Σκέψεις με αφορμή την έκθεση "Μεγάλα Κόκκινα Κρασιά"...

Σκέψεις με αφορμή την έκθεση "Μεγάλα Κόκκινα Κρασιά"...
Από τον Τ. Πικούνη

Είναι η τρίτη χρονιά που το fnl-guide.com του Πάνου Δεληγιάννη σε συνεργασία με την Vinetum του Ντίνου Στεργίδη διοργανώνουν τα "Μεγάλα Κόκκινα Κρασιά", την Κυριακή 27 Νοεμβρίου στη Μ. Βρετανία.

Έχω παρακολουθήσει "στενά" την εκδήλωση, πριν από την πρώτη διοργάνωσή της, γιατί συμφωνούσα με το concept: Επιλογή των "μεγάλων" κρασιών αλλά και των παραγωγών που θα είχαν τη δυνατότητα να εκθέσουν, τσουχτερό εισιτήριο που εξαργυρώνεται στα κρασιά που θα δοκιμάσει κάποιος στην έκθεση. Με αυτούς τους όρους θα περίμενα να βρω συγκεντρωμένα τα σημαντικά και "Μεγάλα" Ελληνικά κρασιά, θα περίμενα επίσης μια προσέλευση κοινού λογική -λόγω ακριβού εισιτηρίου- που θα επέτρεπε την άνετη δοκιμή των κρασιών χωρίς το αδιαχώρητο που δημιουργείται συνήθως στις ανοικτές στο κοινό εκθέσεις. Τότε λοιπόν, πριν την πρώτη έκθεση, έγραφε η αρθρογράφος του FNL Βίβιαν Ευθυμιοπούλου: "...Η έννοια του "μεγάλου κρασιού", αυτού που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν "fine wine" είναι διαρκώς ανοικτή προς συζήτηση και διαπραγμάτευση. Παλιά οινοποιεία, παλιές χρονιές αλλά και πειραματικές οινοποιήσεις, ετικέτες στις οποίες ο παραγωγός δείχνει την γνώση του αλλά και την φιλοσοφία του, ένας κόσμος που ορίζεται από τη γνώση και την έμπνευση, αυτός είναι ο κόσμος των Μεγάλων Κόκκινων Κρασιών. Σ` αυτόν ακριβώς τον κόσμο φιλοδοξούμε να περιηγηθούμε στο ταξίδι που διοργανώνουμε...". Γνωστή "γάτα" η Βίβιαν, είχε προβλέψει τη δυσκολία της επιλογής των "Μεγάλων" ερυθρών και τα καθόρισε με την παραπάνω κάπως "θολή" και ευρεία διατύπωση!

Δεν σας κρύβω ότι το ενδιαφέρον μου κεντριζόταν επειδή ήθελα να δω πως οι διοργανωτές θα προσδιόριζαν τα Ελληνικά "Μεγάλα κόκκινα κρασιά" και -κυρίως- ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις των οινοποιών! Γιατί στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», ο κάθε οινοποιός πιστεύει ότι ασφαλώς τα κρασιά του είναι μεγάλα! Και ποιος θα ήταν αυτός που θα έκρινε τα ΔΙΚΑ του κρασιά αν είναι μεγάλα ή όχι! Αυτό ήταν το πρώτο ενδιαφέρον, και αφορούσε την κρίση και την αντίδραση. Το δεύτερο αφορούσε αριθμούς: Που θα βρίσκονταν τόσα ελληνικά κρασιά πραγματικά "μεγάλα" ώστε να γεμίσουν μια έκθεση; Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα διαθέτει ελάχιστα πραγματικά μεγάλα κόκκινα, ικανά να σταθούν δίπλα στα "θηρία" της διεθνούς αγοράς. Ξέρω ότι αυτή η δήλωσή μου θα "ταράξει" πολλούς "οινολαικιστές", "Ελληνοοινομάχους" αλλά και γνήσιους εθνικιστές που πιστεύουν ότι "παν ελληνικόν, τέλειον!", αλλά η αλήθεια αυτή είναι, είτε μας αρέσει είτε όχι... Καταλάβαινα λοιπόν ότι σε αυτό θα γινόταν ασφαλώς κάποιος συμβιβασμός, ότι το "μεγάλο" δεν θα ήταν απόλυτο αλλά κάπως "σχετικό"... Καταλάβαινα επίσης ότι οι διοργανωτές είχαν μπει σε μια περιπέτεια, και θα χρειάζονταν πολύ βαριά... προσόντα(!) για να ανταπεξέλθουν στις διαμαρτυρίες των αποκλεισμένων...

Και έγινε λοιπόν η πρώτη έκθεση του 2014.

Οι διοργανωτές εμφανίστηκαν στην έκθεση χωρίς εμφανή σημάδια... κακοποίησης -ούτε μαυρισμένα μάτια, ούτε πρηξίματα- που σημαίνει ότι το bullying ήταν μόνο φραστικό. Γιατί bullying υπήρξε, γράφτηκε, εκφράστηκε, ειπώθηκε. Η έκθεση είχε μεγάλη επιτυχία! Και η επιτυχία αυτή εκφράστηκε στο άρθρο μου "Μεγάλα Κόκκινα Κρασιά-Η Έκθεση.... Επιτέλους!", όπου το επιφώνημα "Επιτέλους!" λέει ξεκάθαρα ότι παραβρεθήκαμε σε μια επιτέλους σωστή και πολύ αξιόλογη έκθεση! Βέβαια... κάποιοι συμβιβασμοί είχαν γίνει. Κάποια "Μεγάλα" κρασιά που περιλήφθηκαν την τελευταία στιγμή δεν ήταν τόσο... "μεγάλα", ούτε με τη σχετικότητα του όρου της Βίβιαν... Αλλά, ΟΚ! Οι επισκέπτες ήταν άτομα που συνειδητά θυσίασαν 38 Ευρώ, και ήξεραν τι ήθελαν να πιούν.

Μετά την έκθεση, ένα άρθρο του Ντίνου Στεργίδη δίνει γλαφυρά την εικόνα του τι υπέστη: "...Έλαβα δεκάδες οργισμένα τηλεφωνήματα από παραγωγούς που δεν είχαν προσκληθεί να συμμετάσχουν στην εκδήλωση «Μεγάλα Κόκκινα Κρασιά» και όλοι ήθελαν να ξέρουν ένα πράγμα: με ποια κριτήρια έγινε η επιλογή των κρασιών που συμμετείχαν. «Γιατί αυτοί και όχι εμείς;» ...Όπως, με έκπληξη, διαπιστώσαμε, στην κατηγορία των «Μεγάλων» κρασιών δυνητικά ανήκουν όλοι. Κι αν ακολουθήσουμε το συλλογισμό αυτό ως το τέλος, φτάνουμε στη διαπίστωση πως «στην Ελλάδα όλοι έχουν μεγάλο κρασί εκτός από εμένα που έχω το μεγαλύτερο!»...."
Διαβάστε όμως ολόκληρο το άρθρο του Ντίνου Στεργίδη, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον για να κατανοήσετε την χώρα στην οποία ζούμε...

Τον επόμενο χρόνο, το 2015, τα 25 οινοποιεία και εισαγωγείς που συμμετείχαν το 2014, έγιναν 35. Αν δείτε τη λίστα, ο "συμβιβασμός" ήταν προφανής! Δύσκολα αντέχει κάποιος το οινικό bullying, και αυτό μπορώ να σας το βεβαιώσω προσωπικά γιατί το υφίσταμαι από τότε που το House of Wine τόλμησε να συνεργαστεί στην ηλεκτρονική πώληση κρασιών μέσα σε έκθεση! Και συνεχίζω μέχρι σήμερα να το υφίσταμαι από τους διάφορους χαμηλού επιπέδου "εστιάτορες", "οινοποιούς του... Ροδανού" κλπ. κλπ. και τους σφουγκοκολάριους που τους επικροτούν...

Αλλά μικρό το κακό... Γιατί η έκθεση του 2015 ήταν εξαιρετική! Είχα γράψει τότε "... αν η έκθεση κρίνεται με την έννοια της ποιότητας, άνεσης, σωστής οργάνωσης και τελικά μιας πολύ θετικής εμπειρίας για τους πραγματικούς φίλους του κρασιού, τότε η επιτυχία της έκθεσης αυτής ξεπέρασε κάθε φαντασία." Και δεν ήταν μόνο η δική μου άποψη. Τόσο η Μαριάννα Μακρύγιαννη Dip. Wset όσο και ο Γρηγόρης Μιχαήλος Dip. Wset είχαν εκφραστεί με ενθουσιώδη τρόπο στα αντίστοιχα άρθρα τους στο HOW Club!

Το ίδιο περιμένω να συμβεί και εφέτος. Περιμένω μια άρτια, απολαυστική έκθεση που -παρά το γεγονός ότι κάποια οινοποιεία που συμμετέχουν δεν έχουν θέση σε αυτή- θα προσφέρει μια σφαιρική και πλήρη εικόνα των πολύ καλών -ας αφήσουμε τα "μεγάλα" στην άκρη- Ελληνικών ερυθρών κρασιών, σε ένα πολιτισμένο, εξαιρετικά οργανωμένο περιβάλλον. Οι προηγούμενες εκθέσεις με το ίδιο θέμα των ιδίων διοργανωτών το εγγυώνται. Και το αντίτιμο των 40 Ευρώ -εγώ το λέω αντίτιμο στην άνεση, στην ησυχία και στην απόλαυση- είναι απόλυτα δικαιολογημένο, ώστε να "εμποδίσει" το μεγάλο κοινό που αδυνατεί να εκτιμήσει αυτά τα κρασιά να κάνει την έκθεση "βαγόνι μετρό" στις 8:30 το πρωί -όπως πρόσφατα έγιναν τα "Οινοκεντρικά" δυστυχώς!- και να αφήσει το "πεδίο" ελεύθερο σε όσους έχουν ξεπεράσει κάποιο επίπεδο ώστε να θυσιάζουν χωρίς διαμαρτυρία τα 40 Ευρώ τους για μια πραγματική απολαυστική γευσιγνωσία. Οι ανοιχτές εκθέσεις είναι τόσες πολλές πιά που το μεγάλο κοινό δεν θα στερηθεί καθόλου τα καλά κόκκινα κρασιά που θα ήθελε να δοκιμάσει.

Κλείνω με την αναφορά του Πάνου Δεληγιάννη πριν φετινή διοργάνωση. Και με την προτροπή, αν είστε φίλος πραγματικός του κρασιού και αν έχετε ξεπεράσει το επίπεδο του αρχάριου, να επισκεφθείτε οπωσδήποτέ την έκθεση.

"Κατά την άποψή μου, δύο είναι τα στοιχεία που κάνουν τα Μεγάλα Κόκκινα Κρασιά μοναδικά. Το σημαντικότερο είναι ότι σε μια αίθουσα βρίσκεται συγκεντρωμένη η αφρόκρεμα των ερυθρών κρασιών της ελληνικής αγοράς. Οι καλύτεροι Έλληνες παραγωγοί φέρνουν στην εκδήλωση αυτή τις ναυαρχίδες τους, αλλά και δυσεύρετες χρονιές πολλές φορές ακόμη και εκτός εμπορίου, ενώ οι σημαντικότεροι Έλληνες εισαγωγείς επιλέγουν για εμάς μια σειρά από σπουδαία κρασιά που σπάνια έχουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε. Είναι ένα οινικό ταξίδι αφιερωμένο στην απόλαυση και στην ποιότητα, είναι η μοναδική έκθεση με ουσιαστικά curated περιεχόμενο όπου κάθε τι που παρουσιάζεται είναι εξαιρετικά υψηλού επιπέδου. Το άλλο στοιχείο μοναδικότητας είναι οι χαλαρές, πολιτισμένες συνθήκες δοκιμής που εξασφαλίζουμε στους επισκέπτες. Το σχετικά αλμυρό εισιτήριο «φιλτράρει» κατά μια έννοια το κοινό, οπότε εδώ έρχονται όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται, όσοι συνειδητοποιούν ότι ορισμένα πράγματα δεν μπορούν να είναι δωρεάν, ούτε καν πολύ φτηνά."


Στην υγειά σας!


Τάσος Πικούνης


Μοιραστείτε το άρθρο: