Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Ο παλιός είναι αλλιώς

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Την περασμένη εβδομάδα είχα τελειώσει το άρθρο λέγοντας πως το whisky δεν είναι μόδα, με αφορμή την αδιανόητη αύξηση των τιμών για το Kavalan Solist από την Taiwan. Παίρνω λοιπόν πάσα για να ασχοληθώ αυτή την εβδομάδα με μια άλλη μόδα σε ότι έχει να κάνει με το αγαπημένο μου ποτό, που όμως είναι υποτιθέμενη μόδα και πίσω από αυτή βρίσκεται κάτι άλλο.

Την επιθυμία μου να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο ζήτημα ενίσχυσε η εμπειρία που είχα την περασμένη Τρίτη, όταν και δοκίμασα ένα πραγματικά πολύ κακό whisky. Φυσικά για μένα που είμαι φανατικός θιασώτης αυτού του ποτού, το να δοκιμάζω κάτι τόσο χάλια, δεν είναι ότι το καλύτερο. Το malt που δοκίμασα εμφανιζόταν στο μπουκάλι χωρίς αναγραφόμενη ηλικία παλαίωσης και δεν κρίνω σκόπιμο να αναφέρω το όνομά του, γιατί δεν υπάρχει πλέον στην Ελλάδα, άρα δεν χρειάζεται να γλυτώσω από την ταλαιπωρία της δοκιμής του και άλλους εκτός από μένα. Το χειρότερο βέβαια που έχω, ή μάλλον δεν έχω πιεί, γιατί δεν κατάφερα να κατεβάσω ούτε μια γουλιά, ήταν το Loch Dhu 10 ετών και αυτό το αναφέρω διότι σε αυτήν την περίπτωση θα προειδοποιήσω κάποιους ανυποψίαστους για το χάλι του, αφού κυκλοφορούν ακόμη καμιά δεκαριά φιάλες στην Αθήνα. Οι δυο παραπάνω εμπειρίες μου θύμισαν την πρώτη φορά που δοκίμασα Laphroaig, σε ηλικία όμως μόλις 19 ετών και όπως ήταν φυσικό δεν μπόρεσα να καταλάβω τι πίνω, γιατί αν είχα τώρα μπροστά μου αυτό που δοκίμασα τότε, θα έκανα σαν τρελός για να το πιώ, αφού το συγκεκριμένο είναι αδύνατο να βρεθεί στις μέρες μας και αν βρεθεί πρέπει να πληρωθεί τουλάχιστον 80 ευρώ η μινιατούρα των 50ml.

Τέλος πάντων, η μόδα λοιπόν, ή μάλλον η στρατηγική είναι, τα περισσότερα αποστακτήρια να παράγουν πλέον whiskies χωρίς αναγραφόμενη ηλικία, κάτι που όπως υποστηρίζουν οι εταιρίες καταργεί τα στεγανά και απελευθερώνει τον καταναλωτή. Η πολιτική αυτή των εταιριών, ευτυχώς όχι όλων, βρίσκει συμμάχους, όχι ανιδιοτελείς κατά τη γνώμη μου, για να μην πω τη γνώση μου, κάποιους που εκφράζονται μέσα από διάφορα έντυπα και που διαλαλούν πως η ηλικία δεν λέει τίποτα. Φυσικά, εγώ είμαι αυτός που λέει πως ένα whisky 18 ή 25 ετών δεν είναι υποχρεωτικά καλύτερο από ένα αντίστοιχο 10 ή 12 ετών. Όμως, είναι άλλο αυτό και άλλο ένα whisky 3 ετών, γιατί τέτοια μπαίνουν στις ετικέτες χωρίς αναγραφόμενη ηλικία. Πριν όμως σας πω ποιά είναι η πραγματικότητα πίσω από την, ας πούμε μόδα, θα ρίξω μια ματιά στην πολιτική που κρατούν τα κορυφαία αποστακτήρια.

Ξεκινάω με το Laphroaig, το οποίο ανέφερα και παραπάνω .Το συγκεκριμένο αποστακτήριο λοιπόν δεν συντάσσεται και εξακολουθεί να παράγει το σπουδαίο, μπαρουτοκαπνισμένο Laphroaig 10 ετών.

Συνεχίζω με Highland Park. Μια από τα ίδια για ένα από τα κορυφαία αποστακτήρια στον κόσμο, με το μεγαλοπρεπές δωδεκάρι να συνεχίζει κανονικά την ένδοξη πορεία του, ενώ το χωρίς ηλικία μεν, απίθανο δε, Highland Park Dark Origins δεν υπάγεται στην μοδάτη κατηγορία, αφού περιέχει αποστάγματα δέκα ετών και πάνω.

Πάμε παρακάτω στο Springbank. Εδώ ούτε λόγος για τέτοια παιχνίδια. Springbank 10 ετών και ξερό ψωμί, από το αποστακτήριο μύθος από το Campeltown.

Πάω στο Balvenie. Μάλλον ως ανέκδοτο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται αυτή η μόδα από τον μάγο του malt David Stewart, ο οποίος για όσους από εσάς δεν το γνωρίζουν είναι ο Master Distiller στο Balvenie. Εδώ ξεκινάμε από το πραγματικά κλασσικό Balvenie 12 ετών και πάμε παραπάνω στο δεκατεσσάρι και βλέπουμε.

Στο Bowmore, του οποίου τα floor maltings λειτουργούν κανονικά, όπως και σε όλα τα προαναφερθέντα αποστακτήρια, το δωδεκάρι συνεχίζει κανονικά την μακραίωνη ιστορία του, ενώ για την ετικέτα Small Batch δεν έχω γνώμη, γιατί δεν την έχω δοκιμάσει ακόμη, θέλω να πιστεύω πάντως οτι ένα αποστακτήριο τέτοιου βεληνεκούς δεν θα πέσει σε τέτοιο ολίσθημα.

Επιστρέφω στο Speyside και πάω στο Benriach. Και εδώ μια από τα ίδια, αφού η στάνταρ ετικέτα ξεκινάει από τα 10 χρόνια, με το απίθανο δωδεκάρι να ακολουθεί κατά πόδας, με την ενορχήστρωση φυσικά του μεγάλου Billy Walker.

Ο Billy Walker βέβαια, εκτός από το Benriach, είναι επίσης Master Distiller και συνιδιοκτήτης και στο τεράστιο Glendronach. Και εδώ βέβαια λειτουργούν κανονικά τα παραδοσιακά floor maltings και οι ετικέτες του αποστακτηρίου ξεκινούν από το εξαίσιο Hielan 8 ετών, για να συνεχίσουμε στο Glendronach 12 ετών και φυσικά στο απίθανο δεκαπεντάρι, σημείο αναφοράς για όλα τα Highlands. Στο μεταξύ, λίγο πριν αρχίσω να γράφω πήρα χαμπάρι την κυκλοφορία του ολοκαίνουριου Glendronach Peated, το οποίο έχει περίπου 10 χρόνια παλαίωση και είναι καπνιστό, όπως το λέει και το όνομά του, πράγμα σπάνιο για το ύφος του ιστορικού αποστακτηρίου. Μάλλον θα ζητήσω πάλι τη συνδρομή του καλού μου φίλου Χάρη που θα γυρίσει από Λονδίνο το Γενάρη, για να το πιώ.

Το πολυτελές Ardbeg συνεχίζει να παράγει κανονικά το καταπληκτικό δεκάρι, ενώ τα ίδια ισχύουν και για το Dalmore με το all time classic δωδεκάρι.

Βλέπουμε λοιπόν οτι όλα αυτά τα τεράστια αποστακτήρια γυρίζουν την πλάτη, τουλάχιστον προς το παρόν, σε αυτή τη μόδα, η κατάσταση όμως περιπλέκεται ως προς το συμπέρασμα, από τη στιγμή που το Macallan ακολουθεί μια διαφορετική πολιτική. Για να είμαι ακριβοδίκαιος, θα επαναλάβω αυτό που έχω πει και παλιότερα, οτι το Macallan είναι μάλλον το κορυφαίο αποστακτήριο από καταβολής whisky, σε ότι αφορά όμως την συνολική και όχι την τωρινή πορεία του. Το Macallan λοιπόν ήταν από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο που έφερε στο προσκήνιο τη μόδα των no age statement whiskies.

Kαι όσο κι αν βάλω στα συν το οτι τα συγκεκριμένα whiskies είναι προϊόντα αποκλειστικής παλαίωσης σε sherry cask, πρέπει να πω οτι είναι άλλο πράγμα τι ήταν το Macallan και άλλο τι είναι τώρα .Όποιος από τους φίλους αναγνώστες έχει χρόνο και διάθεση, μπορεί να ρίξει μια ματιά στο σχετικό με το Macallan άρθρο και θα καταλάβει τι εννοώ. Εξάλλου μια δοκιμή θα σας πείσει. Πιείτε ένα παλιό Macallan και πιείτε ένα φρέσκο και αμέσως θα καταλάβετε.

Αφιέρωσα τόσο χρόνο στο Macallan, θέλοντας να δείξω οτι, επειδή το Macallan ακολουθεί διαφορετική πολιτική αυτό δεν λέει και πολλά ως προς το συμπέρασμα. Εδώ ακόμη και το Glenfiddich, που δεν είναι Macallan και που ναι μεν είναι και αυτό μεγάλο όνομα, αλλά δεν μπορεί να συναγωνιστεί σε ποιότητα ένα Springbank, ένα Highland Park, ή ακόμη και το μικρό του αδελφάκι, δηλαδή το Balvenie, δεν έπεσε σε αυτή την παγίδα και εξακολουθεί κανονικά με τα Glenfiddich 12 ετών και Glenfiddich Solera 15 ετών.

Η αλήθεια λοιπόν πίσω από όλα αυτά είναι άλλη και όχι οτι η συγκεκριμένη κίνηση είναι της μόδας. Τα αποθέματα στα αποστακτήρια εξαντλούνται με γοργούς ρυθμούς, λόγω της μεγάλης ζήτησης, κυρίως στην Ασία και έτσι οι εταιρίες ανακάλυψαν αυτό το τρικ για τις ανάγκες τους. Ωστόσο, ένα whisky 3 ετων δεν μπορεί να συναγωνιστεί ένα αντίστοιχο 8 ή 12 ετών, με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις φυσικά, οι οποίες βέβαια κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αυτό είναι άλλωστε κάτι που δεν καταλάβαινα από τα σχολικά ακόμη χρόνια, δηλαδή γιατί η εξαίρεση να επιβεβαιώνει τον κανόνα, ίσα ίσα που κατά τη γνώμη μου τον βάζει και σε αμφισβήτηση.

Καλός φίλος αυτή την εβδομάδα μου είπε οτι πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα οτι θα πίνουμε τέτοιου είδους whisky στο μέλλον.

Δεν συνηθίζω σε τίποτα και σας προτρέπω να κάνετε το ίδιο με μένα. Δηλαδή, μαζέψτε όσα δεκάρια, δωδεκάρια και βάλε whisky μπορείτε, εννοείται αυτά που πρέπει και όχι ότι νάναι, για να πίνετε και στο μέλλον, γιατί σε λίγα χρόνια οι τιμές τους θα είναι απαγορευτικές.

Και για να μην αδικήσω κάποιους, επανέρχομαι στο θέμα της συγγραφικής συνδρομής των εταιριών από κάποιους, λέγοντας πως υπάρχουν και εξαιρέσεις, που απλώς μεταφέρουν τη γνώμη τους ανιδιοτελώς, είναι όμως ελάχιστοι αυτοί.

Αυτά τα ολίγα για σήμερα, σας αποχαιρετώ, γιατί απόψε λέω να πιω cognac. Μόλις άνοιξα ένα Martell Cordon Bleu και πρέπει να το εγκαινιάσω.

Καλό Σαββατοκύριακο

Κυριάκος Κοντογιώργης


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Είναι μόνιμος συνεργάτης του Whisky Magazine τα τελευταία χρόνια, και έχει επίσης μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 22 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Share: