Εσείς πόσο ‘ρατσιστές’ είστε απέναντι στο κρασί;

Εσείς πόσο ‘ρατσιστές’ είστε απέναντι στο κρασί; Από τον Γ. Μιχαήλο


Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι αν η έννοια του ‘ρατσισμού’ έχει περάσει και στον οινικό μας ‘μικρόκοσμο’. Είναι αρκετές οι φορές που έχω ακούσει εκφράσεις του στυλ ‘εγώ πίνω μόνο κόκκινο κρασί’ ή ‘το ροζέ δεν είναι καν κρασί αλλά ‘υβρίδιο’’ ή ‘μου αρέσουν μόνο τα Γαλλικά κρασιά’. Μάλιστα κάποια στιγμή διάβαζα ένα editorial του Decanter, στο οποίο ο εκδότης του περιοδικού ανέφερε ότι όταν πριν κάποια χρόνια ‘τόλμησαν’ να κάνουν εξώφυλλο στο περιοδικό ένα θέμα που αφορούσε το λευκό κρασί, οι πωλήσεις του συγκεκριμένου τεύχους έπεσαν κατακόρυφα! Σε άλλες περιπτώσεις ‘πιάνω’ τον ίδιο μου τον εαυτό σε εκθέσεις, να προσπερνάει ‘stands’ με παραγωγούς την δουλειά των οποίων δεν έχω δοκιμάσει ποτέ και αν με ρωτήσει κάποιος γιατί το κάνω, ειλικρινά δεν ξέρω να απαντήσω. Και όμως μια τέτοια αντιμετώπιση νομίζω ότι περιορίζει σε σημαντικό βαθμό την απόλαυση που μπορούμε να αντλήσουμε από την τεράστια ποικιλία επιλογών που το κρασί μας προσφέρει. Μήπως λοιπόν έστω και υποσυνείδητα έχουμε μια ρατσιστική συμπεριφορά απέναντι του ή στους δημιουργούς του ή σε παραμέτρους όπως το χρώμα, η τιμή του ή κάποια άλλα στοιχεία του;

Έρχομαι λοιπόν στο σημείο να αναφέρω τι επανέφερε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου πρόσφατα και αποτέλεσε την αφορμή αυτού του κειμένου.

Η σάλα του εστιατορίου είναι πραγματικά ένας χώρος που μου δίνει πολύ ‘τροφή’ γύρω από σχετικά θέματα. Μερικά βράδια πριν, μου ζητήθηκε από κάποιον πελάτη, να ‘συνδυάσω’ δίπλα σε φιλετάκια με μανιτάρια porcini και σάλτσα ντομάτας, ένα μπουκάλι κρασί. Σε δύο λεπτά ήμουν πίσω στο τραπέζι, γεμάτος αυτοπεποίθηση για το ‘ιδανικό’ του συνδυασμού και έτοιμος να ανοίξω μια φιάλη Φιλυριά του 2006, από τον ιδιόκτητο αμπελώνα του Μπουτάρη, στην Γουμένισσα.

Πριν καν προλάβω να αρχίσω να λέω τα ‘μαγικά’ μου περί ισορροπίας ανάμεσα στη γευστική ένταση του πιάτου και στην αρωματική πολυπλοκότητα του κρασιού, ή για τον παραπλήσιο αρωματικό ‘απόηχο’ που και τα δύο διαθέτουν, με έντονο το στοιχείο της φυτικότητας και επιπλέον στην απαραίτητη οξύτητα που το κρασί διαθέτει για να ισορροπήσει με την οξύτητα της σάλτσας ντομάτας, ο πελάτης με απέτρεψε λέγοντας μου: ‘Φέρε μας κάτι άλλο γιατί δεν πίνω Μπουτάρη’… Μα έχετε δοκιμάσει το συγκεκριμένο κρασί;… ρώτησα αμέσως. "Όχι αλλά δεν νομίζω ότι ήρθαμε σε σένα Γρηγόρη για να πιούμε κρασιά του Μπουτάρη…" Τα απανωτά ‘εγκεφαλικά’ διαδέχονταν το ένα το άλλο, αφενός γιατί κάποια κρασιά της συγκεκριμένης εταιρίας έχουν να κάνουν με τις πρώτες ‘οινικές’ μου μνήμες, αφετέρου η Φιλυριά αποτελεί μιας από τις πλέον αγαπημένες μου ‘εκφράσεις’ Ξινόμαυρου και Νεγκόσκας και ένα κρασί για το οποίο πραγματικά ‘στάζω μέλι’. Με τα πολλά, πήρα το ‘ρίσκο’ μου, σέρβιρα το κρασί και η τετραμελής παρέα απόλαυσε τελικά δύο φιάλες Φιλυριά, σε ένα συνδυασμό, ο οποίος όπως μου είπαν στο τέλος της βραδιάς, τους ικανοποίησε πλήρως.

Και επανέρχομαι στο ερώτημα; Ήταν ή δεν ήταν ‘ρατσιστική’ η συμπεριφορά του πελάτη απέναντι στο κρασί; Γιατί απορρίπτεις κάτι το οποίο δεν έχεις καν δοκιμάσει; Μου θυμίζει την εποχή που ήμουν πιτσιρικάς και δεν έτρωγα μπάμιες, την μάνα μου να μου λέει επίμονα: ‘Πως μπορεί να μην σου αρέσει κάτι το οποίο δεν ξέρεις τι γεύση έχει;’ Τις μπάμιες εξακολουθώ να μην τις τρώω ακόμα και μέχρι σήμερα, ωστόσο έκτοτε υπέβαλλα πολλές φορές τον εαυτό μου στη διαδικασία του να τις δοκιμάσω…

Ε ρε τυφλές δοκιμές που μας χρειάζονται κύριε Τάσο Πικούνη σκεφτόμουν το ίδιο βράδυ… Και μάλιστα από εκείνες τις ‘hardcore’, στις οποίες μέχρι και το ποτήρι είναι μαύρο και κανείς δεν μπορεί να δει καν, ούτε το χρώμα του περιεχομένου. Δεν ξέρω αν θέλω να καταλήξω κάπου… Ξέρω όμως ότι είναι τελικά δύσκολο να μείνει κάποιος ανεπηρέαστος από την ετικέτα, παρά μόνο αν μιλάμε για τον ‘Θεό’ του κρασιού, που δεν είναι άλλος από τον Robert Parker. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι είναι πάνω από τα κρασιά που δοκιμάζει και αν έχει μπροστά του ακόμα και ένα Chateau Petrus, δεν θα ‘συγκινηθεί’ από την ετικέτα, παρά μόνο από το περιεχόμενο που θα συναντήσει.

Επειδή όμως εμείς οι υπόλοιποι είμαστε ‘κοινοί’ θνητοί ή ακόμα και ‘ρατσιστές’ και αυτό είναι κάτι το οποίο γνωρίζει ο παραγωγός Χρήστος Αϊβαλής, ετοιμάζει μια ‘τυφλή’ γευστική δοκιμή στα μέσα Μαρτίου που απευθύνεται σε δημοσιογράφους και ειδικούς στην οποία θα παρουσιάσει το νέο του κρασί, το οποίο αναμένεται να ταράξει την Ελληνική αγορά τόσο με τα επίπεδα ποιότητας που διαθέτει, όσο και με την ‘εξωφρενική’ τιμή του. Και ενώ η δοκιμή θα γίνει στο Paradiso ακόμα δεν μπορώ να σας δώσω σχετικές λεπτομέρειες, παρά μόνο ότι οι πρώτες φήμες που κυκλοφόρησαν γύρω από την τιμή του κρασιού πραγματικά οδήγησαν κάποιους στο να χαρακτηρίσουν τον παραγωγό ‘τρελό’ και μάλιστα στην εποχή την οποία διανύουμε. Ο ίδιος τηρεί σιγήν ιχθύος και θέλει να μας προκαλέσει βάζοντας το κρασί του ‘τυφλά’ δίπλα σε μεγαθήρια του παγκόσμιου αμπελώνα για να μπορέσει να αποδείξει έμπρακτα την άνεση με την οποία το κρασί θα σταθεί δίπλα τους. Φέρτε στο μυαλό σας την επονομαζόμενη ‘The Judgement of Paris’ τυφλή δοκιμή του 1976 ανάμεσα στα άγνωστα μέχρι τότε Αμερικάνικα και στα Γαλλικά κρασιά και ποιος ήταν ο νικητής, με λίγα λόγια…

Μόνο έτσι μπορεί κάποιες φορές να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Δεν είναι μόνο προνόμιο των Γάλλων να ζητάνε για τα κρασιά τους 200 και 300 ευρώ. Δεν είναι μόνο τα κρασιά του λεγόμενου Παλαιού Κόσμου κρασιά τα οποία μπορούν να παλαιώσουν για πολλά χρόνια. Δεν είναι μόνο τα κόκκινα κρασιά συναρπαστικά και πολύπλοκα. Υπάρχουν άπειροι παραγωγοί εκεί έξω από πολλές χώρες, άπειρες ποικιλίες, άπειρα κρασιά τα οποία μπορούν να προσφέρουν μεγάλες συγκινήσεις σε αυτόν που θα τους δώσει την ευκαιρία να τα δοκιμάσει. Όσο λιγότερο ‘ρατσιστές’ είμαστε, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχουμε να έρθουμε σε επαφή μαζί τους.


Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: