Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Το Κρασί μας φέρνει πιο κοντά

Από τον Θ. Λέλεκα 


Με ρώτησαν χτες το βράδυ τι είναι αυτό που μου αρέσει πιο πολύ στο κρασί: τα αρώματα, οι γεύσεις, οι συνδυασμοί με το φαγητό, η ευθυμία που φέρνει, η ιστορία του, τι τελοσπάντων; Το σκέφτηκα – όχι πολύ – και απάντησα ότι προφανώς με γοητεύουν όλα αυτά, αλλά για μένα η αξία του κρασιού είναι αλλού: στην συντροφικότητά του, στην κοινωνική του πλευρά.

Πόσες φορές δεν έχουμε όλοι μας πει σε κάποιον που θέλουμε να δούμε «να βρεθούμε να πιούμε κανένα κρασάκι»; Μπορεί βέβαια τελικά όταν βρεθήκαμε να ήπιαμε καφέ, μπίρα, ή και τίποτα, αυτό όμως είναι δευτερεύον. Το βασικό είναι ότι μέσα από το κρασί βλέπουμε την παρέα, κι αυτό είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που το κάνουν μοναδικό.

Ναι, το κρασί μας φέρνει πιο κοντά. Μην ψάχνετε το πως και το γιατί – μάλλον είναι θέμα μαγείας! Έχω τη χαρά να έχω δει από κοντά ανθρώπους που δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, ανθρώπους που ήταν μόνοι ή μοναχικοί, άλλους που έψαχναν να βρουν φίλους, κάποιον να μιλήσουν, το ταίρι της ζωής τους, παρέα για φαγητό, να βρίσκουν όλα αυτά και παραπάνω χάρη στο κρασί. Όχι, δεν εννοώ ότι ήπιαν μέχρι τελικής πτώσεως και αυτό τους έδεσε μεταξύ τους. Εννοώ όμως ότι μέσα από την ενασχόλησή τους με το κρασί, η ευγένεια, η ομορφιά και η κοινωνικότητά του τους βοήθησε να βρούν κοινά στοιχεία που δεν ήξεραν καν ότι έχουν. Και τα υπόλοιπα πήραν τον δρόμο τους...

Για εμάς τους Έλληνες, το κρασί είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωή μας, από τα αρχαία χρόνια. Στα συμπόσια, στις γιορτές, στα μυστήρια, το κρασί έπαιζε τον πρώτο ρόλο και αποτελούσε το βασικό συνδετικό κρίκο σε κάθε επίσημη αλλά και καθημερινή κοινωνική δραστηριότητα. Ακόμα και σε περιόδους φτώχειας και δυστυχίας (και έχουμε περάσει πολλές τέτοιες), βρίσκαμε πάντα ένα ποτηράκι κρασί για να «φιλέψουμε» κάποιον, να του ανοίξουμε το σπίτι μας και να τον καλωσορίσουμε κοντά μας.

Και βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κρασί χωρίς φαγητό δεν νοείται. Δεν ξέρω αν εμείς είμαστε οι πρώτοι διδάξαντες σε αυτό, σίγουρα όμως είμαστε αυτοί που το εφαρμόζουμε πιστά εδώ και αιώνες. Η έννοια του μεζέ – που επίσης γεννήθηκε σε καιρούς ανέχειας – με κρασάκι είναι το θεμέλιο της σημερινής οινογαστρονομίας. Από την ταπεινή χύμα ρετσίνα, που με το έντονο άρωμά της ταίριαζε – θέλοντας και μη – με όλες τις πολλές και ποικίλες γεύσεις του παραδοσιακού Ελληνικού τραπεζιού, μέχρι το ποιοτικό εμφιαλωμένο κρασί, η οινοποιία ακολουθεί την κουζίνα του τόπου μας, και τούμπαλιν, και τα δύο μας φέρνουν γύρω από το τραπέζι να συζητάμε, να αστειευόμαστε, να θυμόμαστε, να ονειρευόμαστε.

Στις μέρες μας τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει τόσο πολύ, όσο μπορεί να νομίζουμε. Από την πιο απλή, καθημερινή μάζωξη ως το πλέον επίσημο γλέντι, το κρασί βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο, έτοιμο να παίξει το ρόλο του, όπως μόνο αυτό ξέρει. Ένα καλό μπουκάλι κρασί αποτελεί θέμα συζήτησης – αν μάλιστα έχει κάτι το ιδιαίτερο ή ταιριάξει σωστά με το φαγητό στο τραπέζι, τότε κλέβει με χαρακτηριστική ευκολία την παράσταση.

Ο χειμώνας πλέον μας χτυπά την πόρτα. Οι στιγμές που περάσαμε στην παραλία ή στην εξοχή, τρώγοντας ψαράκια, θαλασσινά και άλλες καλοκαιρινές λιχουδιές συντροφιά με το αγαπημένο μας λευκό ή ροζέ κρασί, σιγά-σιγά γίνονται γλυκές αναμνήσεις. Όσο περνούν οι μέρες, η σκέψη μας αρχίζει να ταξιδεύει σε πιο χειμωνιάτικες εικόνες: κρύο, τζάκι, ζεστό φαγητό, ένα καλό μπουκάλι κόκκινο κρασί, και βέβαια ο σωστός άνθρωπος ή οι σωστή παρέα με την οποία θα τα μοιραστούμε όλα αυτά.

Σε περίοπτη θέση στο σπίτι μου έχω φτιάξει μια συλλογή από τους φελλούς των μπουκαλιών κρασιού που έχω ανοίξει σε διάφορες στιγμές της ζωής μου. Βέβαια είναι πλέον πάρα πολλοί για να σημαίνουν πια όλοι το ίδιο, υπάρχουν όμως αρκετές δεκάδες από αυτούς που κουβαλούν στο μυαλό μου πολύ έντονες αναμνήσεις. Μπορεί να μη θυμάμαι πότε ακριβώς άνοιξα κάθε μπουκάλι ή με τι συνόδεψα το συγκεκριμένο κρασί. Θυμάμαι όμως με ακρίβεια την ομορφιά της στιγμής, και τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους με τους οποίους είχα τη χαρά να τη ζήσω. Και, τελείως αυθόρμητα, πάντα χαμογελώ όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά. Και χαίρομαι, γιατί ξέρω ότι η συλλογή αυτή μεγαλώνει καθημερινά, και τα σουβενίρ από όλες αυτές τις όμορφες εμπειρίες θα πληθαίνουν.

Και πάει λέγοντας. Για κάθε τέτοια δική μου ιστορία, καθένας από εσάς είμαι σίγουρος ότι έχει άλλες τόσες. Ναι, το κρασί μας φέρνει πιο κοντά. Αρκεί να το αφήσουμε, και να αφεθούμε στη μαγεία του...


Θόδωρος Λέλεκας

Μοιραστείτε το άρθρο: