Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Rum Mania

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται οτι σκοπεύω να μιλήσω για τη γειτονική μας χώρα, κάποιος μπορεί να φανταζόταν, οτι θα μιλήσω για κρασιά από τη Ρουμανία, γιατί whisky δεν βγάζει. Κι αν ακόμα όμως ήταν έτσι, η ορθογραφία, στα αγγλικά φυσικά, θα ήταν λάθος. Όμως, από μικρός, μέχρι και τώρα που μεγάλωσα λιγάκι, ήμουν και είμαι πολύ καλός στην ορθογραφία, είτε μιλάμε για ελληνικά, είτε μιλάμε για αγγλικά, σχεδόν στο ίδιο επίπεδο. Άρα, κάτι άλλο θέλω να πω. Και αυτό για το οποίο θα μιλήσω σήμερα, είναι

Ρούμι

Αλλά, όχι γενικώς και αορίστως. Θα αναφερθώ σε αυτή την ψύχωση που επικρατεί τα τελευταία δυο χρόνια, αλλά κυρίως το τελευταίο εξάμηνο, σε τέτοιο βαθμό, που με κάνει να αναρωτιέμαι, αν είναι προτιμότερο να βάλω ότι λεφτά έχω, σε whisky, ή μήπως σε ρούμι. Αλλά φυσικά, οχι σε ότι να είναι, αλλά πάντα σε συγκεκριμένες επιλογές, οι οποίες όμως δεν είναι τόσο απλό να γίνουν, αφού η κατάσταση κι εδώ φαίνεται να ξεφεύγει. Αν λοιπόν κάποιος θα πρέπει να επιλέξει τι θα αγοράσει, το πρώτο που πρέπει να προσέξει είναι το εξής. Τα χρόνια της παλαίωσης χρειάζονται πολύ μεγάλη προσοχή. Πιο συγκεκριμένα, αυτό που θα πρέπει να κοιτάει κάποιος σε ένα ρούμι με πολλά χρόνια παλαίωση, είναι η τιμή.

Δεν είναι ποτέ δυνατόν ένα ρούμι με 18 χρόνια παλαίωση, να κοστίζει 65 και 70 ευρώ. Κάτι άλλο συμβαίνει. Ή η παλαίωση δεν έγινε εξ ολοκλήρου στον τροπικό, όπου και βγαίνουν τα περισσότερα ρούμια, ή τα χρόνια που αναγράφονται στη φιάλη, δείχνουν το αρχαιότερο απόσταγμα και όχι το νεότερο. Για παράδειγα, θα δώσω ένα ρούμι, που μου τρέχουν τα σάλια όταν το σκέφτομαι και είναι από τα ωραιότερα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα. Zacapa 23 λοιπόν. Απίθανο για να το πιείς, γιατί όμως κοστίζει λίγο πάνω από το πενηντάρικο, αφού έχει 23 χρόνια παλαίωση? Διότι, είναι ένα ρούμι 6 ετών , αλλά περιέχει και ένα μικρό μέρος από παλαιότερα ρούμια, έως και 23 ετών. Αυτό όμως δεν το κάνει 23 ετών. Ή ακόμη, το θεσπέσιο δεκαοκτάρι Flor de Cana από τη Νικαράγουα. Απολύτως αισθησιακό ρούμι, όχι όμως 18 ετών. Ή για ακόμη ένα παράδειγμα, το εξαιρετικό, από κάθε άποψη Plantation Guyana 2005. Εδώ ισχύει η άλλη περίπτωση, δηλαδή έχουμε όντως δεκαετή παλαίωση , αλλά δεν έγινε εξ ολοκλήρου στον τροπικό, αλλά ένα μεγάλο μέρος της έγινε στην Ευρώπη. Απίθανα ρούμια και τα τρία λοιπόν, αλλά, αν είχαν όλα τα χρόνια που αναγράφουν και με πλήρη παλαίωση στη χώρα παραγωγής, οι τιμές θα ήταν τέτοιες που θα έπρεπε να αδειάσει η τσέπη για να τα αγοράσεις.

Ωστόσο, τι είναι όλα αυτά τα ρούμια που πωλούνται σε εξωφρενικά νούμερα στο εξωτερικό? Νομίζω αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά. Θα ξεκινήσω με ένα από τα βαριά χαρτιά, την Γουιάνα, η οποία δεν είναι νησί, αλλά είναι χώρα στη βόρεια ακτή της Νότιας Αμερικής. Εκεί παρασκευάζεται ένα συγκεκριμένο είδος ρούμι, το οποίο λέγεται Demerara, έχει πάρει την ονομασία του από το ομώνυμο ποτάμι της χώρας και δεν μοιάζει με κανένα άλλο ρούμι, με την γήινη, φρουτώδη και ελαφρώς καπνιστή γεύση του. Ονόματα όπως Port Mourant, Enmore, Versailles, Albion, Uitvlugt, αλλάζουν χέρια για πολύ χρήμα στις δημοπρασίες, αλλά δημιουργούν και σταυρόλεξα για πολύ δυνατούς λύτες και θα εξηγήσω τι εννοώ, με μια ιστορική αναδρομή. Από το 1999 και μετά, το μοναδικό αποστακτήριο στη Γουιάνα, είναι το Diamond, όπου εκεί βγαίνει το γνωστό στους περισσοτέρους από εμάς, El Dorado. Πολύ πριν από αυτό όμως, τουλάχιστον 350 χρόνια πριν, υπήρχαν πάνω από 400 φυτείες ζαχαροκάλαμου εκεί και η κάθε μια έβγαζε και το δικό της ρούμι. Με τον καιρό ο αριθμός αυτό άρχισε να φθίνει και στα μισά της δεκαετίας του 70, η κυβέρνηση αποφάσισε οτι πρέπει να μείνουν μόνο 4 αποστακτήρια. Και αργότερα μόνο ένα, ώσπου έκλεισαν όλα, με τελευταίο το Uivlugt - παραεμπιπτόντως προφέρεται άουτφλουτ. Όμως, από αυτά που έκλεισαν, μεταφέρθηκαν οι στήλες και οι άμβυκες και λειτουργούν όλοι στο Diamond. Από το Enmore μεταφέρθηκε ο τελευταίος σε λειτουργία στον κόσμο, ξύλινος αποστακτήρας Column, από το Port Mourant, ο επίσης τελευταίος διπλός ξύλινος άμβυκας, από το Versailles ο τελευταίος επίσης ξύλινος μονός άμβυκας, ενώ από το Uitvlugt, δυο αποστακήρες Savalle Stills. Όμως δημιουργούνται μπερδέματα, ειδικά όταν μπαίνουν ονομασίες πάνω στις ετικέτες. Για παράδειγμα, πως γίνεται στην σειρά El Dorado Rare Collection, που έρχεται και στην Ελλάδα, να υπάρχει ετικέτα Port Mourant 1999, όταν το αποστακτήριο έκλεισε το 1978? Προφανώς μιλάμε για απόσταξη στον ξύλινο άμβυκα του Port Mourant, αλλά αυτό από μόνο του δεν κάνει το ρούμι ένα αυθεντικό Port Mourant, αλλιώς θα μιλούσαμε για διαφορετικά ποσά από αυτά που κοστίζει. Και αφού μιλάμε για ακριβά μπουκάλια από τη Γουιάνα, ας πάω και στο Albion toy 1994, το οποίο πλασάρεται στην ετικέτα από την εταιρία Demerara Distillers, ως αποστακτήριο, τουλάχιστον αυτό αφήνεται να εννοηθεί, όμως δεν υπάρχει τέτοιο αποστακτήριο, αντιθέτως υπάρχει όνομα αποστακτήρα Albion. Όμως αυτό κάνει μεγαλύτερο το μπέρδεμα, διότι υποτίθεται οτι μιλάμε για απόσταξη σε ξύλινο column still, άρα Enmore, όμως το όνομα Albion είναι το όνομα ενός από τους Savalle Stills του Uitvlugt. Μεγάλο μπέρδεμα λοιπόν, ωστόσο το χιλιάρικο και βάλε που κοστίζει, παραμένει χιλιάρικο. Μου θυμίζει το μπέρδεμα με το Stitzel Weller, όποιος θέλει ας διαβάσει το σχετικό άρθρο.

Και αφού μιλάω για Γουιάνα, δεν πρέπει να λησμονήσω και το μεγαλύτερο όνομα, που είναι το Skeldon κα που είναι αδύνατο να βρει κάποιος με λιγότερο από πέντε χιλιάρικα.

Πανζουρλισμός γίνεται και με τα ρούμια από το Τρνιντάντ, όχι τα Angostura, που είναι πολύ καλά τα περισσότερα, όμως μόνο για να τα πιείς, αλλά με τα Caroni, όπου εδώ οι τιμές είναι απαγορευτικές για τους περισσότερους κοινούς θνητούς, αφού το αποστακτήριο έκλεισε το 2002 και οι τιμές ξέφυγαν τελείως, σε πολλές περιπτώσεις μιλάμε για δυο και τρια χιλιάρικα.

Κακός χαμός επίσης γίνεται, για να αλλάξω και περιοχή, με την Τζαμάικα, όπου ονόματα όπως Hampden, Long Pond και κυρίως Worthy Park, κάνουν αισθητή την παρουσία τους, όχι μόνο με την πολύ υψηλή ποιότητά τους, αλλά και με τις τιμές που καταφέρνουν να πωληθούν, κυρίως από ανεξάρτητους εμφιαλωτές, όπως η εταιρία Silver Seal.

Ιδιαίτερη μνεία στα Νησιά Μπαρμπάντος. Εδώ δυο είναι τα αποστακτήρια που κυριαρχούν, τα Mount Gay και Foursquare, ενώ από κοντά και το St Nicolas Abbey. Ρούμια όπως το Mount Gay 1703 χαιδεύουν τον ουρανίσκο, ενώ στο Foursquare, η παρουσία του Richard Seale, ενός εκ των τριών κορυφαίων rhum master distillers, εγγυάται ότι θα πίνουμε και στο μέλλον ρούμια όπως το απίθανο Zinfadel Cask. Επίσης περιττό να πω, πως οτι καινούριο βγάζει το Foursquare, κυριολεκτικά χαλάει κόσμο και γίνεται πολύ γρήγορα sold out.

Τελειώνω με μια πολύ ιδιαίτερη κατηγορία, τα ρούμια agricole, που παράγονται στις γαλλόφωνες, πρώην γαλλικές αποικίες, Γουαδελούπη και Μαρτινίκα και φτιάχνονται από φρέσκο χυμό ζαχαροκάλαμου. Κι εδώ έχουμε τρομερά ονόματα, με αντιστοίχως απίθανα ρούμια, όπως Bielle, Clement, HSE, La Favorite, Trois Rivieres, Depaz, La Mauny, Dillon και άλλα που προφανώς ξεχνάω αυτή τη στιγμή. Κι εδώ έχουμε σε γενικές γραμμές μια από τα ίδια, δηλαδή υψηλές, όμως δικαιολογημένες τιμές. Για παράδειγμα, ένα Bielle Brut de Fut 7 ans 2007, πωλείται εύκολα κατοστάρικο, με επτά όλα κι όλα χρόνια παλαίωση, αλλά ολόκληρη στον τροπικό. Είπαμε, κοιτάτε την τιμή και θα καταλάβετε τι γίνεται με την παλαίωση.

Αυτά για σήμερα με το ρούμι, πιθανόν κάποια επόμενη φορά να ρίξουμε μια ματιά και στην κατηγοριοποίηση σύμφωνα με τον Luca Gargano και τώρα τελειώνω με μια διευκρίνιση και μια απορία.

Πρώτον, όλα τα παραπάνω ρούμια που ανέφερα, είναι εξαιρετικά και να τα πιείς και να τα στοκάρεις, αν θέλεις να έχεις λεφτά στην τράπεζα. Άρα, για αυτό το λόγο κυρίως αναφέρθηκα με λεπτομέρεια. Αυτό δεν σημαίνει οτι τα υπόλοιπα που δεν ανέφερα, χιλιάδες αυτά, δεν είναι αξιόλογα. Για παράδειγμα, το εξαιρετικό και ορισμός του value for money, εφτάρι Havana Club, χαίρεσαι να το πίνεις, δεν ωφελεί όμως να στοκάρεις.

Δεύτερον, αυτό με τους ξύλινους αποστακτήρες στο Diamond, μπορεί κάποιος χριστιανός να μου πει πως λειτουργεί? Βλέπω δυσκολίες, αλλά και δεν είμαι εκεί να το διαπιστώσω.

Σας χαιρετώ πίνοντας ακόμα μια γουλιά από το δωδεκαράκι Balvenie, δεν το άδειασα ακόμη το μπουκάλι, μου φαίνεται είμαι εκτός φόρμας.


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Εχει μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 22 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Μοιραστείτε το άρθρο: