Μικροί Παραγωγοί και σπάνιες ποικιλίες στην Αίγλη Ζαππείου

Μικροί Παραγωγοί και σπάνιες ποικιλίες στην Αίγλη Ζαππείου
Από τον Τ. Πικούνη

Επισκέφθηκα την έκθεση «Οινικές Αποκαλύψεις» στην Αίγλη Ζαππείου μαζί με την πολύ αγαπητή μου φίλη Μερόπη Παπαδοπούλου, τη Διευθύντρια του περιοδικού «Οινοχόος» της «Καθημερινής».

Για να μην κατηγορηθώ για γκρινιάρης, αντιγράφω επί λέξει τα όσα γράφτηκαν στο Δελτίο Τύπου του διοργανωτή: «Στην έκθεση θα παρουσιαστούν κρασιά από πολύ μικρά οινοποιεία (η συνολική παραγωγή των οποίων δεν ξεπερνά τις 50.000 φιάλες κρασί), και από «αφανείς» ποικιλίες αμπέλου (ποικιλίες που είναι σχεδόν άγνωστες στο ευρύ κοινό) και τα λεγόμενα «φυσικά κρασιά», εκείνα δηλαδή στην παραγωγή των οποίων η ανθρώπινη παρέμβαση είναι από ελάχιστη έως μηδενική.»

Έτσι, πηγαίνοντας στην Έκθεση, περιμέναμε να δούμε κρασιά από σπάνιες ποικιλίες και από μικρά οινοποιεία… Αλλά, φαίνεται, δεν ερμηνεύσαμε σωστά τα όσα έλεγε το Δελτίο Τύπου. Γιατί εκεί είδαμε μεν σπάνιες ποικιλίες -τη Σκλάβα, το Γουστολίδι, το Σκιαδόπουλο, τον Τινακτορώγο, τον Αυγουστιάτη, το Μαυρούδι, τη Σανταμεριάνα, το Μούχταρο, το Φωκιανό κ.ά., αλλά είδαμε επίσης (πολύ περισσότερα) Merlot, Syrah και Cabernet Sauvignion (γιατί αυτά φτιάχνουν οι μικροί παραγωγοί κυρίως). Είδαμε επίσης ανάμεσα στους «μικρούς παραγωγούς» τον Μπουτάρη (!) –γιατί φτιάχνει… πειραματικά κρασιά- αλλά και τον Δουλουφάκη, επειδή διαθέτει κρασί από τη «σπάνια» ποικιλία Βιδιανό(!)….

Να πω περισσότερα; Νομίζω ότι ήταν μια ενδιαφέρουσα έκθεση, αλλά θα ήταν πολύ πιό ενδιαφέρουσα και ευχάριστη στην περιήγησή τοης αν οι σπάνιες ποικιλίες δεν χάνονταν ανάμεσα στα Merlot και τα Syrah.  Προσωπικά, τιμώ βαθύτατα τον διοργανωτή για την αδιαμφισβήτητη τεράστια προσφορά του στο Ελληνικό κρασί και στην προβολή του, αλλά πιστεύω ότι αν στην έκθεση υπήρχαν μόνο πραγματικά σπάνιες ποικιλίες και μόνο μικροί παραγωγοί, η έκθεση θα ήταν πολύ περισσότερο στοχευμένη και σαφής...  Βέβαια, θα ακούσω πάλι το γνωστό και... ελληνικότατο "έλα τώρα καημένε!" από κάποιους... που τελικά, ίσως και να έχουν δίκιο...

Κατά τα λοιπά, τι να πω εγώ περισσότερο από την πολύ εμπειρότερη από εμένα Μερόπη; Γι’ αυτό και αντιγράφω το πολύ ωραίο (και καλοπροαίρετο) άρθρο της από τον «Οινοχόο»…

Γράφει λοιπόν η Μερόπη Παπαδοπούλου:

«Ξεχώρισαν οι άγνωστες μεν ποικιλίες, οινοποιημένες όμως από γνωστούς και μη εξαιρετέους παραγωγούς... Εσείς έχετε δοκιμάσει την ποικιλία «Σανταμεριάνα» από το ομώνυμο χωριό της Αχαΐας;

Ενδιαφέρουσα ιδέα για έκθεση! Οι ελληνικές ποικιλίες που οινοποιούνται σε ολόκληρη την αμπελοοινική Ελλάδα και παραμένουν εντελώς άγνωστες στο ευρύ καταναλωτικό κοινό! Μικρά οινοποιεία, βιο –καλλιεργητές, φυσικά κρασιά , όλοι μαζί έφεραν τα μπουκάλια τους και κληθήκαμε να δοκιμάσουμε. Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες. Ξεχώρισαν οι άγνωστες μεν ποικιλίες, οινοποιημένες όμως από γνωστούς και μη εξαιρετέους παραγωγούς. Η Μαυροκουντούρα του Κτήματος Αβαντίς, η Μαυροδάφνη του Gentillini, το Μούχταρο του Κτήματος Μουσών. Το Δαφνί και το Μελισσάκι του Λυραράκη, το Κατσανό του Γαβαλά, η Λημνιώνα του Ζαφειράκη, η Κυδωνίτσα του Θεοδωρακάκου. Με ξάφνιασε ευχάριστα ο Τινακτορώγος του Κτήματος Μπριντζίκη που παλιότερα είχε περάσει αδιάφορα.

Χειροκρότησα για μια ακόμα φορά την αλματώδη εξέλιξη του Κτήματος Γράμψα, δοκιμάζοντας κρασιά από Γουστολίδι και Αυγουστιάτη. Η Ζάκυνθος μπαίνει δυναμικά στο οινικό παιχνίδι. Και βέβαια ο Δάφνιος ερυθρός και λευκός του Δουλουφάκη καθώς και το Βιδιανό του Διαμαντάκη, απέδειξαν για μια ακόμα φορά ότι αξίζουν που βρίσκονται στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεων μας.

Όσο για τους μικρούς παραγωγούς που τα κρασιά τους δεν φτάνουν καν στην Αθήνα δεν μπορώ παρά να αναφερθώ στους συμπαθέστατους κυρίους Βαβουλά και Γρύλλη της Οινοποιητικής Λειψών και στο πολύ ενδιαφέρον ροζέ κρασί τους από Φωκιανό, το Psilante. Ιδιαίτερο ήταν και το ροζέ της Οινοποιίας Μαρκογιάννη από τη Γορτυνία. Δροσερό, φρουτώδες, χαριτωμένο από τις ποικιλίες Κολλινιάτικο, Ρεφόσκο και Μαυρούδι. Εντύπωση μου έκανε και μια ποικιλία που άκουσα για πρώτη φορά. Σαντομεριάνα, από το ομώνυμο χωριό της Αχαΐας. Ο παραγωγός κάνει οργανική καλλιέργεια και κάνει ένα μονοποικιλιακό λευκό κρασί, αν μη τι άλλο μοναδικό.

Η έκθεση ήταν μια αρχή. Ένα καμπανάκι για τους εμπλεκόμενους, φορείς και παραγωγούς ότι πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή και σημασία στις γηγενείς ποικιλίες έτσι ώστε να καταγραφεί με σαφήνεια το δυναμικό τους. Δεν δίνουν όλες αξιόλογα αποτελέσματα, αυτό είναι αλήθεια. Όμως αν τις κρύβουμε συνέχεια δίπλα στους διεθνείς οινικούς ογκόλιθους, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Κι ας εξετάσουν οι αρμόδιοι το ζήτημα των επιτρεπόμενων και των συνιστώμενων σε κάθε αμπελουργική περιοχή ποικιλιών, γιατί εκεί διατυπώθηκαν από όλους ανεξαιρέτως παράπονα!»

Από τον «Οινοχόο» το πρωτότυπο άρθρο εδώ


Στην υγειά σας!



Τάσος Πικούνης

Μοιραστείτε το άρθρο: