Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Θετική σκέψη...

Θετική σκέψη Από τον Γ. Μιχαήλο


Ένα αυθόρμητο, παρατεταμένο, ‘αχ’ ήταν η χαρακτηριστική αντίδραση του Αντώνη, κατά την πρώτη οσφρητική επαφή που είχε με το Riesling Steinmassel 2008 του Willy Bründlmayer. Και εγώ έμεινα απέναντι του να αναρωτιέμαι πόσα πράγματα μας έχουν απομείνει, ικανά να προκαλέσουν τέτοια αισθήματα ευφορίας, χωρίς κάθε φορά το ‘αχ’ να ακολουθεί ένα ‘βαχ’.

Χαζεύω λίγο τον ήλιο έξω από το παράθυρο. Χτες για πρώτη φορά έριξα και κάνα δύο ματιές σε μερικά ξενοδοχεία εν όψει καλοκαιριού. Ο ήλιος μου δημιούργησε αυτή τη διάθεση και ένα δεύτερο ‘αχ’ σε σύντομο χρονικό διάστημα, με έκανε να καταλάβω ότι τελικά λειτουργεί. Προφανώς και δεν κανόνισα τις καλοκαιρινές μου διακοπές, πιθανότατα για άλλη μια φορά δεν θα μπορέσω να τις προγραμματίσω, παρά μόνο την τελευταία στιγμή, συνειδητοποίησα όμως ότι δεν χρειάζονται και τόσα πολλά πράγματα για να αλλάξει η ‘πεσμένη’ ψυχολογία. Μια ηλιόλουστη μέρα, ένας σωστός άνθρωπος στο πλάι μας, μια σπουδαία-όχι με την έννοια της πανάκριβης- φιάλη κρασί, η οποία θα μας κάνει να αναστενάξουμε αυθόρμητα.

Όταν ξεκίνησα να προτείνω αυτό το ημερολόγιο, είχα σκοπό να καταγράφω και να μοιράζομαι κάθε τι το οποίο σε οινικό επίπεδο μου προκαλεί το ενδιαφέρον, είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο. Κοιτάω ξανά έξω από το παράθυρο και αναρωτιέμαι πάλι… Ποιος έχει ανάγκη το δεύτερο; Γιατί να στέκομαι σε όλα αυτά τα οποία δεν μου αρέσουν; Χρειαζόμαστε επιπλέον αρνητική ενέργεια γύρω μας; Αγαπητέ Λεωνίδα, νομίζω πως αυτός είναι ένας από τους λόγους, για τους οποίους κανείς δεν έκανε αναφορά στα κρασιά τα οποία δεν του άρεσαν στο Οινόραμα, αν αυτό βοηθάει στην απορία σου… Σε ορισμένες περιπτώσεις θα πρέπει σε αυτή την χώρα να δίνουμε προτεραιότητα σε όλα αυτά τα οποία μας αρέσουν, αυτά τα οποία μας προκαλούν θετικές σκέψεις και αισιοδοξία. Και η σιωπή για όλα τα υπόλοιπα είναι και εκείνη από την πλευρά της μια μορφή τιμωρίας. Είναι βέβαια και αυτός ο ‘αναθεματισμένος’ ήλιος, που ‘μεταμορφώνει’ την πραγματικότητα. Για πρώτη φορά όμως, νιώθω ότι αυτή την περίοδο έχουμε ίσως λιγάκι παραπάνω την ανάγκη, να αφήσουμε τον ήλιο να μας ‘εξαπατήσει’.

Αλλαγή πλάνων λοιπόν. Θέλω κάθε φορά, από εδώ και πέρα, να μοιράζομαι μόνο πράγματα τα οποία μου προκαλούν ευχαρίστηση, κάθε εβδομάδα. Και ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία το Riesling του σπουδαίου Αυστριακού παραγωγού, που έφερε το χαμόγελο, όχι μόνο το δικό μου, αλλά και του Γιάννη και του Αντώνη, στα χείλη μας. Ίσως με λίγες τύψεις παραπάνω, από την πλευρά μου, αυτή τη φορά. Δεν είναι πάντα το καλύτερο μου να προτείνω κρασιά από τον διεθνή αμπελώνα, σε μία χώρα με το οινικό υπόβαθρο της Ελλάδας. Ωστόσο πιστεύω ακράδαντα, ότι με τον ίδιο ενθουσιασμό θα μιλάνε για την Καλλίστη Reserve ή για το Ασύρτικο της Γαίας ή το Κτήμα Βαρέλι Αργυρού, ή τον Μύλο του Χατζηδάκη ή τον Καβαλιέρο του Σιγάλα ή για το Grande Reserve της Santo Wines, στο εξωτερικό, όσοι άνθρωποι έχουν δοκιμάσει τα σπουδαία αυτά Ελληνικά κρασιά. Πολύ δε περισσότερο είμαι από αυτούς που πιστεύουν, ότι για να μπορέσεις να εκτιμήσεις την ποιότητα του Ελληνικού αμπελώνα, πρέπει να έχεις αποκτήσει και άποψη για το παγκόσμιο οινικό γίγνεσθαι, έχοντας δοκιμάσει, όλη την αφρόκρεμα.

Προσπαθούσα να βρω μία και μόνη λέξη για να χαρακτηρίσω την ‘μύτη’ αυτού του ‘μεγάλου’ κρασιού. Μάλλον είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που μία λέξη δύσκολα αρκεί για να μεταφέρει τα συναισθήματα που προκαλεί η αίσθηση της όσφρησης. Ένα και μόνο πράγμα σκέφτομαι κάθε φορά που δοκιμάζω ένα σπουδαίο Riesling. Πώς είναι δυνατόν αυτή η ποικιλία, να μην ‘πουλάει’; Ήθελα να ρωτήσω στο House of Wine πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος παρήγγειλε το συγκεκριμένο κρασί; Από την άλλη πλευρά γιατί να πάω τόσο μακριά; Το ίδιο το Ασύρτικο, μια Ελληνική ποικιλία με τεράστιο ποιοτικό δυναμικό και παγκόσμια αναγνώριση, δεν έχει σε καμία περίπτωση τον εμπορικό χαρακτήρα, άλλων λευκών σταφυλιών.

Καταλήγω να σκεφτώ ότι η λέξη ‘ζωντάνια’ είναι ένας χαρακτηρισμός που μπορεί εν μέρει να δώσει μια ‘εικόνα’ για την αρωματική υπόσταση του κρασιού. Μία άμεση αναφορά στα τυπικά χαρακτηριστικά της ποικιλίας μέσα από το ώριμο λεμόνι, το γλυκό κυδώνι και το γιασεμί, και τα αρώματα ‘λάστιχου’ και κηροζίνης, να έχουν αρχίσει μόλις να αναπτύσσονται και να συνδράμουν στην εξαιρετική πολυπλοκότητα. Από εκεί και πέρα η ασύλληπτη ‘μεταλλικότητα’ και ορυκτότητα που το κρασί διαθέτει, αφήνουν υπονοούμενα για την προέλευση του, και προκαλούν μια διάθεση να ΄ξαναβουτήξεις’ τη μύτη σου στο ποτήρι. Η εξέλιξη των αρωμάτων είναι απίστευτη, δίνει ‘ζωή’ στο κρασί και το μεταμορφώνει με το πέρασμα της ώρας. Από ένα σημείο και μετά φασκόμηλο, θυμάρι, ρίγανη, αλλάζουν τις ισορροπίες, ανανεώνοντας το ενδιαφέρον συνεχώς.

Και αν η μύτη του κρασιού έχει ζωή, τότε στο στόμα το κρασί στην κυριολεξία ‘πάλλεται’. Ο συνδυασμός της οξύτητας με τα ελάχιστα υπολειμματικά σάκχαρα, δίνουν την αίσθηση της απόλυτης ισορροπίας, η μεταλλικότητα ‘μάχεται’ τον ώριμο χαρακτήρα, η αυστηρότητα του κρασιού, την συμπύκνωση ‘φρούτου’ που διαθέτει. Ένα ‘παιχνίδισμα’ με λεπτές ισορροπίες ανάμεσα σε αντικρουόμενα στοιχεία, χωρίς ωστόσο ποτέ να χάνεται το μέτρο.

Πάντα αισθάνομαι δέος απέναντι σε τέτοιου είδους κρασιά. Διαβάζοντας λίγο τις σημειώσεις του Κωνσταντίνου Λαζαράκη MW για τον παραγωγό όλα μπαίνουν σε σειρά στο μυαλό μου. ‘Ο Willy Bründlmayer είναι απίστευτα ντροπαλός. Δεν μιλά για τον εαυτό του, δύσκολα μιλά για τα κρασιά του-και δεν παραθέτει απόψεις αλλά μόνο γεγονότα. Τίποτα περίεργο αν ο κύριος αυτός δεν βρισκόταν στην κορυφή της πυραμίδας ξηρών λευκών κρασιών παγκοσμίως σύμφωνα με τον Parker την Robinson MW και τον Spurrier’…

Ωραίος τρόπος για να μπει η άνοιξη για τα καλά. Θετική σκέψη χρειάζεται και τέτοιου είδους μικρά διαλείμματα… Καλό μήνα και καλή εβδομάδα σε όλους


Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: