The judgement of PARadISo

The judgement of PARadISo Από τον Γ. Μιχαήλο


Η ταπεινότητα είναι ένα χαρακτηριστικό στον άνθρωπο, που με το πέρασμα του χρόνου καταφέρνει να δυναμώνει το Εγώ του’… μου είπε αποχαιρετώντας με χτες το βράδυ ο Χρήστος Αϊβαλής. Ήταν μια φράση η οποία ομολογώ πως με έβαλε σε αρκετές σκέψεις.

Όλο αυτό το διάστημα δεν μίλησα δημοσίως για το επερχόμενο γεγονός της παρουσίασης του ‘Αρμακά’, του νέου, πανάκριβου, όπως φημολογείται (μιας που στο σημείο αυτό δεν έπεσαν οι μάσκες), κρασιού, του ταλαντούχου οινοποιού. Μέσα στο μυαλό μου όμως ‘στριφογύριζαν’ αρκετά ερωτήματα. Γιατί ένα τόσο ακριβό Ελληνικό κρασί; Γιατί μάλιστα αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, που ο κόσμος ουσιαστικά ‘παλεύει’ να τα βγάλει πέρα; Τι νόημα υπάρχει στο να υποστηρίζει κάποιος ότι έχει φτιάξει το καλύτερο Ελληνικό κρασί και να αμφισβητεί ‘μεγαθήρια’ του παγκόσμιου αμπελώνα, ζητώντας προκλητικά να συγκρίνει το κρασί του στα ίσα, με τους καλύτερους και διασημότερους ανταγωνιστές του πλανήτη; Είναι αλαζονεία, εγωισμός, τρέλα, πίστη, πεποίθηση; Τι στο καλό συμβαίνει;

Ο ντόρος έπιασε τόπο και το σκηνικό τελικά στήθηκε στο Paradiso. Στον ρόλο του Steven Spurrier, ο wine manager της ΓΕΝΚΑ, Νίκος Λουκάκης, στον ρόλο των ‘κριτών’ κάποια από τα κορυφαία ονόματα στον χώρο του κρασιού, στη θέση των Γαλλικών και Αμερικάνικων κρασιών, το ‘Τέσσερα’ και ο ‘Αρμακάς’ από την ελληνική πλευρά και η μυθική Solaia του Antinori και το Rennina Brunello di Montalcino, του κορυφαίου Gaja, από την αντίπερα όχθη. Εγώ σε ρόλο παρατηρητή αλλά και δοκιμαστή, να έχω τις κεραίες μου τεντωμένες και πέρα από το να δοκιμάζω τα κρασιά, να προσπαθώ να αφουγκραστώ κάθε αντίδραση, θετική ή αρνητική.

Ήταν ο Αρμακάς το καλύτερο κρασί της ‘τυφλής’ γευστικής δοκιμής; Νομίζω τελικά πως δεν τέθηκε καν αυτό το ερώτημα. Η εμπειρία και η αξία της χτεσινής βραδιάς για τον κλειστό κύκλο των παρευρισκόμενων, ήταν πολύ πέρα από αυτό. Στα ποτήρια στέκονταν ‘εκτεθειμένα’, τέσσερα, σπάνιας κλάσης, κρασιά, τα οποία κατάφεραν να εντυπωσιάσουν όσους τα δοκίμασαν. Ανάμεσα τους βρίσκονταν, τόσο ο Αρμακάς, όσο και το Τέσσερα, η θέση των οποίων στη δοκιμή αυτή, δεν αμφισβητήθηκε ούτε στιγμή από κανέναν. Εκεί νομίζω είναι το σημείο στο οποίο πρέπει να μετατοπιστεί η αξία του event. Ο Χρήστος Αϊβαλής δημιούργησε δύο ‘icon’ κρασιά, τα οποία διαθέτουν παγκόσμια κλάση. Και αυτή είναι μια κατηγορία στην οποία η Ελλάδα δεν έχει εκπροσώπους, όπως άλλες χώρες με icon κρασιά, αντίστοιχα ενός Grange, μιας Sassicaia, ή ενός Monte Bellο. Μένει βέβαια να διαπιστώσουμε αν η πραγματική αξία που κερδίζεται με το χρόνο και τη συνέπεια, μπορέσει να διατηρηθεί σε αυτά τα επίπεδα ή να ανέβει ακόμα παραπάνω. Εκεί είναι που για μένα ο παραγωγός θα έχει κερδίσει οριστικά το στοίχημα. Για ένα πράγμα μόνο έμεινα με την περιέργεια και αυτό δεν ήταν η τελική τιμή του κρασιού. Τι θα έλεγε άραγε ο Robert Parker αν βρισκόταν παρών σε αυτή τη διαδικασία;

Φεύγοντας κάποιος από τους καλεσμένους της βραδιάς μου είπε πως μακάρι το παράδειγμα του Αϊβαλή να το ακολουθήσουν και άλλοι Έλληνες παραγωγοί. Η Ελλάδα χρειάζεται ‘icon’ κρασιά, για να μπορέσει να ταρακουνήσει τον ‘έξω’ κόσμο…

Νομίζω ότι το να είναι τελικά κάποιος ‘ταπεινός’, βοηθάει στο να δουλεύει περισσότερο σκληρά. Και όταν δουλεύεις σκληρά τότε πραγματικά μπορείς να ‘πιστέψεις’ στον εαυτό σου, να ‘κατακτήσεις’ τον κόσμο και όλοι να σου βγάζουν το καπέλο. Κάπως έτσι μετέφρασα μέσα στο μυαλό μου, τα λόγια του Χρήστου Αϊβαλή…

Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: