Νεμέα Revisited: "...προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!"

Νεμέα Revisited:"...προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!" Από τον Τ. Πικούνη

Σε απόσταση 110 χλμ από την Αθήνα (ή λιγότερο από 1 ώρα), με ένα θαυμάσιο τοπίο όπου εναλλάσσονται ελιές, πεύκα, κυπαρίσσια και ανάμεσά τους ξετυλίγονται υπέροχοι αμπελώνες. Με 30 οινοποιεία συγκεντρωμένα σε μια περιοχή λίγων χιλιομέτρων και ανάμεσά τους μερικά από τα καλύτερα της Ελλάδας. Με μια ντόπια ποικιλία -το Αγιωργίτικο- να βρίσκεται ανάμεσα στις 3 κορυφαίες για την Ελλάδα αλλά και ολόκληρο τον κόσμο ποικιλίες της χώρας μας, και που μας δίνει μια πολύ μεγάλη γκάμα εξαιρετικών κρασιών. Με μερικούς από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς τόπους - Μυκήνες, Τίρυνθα, Επίδαυρος με το Ασκληπιείο και το αρχαίο Θέατρο, Ακρικόρινθος, Αρχαία Νεμέα - φτιάχνουν ένα πυκνό δαχτυλίδι γύρω από τη Νεμέα σε απόσταση αναπνοής και συγκεντρώνουν εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο. Με πόλεις εξαιρετικού τουριστικού ενδιαφέροντος.... Με μια εκπληκτική διεθνή άνοδο του οινοτουρισμού, με την τεράστια αναγνώριση των ελληνικών κρασιών στο εξωτερικό…

...και από την άλλη, 9 κλίνες σε 1 τοπικό ξενοδοχείο, 12 δωμάτια σε 2 οινοποιεία (Σεμέλη 7 και Νέμειον 5), ένα (!!) εστιατόριο στην πόλη της Νεμέας, δρόμοι που οδηγούν στα οινοποιεία και τα κτήματα απεριποίητοι, μηδενική σήμανση για την ανεύρεση των οινοποιείων, οινοτουριστική υποδομή στο μηδέν... ελάχιστη οργανωμένη προβολή στο διαδίκτυο… εικόνα εγκατάλειψης ή -έστω- αδιαφορίας.

Αυτά σκεφτόμουν γυρίζοντας το βράδυ από μια πρόσφατη επίσκεψή μου στη Νεμέα. Και σε κάθε μου επίσκεψη τα ίδια συναισθήματα: Χαρά όταν πηγαίνω ή βρίσκομαι εκεί απολαμβάνοντας τοπίο και φύση -με εικόνες που θυμίζουν Τοσκάνη-, υπέροχα κρασιά, φιλόξενους οινοποιούς... μελαγχολία όταν επιστρέφω και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κρατάει αυτό τον ευλογημένο τόπο στη σημερινή του μιζέρια; Σε ποιά άλλη χώρα ένας τόπος σαν τη δική μας Νεμέα δεν θα ήταν ένα κυρίαρχο οινοτουριστικό κέντρο με καταλύματα, εστιατόρια, wine bars, με πραγματικά επισκέψιμα οινοποιεία οργανωμένα σωστά, με εγκαταστάσεις φιλοξενίας, φαγητού, αίθουσες εκδηλώσεων; Με τακτικές εκδηλώσεις γύρω από το κρασί - και όχι μόνο τις "em>Μέρες της Νεμέας" μια φορά το χρόνο, και αυτές τις δύσμοιρες με την οργάνωση που συνήθως έχουν... Ο ίδιος ο Δήμος Νεμέας στην ιστοσελίδα του περιγράφει την εκδήλωση επι λέξει "Κάθε χρόνο το ραντεβού των οινοποιών της Νεμέας με τον υπόλοιπο κόσμο." Αναρωτιέμαι αν μπορεί να τεθεί ο πήχυς χαμηλότερα...

Αλήθεια, τι φταίει;

Οι στίχοι του Κ. Βάρναλη μου ήρθαν στο μυαλό προχθές, στο ταξίδι της επιστροφής, επίκαιροι όσο ποτέ, σαν να γράφτηκαν σήμερα:

-Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ριζικό μας!
-Φταίει ὁ θεὸς ποὺ μᾶς μισεῖ!
-Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό μας!
-Φταίει πρώτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὸ κρασί!
«Ποιὸς φταίει; Ποιὸς φταίει;... κανένα στόμα δὲν τὅβρε καὶ δὲν τὄπε ἀκόμα.
Ἔτσι, στὴν σκοτεινὴ ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σὰν τὰ σκουλήκια κάθε φτέρνα
ὅπου μᾶς εὕρει, μᾶς πατεῖ:
δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα!
προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!


Τι φτάει; Φταίει η κοντόφθαλμη, μυωπική ως συνήθως κρατική πολιτική για μια περιοχή που μπορεί να "δώσει" σε όλους τους τομείς; Φταίει η αδυναμία των συνιστωσών της περιοχής να δουν τι συμβαίνει σήμερα με τον οινοτουρισμό σε παγκόσμιο επίπεδο; Φταίει η έλλειψη συνεργασίας ή συμφωνίας των παραγωγών μεταξύ τους, τα «εγώ» κάποιων που αρνούνται να υποταχθούν στο κοινό καλό, η κοντόφθαλμη αντιμετώπιση κοινών προβλημάτων... Φταίει κάτι από αυτά, φταίνε όλα μαζί;

Αν περιμένετε απάντηση ή πρόταση, δυστυχώς δεν θα την πάρετε εδώ... Εδώ θέτουμε το πρόβλημα, όπως το βλέπουμε εμείς και όλοι οι άλλοι πραγματικοί φίλοι της Νεμέας. Γιατί οι άλλοι, οι δήθεν φίλοι της, αυτοί που μετονομάζουν την σημερινή μιζέρια σε γραφικότητα για πολλούς και διάφορους λόγους ο κάθε ένας, βλέπουν αλλιώς τα πράγματα… "Καλά πάμε" μας λένε.. "υπάρχουν εξελίξεις, προγράμματα". Και η τελική επωδός: "Μην γκρινιάζετε"(!). Είναι δε οι μόνοι που έχουν ...πρόταση: "Υπομονή..." (!)

Τα μόνο που μπορούμε εμείς να προτείνουμε εδώ είναι το «πως», αυτή την απλή, κλασσική μεθοδολογία με την οποία όλοι -πλην ημών των κατοίκων αυτής της θαυμάσιας χώρας- θέτουν, αναγνωρίζουν και επιλύουν τα προβλήματά τους. Για το «τι πρέπει να γίνει» αρμόδιοι είναι οι παραγωγοί, οι καλλιεργητές, η τοπική αυτοδιοίκηση, και λιγότερο από όλους σήμερα το κράτος... Είναι αυτοί που γνωρίζουν τα προβλήματα της περιοχής σε βάθος, τα ΔΙΚΑ τους προβλήματα. Είναι αυτοί που πρέπει να κάτσουν πολλές, πάρα πολλές φορές και ώρες γύρω από ένα τραπέζι, πλαισιωμένοι από τους κατάλληλους συμβούλους, και να καταρτίσουν ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα ανάπτυξης της περιοχής και εκμετάλλευσης του πολλαπλού και τεράστιου "πλούτου" της- του ΔΙΚΟΥ τους πλούτου. Είναι αυτοί που θα παρακολουθήσουν αυτό το πρόγραμμα, που δεν θα το αφήσουν στην τύχη του, όπως τόσα πολλά και μεγαλεπήβολα προγράμματα αφέθηκαν μετά τον πρώτο καιρό του ενθουσιασμού... Είναι αυτοί που πρέπει να υποτάξουν το προσωπικό τους «εγώ» στο κοινό συμφέρον –το ΔΙΚΟ τους κοινό συμφέρον.

Δυστυχώς, όπως τόσο σωστά ο ποιητής εξέφρασε το αιώνιο πρόβλήμά μας, αν δηλαδή "προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!", αυτό αποκλείεται να συμβεί... τα παντός είδους «θάματα» και οι «από μηχανής θεοί» τελείωσαν, οι «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» πρέπει να γίνουν πια γενναίοι, να δράσουν, να προτείνουν, να απαιτήσουν –πρώτα από εαυτούς και αλλήλους και μετά από τρίτους- να ταράξουν την δική τους «ησυχία» και την ησυχία των όποιων αρμοδίων...

Για το καλό το δικό τους, για το καλό της Νεμέας, για το καλό του ελληνικού κρασιού, και σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, για το καλό της Ελλάδας. Έστω και με αυτή τη σειρά.

Μοιραστείτε το άρθρο: