Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Το Απεριτίφ


Το κρασί είναι φτιαγμένο για να συνοδεύει φαγητό. Πρέπει όμως να ομολογήσουμε ότι αυτό – όπως και τα περισσότερα πράγματα στο κρασί – δεν αποτελεί νόμο και κανόνα απαράβατο.Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που θα πιούμε ένα κρασί μόνο του, ή το πολύ σε συνδυασμό με ένα μικρό μεζεδάκι. Και δεν είναι καθόλου λάθος. Απεναντίας, μπορεί να είναι άκρως απολαυστικό και ταιριαστό με την συγκεκριμένη στιγμή.

Κι έτσι ανοίγουμε το κεφάλαιο «απεριτίφ».

Πρόκειται για μία επινόηση Γαλλο-Ιταλικής προελεύσεως, που αφορά σε ό,τι (στερεό ή υγρό) χρησιμεύει για να μας ανοίξει την όρεξη – η λέξη προέρχεται άλλωστε από το λατινικό aperire, που σημαίνει ανοίγω. Συνήθως, το πιο κομψό - αλλά και αποτελεσματικό – απεριτίφ είναι ένας αφρώδης οίνος ή μία Σαμπάνια. Η ιδέα είναι ότι δροσίζοντάς μας, θα μας βάλει στο κλίμα του γεύματος που πρόκειται να ακολουθήσει. Είναι πολύ τυπικά Γαλλικό να σερβίρεται μία Σαμπάνια ή ένα ελαφρύ λευκό κρασί πριν το φαγητό, συνοδευόμενο ενδεχομένως από μία ταιριαστή ποικιλία από μικρά κεράσματα, αυτά που σήμερα ονομάζουμε στην σύγχρονη νέο-Ελληνική «finger-food».
Οι Ιταλοί αντίστοιχα είναι συν-εφευρέτες – και φανατικοί οπαδοί – του απεριτίφ. Ιταλική εφεύρεση είναι το Βερμούτ, που δεν είναι τίποτα άλλο από λευκό κρασί αρωματισμένο με βότανα και μπαχαρικά, και το οποίο πίνουν σκέτο ή ως μέρος ενός ανάλαφρου κοκτέιλ πριν το φαγητό. Σήμερα, βέβαια, αν βρεθούμε στην Ιταλία και ζητήσουμε ένα «aperitivo», το πιο πιθανό είναι ότι θα μας σερβίρουν ένα ποτήρι αφρώδες κρασί, κατά πάσα πιθανότητα Prosecco, συνοδευόμενο από τσιπς, κράκερς, ή κάτι παρεμφερές.

Και οι γείτονες Ισπανοί, ωστόσο, δεν πάνε πίσω – ή μάλλον έχουν προχωρήσει το πράγμα αρκετά βήματα μπροστά. Για την ακρίβεια, έχουν εφεύρει το σύστημα των Tapas, τα οποία τσιμπολογούν είτε το μεσημέρι, στο δρόμο για το σπίτι όπου πηγαίνουν για το μεσημεριανό τους, ή το απόγευμα, μετά τη δουλειά, και πριν γυρίσουν στο σπίτι για το δείπνο. Παραδοσιακά ο Ισπανός θα σταματήσει σε ένα – ή και σε παραπάνω από ένα  tapas bar στο δρόμο για το σπίτι, όπου και θα απολαύσει στα πεταχτά (όχι όμως στα βιαστικά) ένα ποτήρι κρασί (που πολύ πιθανόν να είναι μία δροσερή αφρώδης cava) συνοδευόμενο από μεζεδάκια που περιστρέφονται είτε γύρω από το κρέας, είτε γύρω από το ψάρι ή κάποιο θαλασσινό. Λέγεται μάλιστα ότι κάπως έτσι ξεκίνησαν και τα tapas (η λέξη σημαίνει, όπως το ακούμε, τάπες ή «βουλώματα»): από τα πρώτα μπαρ στην Ισπανία, πριν από κάμποσους αιώνες, όπου για να προστατεύσουν το κρασί που σέρβιραν στους πελάτες από τις μύγες, τη σκόνη, κλπ, το κάλυπταν με μία φέτα ψωμί, που συνήθως είχε και κάποιο έδεσμα επάνω, και η οποία χρησίμευε και ως «τάπα», αλλά και ως μεζές.

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Κι αυτό γιατί η κουλτούρα μας δεν προβλέπει – παραδοσιακά τουλάχιστον – διαφορετικά στάδια πριν το γεύμα. Κλασικά, ο άντρας της οικογένειας γυρνούσε σπίτι πεινασμένος – από το χωράφι, το κυνήγι ή τη δουλειά – και έπρεπε να φάει γρήγορα για να χορτάσει και αμέσως μετά να αναπαυθεί. Κι ενώ βεβαίως έχουμε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα απεριτίφ στον κόσμο, το ούζο, ακόμα κι αυτό είθισται να συνοδεύεται από ποικιλία μεζέδων που, τις περισσότερες φορές, υποκαθιστά ή μπορεί να ξεπεράσει σε θερμιδική αξία ένα ολόκληρο γεύμα.

Εν τω μεταξύ, ωστόσο, όλο και περισσότερος κόσμος παραγγέλνει ένα ποτήρι κρασί, αντί για ένα σκληρό οινοπνευματώδες, σε μία βραδινή έξοδο. Ανεξάρτητα από το αν πρόκειται να φάει αργότερα ή όχι, και αυτή η χρήση του κρασιού εμπίπτει στην πρακτική του απεριτίφ.

Τι πρέπει να ξέρουμε λοιπόν όταν θέλουμε να προσφέρουμε κρασί ως απεριτίφ;

- Κατ’ αρχάς ότι το ιδανικό – ιδιαίτερα αν πρόκειται να ακολουθήσει ένα καλό γεύμα – είναι να προσφέρουμε έναν αφρώδη οίνο. Αυτός μπορεί να είναι ένα Ελληνικό αφρώδες, ένα Prosecco, μία Cava, και βέβαια μία Σαμπάνια, ανάλογα με την περίσταση και κυρίως… το budget!

- Τίποτα δεν μας εμποδίζει να σερβίρουμε ένα λευκό κρασί, αρκεί να μην είναι πολύ υψηλόβαθμο σε αλκοόλ, αν είναι όμορφα αρωματικό για να είναι ευχάριστο αλλά και να συνοδεύει εύκολα κάποια κλασικά μεζεδάκια, να μην έχει περάσει από βαρέλι γιατί αυτό το «βαραίνει» τόσο στη γεύση όσο και στο σώμα, και βέβαια να είναι καλά δροσερό, χωρίς να είναι υπερβολικά παγωμένο.

- Εξίσου εύκολα μπορούμε να «παίξουμε» και με ένα ροζέ, το οποίο, εκτός των άλλων, είναι και ιδιαίτερα ευχάριστο στο μάτι, λόγω χρώματος. Οι συμβουλές για την επιλογή του είναι αντίστοιχες με το λευκό, και χρειάζεται προσοχή ειδικά στην περιεκτικότητα σε αλκοόλ για να είμαστε σίγουροι ότι είναι ευκολόπιοτο και ευχάριστο όταν πίνεται σκέτο.

- Στην περίπτωση που εμείς ή οι καλεσμένοι μας θέλουμε πάσει θυσία να πιούμε απεριτίφ… ερυθρού χρώματος, τότε καλό είναι να προτιμήσουμε ένα κρασί φρέσκο, το οποίο έχει περάσει λίγο (ή και καθόλου) από βαρέλι, είναι κομψό και όχι υπερβολικά πληθωρικό, και το σώμα και το αλκοόλ του δεν μπαίνουν εμπόδιο στην απόλαυσή μας.

- Τέλος, αν θέλετε να κάνετε την… υπέρβαση, μπορείτε να σερβίρετε ένα ελαφρώς γλυκό (ιδανικά ημίξηρο) λευκό ή ροζέ κρασί, αρκεί να το συνδυάσετε με κάποιο μεζέ αντίστοιχα ελαφρά αλμυρής γεύσης (ας πούμε με κροκετούλες τυριού), έτσι ώστε να προκαλέσετε κάποια όμορφα γευστικά παιχνίδια που θα οδηγήσουν ευχάριστα στο γεύμα που θα ακολουθήσει.

(Αποσπάσματα από το άρθρο του Θόδωρου Λέλεκα "Θα πάρετε ένα απεριτιφ" στο "Οινολόγιο" του House of Wine)


Best Sellers στην κατηγορία Κρασί