Περιήγηση στα κρασιά των Διονυσίων

Περιήγηση στα κρασιά των ΔιονυσίωνΑπό τον Γ. Μιχαήλο


‘Ένα καζάνι που σιγοβράζει’… Με αυτές τις τέσσερεις λέξεις θα μπορούσα να περιγράψω τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι το σύγχρονο Ελληνικό κρασί.

Μία βδομάδα μετά τα Διονύσια, έχοντας βάλει σε τάξεις τις σημειώσεις μου και έχοντας δοκιμάσει ένα σεβαστό αριθμό δειγμάτων κατά τη διάρκεια της έκθεσης, οφείλω να πω ότι οι Έλληνες παραγωγοί έχουν ανακατέψει για τα καλά τα υλικά της σούπας που μαγειρεύουν εδώ και χρόνια αποδεικνύοντας ότι είναι σπουδαίοι μάγειρες… Για την ακρίβεια η σούπα τους είναι έτοιμη, πεντανόστιμη, πρωτότυπη, με δυνατότητες να ικανοποιήσει τα γούστα όλων όσων μπουν στον πειρασμό να τη δοκιμάσουν. Τι μένει λοιπόν; Να σερβιριστεί με όμορφο τρόπο και να δοκιμαστεί από όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους εντός και εκτός Ελλάδας.
Το άιθριο, σημείο συνάντησης

Υπό το συγκεκριμένο πρίσμα θα επιμείνω για άλλη μία φορά ότι μία έκθεση το χρόνο, που φέρνει τον κόσμο κοντά στο εμφιαλωμένο κρασί, είναι κάτι το οποίο αξίζει στους Έλληνες παραγωγούς και την δουλειά τους. Όπως επίσης τους αξίζουν wine bars, εστιατόρια που σέβονται το εμφιαλωμένο, ανθρώπους που θα επικοινωνήσουν την προσπάθεια τους, κάβες και online μαγαζιά που μπορούν να εκπαιδεύσουν τον καταναλωτή που διψάει να μάθει. Δεν τους αξίζει βέβαια να δημιουργούν ένα προσιτό κρασί κάτω των 5€ και να είμαι αναγκασμένος να το πληρώσω 17 ευρώ σε εστιατόριο… Δεν τους αξίζει να ρίχνουν τις αρχικές τους τιμές και εγώ ως καταναλωτής να εξακολουθώ να αγοράζω από το ράφι με την παλιά τιμή. Για να ωφεληθεί η δική μου τσέπη δεν γίνονται όλες αυτές οι κινήσεις; Είπαμε χρειάζεται σωστό σερβίρισμα γιατί αλλιώς δεν θα πάρω είδηση πόσο νόστιμη είναι η σούπα που κάποιος θα μου προτείνει να δοκιμάσω. Και όταν με το καλό μαλακώσει η κρίση που βιώνει η Ελληνική κοινωνία θέλω να πιστεύω ότι τότε δεν θα προλαβαίνουν να σερβίρουν από το καζάνι.

Τα Διονύσια αποτέλεσαν λοιπόν μία θαυμάσια ευκαιρία να πάρει κάποιος μία γεύση από ότι καινούριο και όχι μόνο έχει να παρουσιάσει ο Ελληνικός αμπελώνας. Απουσίες υπήρχαν σημαντικές, ωστόσο αρκετά από τα οινοποιεία που αποτελούν το νέο αίμα της Ελληνικής οινικής σκηνής έδωσαν το παρών, εκθέτοντας τα κρασιά τους και προσελκύοντας μεγάλο μέρος των καταναλωτών. Το δε γεγονός ότι λόγω μικρότερης συμμετοχής οι πίσω αίθουσες δεν είχαν ανοίξει και κάποια στιγμή χρειαζόταν να βγεις στο καταπληκτικό αίθριο του Ζαππείου για να περάσεις από τη μία αίθουσα στην άλλη ήταν για μένα το highlight της εκδήλωσης. Εκεί στήνονταν τα καλύτερα πηγαδάκια, ανάμεσα στο τσιγάρο και στα διαλλείματα από τις δοκιμές, εκεί κυκλοφορούσαν τα νέα, οι σχολιασμοί, οι προτροπές για το τι και που να πας να δοκιμάσεις.

Από το αίθριο ξεκίνησα λοιπόν την περιήγηση μου στη φετινή έκθεση. Και μπαίνοντας ανάποδα από το ‘ρεύμα’ στον μπλε τομέα, έπεσα μούρη με μούρη με τα κρασιά του Kevin Judd… Ωραίος τρόπος για να αρχίσω την ξενάγηση μου στο Ελληνικό κρασί, σκέφτηκα μέσα μου, ωστόσο είμαι fun των Greywacke και του Kevin Judd. Πέρα από τα καταπληκτικά Sauvignon και Wild Sauvignon ξεχώρισα το πλούσιο, Αλσατικό σε στυλ, Pinot Gris με καταπληκτικό ορυκτό χαρακτήρα και μερικά υπολειμματικά σάκχαρα να ισορροπούν την υψηλή οξύτητα. Το ίδιο stand μοιραζόταν και ο Άγγελος Νούλας από τον οποίο δοκίμασα ένα εξαιρετικό Merlot από τη χρονιά του 2011 στιβαρό, με δομή και πλούσιο στόμα. Αυτό το οποίο δεν πρέπει να παραλείψετε φέτος είναι να αγοράσετε το Σαββατιανό της μικροοινοποιείας Μυλωνά που ήδη διαθέτουμε στα ράφια του House of Wine.

Γενικά το Σαββατιανό με εξέπληξε ευχάριστα φέτος στα Διονύσια. Τόσο η δουλειά της Αναστασίας Φράγκου ήταν εξαιρετική, όπως κάθε χρόνο εξάλλου, δίνοντας ένα αρωματικό, ισορροπημένο, Σαββατιανό, όσο και τα περασμένα από βαρέλι Σαββατιανά του Παπαγιαννάκου και το Fume του Βασιλείου, να δείχνουν ότι ο Αττικός αμπελώνας έχει ακόμα πολλά πράγματα να μας δώσει.

Για όσους ήθελαν κάτι πραγματικά διαφορετικό το κτήμα Γκιούλη εξέθετε το σπάνιο Sauvignon Gris, μία Γαλλική ποικιλία που αρωματικά διαφέρει από το Sauvignon blanc. Στην ίδια αίθουσα είχα οπωσδήποτε προγραμματίσει επίσκεψη στο stand του Μποσινάκη για να δοκιμάσω την μία και μόνη του ετικέτα από τη ζώνη ΠΟΠ της Μαντινείας. Τραγανό, φρέσκο, ανθικό, με χαρακτηριστικά αρώματα τριαντάφυλλου από μία καταπληκτική κατά τη γνώμη μου χρονιά για τα κρασιά της περιοχής, με τους συνήθεις ύποπτους Τσέλεπο και Νασιάκο να με εντυπωσιάζουν εξίσου. Λίγο παρακάτω το οινοποιείο Βρυνιώτη πέρα από το πολύπλοκο μεγάλης συμπύκνωσης Syrah Wild Ferment, μου κίνησε το ενδιαφέρον με ένα super αρωματικό χαρμάνι με Trebbiano και λίγο Sauvignon blanc, κυρίως λόγω της σχέσης ποιότητας/τιμής που διέθετε. Αρωματικό, φρουτώδες, καλοφτιαγμένο, ότι χρειάζομαι για την καθημερινότητα μου.

Απέναντι ακριβώς και σε άλλο μήκος κύματος τα κρασιά του Μεθυμναίου, διαθέτουν τον δικό τους ιδιαίτερο χαρακτήρα και είμαι σίγουρος το δικό τους φανατικό κοινό. Εδώ και το μοναδικό πορτοκαλί σε χρώμα κρασί της έκθεσης το οποίο σύντομα θα μπορείτε να αγοράζετε από τα ράφια του House of Wine. Το κτήμα Μπριντζίκη ξεχώριζε για τον Τινακτορώγο, μία τοπική ποικιλία της περιοχής, ενώ το κτήμα Αποστολάκη πλάι στις τρεις ετικέτες του, είχε ένα εξαιρετικό παλαιωμένο τσίπουρο με το όνομα Μανιφέστο. Σαν να πάει να ξεκινήσει μία καινούρια κατηγορία παλαιωμένων αποσταγμάτων, τα οποία έχουν μεγάλη πολυπλοκότητα και γευστικό ενδιαφέρον.

Μετά την έκθεση, άδεις φιάλες...
Στροφή 90 μοιρών και η εταιρία Αίολος, με τον Κωνσταντίνο Λαζαράκη MW ταξίδευε τον κόσμο στα καταπληκτικά εισαγόμενα κρασιά της εταιρείας. Ίσα που πρόλαβα να δοκιμάσω το Ταώς του Παρπαρούση, μία Μαυροδάφνη που κάθε φορά με εντυπωσιάζει με τον χαρακτήρα της, ενώ Παυλίδη και Σκούρα τους προσπέρασα συνειδητά, ξέροντας ότι αφήνω πίσω μου πολύ σπουδαίες ετικέτες όπως το Salto του Σκούρα και το ερυθρό Thema του Παυλίδη. Ωστόσο έχοντας πλήρη εικόνα των κρασιών και των δύο οινοποιείων ήθελα μέσα στον περιορισμένο χρόνο που είχα να δοκιμάσω όσο γίνεται καινούρια πράγματα. Λίγο από κτήμα Βογιατζή με Τσαπουρνάκο και Ξινόμαυρο να αποτελούν δύο από τα πιο κομψά, Γαλλικά σε ύφος κρασιά, του ελληνικού αμπελώνα κατά τη γνώμη μου και επόμενη στάση στις Σαντορίνες του συνεταιρισμού Santo Wines. Ξεχώρισα τις οξειδωτικής παλαίωσης Grande Reserve και Νυχτέρι Reserve που έχουν μία τρομερή αρωματική εξέλιξη στο ποτήρι.

Ο Δουλουφάκης αποκομμένος από τα υπόλοιπα κρασιά του Κρητικού αμπελώνα, είχε προς δοκιμή τον Δάφνιο του 2012, από την ποικιλία Βιδιανό. Ένα κρασί που έχει ενδιαφέρον σε όποιο στάδιο της ζωής του και αν το δοκιμάσεις. Το αρχικό φρούτο, μετά από ένα χρόνο δίνει τη θέση του σε ένα περισσότερο ορυκτό χαρακτήρα, ενώ μετά τα δύο χρόνια η εξέλιξη παραπέμπει σε αρώματα μελιού και έντονες βοτανικές νύξεις. Απίστευτο αν λάβει κανείς υπόψη ότι πρόκειται για ένα κρασί στα 7.70€. Το ροζέ Κτήμα Θεόπετρα διαθέτει και φέτος ισορροπία και αρωματική έκφραση, δείχνοντας ότι ο Τσιλιλής βρήκε την συνταγή για το πώς ένα ροζέ μπορεί να σπάει τα ταμεία, ενώ η ερυθρή 100% Λημνιώνα είναι επίσης μία Ελληνική ποικιλία που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε. Η αγαπητή μου Ιφιγένεια ανέλαβε την ξενάγηση μου στο κτήμα Σιγάλα, με τη Σαντορίνη του 2012 παρά τα γενναία, στο 14.5%, επίπεδα αλκοόλ να με αποστομώνει με την εξαιρετική ισορροπία που περίτεχνα έκρυβε το υψηλό αλκοόλ.

Όλοι σχεδόν οι Σαντορινιοί ήταν δίπλα δίπλα δίνοντας μου τη δυνατότητα να δοκιμάσω σχεδόν ταυτόχρονα όλα τα καταπληκτικά Ασύρτικα του νησιού. Το κτήμα Αργυρού ανάμεσα στα άλλα έδινε τη δυνατότητα να δοκιμάσει κάποιος στη σειρά τα τρία Vinsanto διαφορετικής παλαίωσης που διαθέτει. Τα 4 ετών, 12 ετών και 20ετούς παλαίωσης κρασιά αποτέλεσαν αναμφισβήτητα μία εξαιρετική εμπειρία για τον κόσμο και την καλύτερη εισαγωγή σε κάποια από τα καλύτερα γλυκά κρασιά του κόσμου. Η Γαία βρισκόταν λίγο παραπέρα και λάνσαρε ήταν από τους λίγους παραγωγούς που λάνσαραν ένα καινούριο προϊόν, ένα καταπληκτικό επίσης Vinsanto 8ετούς παλαίωσης.

Αλλαγή τομέα και χρώματος και αφού δοκίμασα το Bio Cabernet Sauvignon του Παναγιωτόπουλου από την Μεσσηνία μία περιοχή που παράγει κάποια από τα καλύτερα δείγματα της ποικιλίας στην Ελλάδα, συνέχισα με την νέα Σαντορίνη από το κτήμα Αβαντίς που τράβηξε το ενδιαφέρον των καταναλωτών. Πέρασα από τον Κυρ Γιάννη για να τσεκάρω ότι και τα φετινά λευκά του ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο… Χάσιμο χρόνου, λες και υπήρχε έστω και μία περίπτωση να μην είναι, αλλά πάντα θέλω να θυμίζω στον εαυτό μου πόσο εξαιρετικό value for money είναι η Παράγκα. Η Ρομπόλα του Gentilini είναι καταπληκτική και φέτος, μία ποικιλία που έτσι και αλλιώς μου αρέσει λόγω φρεσκάδας, οξύτητας και ορυκτότητας, ενώ για την οινοποιητική Μονεμβασιάς και την αποδοχή των κρασιών της μίλησε ο ίδιος ο κόσμος, αγοράζοντας μέσα από την έκθεση.

Ο Μπουτάρης ανάμεσα στα άλλα, εξέθεσε και μέρος της ιστορίας του, ανοίγοντας φιάλες από παλαιές σοδειές δείχνοντας στον κοινό τι σημαίνει παλαίωση και πως μπορεί να εξελιχθεί ένα κρασί, ενώ στάθηκα για αρκετή ώρα στους Κίκονες. Burgundy-like κρασιά που ενθουσίασαν εμένα αλλά και τον Τάσο και τα οποία πολύ σύντομα θα μπορείτε να τα αγοράσετε από το House of Wine. Λίγο παρακάτω ήταν το Μούχταρο από το κτήμα Μουσών, αποδεικνύοντας τη δυναμική των Ελληνικών ποικιλιών ενώ τα Wines of Crete είχαν μία από τις πιο εντυπωσιακές παρουσίες στην έκθεση με πλήθος γηγενών ποικιλιών και εξαιρετικό στήσιμο και παρουσία μέσα στην έκθεση.

Ελπίζω οι περισσότεροι να βρήκατε τον χρόνο να περάσετε έστω και για λίγο από τα φετινά Διονύσια. Κάποιους από εσάς σας είδα να ‘βαράτε’ οχτάωρα μέσα στην έκθεση αποδεικνύοντας έτσι την αγάπη σας για το κρασί. Επειδή βέβαια ήταν αδύνατο τόσο εσείς όσο και εγώ να δοκιμάσουμε όλα τα κρασιά της έκθεσης μέσα στο τριήμερο, ήδη υπάρχουν πράγματα που έχω βάλει στο μάτι και για τα οποία θα επανέλθω σε σύντομο χρονικό διάστημα.


Καλή εβδομάδα



Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: