Μετά το Πάσχα... back to classics

Μετά το Πάσχα... back to classics
Από τον Τ. Πικούνη

Και τι δεν δοκιμάσαμε τη Μεγάλη Εβδομάδα! Κυρίως λευκά, ροζέ, -τα κόκκινα αφέθηκαν για το Πάσχα κυρίως... Τώρα όμως που όλα αυτά τέλειωσαν, και επιστρέφουμε στην "καθημερινότητα" -οινική και μη- δεν μπορώ παρά να αναπολήσω κάποια "κλασσικά" κρασιά, που υπέστησαν την «επίθεση» νέων, φιλόδοξων και με ενδιαφέρον κρασιών, που το κάθε ένα έχει να δείξει κάτι διαφορετικό... το ένα έντονα ευχάριστα αρώματα, το δεύτερο ελκυστικές οξύτητες, κάποιο άλλο διαφορετικό ύφος από αυτά που ξέραμε.  Η πρόσφατη Παρουσίαση των κρασιών Τρουπή στον Κόλλια αλλά και προσπάθειες σαν το εξαιρετικό "Οροπέδιο" Μπουτάρη είναι ενδεικτικά παραδείγματα.

Ναι, μιλάω για την Μαντινεία (κανονικά Μαντίνεια λένε πολλοί, αλλά οι αρχαίοι έγραφαν με κεφαλαία χωρίς τόνους, οπότε κανείς δεν ξέρει πραγματικά) και το ιδιαίτερο Μοσχοφίλερό της. Σήμερα η Μαντινεία μας χαρίζει εξαιρετικά κρασιά από αρκετούς νέους οινοποιούς, ή και διαφορετικές εκφάνσεις της Μαντινείας από καταξιωμένους... Είναι μια από τις περιοχές με τις καλύτερες ίσως προσπάθειες που έχουν γίνει για ανανέωση, με νέους φιλόδοξους οινοποιούς που κάθε χρόνο πάνε από το καλό στο καλύτερο...

Εν τούτοις, σήμερα το μεσημεράκι, Δευτέρα του Πάσχα, με τη χοληστερίνη, τα τριγλυκερίδια και τα λιπίδια να έχουν στήσει χορό μέσα μου από την χθεσινή οινογαστριμαργική κραιπάλη, ήθελα έντονα κάτι δροσερό, αναζωογονητικό, κάτι «καθαρό», που θα έδιωχνε έστω και στο μυαλό μου την αίσθηση του υπερβάλλοντος λίπους της χθεσινής ημέρας.

Κατέβηκα λοιπόν στο μικρό δωματιάκι δίπλα στην κουζίνα που το έχουμε βαφτίσει -αναιδώς!- κελάρι, και έψαξα για ένα λευκό κρασί με τα κατάλληλα χαρακτηριστικά.

Ξέρω ότι το μυαλό σας θα πάει στο Ασύρτικο. Αν συμβεί αυτό τότε δεν έχετε ίσως καταλάβει τη διάθεσή μου, γιατί μετά τις τόσες απολαύσεις λευκών τη Μ. Εβδομάδα, ήθελα κάτι «κλασσικό», χωρίς υπερβολές, με απόλυτη ισορροπία, αρώματα, δροσιά… κάτι ευχάριστο, χωρίς τρομακτικές εντάσεις… μια Μαντινεία!

Αλλά… μια «κλασσική» Μαντινεία…

Εύκολα μένουν στο μυαλό τα έντονα χαρακτηριστικά ενός κρασιού… δύσκολα η ισορροπία, ή η σχέση μεταξύ όλων των στοιχείων και ιδιοτήτων του -για να το πω απλά- που δημιουργούν αυτή την ισορροπία. Αυτά ήθελα να ξαναφέρω στο μυαλό μου.

Τι διάλεξα; Την Μαντινεία Νασιάκου, την πιο κλασσική Μαντινεία που «βασιλεύει» στην περιοχή εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και δεν με απογοήτευσε… Κλασσική με όλη τη σημασία της λέξης: Απόλυτη ισορροπία, κλασσικά αρώματα της ποικιλίας με γνώμονα το «μέτρον άριστον», δροσιά, φρεσκάδα… Την απόλαυσα χωρίς σπουδαία συνοδευτικά, -sticks, ελιές, τυράκια- και ήταν τέλεια!

Μπράβο σε όλους τους οινοποιούς της περιοχής για τις προσπάθειές τους στη ποικιλία, διπλό μπράβο στο Λεωνίδα Νασιάκο που κράτησε το κρασί του στη κορυφή, μετά από τόσα χρόνια…


Στην υγειά σας!


Τάσος Πικούνης

Μοιραστείτε το άρθρο: