Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Αγιωργίτικο… Ο χαμαιΛΕΟΝΤΑΣ της Νεμέας

Αγιωργίτικο… Ο χαμαιΛΕΟΝΤΑΣ της Νεμέας Από τον Γ. Μιχαήλο


Πότε μπορείς να καταλάβεις ότι μια οινοπαραγωγός περιοχή έχει ‘ωριμάσει’;

Απάντηση στο παραπάνω ερώτημα έδωσε ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης MW, λέγοντας μου χαρακτηριστικά ότι: ‘Αυτό συμβαίνει όταν έρχεται η στιγμή που πλάι στους μεγάλους-‘επώνυμους’ παραγωγούς μίας περιοχής ‘σκάνε μύτη’ ολοένα και περισσότεροι νέοι ή άγνωστοι έως εκείνη τη στιγμή ‘παίχτες’, με φιλοδοξίες και διάθεση να αναδειχτεί και η δική τους δουλειά’. Το προσωπικό μου σχόλιο είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις μπορούμε να μιλάμε για μικρά ‘διαμάντια’ που η ανακάλυψη τους κάνει όλους εμάς που ασχολούμαστε με το κρασί να θεωρούμε ότι πετύχαμε ‘φλέβα’ χρυσού, ενώ σε κάποιες άλλες, ότι έχουμε απλώς κρασιά τα οποία ακόμα και στα καλύτερα τους μπορούν να θεωρηθούν τουλάχιστον αδιάφορα και δεν έχουν καμία συμβολή στην γενικότερη θετική οινική εικόνα της περιοχής. Είναι κάτι αντίστοιχο με την πλατεία της γειτονιάς σας, στην οποία κάποια χρονική στιγμή πιθανότατα άνοιξε ένα καλό εστιατόριο το οποίο ‘σκίζει’ από δουλειά και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισαν να ‘ξεφυτρώνουν’ άλλα δέκα ακόμα, δημιουργώντας τη λεγόμενη ‘πιάτσα’. Τώρα αν τα υπόλοιπα δέκα θα είναι υποδεέστερα ή καλύτερα, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα, αυτό είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να μου εξασφαλίσει με σιγουριά κανείς. Είναι εν τέλει θετικό ή αρνητικό; Μάλλον θα έλεγα ότι είναι απόλυτα υγιές, από τη στιγμή που έχουμε τη δυνατότητα της δοκιμής και της τελικής επιλογής.

Δεν θα ήθελα κανείς από εσάς να πιστεύει ότι τα πράγματα στο εξωτερικό είναι κάπως διαφορετικά. Για κάθε ένα από τα διάσημα κρασιά του Bordeaux που πιθανόν να έχετε ακούσει ή να έχετε δοκιμάσει, αναλογούν πολλά άλλα παντελώς άγνωστα από την ίδια περιοχή, των οποίων η ποιότητα μπορεί να αποτελεί και ένα μεγάλο ερωτηματικό. Το ίδιο ισχύει και για πολλές άλλες από τις διασημότερες οινοπαραγωγούς περιοχές του πλανήτη όπως η Βουργουνδία, ή η Τοσκάνη, μία περιοχή που εδώ στην Ελλάδα έχουμε την τάση κάποιες φορές να παραλληλίζουμε με την δική μας Νεμέα. Η διαφορά είναι πολύ απλά ότι στην Ελλάδα φτάνουν μόνο κάποια από τα καλύτερα κρασιά ή οι καλύτεροι παραγωγοί από αυτές τις περιοχές. Οι wine-buyers (αγοραστές κρασιών) των εταιρειών εισαγωγής οίνων ,οι οποίοι είναι ειδικοί με μεγάλη εμπειρία πάνω στο κρασί, μπορούν να μας εξασφαλίσουν ότι θα εκτεθούμε μόνο στην ‘αφρόκρεμα’ αυτών των περιοχών. Η επιλογή σε αυτή την περίπτωση έχει γίνει λοιπόν πριν από εμάς για εμάς… Και μάλλον έτσι τελειώνει το ‘παραμύθι’ ότι στο εξωτερικό φτιάχνουν μόνο καλά κρασιά, ενώ στην Ελλάδα υπάρχουν μεγάλες ποιοτικές διακυμάνσεις ακόμα και μέσα στην ίδια περιοχή.

Υπό το πρίσμα λοιπών όλων αυτών που ανέφερα παραπάνω, θα μπορούσα να πω με βεβαιότητα ότι η Νεμέα είναι μια οινοπαραγωγός περιοχή που έχει ωριμάσει σε εξαιρετικό βαθμό. Μία διήμερη εξόρμηση  μόλις 120 χιλιόμετρα από την Αθήνα, με αφορμή τις Μεγάλες Μέρες της Νεμέας για το 2012, ήρθε να επιβεβαιώσει απόλυτα αυτή μου την αίσθηση. Όλα σχεδόν τα μεγάλα ονόματα της περιοχής έδιναν δυναμικό παρών, ενώ και οινοποιεία που δεν γνώριζα μέχρι τώρα ή απλά δεν είχα ακόμη την ευκαιρία να δοκιμάσω, ‘φώναζαν’ την παρουσία τους αποδεικνύοντας την συνεχή εξέλιξη και ανάπτυξη μίας από τις σπουδαιότερες οινικά περιοχές της Ελλάδας. Άλλα από αυτά τα οινοποιεία μου προκάλεσαν εξαιρετική εντύπωση με τη δουλειά που έχουν κάνει πάνω στο κρασί, ενώ άλλα κάπως λιγότερη, θεωρώντας από την πλευρά μου ότι χρειάζονται ακόμα δρόμο για να ανέβουν σκαλοπάτι σε ποιοτικό επίπεδο. Ωστόσο το σημαντικό είναι ότι υπάρχει κινητικότητα στην Νεμέα και γίνονται προσπάθειες προς τη θετική κατεύθυνση, σημάδι το οποίο δείχνει ότι η περιοχή χαίρει άκρας υγείας. Και προφανώς φαντάζεστε τον ενθουσιασμό μου μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον στο οποίο είχα τη δυνατότητα να ανακαλύψω πολλούς κρυμμένους οινικούς ‘θησαυρούς’ με κεντρικό πρωταγωνιστή το αγαπημένο μου Αγιωργίτικο.

Για να σας δώσω μία εικόνα του τι περιελάμβανε το ‘μενού’ των τριήμερων εκδηλώσεων αναφέρω απολύτως ενδεικτικά ότι ανάμεσα σε άλλα έλαβαν χώρα: οργανωμένες γευσιγνωσίες και ξεναγήσεις μέσα στα οινοποιεία, έγιναν διάφορα events στα οποία guest μάγειρες σε κάποια οινοποιεία δημιούργησαν πιάτα με βάση το κρασί, οργανώθηκαν καλλιτεχνικές εκθέσεις και μουσικές βραδιές προς το τέλος της ημέρας (κάπου πήρε το αυτί μου ότι σε οινοποιείο ‘έπαιζαν’ και live-μπουζούκια με την κλασικότατη έννοια του όρου). Στο δημαρχείο της Νεμέας, υπήρχαν όλο το Σαββατοκύριακο συγκεντρωμένα 58 επιλεγμένα κρασιά που έστειλαν είκοσι από τους παραγωγούς της περιοχής, σε μία ‘χορταστική’ γευσιγνωσία, υπό την αιγίδα του μοναδικού Έλληνα Master of Wine. Και φυσικά το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι οι επισκέπτες είχαν τη δυνατότητα αφενός να εκδράμουν πριν την οριστική επιστροφή στην καθημερινότητα του Σεπτέμβρη και αφετέρου να αγοράσουν κρασιά απευθείας από τα οινοποιεία σε εξαιρετικά χαμηλές, λόγω των ημερών, τιμές. Μέσα στο πνεύμα αυτό το House of Wine πούλαγε επίσης όλη την εβδομάδα τα κρασιά της περιοχής που διαθέτει στη γκάμα του σε ‘προσφορά’, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα σε αυτούς που δεν μπορούσαν να επισκεφτούν την Νεμέα το τριήμερο, να επωφεληθούν και να δοκιμάσουν έστω και από μακριά το Αγιωργίτικο στις διάφορες του εκδοχές.

Το εορταστικό γλέντι στήθηκε φυσικά το βράδυ του Σαββάτου στο χωριό της Νεμέας, όπου όλες οι πλατείες έκλεισαν για τα αυτοκίνητα και γέμισαν τραπέζια και καρέκλες έτοιμα να υποδεχτούν όλο τον κόσμο της περιοχής και κάποιους επισκέπτες, σε ένα τεράστιο παραδοσιακό πανηγύρι. Η τσίκνα από τις πεντανόστιμες γουρουνοπούλες ακόμα στριφογυρίζει γύρω από τη μύτη μου, μαζί με τη μπερδεμένη στα αυτιά μου μουσική από τα διάφορα μαγαζιά, που ‘βάραγε’ έως τις πρώτες πρωινές ώρες και δυσκόλεψε λιγάκι τον ύπνο μου στο decent δωμάτιο, του μάλλον μοναδικού καταλύματος του χωριού της Νεμέας, στο οποίο φιλοξενήθηκα.

Για να είμαι ειλικρινής και εγώ θα είχα τη διάθεση να γιορτάσω εάν είχα στη ‘φαρέτρα’ μου μία ποικιλία όπως είναι το Αγιωργίτικο… Η χαμαιλεοντική του διάθεση με τα τόσα διαφορετικά ‘πρόσωπα’ μάλλον ορίζει την έννοια της πολυδύναμης ποικιλίας. Συνάντησα ‘σπάνια’ λευκά κρασιά από Αγιωργίτικο, τραγανά και φρέσκα ροζέ, ελαφριά κόκκινα με λίγο ή καθόλου βαρέλι, μέτριου ‘σώματος’ ερυθρά τα οποία ήταν ‘βελούδινα’ στο στόμα και φυσικά κάποια από τα πλέον στιβαρά-τανικά, με μεγάλες δυνατότητες παλαίωσης κρασιά του Ελληνικού Αμπελώνα. Αν δεν είστε ικανοποιημένοι με όλα τα παραπάνω υπήρξαν και ενδιαφέρουσες version ημίγλυκων-ημιαφρωδών ροζέ οίνων και γλυκά κρασιά από Αγιωργίτικο αποξηραμένο στον ήλιο και παλαιωμένο για αρκετά χρόνια σε δρύινα βαρέλια. Αν και πάλι ζητάτε ακόμα περισσότερα, το Αγιωργίτικο ‘παίζει’ και σε χαρμάνια επίσης με διεθνείς ποικιλίες όπως το Syrah, το Merlot ή το Cabernet Sauvignon, δίνοντας κρασιά που έχουν καθιερωθεί ως Super-Νεμέες στα πρότυπα των υπέρ-επιτυχημένων Super-Tuscans της γειτονικής μας Ιταλίας. Απ’ όλα έχει λοιπόν ο μπαχτσές… Μία καλή πρώτη ιδέα των πολύπλευρων δυνατοτήτων της ποικιλίας μπορείτε να πάρετε και μέσα από τις Γεύσεις Ελλάδας, όπου συγκεντρώσαμε έξι διαφορετικά μεταξύ τους Αγιωργίτικα, που καλύπτουν σε σημαντικό βαθμό το εύρος των στυλ που δίνει το συγκεκριμένο σταφύλι.

Κοινός παρανομαστής σε όλα τα παραπάνω κρασιά βέβαια, είναι ο σύγχρονος-μοντέρνος χαρακτήρας που διαθέτουν, ανεξαρτήτως στυλ και που είναι ικανός να προσφέρει αναγνώριση στην ποικιλία σε διεθνές επίπεδο. Μια αναγνώριση που δεν θα ‘κολλήσει’ ακόμα και στο γεγονός ότι η απλή και μόνο προφορά της λέξης Αγιωργίτικο από τους ξένους, αποτελεί για αυτούς μία δύσκολη πρόκληση. Στο βιβλίο ‘The Wines of Greece’ ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης MW αναφέρει ότι η ποικιλία μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει για την Ελλάδα σε επίπεδο διεθνούς αναγνώρισης, ότι αποτελεί για την Χιλή το Carmenere, για τη Νότια Αφρική το Pinotage και για την Αυστραλία το Shiraz.

Σίγουρα λοιπόν το Αγιωργίτικο είναι πολύ κοντά στην ιδέα που έχουν οι περισσότεροι από τους οινόφιλους σε παγκόσμιο επίπεδο γύρω από το πώς πρέπει να είναι ένα εξαιρετικής ποιότητας, μοντέρνο ερυθρό κρασί. Από την άλλη βέβαια, επειδή δεν μπορώ παρά να είμαι ρεαλιστής, η ίδια η Νεμέα δεν είναι πολύ κοντά, τουλάχιστον ακόμα, στην ιδέα του οινοτουρισμού… Οι άνθρωποι το θέλουν, οι παραγωγοί ακόμα περισσότερο, οι εκδηλώσεις γίνονται, αλλά οι υποδομές ακόμα δεν υπάρχουν… Έχω την αίσθηση ότι μεμονωμένα φέτος πήγαν καλά τα πράγματα… Και αυτό γιατί λείπουν τα εστιατόρια από την περιοχή, λείπουν τα ξενοδοχεία τα οποία θα υποδεχτούν όσους θέλουν να κάνουν αγροτουρισμό (τουλάχιστον σε μικρή απόσταση από τη ζώνη, γιατί υπάρχει και το πανέμορφο Ναύπλιο), λείπει ίσως ένας σωστός γενικότερος σχεδιασμός… Όχι πως δεν γίνονται προσπάθειες ή πως τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα από πέρσι, τουλάχιστον σε θέματα οργάνωσης (μέχρι και blog στήθηκε για την επικοινωνία του τριημέρου). Υπήρχαν όμως άνθρωποι που παραπονέθηκαν ότι δεν είχαν καλή ενημέρωση ή το έμαθαν τυχαία τελευταία στιγμή και σίγουρα πολλοί θα ήταν ακόμα αυτοί, στους οποίους δεν έφτασε ποτέ η πληροφορία στα αυτιά. Και σαφέστατα οινοτουρισμός δεν σημαίνει εξωστρέφεια τρεις ημέρες το χρόνο και μετά σιωπή…

Βγάζοντας τη Σαντορίνη εκτός συναγωνισμού, θα συμφωνήσω με τα λόγια του κυρίου Βασιλείου ότι αν υπάρχει μία περιοχή η οποία έχει τις προδιαγραφές να αναπτύξει τον οινοτουρισμό στην χώρα μας, αυτή είναι η Νεμέα. Είναι πολύ κοντά στην πρωτεύουσα, διαθέτει ένα σπουδαίο σταφύλι, έχει αξιοθέατα σε κοντινές αποστάσεις, έχει οινοποιούς που έχουν να πουν πολλά, έχει κρασιά που μπορούν να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα… Φυσικά για την ώρα δεν διαθέτει άλλα τόσα και πολλά περισσότερα. Και σίγουρα τρεις μέρες το χρόνο δεν μπορούν να φέρουν την ‘άνοιξη’… στον οινοτουρισμό της περιοχής.

Δυστυχώς για την ώρα και μιλώντας απόλυτα σε επίπεδο τουρισμού Νεμέα-Τοσκάνη: 0-1… Για να δούμε στο μέλλον τι θα μπορούσε να αλλάξει.


Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: