμως αρκετοί από τους συναδέλφους σας συμμετέχουν στην εκπαίδευση των καταναλωτών στο εμφιαλωμένο κρασί" του αντέτεινα. "Όλο και περισσότερα εστιατόρια κάνουν σήμερα εκδηλώσεις οινογνωσίας σε συνεργασία με κάποιο παραγωγό..."

Με διέκοψε: "Ελάτε τώρα! Ξέρω ότι δεν είστε αφελής... Αυτές είναι εκδηλώσεις για να προσελκυστούν πελάτες, τίποτα παραπάνω! Από όσους πηγαίνουν σε αυτές τις δήθεν "γευσιγνωσίες", ούτε το 5% δεν βρίσκεται εκεί για να δοκιμάσει τα συγκεκριμένα κρασιά που ούτε καν τα ξέρει. Πηγαίνει για το τζάμπα, το δωρεάν... Το εστιατόριο έτσι γεμίζει κάπως τα άδεια τραπέζια, και βέβαια δεν χάνει τίποτα γιατί οι παραγωγοί προσφέρουν τα κρασιά τους τζάμπα! Μόνο αυτοί χάνουν τελικά! Σήμερα, αν παρακολουθείς τις "εκδηλώσεις", σίγουρα μπορείς να βγαίνεις 6 ημέρες την εβδομάδα πίνοντας κρασί δωρεάν!"

Γέλασε. Και με πρόλαβε: "Μην αδικήσετε και πάλι τον εαυτό σας λέγοντάς μου ότι έτσι οι παραγωγοί προωθούν τα κρασιά τους! Το κοινό αυτών των εκδηλώσεων ούτε την οικονομική δυνατότητα έχει ούτε και την κουλτούρα να αγοράσει εμφιαλωμένο κρασί. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να απαξιώνουν τα κρασιά τους στα μάτια του κόσμου. Στο τέλος-τέλος δεν νομίζω ότι η Lacoste δίνει δωρεάν κάποια μπλουζάκια σε μια εκδήλωση ή στα εγκαίνια κάποιου καταστήματος πώλησης ρούχων με το οποίο συνεργάζεται!"

Με είχε εξουθενώσει... δεν είχα κάτι να του απαντήσω. Ήπια σιγά σιγά μια γουλιά κρασί για να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου, αλλά ευτυχώς, όπως σε κάθε αρχαία ελληνική τραγωδία που σέβεται τον εαυτό της, κατέφθασε προς σωτηρία μου ο ...απο μηχανής θεός! Δηλαδή το πρώτο ζευγάρι φίλων, που με έβγαλε από τη δύσκολη θέση.

Σηκώθηκε από το τραπέζι, τους χαιρέτησε ευγενικά και τους καλωσόρισε, έτεινε το χέρι του προς εμένα "Σας ευχαριστώ που με ακούσατε" μου είπε. "Ήταν πολύ ενδιαφέροντα τα όσα μου είπατε. Ελπίζω να τα ξαναπούμε" του απάντησα.

Κοντοστάθηκε, γύρισε και χαμογελώντας πάλι μου είπε "Ίσως αυτός πρέπει να είναι ο επόμενος μύθος για το κρασί που θα αναλύσετε. 'Η ευθύνη των εστιατορίων στην κακοδαιμονία του εμφιαλωμένου κρασιού'"

Δεν πέρασε ευχάριστα η βραδιά για εμενα... ήμουν κακόκεφος, κάπου έχανα τον ειρμό τη συζήτησης.

Το βράδυ στο αυτοκίνητο, γυρίζοντας στο σπίτι, σκέφτηκα τα όσα μου είχε πει. Ναι, είχε σε πολλά δίκιο. Ίσως και σε όλα... αλλά δεν ήταν αυτό που με είχε πειράξει. Και εγώ είχα αμφισβητήσει την ευθύνη των εστιατορίων. Από καιρό υποστηρίζω ότι ο καταναλωτής πρέπει να εκπαιδευτεί ώστε να επιβάλλει το εμφιαλωμένο κρασί στα εστιατόρια, όχι το αντίθετο. Ότι ματαιοπονούν όσοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να "τοποθετήσουν" τα κρασιά τους στα εστιατόρια. Ότι ελπίδα του κρασιού είναι τα wine bars, τα νέα στέκια... η προώθησή του στα νέα "media", στο Internet, στα Κοινωνικά Δίκτυα...

Όχι... η συζήτηση μαζί του είχε κάνει κάτι πολύ χειρότερο:

Είχε κτυπήσει το αξίωμα πάνω στο οποίο στηρίζονται τα επιχειρήματα κάθε οινόφιλου. Αυτό που -σαν αξίωμα- δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, που δεν χρειάζεται να αποδειχθεί: Ότι δηλαδή το ποιοτικό, εμφιαλωμένο κρασί είναι κάτι παραπάνω από εμπόρευμα, κάτι περισσότερο από ένα ακόμα ποτό που σε κάποιους προσφέρει ευχαρίστηση. Ότι πρέπει να καθιερωθεί παντού: Στο εστιατόριο, στο σπίτι... παντού. Ότι όλοι έχουν υποχρέωση να επιδιώξουν αυτή την καθιέρωση.

Και αυτός είχε αμφισβητήσει το "δικό μας" αξίωμα ευθέως. Η -για να είμαι ακριβής- με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι τα δικά μας αναπόδεικτα "αξιώματα" δεν τα ενστερνίζονται όλοι...

Άνοιξα το παράθυρο του αυτοκινήτου, έκλεισα τον κλιματισμό. Το χλιαρό καλοκαιρινό αεράκι με χτύπησε στο πρόσωπο. "Όχι" σκέφτηκα. "Όχι, αυτό το μύθο δεν θα τον αμφισβητήσει κανένας". Για τους οινόφιλους το κρασί δεν θα είναι ποτέ "άλλο ένα προϊόν, άλλο ένα εμπόρευμα". Αυτό ακριβώς είναι που μας διακρίνει από τους υπόλοιπους, από τους "άλλους". Ναι, από αυτά τα παιδιά ενός -όχι κατωτέρου- αλλά άλλου θεού!

Κάθε ομάδα "φίλων" ενός αντικειμένου, προϊόντος, ιδέας κλπ. έχει τα δικά της, αναπόδεικτα αξιώματα. Πάνω στα οποία βασίζεται η όποια επιχειρηματολογία, οι ενέργειες που κάνουν τα μέλη της σχετικά με το αντικείμενο της αγάπης τους. Εκεί βασίζεται και το "δέσιμο" μεταξύ των μελών τους. Είναι προφανές ότι το δικό μας αξίωμα, την άνευ όρων αγάπη στο κρασί κάποιοι δεν την συμμερίζονται. Αν αυτή δεν υπάρχει, ο φίλος εστιάτορας με τον οποίο έκανα αυτή την -ασφαλώς διαφωτιστική- συζήτηση, έχει απόλυτο δίκιο.

Ας βρούμε τους τρόπους, όσοι αγαπούμε το κρασί, να το κάνουμε αρεστό, να το προωθήσουμε απ' ευθείας στο μόνο που μπορεί σταδιακά να το επιβάλει σε όλους και παντού: Στον τελικό καταναλωτή... Ας προσπαθήσουμε να τον διδάξουμε ή καλύτερα να τον "προσηλυτίσουμε" απ' ευθείας, χωρίς μεσάζοντες στο δικό μας "θεό".



Στην υγειά σας!

Μοιραστείτε το άρθρο: