Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Πλαστές φιάλες

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Σήμερα θα συνεχίσω από εκεί περίπου που είχα τελειώσει την προηγούμενη φορά, όταν και ασχολήθηκα με τα νέα των αγορών. Λέγοντας βέβαια ότι θα συνεχίσω από τα προηγούμενα, δεν εννοώ ότι ακόμη πίνω τις μινιατούρες με τα δωδεκάρια Glendronach, αυτές τελείωσαν με συνοπτικές διαδικασίες, εννοώ όμως ότι παίρνω πάσα από το προηγούμενο άρθρο. Για να μην ξεχάσω όμως. πριν ξεκινήσω. θα ήθελα να δώσω μια πληροφορία για ένα συγκεκριμένο Balvenie, το οποίο πρόκειται να αποσυρθεί, όχι ακριβώς σαν ελαττωματικό, αλλά σαν ανακριβές. Πιο συγκεκριμένα. η εταιρία Grants, ιδιοκτήτρια του αποστακτηρίου, ενημέρωσε το κοινό, ότι μια παρτίδα από την έκδοση TUN 1509, συγκεκριμένα το Batch No 4, θα αποσυρθεί επειδή εξαιτίας λάθους δεν περιέχει μέσα αυτό που αναφέρουν τα tasting notes του David Stewart, αλλά κάτι άλλο, το οποίο φυσικά και είναι Balvenie, φυσικά και είναι ποιοτικό, αλλά δεν είναι αυτό που πλήρωσαν οι πελάτες. Άν λοιπόν υπάρχει κάποιος από εσάς που έχει στη συλλογή του αυτό το μπουκάλι και κυρίως αν το αγόρασε στην Ολλανδία η στο Ισραήλ, ας επικοινωνήσει με το αποστακτήριο. Από την εταιρία ανακοίνωσαν ότι θα αντικαταστήσουν τη φιάλη με άλλη που θα περιέχει μέσα αυτό που πρέπει. Μιλάμε δηλαδή για υπευθυνότητα στα άκρα, όπως ακριβώς θα περιμέναμε από ένα τόσο σπουδαίο αποστακτήριο και από έναν Master Distiller πραγματικό καλλιτέχνη και σημείο αναφοράς για όλη τη Σκωτία και όχι μόνο. Δηλαδή ο ιδιοκτήτης της φιάλης όχι μόνο θα πάρει εκ νέου ένα μπουκάλι των 300 ευρώ αλλά θα κρατήσει και το παλιότερο το οποίο είναι επίσης γνησιότατο Balvenie. Εμένα μάλλον για τύχη μου φαίνεται αυτό. Και μιας και είπα γνησιότατο, ας περάσω και στο σημερινό θέμα που είναι τα

Πλαστά μπουκάλια

Και βέβαια το Balvenie μπορεί να ήταν γνησιότατο, όμως τον τελευταίο καιρό παρατηρήθηκαν κρούσματα με πλαστές φιάλης μεγάλης αξίας και μάλιστα πολύ σοβαρά. Πριν όμως επεκταθώ. θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση για την τελευταία δημοπρασία της Γκλασκώβης, όπου παρατήρησα κάτι ύποπτο πάντα κατά τη γνώμη μου, για αυτό άλλωστε στην αρχή είπα ότι θα συνεχίσω από εκεί που είχα τελειώσει. Όσοι από εσάς διάβασαν το τελευταίο άρθρο, θα θυμούνται ότι αναφέρθηκα στο πανάκριβο Macallan Lalique, στο πολύ ακριβό Johnnie, από τις αρχές του αιώνα, σε διάφορα γιαπωνέζικα πανακρίβου και άλλα πολλά. Αυτό που ξέχασα, ήταν δυο Laphroaig από τη δεκαετία του 1960, όπως τουλάχιστον αναφέρονταν στην περιγραφή του οίκου δημοπρασιών. Πωλήθηκαν για 6400 λίρες το κάθε ένα, ήταν ηλικίας 12 ετών και εισάγονταν στην Αμερική από εισαγωγέα στη Βαλτιμόρη.

Αλλά, υπάρχει και αλλά. Το ένα από τα δυο έχει πολύ στραβή την πινακίδα του, σε σχέση με το άλλο. Έπειτα, η κατάστασή τους είναι υπεράψογη, κάτι που δεν συνάδει με την ηλικία τους. Ακόμη, στα 25 και πλέον χρόνια που ασχολούμαι με το αντικείμενο, είναι η πρώτη φορά που βλέπω τη συγκεκριμένη φιάλη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξέρω όλα τα μπουκάλια που υπάρχουν. Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβαίνει, αφού υπάρχουν καταγεγραμμένοι πάνω από 24 χιλιάδες κωδικοί. Σε δημοπρασία που τρέχει αυτή τη στιγμή στη Σκωτία έστειλα ένα παράξενο bourbon από το Heaven Hill. το οποίο για να το δεχτούν στη δημοπρασία μου βγάλανε το λάδι και το έβαλαν μόνο όταν είδαν τα αδελφάκια του που επίσης είχα στείλει στην Γκλασκώβη και στο Εδιμβούργο. Και γιατί δεν το έβαζαν? Απλώς επειδή δεν το ήξεραν και το έβλεπαν πρώτη φορά. Άρα και εγώ μπορεί να μην γνωρίζω το Laphroaig, αλλά να υπάρχει, ωστόσο το ότι δεν το γνωρίζω δεν είναι και τόσο καλό σημάδι. Τέλος, ρίχνοντας μια ματιά στην πινακίδα, βγάζω το συμπέρασμα ότι αν όντως υπάρχει το μπουκάλι, είναι πολύ εύκολα αντιγράψιμη. Θα μου πείτε, ότι αν ήταν έτσι, πως το δέχτηκαν για δημοπράτηση. Και ποιος είπε ότι στους οίκους δημοπρασιών τα ξέρουν όλα? Ούτε εκεί τα ξέρουν όλα, ούτε και κανείς μας τα ξέρει όλα. Ούτε και είμαι σίγουρος ότι είναι πλαστό. Απλώς, όταν έχεις δυο γνώσεις παραπάνω, είναι πολύ πιο δύσκολο να την πατήσεις.

Διότι, σε διάσημο ξενοδοχείο στο Saint Moritz της Ελβετίας, την πάτησαν. Και να γίνω πιο συγκεκριμένος. Το ξενοδοχείο υποτίθεται ότι έχει την μεγαλύτερη συλλογή στον κόσμο με 2500 ετικέτες whisky περίπου. Μεταξύ αυτών υπάρχουν και κάποια αρχαία μπουκάλια, από τις αρχές του αιώνα και κάποια ακόμη λίγο παλιότερα. Αυτά είδε και ένας Κινέζος. που ανάθεμα κι αν ξέρει τι σημαίνει αρχαίο Macallan και είπε να ανοίξει την πορτοφόλα του και να πληρώσει το αστρονομικό ποσό των 10 χιλιάδων δολαρίων περίπου, για να πιεί κάτι που υποτίθεται πως είναι Macallan του 1878.

Το μπουκάλι βέβαια ήταν πλαστό και όπως ήταν αναμενόμενο έγινε πάταγος στον κόσμο του whisky, αφού πολλοί γνώστες του αντικειμένου το εντόπισαν αμέσως. Αυτό που είναι άξιο απορίας είναι πως σε ένα ξενοδοχείο τέτοιου επιπέδου τρώνε τέτοια φόλα. Πόσο μάλιστα. όταν στην πινακίδα υπήρχε στοιχείο το οποίο έκανε μπαμ ότι κάτι δεν πάει καλά, αφού υπήρχε αναφορά για συνιδιοκτησία Macallan και Talisker. κάτι το οποίο δεν συνέβη ποτέ. Άρα στο ξενοδοχείο δεν μπορούσαν να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρα, ενώ για τον Κινέζο καλύτερα να μην μιλήσω. Εξυπακούεται ότι από το Macallan απέσυραν από το μουσείο τους παρόμοιες φιάλες, ενώ και εδώ δημιουργούνται απορίες σαν τις προηγούμενες, φυσικά σε υπερθετικό βαθμό.

Η μόδα αυτή ξεκίνησε στην Ιταλία, κυρίως με τα παλιά Macallan. με τα οποία έχουν ψύχωση στην γειτονική μας χώρα, άλλωστε δεν είναι οι μόνοι. Το πρώτο που φτιάχτηκε ήταν ένα γνήσιο κατά τα άλλα Macallan 7 ετών το οποίο βγήκε μόνο για την ιταλική αγορά. Το μπουκάλι μετά από κατάλληλη επεξεργασία βαφτίστηκε 30 ετών. το οποίο κοστίζει 15 φορές περισσότερο. Φυσικά Macallan είναι και το ένα όπως είναι και το άλλο, αλλά καταλαβαίνετε τι ακριβώς συνέβη.

Δεν είμαι σίγουρος αν στην Ελλάδα υπάρχουν παραπάνω από 5 άτομα που να μπορούν να ξεχωρίσουν το γνήσιο από το πλαστό και στον κόσμο δεν νομίζω να είναι πάνω από 100, τα παραπάνω άλλωστε επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό αυτό. Εγώ το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται ούτε στην πινακίδα, ούτε στον φελλό, όπως διάβασα κάπου. Η αλήθεια βρίσκεται αλλού, αλλά αν το έλεγα, θα έχανα την ευκαιρία να δουλέψω στο ξενοδοχείο της Ελβετίας και να με καλοπληρώνουν. Αστειεύομαι φυσικά, αλλά παρόλα αυτά, δεν είναι πληροφορία που θα πρέπει να μοιραστώ με τους αναγνώστες, αφού στην Ελλάδα έχουμε απειροελάχιστα κρούσματα.

Το γύρισα στο gin. Μινιατούρες Bloom έχω, τόνικ έχω, λεμόνια έχω, με περιμένει η βεράντα με θέα στο Ταίναρο και τον Μεσσηνιακό κόλπο.

Στην υγειά σας


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Εχει μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 22 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Μοιραστείτε το άρθρο: