I Love Crete

I Love Crete Από τον Γ. Μιχαήλο


Μετά από σχεδόν μια εβδομάδα στην Κρήτη έχω και δεν έχω καταλήξει αν η αυθεντικότητα των κρασιών της Μεγαλονήσου είναι απόρροια της ιδιομορφίας και πολυπλοκότητας των διαφορετικών terroir που μπορεί κανείς να συναντήσει στο νησί ή της αυθεντικότητας των ανθρώπων που ζουν εκεί. Και δεν μιλάω μόνο για τους γηγενείς Κρητικούς άλλα και για όσους ‘ερωτεύτηκαν’ το νησί και αποφάσισαν να μείνουν εδώ για πάντα, ενσωματώνοντας πάνω τους όλα εκείνα τα κρητικά χαρακτηριστικά για τα οποία οι ντόπιοι φημίζονται.

Ο λόγος μου βέβαια στη δεύτερη αυτή περίπτωση αφορά τον Afshin Molavi που αποφάσισε να πετάξει τη ‘δηθενιά’ της Αθήνας και να μαγέψει τα Χανιά με τις οινικές του γνώσεις, έχοντας ως βάση του τη Vineria 36 στην Παλιά Πόλη, ένα μαγαζί που με πάσα ειλικρίνεια πρόλαβα να ζηλέψω. Πιο Κρητικός και από τους Κρητικούς, κατάφερε να συναρπάσει όλη την ομάδα των ξένων επισκεπτών με τη φιλοξενία του και το πάθος του για το κρασί. Ο Afshin παρά τις πλούσιες γνώσεις του γύρω από τον παγκόσμιο αμπελώνα, κάνει focus στα Κρητικά κρασιά, ‘σκάβει’ τα οινοποιεία και ανακαλύπτει μικρούς θησαυρούς, τους οποίους ακόμα και οι ίδιοι οι οινοποιοί έχουν ξεχάσει στο χρονοντούλαπο. Ανάμεσα τους δοκιμάσαμε ένα ξεχασμένο στο οινοποιείο κρασί του Ντουράκη από την ποικιλία Ρωμέικο και τη χρονιά του 1997, το οποία έβαζε εύκολα κάτω πολλές sercial Madeira ή dry Amontillados και ένα ακυκλοφόρητο Ελληνικό Mourvedre 2008 του Μανουσάκη, so depressed που σε έβαζε χαλαρά σε ‘να ζει κανείς ή να μη ζει’ διάθεση. Νομίζω ότι οι Κρητικοί παραγωγοί είναι πολλοί τυχεροί που έχουν με το μέρος τους τον Afshin και αυτό είναι κάτι το οποίο ελπίζω να το έχουν καταλάβει.

Εγώ όμως από εκείνο το βράδυ και μετά έφαγα το ‘κόλλημα’ μου. Ήταν η δεύτερη φορά που ο Afshin μου σέρβιρε την Σητεία του Οικονόμου εντός του νησιού (προηγήθηκε η δοκιμή στο σεμινάριο του Κωνσταντίνου Λαζαράκη MW την πρώτη μέρα του συνεδρίου), και την επόμενη είχε προγραμματιστεί επίσκεψη στο οινοποιείο του παραγωγού, στην περίπτωση αυτή θα έλεγα μια αφορμή για να τριτώσει το καλό. Ήταν λοιπόν μια θαυμάσια ευκαιρία να πάρω μια απάντηση στα ερωτήματα μου και να έρθω σε επαφή με την οπτική ενός ανθρώπου με το γνωστικό υπόβαθρο του κυρίου Οικονόμου. Σπουδές στην Ιταλία, οινοποιήσεις στον Cerreto και στη Γερμανία και φυσικά αρκετοί τρύγοι στο Chateau Margaux μερικές μόνο από τις περγαμηνές του.

Είναι λοιπόν τα κρασιά του κρασιά terroir ή ο ανθρώπινος παράγοντας παίζει τον καθοριστικό ρόλο, στο αναγνωρίσιμο από χιλιόμετρα στυλ της Σητείας που παράγει, ήταν η απορία που τριβέλιζε το μυαλό μου: "Θα έλεγα ότι είναι ένας συνδυασμός και των δύο, αν και δεν μπορώ να δώσω μια απόλυτη απάντηση" μου είπε χαρακτηριστικά ο παραγωγός. Και συνεχίζοντας ανέφερε ότι: "Σίγουρα τα αμπέλια μου είναι πολύ παλαιά (προ-φυλλοξήρας), με χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις και με ελάχιστη ανθρώπινη παρέμβαση. Στο δε οινοποιείο δεν χρησιμοποιούνται ζύμες του εμπορίου, ούτε γίνεται κάποια προσθήκη θειώδους στο κρασί. Ωστόσο είναι δική μου επιλογή να το κρατήσω στο κελάρι μου και να το απελευθερώσω στην αγορά όταν θα είναι έτοιμο, ή να αποφασίσω αν μια χρονιά δεν είναι αρκετά καλή ώστε να κυκλοφορήσει κρασί με την ετικέτα." ( Off the record τα ευχάριστα νέα είναι ότι ο οινοποιός θα αρχίσει να προωθεί στην αγορά και πιο πρόσφατες χρονιές μιας που πλέον θεωρεί ότι οι πελάτες του έχουν εκπαιδευτεί ή ακόμα καλύτερα έχουν πειστεί, ότι αξίζει να έχουν την υπομονή να παλαιώσουν το κρασί πριν το μεταγγίσουν στις καράφες τους).

Αν και μόλις ακούμπησα ακροθιγώς και επιφανειακά ένα θέμα το οποίο θα ήταν ικανό να προκαλέσει ατελείωτες συζητήσεις, διαφωνίες και εκνευρισμούς, όπως το συγκεκριμένο της έννοιας του terroir, κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκεται σε επίπεδο θεωρητικό και η δική μου θέση. Σαφέστατα ένα ‘μεγάλο’ κρασί ξεκινάει από το αμπέλι και εκφράζει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία έχουν να κάνουν με την τοποθεσία και τη χρονιά. Και σίγουρα αν ο κύριος Οικονόμου δεν διέθετε αυτόν τον ‘θησαυρό’ τοπικών ποικιλιών δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτό το σπουδαίο κρασί που έκανε τους περισσότερους από τους Ρώσους καλεσμένους να ‘παραμιλάνε’. Από την άλλη πλευρά βέβαια και οι τέσσερεις χρονιές που δοκίμασα ήταν ξεκάθαρο ότι είχαν βγει από το ίδιο χέρι. Και νομίζω ότι όταν αυτό κάποια στιγμή ειπώθηκε στη μακρά συζήτηση που ακολούθησε στο σερβίρισμα των κρασιών, θα έλεγα ότι το μάτι του παραγωγού μου φάνηκε ότι ‘έλαμψε’ από ικανοποίηση. Θέλω να πω δηλαδή με απλά λόγια ότι δεν είμαι σίγουρος αν ένας άλλος παραγωγός με τα ίδια όπλα στα χέρια του θα είχε ταυτόσημο αποτέλεσμα. Ο κύριος Οικονόμου βάζει προσωπική σφραγίδα σε αυτό το οποίο παράγει και αναρωτιέμαι αν θα πρέπει και ο ίδιος να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιδέας του ‘terroir’ του, σε μια σαφέστατα ευρύτερη έννοια.

"Το στυλ κρασιού που φτιάχνω είναι ένα συγκεκριμένο στυλ το οποίο για να το βγάλω στην αγορά πρέπει πρωτίστως να αρέσει σε εμένα. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι το καλύτερο κρασί στον κόσμο, αλλά ένα κρασί το οποίο εκφράζει μέσα στη φιάλη την δική μου φιλοσοφία". Η ίδια η σύζυγος του παραγωγού μου ανέφερε χαρακτηριστικά ότι είτε κάποιος θα το λατρέψει είτε θα το μισήσει. Για να είμαι ειλικρινής δεν είδα κανέναν, τουλάχιστον σε αυτή τη δοκιμή, να ανήκει στην δεύτερη κατηγορία, μάλλον θα έλεγα ότι χαμόγελα εξαιρετικής ικανοποίησης είχαν ζωγραφιστεί στο πρόσωπο των περισσοτέρων από εμάς. Μια νταμιτζάνα 15lt, γεμάτη από ένα blend του 2004 και 2006 κατά την έξοδο μας από το οινοποιείο, ήταν άλλος ένας λόγω για περαιτέρω χαμόγελα.

Η Κρήτη είναι ένας τόπος ευλογημένος και κατά πως φαίνεται καταφέρνει ακόμα να κάνει τους ανθρώπους να χαμογελάνε, όπως συνέβη πολλές φορές σε αυτό το ταξίδι με εμάς. Ήταν πότε η ασύλληπτη άγρια ομορφιά της με τα εναλλασσόμενα τοπία, πότε οι ατελείωτες πλαγιές με τα αμπέλια στις Δαφνές ή στις Αρχάνες, πότε η ποιότητα των κρασιών που συναντήσαμε στα ποτήρια μας, αλλά πάντα οι άνθρωποι που μας έκαναν να αισθανθούμε όμορφα. Ούτως ή άλλως από την δική μου μεριά η συναναστροφή με τους ανθρώπους είναι αυτό που μου προκαλεί τεράστιο ενδιαφέρον. Και συγκεκριμένα το να συναναστρέφομαι για εφτά μέρες με Κρητικούς, σε εισαγωγικά ή μη, σίγουρα μου θύμισε τι σημαίνει να είσαι αυθεντικός άνθρωπος.

Ευχαριστούμε για την φιλοξενία!


Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: