Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Μήπως είναι ώρα να προσαρμοστούμε;

Μήπως είναι ώρα να προσαρμοστούμε; Από τον Γ. Μιχαήλο


Δεν ξέρω σε ποιον πρέπει να καταλογίσω περισσότερες ευθύνες… Στον παραγωγό που το παίζει σε διπλό ταμπλό ή στον οινολόγο-πωλητή κάβας, ο οποίος ήθελε πάση θυσία να πείσει τον πελάτη του ότι η φιάλη κρασιού που επέλεξε, είχε ταυτόσημο περιεχόμενο με τον ασκό που κυκλοφορούσε από το ίδιο οινοποιείο και σε πολύ χαμηλότερη τιμή. Το σκηνικό μου το περιέγραψε φίλος του House of Wine στο εστιατόριο και σαφέστατα με έκανε να αναρωτιέμαι αν ακόμα και σε αυτές τις εποχές, υπάρχουν κάποιοι που είτε μας κοροϊδεύουν ή έχουν πλήρη άγνοια γύρω από το αντικείμενο τους. Αν κρίνω λαμβάνοντας υπόψη την παρούσα πολιτική σκηνή της χώρας και τα δύο ενδεχόμενα είναι εξίσου πιθανό να συμβαίνουν.

Χωρίς καμία αμφιβολία η εποχή που διανύουμε είναι σκληρή και αδυσώπητη. Η επιβίωση αποτελεί εφιάλτη για πολύ κόσμο και φυσικά ο τομέας του κρασιού έχει πληγεί και αυτός, στο ποσοστό που του αναλογεί. Τι κάνεις λοιπόν στην περίπτωση που βλέπεις τις δεξαμενές σου να μην μπορούν να αδειάσουν; Υπενθυμίζω ότι τα δάνεια και οι οικονομικές υποχρεώσεις ‘τρέχουν’…

Η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση μου μετά την κουβέντα που είχαμε για το παραπάνω γεγονός ήταν ένας έντονος εκνευρισμός. Για ποιο λόγο σπαταλάω το σάλιο μου κάθε φορά για να πείσω τους πελάτες μου ότι το εμφιαλωμένο κρασί είναι υψηλότερης ποιότητας; Ποια η σημασία πίσω από επιχειρήσεις όπως το House of Wine, οι οποίες επενδύουν χρήμα και χρόνο σε μία ατέρμονη προσπάθεια να αλλάξει η οινική κουλτούρα του Έλληνα; Γιατί τόσοι νέοι άνθρωποι του χώρου αγωνίζονται να αποκτήσουν την κατάλληλη γνώση ώστε να είναι σε θέση να παρέχουν υψηλές υπηρεσίες από το δικό τους πόστο ο καθένας; Έρχεται ένας ‘χυματζής’, δίνει μία και τα γκρεμίζει όλα…

Άντε πάλι από την αρχή λοιπόν… Θα πρέπει να πείσω ξανά τις δύο κυρίες να πιούνε κρασί σε ποτήρι σερβιρισμένο από φιάλη και να μην επιλέξουν μπύρα μόλις ακούσουν ότι το εστιατόριο δεν σερβίρει το ‘δικό του’ κρασί (λες και έχω πει σε κανέναν ότι είμαι οινοπαραγωγός και παράγω δικό μου κρασί). Θα πρέπει να αντιμετωπίσω με ψυχραιμία τον μεγαλύτερης ηλικίας πελάτη που δεν διανοήθηκε ποτέ στη ζωή του να πιει εμφιαλωμένο γιατί πάντα το ‘σπιτικό’ είναι το πιο αγνό και το καλύτερο. Θα πρέπει να καταφέρω ο κύριος που συνοδεύει μία αιθέρια ύπαρξη να μη χάσει το χρώμα του στο άκουσμα και μόνο ότι δεν σερβίρουμε house wine. Ειλικρινά και τι δε θα έδινα για να ξέρω τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή μέσα στο κεφάλι του. Τι φοβάται άραγε; Ότι θα τον ‘γδύσω’ για τα καλά; Ότι θα έρθει σε δύσκολη θέση γιατί δεν έχει εντρυφήσει επαρκώς στο αντικείμενο; Και έχω και τον καβίστα να με πολεμάει προσπαθώντας να πουλήσει κάτι, από το οποίο γνωρίζω καλά ότι θα έχει μεγαλύτερο και μόνο κέρδος…

Αποφάσισα να αναφερθώ στην συζήτηση αυτή αρκετές μέρες μετά βλέποντας τα πράγματα λίγο πιο ήρεμα. Κατέληξα στο ότι δεν έχω τίποτα ενάντια στον ασκό ή στο χύμα κρασί, αρκεί να είναι ξεκάθαρο ότι η επιλογή έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με οικονομικά και όχι ποιοτικά κριτήρια. Το παραμύθι ότι πίνουμε χύμα γιατί είναι καλύτερο ποιοτικά πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει στην Ελλάδα. Και φυσικά είμαι επίσης σε θέση να κατανοήσω το γεγονός ότι ένας παραγωγός μπορεί να παίζει και στα δύο ταμπλό. Ωστόσο είναι διαφορετική η διαχείριση τόσο σε επίπεδο καλλιέργειας όσο και σε επίπεδο οινοποίησης ανάλογα με το αν το κρασί προορίζεται για ασκό ή για φιάλη. Αν όμως δεν καταφέρει να πουληθεί όλη η παραγωγή; Αν μέρος από το κρασί που προοριζόταν για εμφιάλωση παραμείνει στα αζήτητα; Τότε που καταλήγει αυτό το κρασί; Μήπως πράγματι σε κάποιον ασκό, δίπλα στο αντίστοιχο εμφιαλωμένο μίας κάβας, της οποίας ο πωλητής θα διαρρηγνύει τα ιμάτια του ότι πρόκειται για ένα και το αυτό;

Εγώ ξέρω ότι το ψάρι πάντα βρωμάει από το κεφάλι… Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες κάθε φορά. Υπάρχει πάντα ο εύκολος δρόμος, αυτός του να κοροϊδέψουμε αυτόν που έχουμε απέναντι μας… Υπάρχει όμως και ο αγώνας… Ο αγώνας να γίνουμε καλύτεροι, να αντιληφθούμε για ποιο λόγο τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Να στραγγίξουμε το μυαλό μας για να βρούμε λύσεις, να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες, να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα, τα οποία κάθε φορά προκύπτουν.

Δόξα το Θεό βλέπω πολλούς παραγωγούς που πραγματικά το παλεύουν. Καινούριες ετικέτες, οικονομικά κρασιά με εξαιρετική σχέση ποιότητας/τιμής, χαμηλότερες τιμές για τα προϊόντα τα οποία ήδη διαθέτουν στην αγορά. Είχα μία κουβέντα πρόσφατα με έναν πολύ σπουδαίο παραγωγό. ‘Γρηγόρη αποφασίσαμε να κάνουμε μείωση στις τιμές των κρασιών μας… Δεν ξέρω αν αυτό θα έχει θετικό ή αρνητικό αντίκτυπο στον καταναλωτή. Δεν θέλω να νομίζει ο κόσμος ότι τόσο καιρό πουλάγαμε ακριβότερα τα κρασιά μας από όσο έπρεπε ή άξιζε να πωληθούν’. Δεν θα συμφωνήσω μαζί του… Για μένα είναι εξαιρετικά έντιμο το ότι προσπαθεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της αγοράς. Δείχνει άνθρωπο με αντανακλαστικά και προσαρμοστικότητα. Και όσο αυξάνονται και πληθαίνουν αυτές οι συμπεριφορές τότε και η δική μας δουλειά θα γίνεται πιο εύκολη… Μακάρι η λίστα με τις οικονομικές προτάσεις του House of Wine να ανανεώνεται συνεχώς με καινούριες προτάσεις… Νομίζω πως πέρασε πια η εποχή που ο κάθε παραγωγός είχε μόνο στο μυαλό του να κάνει το καλύτερο ή το ακριβότερο κρασί της Ελληνικής αγοράς. Είναι η εποχή που περισσότερο από κάθε άλλη φορά χρειάζεται να αφουγκραστούν τις ανάγκες της αγοράς και όχι να φτιάχνουν απλά ότι τους αρέσει. Και αυτό δεν σημαίνει ότι η αγορά θέλει σώνει και καλά χύμα. Θέλει κρασιά προσιτά, καλοφτιαγμένα, σε λογικές τιμές.

Θέλει ουσιαστικά να νιώθει ότι δεν την κοροϊδεύεις…



Καλή εβδομάδα



Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: