Τα κρασιά του δικού μου καλοκαιριού

Τα κρασιά του δικού μου καλοκαιριού
Από τον Τ. Πικούνη

Κάθε καλοκαίρι, εδώ και 32 χρόνια, πηγαίνω για τις θερινές μου διακοπές στο σπίτι που έχουμε στην Τσαγκαράδα, στο Πήλιο. Από το 1983 όταν αγοράσαμε με την τελευταία... ρανίδα των ελάχιστων χρημάτων που είχαμε (αλλά και που... δεν είχαμε!) το οικόπεδο με το μισογκρεμισμένο πηλιορείτικο αρχοντικό του 1906 μέχρι και σήμερα, που έχουμε πια καταφέρει να το φέρουμε στην αρχική του κατάσταση, δεν έχει υπάρξει καλοκαίρι που να μην το... αποσβένουμε, άλλοτε για λίγες μέρες και τώρα πια για αρκετές. Οι καλοί μας φίλοι, αν τους ρωτήσετε, θα σας πουν για πάρα πολλές!

Εδώ λοιπόν υπάρχει μια παρεξήγηση. Στην Τσαγκαράδα δεν πηγαίνουμε για διακοπές, αλλά μετακομίζουμε για το καλοκαίρι. Που σημαίνει ότι και εδώ δουλεύω -μερικές φορές σκληρά- κάνοντας αναγκαστικά τον κηπουρό, τον αγρότη, τον ηλεκτρολόγο, τον σιδερά, τον μαραγκό, αλλά και συνεχίζοντας ταυτόχρονα τη δουλειά μου που κάνω στο House of Wine! Ναι, όσο παράξενο ακούγεται σε κάποιους από εσάς που πιθανόν δεν είστε εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, σε μια εταιρεία τεχνολογίας όπως είναι το House of Wine, οτιδήποτε κάνω στο γραφείο μπορώ να το κάνω και από εδώ. Το εσωτερικό τηλέφωνο του γραφείου μου χτυπάει εδώ, μπορώ να συνομιλήσω με οποιονδήποτε πρόσωπο με πρόσωπο, και βέβαια μπορώ να γράψω άρθρα –όπως αυτό τώρα, να ανεβάσω οτιδήποτε από το Internet... να κάνω σχεδόν τα πάντα! Βλέπετε, αυτή η καταραμένη και πανταχού παρούσα τεχνολογία, δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε!

Μια από τις πιο ευχάριστες ασχολίες μου εδώ στην Τσαγκαράδα, είναι να δοκιμάζω κρασιά που δεν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω στο House of Wine. Και όχι μόνο, γιατί εδώ με συνοδεύουν πάντα και τα κρασιά που αγαπάω, τα κρασιά που δεν αποχωρίζομαι σχεδόν ποτέ.

Αν δείτε το αυτοκίνητο μας όταν ανεβαίνουμε την Τσαγκαράδα, θα βάλετε τα γέλια! Είναι σαν φορτηγάκι που παραδίδει κρασιά! Ξεχειλίζει από χαρτοκιβώτια, ξυλοκιβώτια, τσάντες γεμάτες με φιάλες κρασί...

Ποια κρασιά όμως πήρα μαζί μου εφέτος στην εξοχή;

Να ξεκινήσω από τα αγαπημένα. Αν ήμουν Τούρκος Πασάς, θα ήσαν οι "σύζυγοί" μου, οι επίσημες αγαπημένες. Με πρώτο το Ασύρτικο Wild Ferment της Γαίας. Το αγαπημένο μου λευκό και ταυτόχρονα τo αγαπημένο μου ασύρτικο,. Το επόμενο, οι λευκές Πλαγιές Γερακιών του Αβαντίς και τρίτο ο Ασπρος Λαγός του Δουλουφάκη, ένα κρασί που είναι αλήθεια ότι το σνομπάριζα κάπως (δεν είμαι φίλος των βαρελάτων) αλλά ήταν πραγματική αποκάλυψη όταν το απόλαυσα στο ΜΟΝΟ πρόσφατα. Με τα τρία αυτά λευκά καλύπτω όλες τις ανάγκες για να συνοδεύσω το 80% των καλοκαιρινών φαγητών πλην ψητών στη σχάρα. Μαζί μου επίσης κάποια πιο ακριβά κρασιά, με πρώτο τον Καβαλιέρο του Σιγάλα (αλίμονο αν δεν είχα μαζί μου αυτό το κρασί!), και το εξαιρετικό του Νυχτέρι -κατά την ταπεινή μου άποψη το καλύτερο νυχτέρι της Σαντορίνης- επίσης για σημαντικές στιγμές.

Τα ηλιοβασιλέματα και οι φεγγαράδες είναι απολαυστικά εδώ στην Τσαγκαράδα. Και γίνονται πιο απολαυστικά με τα κατάλληλα κρασιά-απεριτίφ. Κορυφαίο και πάντα αγαπημένο το Νέηλυς, η υπέροχη Μαλαγουζιά της Αναστασίας Φράγκου, και ακολουθεί κοντά του το Gentilini Aspro, η φετινή αποκάλυψη στα λευκά. Αν πάλι η παρέα προτιμά ημίξηρο, η υπέροχη Λενγκα του κτήματος Αβαντίς είναι ασφαλώς μαζί μας!

γεμιστά, το αγαπημένο μου καλοκαιρινό φαγητό με ντοματες από το μποστάνι μας, πάντα υπάρχει ένα αγαπημένο ροζέ για συνοδεία. Φέτος υπάρχουν τρία: Ο Βυσσινόκηπος του φίλου μου Γιώργου Παλυβού, ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό ελληνικό ροζέ από την κατηγορία αυτών που θα ήθελαν να είναι κόκκινα, το πολυβραβευμένο Θεόπετρα Ροζέ και το νέο και μεγαααάλο (magnum βλέπετε!) Πλαγιές Γερακιών Ροζέ Magnum 2014 του κτήματος Αβαντίς. Από τα νέα, προβηγκιανού στυλ χλωμά ροζέ... κανένα σε αυτή την κατηγορία. Του χρόνου ίσως.

Καλοκαίρι χωρίς ψησταριά, και ιδιαίτερα στο βουνό γίνεται; Εμ... δεν γίνεται! Άρα εδώ θέλει είτε ελληνικό ροζέ με τανίνες και... ζόρι, είτε ερυθρό ελαφρύ, που πίνεται δροσερό. Η Λημνιώνα του Ζαφειράκη είναι μακράν το πρώτο στις προτιμήσεις μου, αλλά όχι το μοναδικό. Μαζί του το Μεθέα Ερυθρός 2014 του Βρυνιώτη, αλλά και ο πρώτος διδάξας στα ερυθρά που πίνονται δροσερά, η Καλή Ρίζα του Κυρ-Γιάννη.

Τέλος, υπάρχουν και οι γιορτές, οι επέτειοι, οι συναντήσεις και τα τσιμπούσια των μετοίκων... Εδώ, λίγος παγωμένος αφρός και φυσαλίδες είναι απαραίτητα, ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Ο Καρανίκας με το Brut Cuvée Spéciale 2014 δεν μπορεί να λείπει, βέβαια. Μαζί του, ένα ροζέ παλιό και αγαπημένο, οι Ακακίες Sparkling του Κυρ-Γιάννη, θα μας κρατήσουν συντροφιά σαν εισαγωγή στα καλοκαιρινά τσιμπούσια μας, και όχι μόνο....

Τώρα... θα ομολογήσω ότι παίρνω μαζί μου ένα κρασί που ελπίζω να κάνει κάποιες κρύες ημέρες για να το πιώ εδώ, μαζί με κάποιο κοψίδι στη σχάρα. Είναι η αδυναμία μου, οι Fleva του Γιώργου Σκούρα, ένα απολαυστικό, προκλητικά εκφραστικό Syrah, που δεν το αποχωρίζομαι ποτέ!

Πάμε τώρα στις δοκιμές μας... κρασιά νέα, η κρασιά που έχουν αλλάξει, ή κρασιά που ακούγονται από φίλους κι άλλους σαν ενδιαφέροντα. Κρασιά που θέλω να τα "ψάξω" περισσότερο, ή να τα δοκιμάσω συστηματικά για πρώτη φορά... Κρασιά που αν είναι καλά, θα έχουν πιθανότητες να μπουν στο "χαρέμι" μου.

Πήρα λοιπόν μαζί μου:

Το νέο αφρώδες ροζέ του Τσέλεπου, το Αμαλία Ροζέ, ένα κρασί πολλά υποσχόμενο (Ο Τσέλεπος είναι πάντα... Τσέλεπος!) και ήδη με πολύ καλές κριτικές.

Το Άσπρο Βότσαλο από την "πατρίδα" του House of Wine, τη Σάμο, μια νέα πρόταση από την ΕΑΣ Σάμου με ημίξηρο χαρακτήρα, και μεγάλες φιλοδοξίες.

Το Μαυροτράγανο Γαβαλά, ένα εξαιρετικό Μαυροτράγανο που παρά το γεγονός ότι το έχω ήδη δοκιμάσει, το πήρα μαζί μου για να το... εμπεδώσω!

Το Sun Rose του Κτήματος Γράμψα, νέο Προβηγκιανού στυλ ροζέ από ένα κτήμα που εκτιμώ πολύ.

Το Domaine Costa Lazaridi - Merlot, άλλο ένα ωχρό, προβηγκιανού στύλ ροζέ, που είχα δοκιμάσει ένα ποτήρι μόλις είχε φτάσει στο House of Wine και με είχε εντυπωσιάσει.

Το κρασί "χωρίς τίτλο", το Semeli Collection Untitled Sauvignon Blanc, που το είχα δοκιμάσει όταν βρέθηκα στη Σεμέλη για τη συνέντευξη με τον αγαπητό Λεωνίδα Νασιάκο, και είχα τότε σχηματίσει πολύ καλή εικόνα...

Το Αμπέλου Ιδέα Ερυθρός 2014 του Χρήστου Μπαραφάκα, ένα ελαφρύ φρουτώδες αγιωργίτικο, απόλυτα καλοκαιρινό.

Τέλος, το Κτήμα Μπριντζίκη - Αυγουστιάτης 2011 από μια σπάνια ελληνική ποικιλία.

Όπως λοιπόν βλέπετε, έχω πολλή δουλειά μπροστά μου. Και σκληρή, παρακαλώ! Καλά, μη γελάτε, γιατί δεν δοκιμάζω τα κρασιά "εν σειρά", μια γουλιά, φτύσιμο και.. στο επόμενο. Ο τρόπος που δοκιμάζω ένα κρασί είναι αρκετά πολύπλοκος: Την πρώτη φορά που θα το ανοίξω, θα πρέπει να είναι στην ιδανική θερμοκρασία, και θα το δοκιμάσω όπως γίνεται συνήθως. Στη συνέχεια, το κρασί θα φυλαχθεί για την επομένη, όπως θα το φύλαγε ένας «κοινός θνητός»: Δηλαδή, το λευκό κλεισμένο με το φελλό του στο ψυγείο, το δε κόκκινο με το φελλό του σε κάποιο ράφι της κουζίνας. Από την πρώτη δοκιμή προσπαθώ να καταλάβω με τι φαγητό θα ταίριαζε. Έτσι, την επομένη ή την μεθεπομένη, δοκιμάζω το κρασί με αυτό το φαγητό. Αφήνω πάντα δύο περίπου ποτήρια για να το δοκιμάσω και πάλι μετά 6 ημέρες, αυτή τη φορά σφραγισμένο αεροστεγώς με το γνωστό ελαστικό πώμα και με την αντλία να έχει αφαιρέσει τον αέρα.

Αν σας φαίνονται όλα αυτά υπερβολικά, θα σας πω ότι έχω διαπιστώσει πολύ μεγάλες διαφορές σε κρασιά την δεύτερη ημέρα, ή με τη συνοδεία φαγητού.

Υποθέτω ότι καταλάβατε ότι θέλω να δοκιμάσω το κρασί όπως ακριβώς θα το καταναλώσει ο απλός φίλος του κρασιού στο σπίτι του. Και αυτό γιατί δοκιμάζω τα κρασιά για εσάς, και όχι για τους "ειδικούς". Λαμβάνω σοβαρά υπ' όψη την άποψή τους, αλλά... ως εκεί. Είναι πάρα πολλές οι φορές που διαφωνώ μαζί τους, και είναι φυσικό, γιατί η οπτική μας γωνία είναι διαφορετική.

Και κάτι ακόμα: Αν ψάχνετε για κριτικές που επικαλούνται σπάνια αρώματα άγνωστων φρούτων, μυρωδιές ζωικές ή δερμάτων, ακατέργαστων ή όχι, "αρώματα" βυρσοδεψείου ή φρεσκοαντλημένου πετρελαίου, πτητικών ουσιών ή άλλων υδρογονανθράκων, λουλουδιών της Άπω Ανατολής, και γεύσεις πραγμάτων που κανένας άνθρωπος με σώας τας φρένας δεν θα έβαζε στο στόμα του, παρακαλώ να μου χαρίσετε ένα χαμόγελο συγκατάβασης και να να πάρετε άποψη από κάποιον άλλο. Αν δεν ξέρετε από ποιόν, μπορώ να σας συστήσω μερικούς.

Έτσι λοιπόν, καταλαβαίνετε ότι σύντομα θα έχω νέα για εσάς σχετικά με τα κρασιά που θα δοκιμάσω αυτό το καλοκαίρι.

Τελειώνοντας αυτό το σημείωμα, θα ήθελα να ζητήσω συγγνωμη στους παραγωγούς των οποίων τα κρασιά τους δεν βρίσκονται σε αυτό τον κατάλογο. Δεν σημαίνει ότι δεν μου αρέσουν, ότι δεν τα εκτιμώ, αλλά θα πρέπει να κάνω πάντα κάποιες επιλογές από τα κρασιά που μου αρέσουν, γιατί... 700 ετικέτες είναι αυτές που φιλοξενούμε στο House of Wine, και είναι όλες καλές και πολύ προσεκτικά επιλεγμένες με βάση την ποιότητά τους (αλλιώς δεν θα ήσαν μαζί μας!).


Στην υγειά σας!


Τάσος Πικούνης


Μοιραστείτε το άρθρο: