Η Ρωξάνη της καρδιάς μας

Η Ρωξάνη της καρδιάς μαςΑπό τον Γ. Μιχαήλο


Τόλμη... Ίσως αυτό το χαρακτηριστικό λείπει από τη δική μου-αδικημένη με βάση τις συγκυρίες-γενιά...

Γύρω στις 1:15 τα ξημερώματα σφύριξα τη λήξη μιας δημιουργικά κουραστικής ημέρας. Ένα υπέροχο event παλαιωμένων και φρέσκων ελληνικών λευκών που οργανώσαμε μαζί με το Γιάννη Καρακάση στο Paradiso και άφησε στους παρεβρισκόμενους πολύ θετικές εντυπώσεις και σε μένα εξασθενημένο σώμα και πνεύμα.

Αποφάσισα να αράξω για λίγο στη φιλόξενη συντροφιά του Τάσου Πικούνη και του παραγωγού Βασίλη Παπαγιαννάκου... Απέναντι τους το Ρηνάκι, αγαπημένη μου φίλη από τα θρανία και η Βίκυ, λίγο μεταγενέστερο αλλά εξίσου αγαπητό μέλος της παρέας των μαθητικών μου χρόνων.

Η κούραση δε μου άφηνε παρά μόνο τα περιθώρια του ακροατή σε μια άκρως ενδιαφέρουσα και ζωηρή συζήτηση ανάμεσα στις δυο διαφορετικές γενιές "Είσαστε μια καλομαθημένη γενιά" υποστήριζε ο Τάσος από τη πλευρά του, "για αυτό και τώρα νιώθετε ότι όπου και να γυρίσετε βρίσκεται τοίχο μπροστά σας". Σίγουρα δεν ήταν καλομαθημένη ολόκληρη η γενιά μου, ωστόσο και τα τρία νεότερα μέλη της συγκεκριμένης παρέας ζήσαμε το προνόμιο του να μας σπουδάσουν οι γονείς μας, να πάμε το φροντιστήριο μας, να ταξιδέψουμε στο Λονδίνο όταν οι γονείς μου μετά από χρόνια δουλειάς δε το έχουν κάνει ακόμα ή να οδηγούμε το πρώτο μας αυτοκίνητο στα 24...

Δε καταφέραμε όμως να θωρακιστούμε... Πως να μη ξαφνιαστείς όταν ενώ έχεις φανεί όλα σου τα χρόνια συνεπής στις υποχρεώσεις σου, έρχεται η στιγμή που μένεις στο δρόμο, ή το γραφείο που δουλεύεις δε δύναται να σε πλήρωσει; Μπορεί να μη ζήσαμε πόλεμο, μπορεί να μη είχαμε βασικές ελλείψεις, κάποια πράγματα να τα θεωρούσαμε αυτονόητα αλλά γιατί θα πρέπει να συγκρίνω τη ζωή μου με αυτή της γιαγιάς μου για να αισθανθώ προνομιούχος; Αλλως μας τα μάθατε...

"Δώσε μου τα 36 σου χρόνια και θα σου λέγα εγώ..." αναφωνεί ο Τάσος απευθυνόμενος στην Ειρήνη... "Ρόδα είναι και γυρίζει και όπως ήταν καλύτερα πριν έτσι μπορεί να ξαναγίνουν και στο μέλλον. Μην απελπίζεστε. Και αν δε γίνουν τολμήστε να τα αλλάξετε εσείς".

Ελάχιστη ώρα πριν είχα μπροστά μου τη τόλμη προσωποποιημένη... Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που διαθέτουν το πάθος, τη τόλμη, το τσαγανό και τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα της Ρωξάνης Μάτσα. Η κόρη του Σαββατιανού όπως την έχουν χαρακτηρίσει, η προστάτιδα της Μαλαγουζιάς θα έλεγα εγώ, δε έπαψε ποτέ να τολμάει για να υπερασπιστεί όλα αυτά που την καθορίζουν.

Τόλμησε να ασχοληθεί με μια ποικιλία που της πήρε εφτά χρόνια για να καταφέρει να βγάλει στην αγορά. Δεν ξέραμε να τη κλαδέψουμε σωστά, σάπιζαν οι ρώγες, πήγαινε χαμένη όλη η και οι κόποι μιας χρονιάς... Φύτεψα πρώτη φορά Μαλαγουζιά το 90 και το πρώτο κρασί κατάφερε να βγει στην αγορά το 1997.

Τολμάει να πει πάντα τα πράγματα με το όνομα τους... Σχεδόν θυμωμένη με βάζει στη θέση μου όταν αναφερόμενος στο δροσερό φετινό καλοκαίρι μίλησα για υψηλές οξύτητες στα κρασιά... "Ας πάψουμε εμείς οι παραγωγοί να κοροιδεύουμε τον κόσμο...Το κλίμα της Αττικής είναι τόσο ζεστό που μας επιβάλλει να διορθώνουμε την οξύτητα στα κρασιά μας. Μας δίνει το δικαίωμα ο νόμος, δε κάνουμε κάτι παράνομο, απλά πρέπει να πάψουμε να υποκρινόμαστε ότι δε το κάνουμε."

Τόλμησε σε μια εποχή που όλοι την κοιτούσαν με μισό μάτι να διατηρήσει το ιστορικό κτήμα όταν όλοι ενδιαφέρονταν μόνο για την οικιστική ανάπτυξη... Πολλοί είναι σήμερα αυτοί που θα υμνούν το αγώνα της να το διατηρήσει.

Πάντα τις λίγες φορές που την έχω συναντήσει μου δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου που αγωνίζεται για τα πιστεύω του... Λίγο από αυτή τη μαχητικότητα και τη τόλμη της να παίρναμε σε αυτή τη περίοδο μπορεί να ήμασταν λιγότερο απαισιόδοξοι.
Η δε Μαλαγουζιά της ήταν εκρηκτική... Μπορεί να μην είχε το πιο πλούσιο βαρελάτο στυλ του Γεροβασιλείου αλλά νομίζω ότι είναι ένα από τα αρωματικά κρασιά που μπορεί να σε καθηλώσουν... Ανθική με φρουτώδη χαρακτήρα στα νιάτα της γεμάτο ροδάκινο και βερύκοκο να οδηγούν σε ένα εξαιρετικά δροσιστικό στόμα με τραγανή οξύτητα... Και μετά ήρθε στο ποτήρι μια παλαιωμένη Μαλαγουζιά του 2003... Εκεί είχε μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο... Δε διέθετε τυπικότητα, δε θύμιζε Μαλαγουζιά ωστόσο είχε εξελίξει έναν εντυπωσιακό χαρακτήρα περγαμόντου, μελιού, με φλούδες εσπεριδοειδών και αρώματα κερήθρας... Ένα πραγματικά εντυπωσιακό κρασί.

Δε χρειαζόμαστε απλά ένα γερό ταρακούνημα... Χρειαζόμαστε παραδείγματα και ανθρώπους που μπορούν να μας αποδείξουν ότι τίποτα δεν είναι ανέφικτο σε αυτή τη ζωή. Από χτες είμαι πιο αισιόδοξος και αποφάσισα και πιο τολμηρός απέναντι σε όλα αυτά που μας έχουν τύχει.



Στην υγειά σας και καλή εβδομάδα


Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

 

Μοιραστείτε το άρθρο: