Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Με όνομα κρασιού... «Το Μπλε Τρακτέρ»!

Με όνομα κρασιού... «Το Μπλε Τρακτέρ»!
Από τον Τ. Πικούνη

Ένα γράμμα από το Κτήμα Κυρ-Γιάννη και με την υπογραφή του Στέλλιου Μπουτάρη έφτασε στο γραφείο μου πριν λίγες μέρες. Ήταν μιά ακόμα εξαιρετική ετήσια αναφορά για τα κρασιά του 2017 και τους τρύγους. Μέσα σε αυτή, ήταν και η ανακοίνωση για ένα ακόμα νέο κρασί από το Κτήμα Κυρ-Γιάννη, για να τιμήσει τους αμπελουργούς. Με όνομα... «Το Μπλε Τρακτέρ»! Ναι... έτσι ακριβώς.

Χωρίς να το θέλω, έβαλα τα γέλια. Όταν έχεις κάνει μαζί με το Στέλλιο Μπουτάρη το marketing της Μπλε Αλεπούς, μπορείς να καταλάβεις τι επιδιώκει με το όνομα, αλλά και να... διασκεδάσεις με την αδυναμία του στο μπλε.

Αυτό «Το Μπλε Τρακτέρ» με έκανε να γράψω αυτό το άρθρο... γιατί δεν επιλέχθηκε τυχαία, γιατί πίσω από το όνομα υπάρχει σίγουρα πολύ σκέψη, αλλά και στρατηγική marketing...

Τι υπάρχει λοιπόν πίσω από ένα όνομα;

Όλα τα πράγματα σε αυτό τον κόσμο έχουν το όνομά τους. Εσείς, εγώ, ο σκύλος σας, το αυτοκίνητο σας, το πιάτο που τρώτε, το κρασί που πίνετε. Και το όνομα παίζει πάντα το ρόλο του, το γνωρίζετε ήδη: άλλο να σας λένε Μπάμπη και άλλο Αλέξανδρο! Η αλλιώς είναι το αφρώδες κρασί να βαφτίζεται με το «λαικόν» «Καρανίκα» και αλλιώς θα ήταν αν λεγόταν «Hartman» -εγώ του το είχα πει του Λαυρέντη και δεν με άκουσε!

Δεν έκανα αυτή την εισαγωγή για να σας πω τα χιλιοειπωμένα, τι λέει δηλαδή η ετικέτα και ποια πληροφορία περιέχει. Αυτά τα έχουν πει πολλοί αλλά και εμείς επίσης. Εδώ σήμερα θα μιλήσουμε για το όνομα του κρασιού και το σημαντικό ρόλο που παίζει αυτό το όνομα στην μετέπειτα πορεία του κάθε κρασιού, στο marketing και στην προώθησή του.

Ναι, το ξέρω, αμέσως η σκέψη σας πήγε στα τόσα περίεργα και παράξενα ονόματα που έχετε δει, αλλά αυτή τη φορά θα σας προλάβω: Δεν είναι μόνο οι Έλληνες οινοποιοί που βαφτίζουν τα κρασιά τους με περίεργα και πολλές φορές ακαταλαβίστικα ονόματα! Η ίδια... αδυναμία υπάρχει και στους συναδέλφους τους σε ολόκληρο τον κόσμο: Από Vampire Wines μέχρι... Shit wines και Big Ass, διαβάστε τα εδώ.

Αν νομίζετε ότι αυτή είναι μια διεθνής... λόξα των οινοποιών, ένα βίτσιο, μια διάθεση για αστείο, γελιέστε! Έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι τα παράξενα η τα... παλαβά ονόματα κάνουν -συνήθως- πολύ καλές πωλήσεις! Ιδιαίτερα αν είναι φθηνά κρασιά στα ράφια του supermarket. Γιατί σίγουρα δεν μπορεί ένα κρασί με το όνομα Fat Βastard να κοσμήσει ένα αριστοκρατικό δείπνο με σημαντικούς καλεσμένους. Το παράξενο όνομα τραβάει την προσοχή των καταναλωτών... αν το δει στο ράφι, σίγουρα θα το ξεχωρίσει, και την πρώτη φορά θα το αγοράσει από περιέργεια, ή για να κάνει πλάκα με την παρέα του.... Έτσι, ο πρωταρχικός στόχος του οινοποιού ( και του marketing) στέφεται με επιτυχία: Μπήκε στο σπίτι του καταναλωτή, βρέθηκε στο τραπέζι του! Το αν το ξαναγοράσει όμως, εξαρτάται από την ποιότητά του! Η ποιότητα είναι αναγκαία για να πετύχει ένα κρασί, όποιο «κόλπο» και αν σοφιστεί το marketing για να το προωθήσει... Τρανό παράδειγμα το Fat Bastard (Γαλλικό παρακαλώ!), που μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να γίνει παγκόσμια επιτυχία -μόνο στις ΗΠΑ πουλάει πάνω από 400.000 κιβώτια το χρόνο. Το κρασί χαρακτηρίστηκε από το Business Week σαν «marketing phenomenon». Όλοι το αγόρασαν την πρώτη φορά για το όνομά του, αλλά το ξαναγόρασαν για την ποιότητά του! Και αυτό έχει μεγάλη σημασία...

Αλλά πάμε στο θέμα μας: Ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός ιδανικού ονόματος κρασιού; Σε ποιους κανόνες πρέπει να υπακούει για να κάνει τον υποψήφιο πελάτη να βάλει το χέρι στην τσέπη, πέρα από την έκπληξη και την πρωτοτυπία του ονόματος που αναφέραμε;

Εδώ θα μιλήσουμε για τα ονόματα των Ελληνικών κρασιών, γιατί οι απαιτήσεις υπερκαλύπτουν αυτές των ξένων: Το γεγονός ότι η γλώσσα μας δεν είναι «λατινογενής» αλλά μοναδική στον κόσμο, επιβάλλει ιδιαίτερη προσοχή στην επιλογή του ονόματος του κρασιού. Και πρώτα απ´ όλα, γιατί πρέπει οι ξένοι μας φίλοι να μπορούν να τα... προφέρουν! Καθόλου απλή υπόθεση: Ναι, άντε τώρα να καταφέρει ο Άγγλος η ο Γάλλος οινόφιλος να προφέρει το «Καπνίας αμπελοτόπι Αλαργινός» και να το ξεχωρίσει από το «Καπνίας αμπελοτόπι Ζυγός”! Τα παραδείγματα πολλά, είτε από ονόματα-σιδηρόδρομους (Κτήμα Άλφα Ξινόμαυρο Σκαντζόχοιρος ή Τ-οίνος Μαυροτραγανο Clos Stegasta- κυριολεκτικά διαστροφή!) είτε από ονόματα με τα οποία οι ξένοι θα μπλέξουν σίγουρα τη γλώσσα τους (Ηλιοστάλαχτος, Χρυσογέρακας).

Αν ο Έλληνας οινοποιός θέλει το κρασί του να έχει καλύτερη τύχη στο εξωτερικό, θα πρέπει το όνομά του να είναι:
  • Μικρό σε μέγεθος... οι «σιδηρόδρομοι» δύσκολα προφέρονται σε όλες τις γλώσσες.


  • Εύηχο, χωρίς φθόγγους που οι ξένοι δυσκολεύονται να προφέρουν.

  • Χωρίς απαίτηση μετάφρασης, ίδιο στην Ελληνική αγορά και στις αγορές του εξωτερικού, για τον απλούστατο λόγο ότι όταν κάποιος ξένος το δοκιμάσει εδώ, να μπορεί να το βρει με το ίδιο όνομα στο εξωτερικό. Άλλο το Saint George και άλλο το Αγιωργίτικο, αγαπητέ Γιώργο Σκούρα...

Παραδείγματα ιδανικών ονομάτων: το Σάλτο ή Salto του Σκούρα, το Καλλίστη ή Kallisti του Μπουτάρη: Μικρά, εύηχα, με την ίδια ελληνική και λατινική ορθογραφία, ευκολοπρόφερτα, και επιπλέον με νόημα και θετικούς συνειρμούς (ιδιαίτερα το δεύτερο)

Κάποιοι οινοποιοί βρήκαν τη λύση στα ξένα ονόματα. Ναι, μια χαρά είναι για το εξωτερικό, αλλά ας σκεφτούν και τον καημένο τον Έλληνα που δεν έμαθε τα Γαλλικά από τη Γαλλίδα νταντά του στα γεννοφάσκια του. Ας σκεφτούν ότι πολλοί φοβούνται και ντρέπονται να προφέρουν λάθος ένα Γαλλικό όνομα, και δεν μπορούν ίσως να φανταστούν πόσο αυτό επηρεάζει την επιλογή του κρασιού, όταν ο καταναλωτής πρέπει να το ζητήσει, κυρίως στο εστιατόριο αλλά και στην κάβα, και διακινδυνεύει να δεχτεί τα ειρωνικά βλέμματα των διπλανών! Χωρίς δεύτερη σκέψη θα ζητήσει ένα κρασί του οποίου το όνομα μπορεί να προφέρει με άνεση. Τέλος, ας σκεφθούν και εμάς όταν μας παίρνουν τηλέφωνο και μας ζητούν το εξαιρετικό μεν Le Roi de Montagnes, αλλά σαν... Λε Ρόι ντε Μονταγκνές(!!!) αγαπητέ Γιάννη Παπαργυρίου

Αλλά και τα Ελληνικά ονόματα, έστω και αν ακολουθούν τους παραπάνω κανόνες, θα πρέπει να μην προκαλούν συνειρμούς και να μην αποπροσανατολίζουν. Οχτώ στους δέκα φίλους που ήθελαν το κρασί «Του Παύλου» μας το ζήτησαν με... συναφές όνομα και με πονηρό χαμόγελο! Το «Pure» μας το ζητούν σαν «Πουρέ» (άλλοι στα σοβαρά ή άλλοι για πλάκα) και είναι δύσκολο να χωνέψεις ότι ο «άσπρος Λαγός» είναι... κόκκινο κρασί! Το «Παράγκα» ασφαλώς δεν... κολακεύει το κρασί και συνιστά ένα χαμηλής ποιότητας προϊόν, ενώ δεν είναι!

Το όνομα της ποικιλίας μπορεί ασφαλώς να χρησιμοποιηθεί σαν συνθετικό ονόματος, αν η ποικιλία είναι διεθνής και αναγνωρίσιμη (Syrah, Cab Sauvignon, Tempranillo, Assyrtico, Santorini κλπ) η αν ελληνική, να μην είναι «σιδηρόδρομος» η δυσκολοπρόφερτη ( το Θραψαθήρι π.χ. δεν είναι ιδανικό). Βέβαια, εδώ το όνομα της ποικιλίας θα πρέπει να συνοδεύεται με δεύτερο συνθετικό, συνήθως το όνομα του παραγωγού. Το Syrah Avantis είναι εξαιρετικό σαν όνομα, το Syrah Karadimitrakopoulos όμως σίγουρα όχι. Σε τέτοιες περιπτώσεις θα χρειαστεί δεύτερο συνθετικο, διαφορετικό από το όνομα.

Μετά από όλα τα προηγούμενα, είναι το «Μπλε Τρακτέρ -Blue Tractor» λοιπόν καλό σαν όνομα; Προσωπικά θα απαντήσω μάλλον ναι. Το -προφανές υποθέτω αγγλικό του όνομα Blue Tractor μοιάζει αρκετά ηχητικά με το ελληνικό. Το κρασί έχει ιστορία, είναι το παλιό μπλέ τρακτερ του Κυρ-Γιάννη και ο Στέλλιος είναι ικανός να βγάλει από αυτό... serial σε συνέχειες! Θετικό για την ελληνική αγορά είναι ότι δημιουργήθηκε προς τιμήν μιας σημαντικής ομάδας, των αμπελουργών, για την αναγνώριση της προσφοράς τους, κάτι που θα συγκινήσει σίγουρα τον ευαίσθητο σε αυτά Έλληνα καταναλωτή. Και τέλος, προσωπικά είμαι βέβαιος ότι η αναγκαία συνθήκη για την τελική επιτυχία του κρασιού θα εκπληρωθεί με το παραπάνω: θα είναι σίγουρα ένα καλό κρασί!


Στην υγειά σας!

Τάσος Πικούνης

Μοιραστείτε το άρθρο: