Μπείτε στο παιχνίδι…

Μπείτε στο παιχνίδι… Από τον Γ. Μιχαήλο


Επειδή μπορώ να αναγνωρίζω στο Sauvignon Blanc που πίνω αρώματα γρασιδιού, πράσινης πιπεριάς, εξωτικών φρούτων ή οτιδήποτε άλλο διαβάζετε κάθε φορά στις περιγραφές μου, δεν σημαίνει ότι αυτόματα πρέπει να με κατατάξετε κάτω από την ομπρέλα του όρου wine-snob. Ούτε επειδή ο Σουμάχερ μπορεί να οδηγήσει τη Ferrari του με 325km/h θα πρέπει εγώ από την πλευρά μου να παραδώσω το δίπλωμα μου στις αρχές, γιατί αφενός δεν διαθέτω Ferrari, αφετέρου και να είχα δεν θα ήμουν ικανός ποτέ να την οδηγήσω στα όρια της.

Υπάρχει σε πολλές περιπτώσεις από την πλευρά του μέσου καταναλωτή η διαπίστωση ότι το κρασί είναι ένα πολύπλοκο προϊόν, σχεδόν δυσνόητο για τους περισσότερους και μάλιστα εμείς που είμαστε ‘ειδικοί’ το κάνουμε να φαντάζει ακόμα δυσκολότερο με τις περιγραφές μας… Για να μην αναφέρω το γεγονός ότι είμαι σίγουρος ότι αρκετοί από εσάς είστε πεπεισμένοι ότι στις περισσότερες περιπτώσεις μάλλον ‘εφευρίσκουμε’ παρά μυρίζουμε αρώματα στο ποτήρι μας. Πρόσφατα τα ‘άκουσα’ από ένα φίλο του House of Wine (όχι πως χρειαζόταν μιας που έχω τον Τάσο Πικούνη πρώτο και καλύτερο να μου τα ‘χώνει’), λέγοντας μου μέσες άκρες ότι κάνουμε όλους τους υπόλοιπους να αισθανθούν χαζοί ή ανεπαρκείς με όλα αυτά που γράφουμε, άρα είναι προτιμότερο να πιει ο κόσμος μια παγωμένη μπύρα.

Και φυσικά σε αναρίθμητες τέτοιες συζητήσεις που γίνονται ανά τον κόσμο γύρω από το κρασί τίθεται πάντα το εξής ερώτημα. Πόσο πολύ πρέπει να ακούμε τις προτάσεις που γίνονται από τους ειδικούς τη στιγμή που κατά πως φαίνεται αυτοί διαθέτουν διαφορετικές γευστικές ικανότητες ή δυνατότητες από όλους τους υπόλοιπους; Έχει σημασία να βαθμολογήσει ο Parker ένα κρασί με 100 points επειδή αυτό ανάμεσα στα άλλα διαθέτει ένα πλήθος αρωμάτων που κανένας ή ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν; Ποια είναι η λογική πίσω από το να ακολουθήσουμε την πρόταση του;

Προσπαθώντας να συγκλίνω τα πράγματα ως ένα σημείο, δεν νομίζω ότι υπάρχει τόσο μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε ‘ειδικούς’ και απλούς καταναλωτές, όσο μπορεί να φανταζόμαστε. Δεν είναι πέρα από τις ικανότητες κανενός το να μπορεί να αναγνωρίσει τη μυρωδιά του φρεσκοκομμένου γρασιδιού ή της φράουλας στο κρασί. Και επειδή τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής μου παίρνω από το χέρι ανθρώπους που σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν ιδέα γύρω από το κρασί διδάσκοντας στο εισαγωγικό επίπεδο 1 της σχολής WSPC, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δεν χρειάζεται να είναι κάποιος Master of Wine για να αντιληφθεί πολύ οικείες μυρωδιές που συναντάμε και στην καθημερινότητα μας.

Είναι φυσικό οι άνθρωποι που ασχολούνται πιο εντατικά με το κρασί είτε ως χόμπι είτε ως επάγγελμα να διαθέτουν περισσότερο ‘προπονημένους’ ουρανίσκους και μεγαλύτερη ευαισθησία σε αρώματα και γεύσεις. Ωστόσο μπορώ επίσης να πω ότι αυτή τους η ‘ευαισθησία’ είναι κάτι που αναπτύχθηκε με το πέρασμα του χρόνου και τις δοκιμές. Ο αθλητής έχει αναπτύξει την μυϊκή του δύναμη με συνεχή προπόνηση, ο πιανίστας έχει αυξήσει την ‘ταχύτητα’ των χεριών του με συνεχείς επαναλήψεις των κομματιών που παίζει και ένας άνθρωπος που δοκιμάζει κρασί έχει αποκτήσει πιο ευαίσθητο ουρανίσκο με ατελείωτες δοκιμές κρασιών.

Για μένα δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε ‘εμάς’ και σε ‘αυτούς’. Όλη η ιστορία είναι να θέλετε απλά να εμπλακείτε στο παιχνίδι… Και καταλαβαίνω ότι το να διαβάσει κάποιος μία σειρά από ‘ξερές’ περιγραφές κρασιών δεν είναι ότι καλύτερο, ίσως και αποτρεπτικό για κάποιους (για άλλους βέβαια μπορεί να ισχύει το αντίθετο). Ωστόσο έχει μπει κανείς από εσάς στη διαδικασία να διαβάσει κάποιο από τα tasting notes ενός κρασιού τη στιγμή που έχει τη φιάλη ανοιχτή δίπλα του; Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι ένα έστω και μικρό μέρος από αυτά τα οποία μπορεί να διαβάσετε στο tasting note, να μπορέσετε με μεγάλη πιθανότητα να τα εντοπίσετε στο κρασί που δοκιμάζετε ή ακόμα καλύτερα να ‘ανακαλύψετε’ ένα άρωμα που δεν αναφέρεται καν.

Μπορεί να διαφωνείτε αλλά εγώ από την πλευρά μου το βλέπω ως ένα ‘πρώτο’ μικρό χέρι βοήθειας. Από εκεί και μετά μπορείτε να βρείτε πολλές ευκαιρίες για να εκπαιδεύσετε λίγο παραπάνω τον ουρανίσκο σας εφόσον αυτό είναι κάτι που σας ενδιαφέρει. Να συναντήσετε παραγωγούς και να δοκιμάσετε τα κρασιά τους, να βρεθείτε σε μία γευσιγνωσία, να συγκρίνετε δύο διαφορετικές φιάλες κρασιών μεταξύ τους, να παρακολουθήσετε ένα σεμινάριο.

Φαντάζομαι, γιατί ουσιαστικά δεν θυμάμαι και το να μάθουμε την αλφάβητο όταν ήμασταν πιτσιρίκια πρέπει να φαινόταν στα μάτια μας ακατόρθωτο. Όχι το κρασί δεν είναι τόσο περίπλοκο όσο θέλετε (ή σας κάνουμε) να πιστεύετε, ούτε απευθύνετε σε λίγους. Αν π.χ. το να ακούσετε δύο ανθρώπους να μιλάνε αγγλικά χωρίς εσείς να καταλαβαίνετε δεν σας αποτρέπει από το να ενδιαφερθείτε να μάθετε τη γλώσσα, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μπορεί μια ‘ευφάνταστη’ γευσιγνωστική σημείωση να σας αποτρέψει από το να πίνετε κρασί. Για όσους θέλουν να προπονηθούν λίγο παραπάνω, είναι Σεπτέμβρης και μαζί με τα κανονικά σχολεία ανοίγουν και τα ‘σχολεία’ του κρασιού. Για όλους τους υπόλοιπους τα καλά νέα είναι ότι για να απολαύσεις ένα ποτήρι κρασί σε πολλές περιπτώσεις φτάνει και περισσεύει η καλή διάθεση και η καλή παρέα.

Στην υγειά σας!



Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: