Η δικαίωση του Αλέξανδρου Σακκά..

Η δικαίωση του Αλέξανδρου Σακκά...
Από τον Τ. Πικούνη

Τον Αλέξανδρο Σακκά γνωρίζουν ασφαλώς πάντες οι παρεπιδημούντες στην "γειτονιά του οίνου": Sommelier, οινοκριτικός, wine writer υψηλότατου επιπέδου, από τα γεννοφάσκια του (λόγω της μητέρας χημικού οίνου) σε επαφή με το κρασί, με τεράστιες εμπειρίες και ατέλειωτες γνώσεις, με κοφτερό μυαλό και δυνατή πένα...

Από την άλλη, δύσκολος, "κλειστός" χαρακτήρας, με διάθεση να λέει έξω από τα δόντια τα "σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη"- ακόμα και όταν δεν πρέπει, ακόμα και προς ζημιά του ίδιου, όχι ιδιαίτερα συμπαθής στους ανθρώπους της κάστας του, κάπως "επικίνδυνος" λόγω αυτή της υπερβολικής "ειλικρίνειας" και των αληθειών που δεν διστάζει να ξεστομίζει... και μην ξεχνάμε ότι οι αλήθειες πληγώνουν, οι αλήθειες είναι ότι σκληρότερο, σε αντίθεση με τα γλυκά, βελούδινα ψέματα που χαϊδεύουν ανθρώπους, ψυχές, χαμαιλέοντες κατά περίπτωση...
Αυτός είναι ο φίλος μου Αλέξανδρος Σακκάς... Λέω "φίλος" διστακτικά, γιατί ο Αλέξανδρος με το "απόλυτον" της κρίσης, διαγράφει 5 φίλους την εβδομάδα!

Δεν έχει σημασία... τον ανέφερα σήμερα γιατί ήταν ο μόνος, την εποχή των παχιών (τετράπαχων θα έλεγα) αγελάδων, που επεσήμανε κάποιες αλήθειες για τις οποίες οι "ειδήμονες" του οίνου τις αντιπαρέρχονταν (τότε) μειδιόντες ως "παραξενιές" του Αλέξανδρου.

Θυμάμαι ότι τρώγαμε στην Cucina Povera ένα κάθε άλλο παρά "φτωχικό" δείπνο με κρασί μια θαυμάσια επιλογή του Αλέξανδρου, όταν κατά τύχη ανέφερα το όνομα ενός "trendy" τότε οινοδημοσιογράφου. Ο Αλέξανδρος αντέδρασε σαν να τον τσίμπησε φίδι: "Αυτός φταίει για την κατάντια του κρασιού σήμερα. Αυτός και η παρέα του τα ξεκίνησαν, ο άθλιος, ο μπήξε, ο δείξε...".

Αν και ξέρω τον Αλέξανδρο, έμεινα έκπληκτος από την βιαιότητα της αντίδρασης στο άκουσμα και μόνο του ονόματος. "Μα, γιατί το λες" τόλμησα να πω. "Αυτός ακριβώς εκλαϊκεύει το κρασί, μιλά με σύγχρονο λόγο για αυτό, και..." "Όχι!" βροντοφώνησε ο Αλέξανδρος. "Αυτός και οι όμοιοί του έχουν κάνει το κρασί μέρος του άθλιου lifestyle. Αυτοί το έχουν αποξενώσει από τον κόσμο, αυτοί το βγάζουν από το τραπέζι του κοσμάκη και το μπάζουν στα μεγάλα σαλόνια. Και θα το πληρώσει αυτό το κρασί κάποτε" τελείωσε αναψοκοκκινισμένος.

Δεν έδωσα την σημασία που έπρεπε στην έκρηξη του Αλέξανδρου. Τη θεώρησα μια "παραξενιά" του, μια αντίδραση ενός αριστερού που αντιπαθούσε το lifestyle και -βέβαια- το lifestyle αντιπαθούσε αυτόν. Γιατί το εμφιαλωμένο κρασί ανέβαινε! Γινόταν σιγά σιγά της μόδας, "trendy", εκτόπιζε το χύμα αλλά και "σκληρά" ποτά από αντίστοιχα σημεία πώλησης. Εξ' άλλου, ήταν ακριβώς αυτό το lifestyle που ο πολύς κόσμος έκανε μέρος της ζωής του, που θαύμαζε και ακολουθούσε, δεν ήταν λογικό το κρασί να αποξενωθεί από αυτό! Ναι, οι τιμές ήσαν σχετικά υψηλές, αλλά... who cares! Οι πωλήσεις ανέβαιναν, και ότι ανέβαινε τότε ήταν αδιανόητο ότι θα κατέβει... κάθε χρόνο και καλύτερα.

Ώσπου "κατέβηκαν" τα πάντα...

Είδαμε το lifestyle να καταρρέει, τον "πάπα" του και τα περιοδικά του να εξαφανίζονται, τα τελευταία του οχυρά σιγά σιγά να καταλαμβάνονται από τον εχθρό... την κρίση. "Δει δε χρημάτων, και άνευ τούτων ουδέν έστι γενέσθαι των δεόντων" βλέπετε...

Είδαμε τα εστιατόρια να ερημώνουν, όλους αυτούς που γέμιζαν καθημερινά τα "μαγαζιά" της παραλιακής και τα διαφόρων ειδών μπουζουξίδικα και που έπαιρναν τη "δόση" του εβδομαδιαίου ή μηνιαίου lifestyle να αποσύρονται..., είδαμε τον κόσμο να μένει σπίτι, να διασκεδάζει με φίλους που και που, και τέλος είδαμε -επιτέλους να πούμε;- τα ουσιώδη να επανέρχονται σαν αξιακές συνιστώσες, σιγά αλλά σταθερά, και τα όσα συνόδευαν το lifestyle -είτε προϊόντα της μέρας είτε προϊόντα της νύχτας, να φθίνουν, να αποσύρονται από το φως και να κρύβονται επιμελώς σε σπίτια, ή σε χώρους πολυτελείας, σε αυτούς δηλαδή που κάποτε όλοι σχεδόν ονειρεύονταν να αλώσουν ώστε να επιβεβαιωθεί η είσοδος τους στο πολυπόθητο "εμείς" του lifestyle.

Εν ολίγοις -που λέγαμε εμείς οι "παλαιοί"- είδαμε να παραμένουν σχεδόν μόνο τα απαραίτητα, τα νέα "ουσιώδη", που βέβαια είναι και τα πραγματικά.

Είδαμε το εμφιαλωμένο κρασί να υποχωρεί χρόνο με χρόνο. Είδαμε το χύμα, αυτό το δήθεν "ανόθευτο", "αγνό"... το "δικό μας" κάθε ταβερνιάρη να ξανασηκώνει κεφάλι και να αντικαθιστά και τα λίγα εμφιαλωμένα κρασιά που είχαν καταφέρει να διεισδύσουν στις απλές ταβέρνες και στα εστιατόρια που πηγαίνει και διασκεδάζει ο πολύς κόσμος.

Είδαμε τη μεσαία κατηγορία των εμφιαλωμένων κρασιών να δέχεται τα ισχυρότερα χτυπήματα... ναι, τα κρασιά που έπιναν οι "νοικοκυραίοι" όταν αποφάσιζαν τις Παρασκευές και τα Σάββατα να "εξέλθουν", να πάρουν μυρωδιά της lifestyle wonderland... που έβαζαν στα "τραπέζια" τους για να εντυπωσιάσουν "εαυτούς και αλλήλους" και να επιβεβαιώσουν την είσοδό τους σε αυτό τον τόσο επιθυμητό "άλλο κόσμο".

Και θυμηθήκαμε τον Αλέξανδρο Σακκά και την οργή του. Και συμφωνήσαμε μαζί του -εκ των υστέρων βέβαια- όπως συμφωνούν όλοι οι κοντόφθαλμοι- ότι το κρασί ποτέ δεν μπήκε στο τραπέζι του κόσμου σαν "απαραίτητο", ότι όλη η προσπάθεια που έγινε τα τελευταία χρόνια, την περίοδο της "ευμάρειας" δεν στόχευε στο να συνοδεύσει το εμφιαλωμένο κρασί το καθημερινό φαγητό του λαού, να γίνει -μαζί με το ψωμί, τη ντοματοσαλάτα, τη φέτα, τα μαγειρευτά- απαραίτητο. Στόχευε μόνο να αλώσει και αυτό τα τείχη του lifestyle, λες και ήταν κάποιος βολεμένος "ανερχόμενος" μικροαστός...

Τώρα βέβαια, όλοι θυμήθηκαν να κάνουν μερικά από αυτά που όφειλαν ανέκαθεν: Οι παραγωγοί να μειώσουν τις τιμές (μέχρι και 40% κάποιοι), να βγάλουν νέα, φθηνότερα κρασιά ή να "ξαναντύσουν" τα παλιά ακριβά που έμεναν στα αζήτητα με το πιο ταπεινό ρούχο, την ετικέτα του απλού και προσιτού κρασιού.

Ποτέ δεν είναι αργά... ο πόλεμος δεν χάθηκε για το εμφιαλωμένο κρασί, αλλά μια μεγάλη μάχη χάθηκε σίγουρα.

Δεν φτάνει όμως η μείωση των τιμών για να ξαναβρεθεί εκεί που ήταν. Χρειάζεται μια μεθοδευμένη στρατηγική για να γίνει το εμφιαλωμένο κρασί απαραίτητο συνοδευτικό του καθημερινού ελληνικού φαγητού του Έλληνα.

Χρειάζονται όλες οι συνιστώσες του -με την ευρεία έννοια- να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Χρειάζεται μια εθνική στρατηγική που θα επαναδιατυπώσει στόχους, μεθόδους διείσδυσης, marketing, αλλά και θα προσδιορίσει την πραγματική αγορά του εμφιαλωμένου κρασιού στην Ελλάδα... Χρειάζεται και δραστική αλλαγή ύφους. Είναι πια απαραίτητο να "κατέβει" το εμφιαλωμένο κρασί από το χρυσοποίκιλτο βάθρο που κόντεψε να ανέβει κάποτε, να πάψει να τρέφει σνομπισμούς διαφόρων και να χρησιμοποιείται σαν σύμβολο επιτυχίας ή ανόδου. Να γίνει εννοιολογικά προσιτό στον απλό άνθρωπο, στον απλό καταναλωτή, να μην τον φοβίζει. Αλλά να μην τον φοβίζουν συμπεριφορές τρίτων εκεί που το κρασί σερβίρεται (όταν σερβίρεται). Να μην ντρέπεται να το ζητήσει...

Ας επανεκτιμήσουν και οι παραγωγοί τους στόχους τους… όχι με τα παλιά κριτήρια. Το κρασί στο εστιατόριο έχει πεθάνει, και λόγω κρίσης αλλά και πολιτικής τιμών. Δεν είναι ούτε θα γίνει το εστιατόριο πια το «σχολείο» για την εκμάθηση της απόλαυσης του κρασιού. Το κρασί μπήκε ήδη περιστασιακά στα σπίτι, γιατί σήμερα εκεί διασκεδάζει ο απλός έλληνας, με φίλους γύρω από κάποιους μεζέδες και κρασί ή μπύρα. Πρέπει να μείνει εκεί, να "προαχθεί" ανεβαίνοντας στο καθημερινό τραπέζι. Θα ξαναμπεί στην εστίαση όχι εκ των έσω, όπως προσπάθησαν και απέτυχαν οικτρά όλοι, αλλά «εκ των άνω»… όταν ο πελάτης αρχίσει να το ζητά επειδή το έμαθε σπίτι του, η στα wine bars όπου σήμερα γίνεται η πιο σημαντική δουλειά –ηθελημένα ή αθέλητα- για την εξοικείωση του Έλληνα και κυρίως των νέων με το κρασί.

Δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος να κάνω λεπτομερείς προτάσεις... εξ' άλλου ήμουν αυτός που αμφισβήτησε τον Αλέξανδρο Σακκά όταν μου εξέφραζε την οργή του.

Εκείνο για το οποίο αισθάνομαι ικανοποιημένος είναι ότι το House of Wine έχει κάνει πάρα πολλά ώστε το εμφιαλωμένο κρασί να πλησιάσει τον απλό καταναλωτή. Δεν είναι δικός μου ισχυρισμός είναι διαβεβαιώσεις πελατών και φίλων μας, επώνυμες, που μπορεί κάποιος να διαβάσει στις ιστοσελίδες μας. Τόσο όσον αφορά στις περιγραφές, στην πληροφόρηση που πλέον είναι προσιτή σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και βρίσκεται στα κινητά όλων σχεδόν όσων αγαπούν το κρασί, όσον και στις τιμές, που και αυτές διαχέονται πια παντού -σημείο αναφοράς το House of Wine!- και ουσιαστικά αποτρέπουν υπερτιμολογήσεις ή άλλες "περίεργες" ενέργειες.

Οι αλήθειες δύσκολα κρύβονται. Πάντα, κάποια στιγμή, βγαίνουν στην επιφάνεια. Και αυτοί που τις διατύπωσαν σε ανύποπτο χρόνο, όταν όλοι οι άλλοι -εμού συμπεριλαμβανομένου- δεν τις άκουγαν γιατί οι μουσικές των αυλών της ευμάρειας τους εμπόδιζαν, κάποια στιγμή δικαιώνονται.

Όπως ο Αλέξανδρος Σακκάς...



Υ.Γ.

Όταν έθεσα υπ’ όψη του Αλέξανδρου το κείμενο του άρθρου, μαζί με την έγκριση του με παρακάλεσε να προσθέσω λίγες γραμμές που θα ήθελε να το συνοδεύσουν.

Το κάνω με μεγάλη μου χαρά…

Ποτε μα ποτε το καλο,επωνυμο,εμφιαλωμενο κρασι δεν στοχευσε τους αριστοκρατες παμπλουτους μεγαλοαστους-ουτε τη μεση ταξη-ουτε τους μικροαστους-ουτε τον απλο κοσμακη.Σχεδον αποκλειστικος σκοπος και κατευθυνση ολων των promoters του ηταν εξαρχης ο εξοπλισμος εκεινου του εξαιρετικα περιορισμενου αριθμητικα κοινωνικου γκρουπ που βγηκε στην επιφανεια την δεκαετια του 1980 με εργαλεια που θα του εδιναν την αυταπατη οτι ανηκει στους προχωρημενους και στους high-τους συγχρονους Αρχοντοχωριατες του Μολιερου,δηλαδη.Γι'αυτο και ηταν de jure και de facto δεδομενο οτι το παιχνιδι θα χαθει: και χαθηκε!

Προσωπικα,μονο φαρμακι--καμμια ΑΠΟΛΥΤΩΣ ικανοποιηση--με γεμιζει η επαληθευση και επιβεβαιωση των εκτιμησεων μου.

Γιατι εξακολουθω να θεωρω το κρασι---εκτος απο μοναδικη/αποκλειστικη πηγη εισοδηματων ΜΟΥ και τροπο ζωης για ΜΕΝΑ---ως ενα βαρυτιμο και ανεκτιμητο (ιστορικα και πολιτιστικα) αγαθο ΑΛΛΑ ΚΑΙ ως μια απο τις δυνητικες αιχμες του δορατος για να συνελθει η Ελλαδα απο την συμφορα που την συγκλονιζει!

Ασε τη δυνητικη-και παλι-χαρα στην περιπτωση που καποτε το καλο-επωνυμο,εμφιαλωμενο κρασι κατακτησει την καθημερινοτητα ολων ανεξαιρετως των Ελληνων


Αλέξανδρος Σακκάς


Μοιραστείτε το άρθρο: