Διαγωνισμοί...

Διαγωνισμοί...Από τον Γ. Μιχαήλο


Όσο πιο πολύ δοκιμάζεις τόσο πιο πολύ αρχίζεις να εμπιστεύεσαι την δική σου προσωπική κρίση…

Χτες το βράδυ είχε έρθει στο μαγαζί ένας από τους πελάτες του House of Wine για να ανοίξει ένα Montes Folly του 2006. Ο ίδιος είναι μεγάλος λάτρης του κρασιού, δοκιμάζει, αγοράζει, έχει φυσικά άποψη, χωρίς ωστόσο να διαθέτει κάποια συγκεκριμένη εκπαίδευση πάνω στο αντικείμενο. Συζητώντας γύρω από τα φετινά Διονύσια και τι του άρεσε από όλα όσα δοκίμασε, διαπίστωσα ότι είχε ξεχωρίσει σχεδόν όλα τα ‘διαμαντάκια’ τα οποία είχα ανακαλύψει και εγώ.

Είμαι λοιπόν ανάμεσα σε αυτούς που σε πολύ μεγάλο ποσοστό πιστεύω ότι πρέπει πάνω από όλα να ακολουθείτε την κρίση σας. Τι γίνεται όμως μέχρι τότε; Μέχρι δηλαδή να φτάσετε στο σημείο να αποκτήσετε την δική σας ολοκληρωμένη εικόνα γύρω από το τι σας αρέσει ή όχι; Γιατί μη μου πείτε ότι θα περιμένατε από κάποιον που παίζει πιάνο μόλις για ένα χρόνο να έχει τη δυνατότητα να αποδώσει μία φούγκα του Bach με τον τρόπο που θα το έκανε ένας σολίστας; Το ίδιο ισχύει και με το κρασί. Οι επαγγελματίες είναι κατά κανόνα καλύτεροι στη γευστική δοκιμή. Είναι άλλη η γνώση και η εμπειρία που έχουν αποκτήσει σε σχέση με τον μέσο καταναλωτή.

Τι κάνουμε λοιπόν; Ακολουθούμε τυφλά ότι μας πλασάρουν; Διαβάζω ένα καταπληκτικό άρθρο του Tim Atkins στο οποίο αναφέρει το εξής: ‘Ένα από τα αγαπημένα μου cartoons μπαίνει σε ένα wineshop για να δοκιμάσει ένα κρασί’. Είναι αηδιαστικό λέει στον ιδιοκτήτη της κάβας. Ο ιδιοκτήτης του απαντάει ότι έχει πάρει 96 βαθμούς στο Wine Speculator. Εντάξει του λέει θα αγοράσω 10 κιβώτια’… Άνθρωποι που αγοράζουν κρασιά που δεν τους αρέσουν γιατί κάποιος τους είπε ότι είναι καλά είναι αφελείς κατά τη γνώμη μου.

Θα ήταν ωστόσο υποκρισία από την πλευρά μου να μην αναφερθώ στην σημασία των διαγωνισμών κρασιού. Εξάλλου αν οι καταναλωτές δεν έδιναν σημασία στους διαγωνισμούς και στις βαθμολογίες των κρασιών πολύ απλά αυτά δεν θα υπήρχαν. Η αγορά σπάνια επιβραβεύει πράγματα για τα οποία δεν υπάρχει ζήτηση. Και μπορεί η κριτική γύρω από τους διαγωνισμούς να είναι έντονη, ωστόσο αποτελούν ένα σημείο εκκίνησης για όσους ακόμα δεν έχουν δυναμώσει την αυτοπεποίθηση τους. Ένα μετάλλιο ή μία βαθμολογία αποτελεί πάντα μία ένδειξη ποιότητας που προέρχεται από μία ομάδα ή ένα ανεξάρτητο άτομο το οποίο διαθέτει τη γνώση να το κάνει. Ήταν σημαντικό στα πρώιμα χρόνια της ενασχόλησης μου με το κρασί να έχω έναν μπούσουλα και μία ‘ασφάλεια’ γύρω από το τι δοκιμάζω και πως αυτό αξιολογείται από ανθρώπους που διαθέτουν αυτή τη γνώση.

Μέχρι ποιο σημείο ωστόσο μπορούμε να εμπιστευτούμε τους διαγωνισμούς;

Η εμπιστοσύνη από μόνη της είναι έτσι και αλλιώς μία ριζοσπαστική έννοια. Πόσο μπορείς να εμπιστευτείς τον/την σύντροφο σου; Στην αρχή της γνωριμίας είναι σίγουρο ότι θα διστάσεις να απλώσεις το χέρι, στην πορεία όμως θα αφεθείς πιο ελεύθερα στα χέρια του άλλου. Έρχεται βέβαια κάποια στιγμή η εμπιστοσύνη μπορεί και να χαθεί. Δεν έχω κανένα λόγο να μην εμπιστευτώ τα αποτελέσματα του διαγωνισμού της Θεσσαλονίκης όσο αυτά τα οποία θα δοκιμάσω με αφορμή τα μετάλλια με ικανοποιήσουν. Το κρασί είναι ένα τρομερά πολύπλοκο αντικείμενο που θέλει πάρα πολύ προσπάθεια για να πεις ότι μπορείς να κυριαρχήσεις έστω και στον ελάχιστο βαθμό επάνω του. Ωστόσο στο τέλος τα πάντα καταλήγουν σε μία απλή και μόνο ερώτηση.

Μου αρέσει αυτό το οποίο έχω στο ποτήρι μου ή όχι;

Αν ο διαγωνισμός της Θεσσαλονίκης σας βοηθήσει να πείτε περισσότερες φορές ναι παρά όχι τότε μάλλον η δουλειά που γίνεται είναι καλή. Για τη ανάποδη εκδοχή με περισσότερα όχι παρά ναι διαβάστε το άρθρο του Τάσου Πικούνη για τον διαγωνισμό… Σε κάθε περίπτωση βέβαια οφείλετε να βλέπετε πάντα τι υπάρχει πίσω από τον τοίχο και μη στέκεστε μόνο στα αυτονόητα…



Καλή εβδομάδα



Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant


Μοιραστείτε το άρθρο: