Ανακαλύπτοντας το απροσδόκητο

Ανακαλύπτοντας το απροσδόκητο Από τον Γ. Μιχαήλο


Θα έλεγα ότι ήταν μια ήσυχη σχετικά εβδομάδα, πιθανολογώ μάλιστα ότι επικράτησε η ηρεμία που πάντα προηγείται της ‘καταιγίδας’, μιας που οι επόμενες εφτά ημέρες τα έχουν όλα. Ταξίδι στην Θεσσαλονίκη για τον διεθνή διαγωνισμό οίνων, οργάνωση της τυφλής γευστικής αντιπαράθεσης της νέας ναυαρχίδας του Αϊβαλή δίπλα σε κρασιά, ιερά ‘τέρατα’, του παγκόσμιου αμπελώνα και φυσικά το πολυαναμενόμενο Οινόραμα, για όλους εμάς τους φανατικούς οινόφιλους.

Ωστόσο υπήρξε μια συγκεκριμένη στιγμή την εβδομάδα που πέρασε, από εκείνες που αποτυπώνονται για πάντα στη μνήμη και που καταφέρνει μέσα στο μυαλό μου να δικαιολογεί την εμμονή των Γάλλων, στην δυσνόητη έννοια του terroir. Τι κάνεις λοιπόν όταν ψάχνοντας μπαταρίες για την ξυριστική σου μηχανή, πέφτεις ‘μούρη με μούρη’ με μια φιάλη Chateau Pontet-Canet του 2001, ‘ξεχασμένη’ στο σκρίνιο του σαλονιού σου;


Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου, όπως δεν μπορούσα να ‘θυμηθώ’ πως είχε έρθει αυτή η φιάλη στην κατοχή μου. Το χειρότερο από όλα ήταν ότι δεν είχα φερθεί με τον ‘σεβασμό’ που όφειλα, σε ένα σπουδαίο cru classe του Bordeaux. Ποιος ξέρει πόσο καιρό βρισκόταν εκεί, σε συνθήκες οι οποίες σίγουρα απείχαν από το ιδανικό, για ένα κρασί που ‘παίζει’ χαλαρά στην κατηγορία των 100€ η φιάλη, στην αγορά.

Και όμως το κρασί στάθηκε απόλυτα ‘γενναιόδωρο’ απέναντι μου, κάνοντας με να αισθανθώ για άλλη μια φορά τη ‘μαγεία’ της φύσης. Η εξέλιξη του κρασιού ήταν απίστευτη. Και όταν μιλάω για εξέλιξη δεν εννοώ μόνο την πορεία του μέσα στα ταλαιπωρημένα, εξαιτίας μου, έντεκα χρόνια που κουβαλούσε στην ‘πλάτη’ του, αλλά και το ‘ξεδίπλωμα’ του στην καράφα και στο ποτήρι.

Τυπικότατη μύτη Cabernet Sauvignon, στην οποία το blackberry εμφανίστηκε πολύ ζωηρό και αρχικά πλαισιώθηκε από κάποιες σχετικά δυσάρεστες νύξεις βρετανομύκητα, οι οποίες όμως πολύ σύντομα, μετά από την ολιγόλεπτη ‘αναπνοή’ του κρασιού, έδωσαν τη θέση τους σε δελεαστικά φυτικά αρώματα capsicum (πράσινης πιπεριάς) και σε βοτανικές νύξεις, μέντας και ευκαλύπτου, γεμάτες δροσιά και φρεσκάδα. Κέδρος, ξύσματα μολυβιού, μόκα και φρεσκοκομμένος καφές, συμπλήρωσαν με το πέρασμα της ώρας ένα αρωματικό ‘μπουκέτο’, τόσο χαρακτηριστικό, αξέχαστο σχεδόν, αλλά και τόσο δύσκολο να συναντήσει κάποιος έξω από το terroir της περιοχής.

Η κομψότητα που συνάντησα στη μύτη παραχώρησε τη θέση της στην δύναμη στο στόμα, γεγονός που αποτελεί και ένα από τα χαρακτηριστικά των κρασιών από την κοινότητα του Pauillac στο Bordeaux. Στιβαρές τανίνες οι οποίες επιβεβαίωσαν το γεγονός ότι βιάστηκα να ανοίξω τη φιάλη, εξαιτίας της αγωνίας μου να διαπιστώσω την κατάσταση στην οποία βρισκόταν το κρασί και οι οποίες ήταν λίγο στυφές, αποτελώντας και το μόνο μικρό ‘ψεγάδι’ του κρασιού. Το γεγονός ότι το 2001 ήταν μια καλή χρονιά, αλλά όχι μια ‘μεγάλη’ χρονιά για την περιοχή, πιθανότατα να έπαιξε το ρόλο της σε αυτό. Η οξύτητα ήταν ενσωματωμένη εξαιρετικά στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του κρασιού, σε ισορροπία με το ζωηρό φρούτο στο στόμα, ενώ το μέτριο(+) σώμα, οδήγησε σε μια επίγευση με διάρκεια, εξέλιξη και πολυπλοκότητα, πέρα από κάθε προσδοκία. Ένας συνδυασμός δύναμης και κομψότητας, φρεσκάδας και ωριμότητας, αρμονίας και πολυπλοκότητας, σε ένα κλασικό παράδειγμα μεγάλου κρασιού, από ένα chateau, το οποίο οι ειδικοί θεωρούν ότι έχει βελτιωθεί στα επίπεδα ενός second growth.

Λέτε άμα κατέβω και στο υπόγειο του σπιτιού μου να ανακαλύψω καμιά ‘ξεχασμένη’ φιάλη Chateau Margaux; Είθε ο Θεός να δώσει…


Καλή εβδομάδα σε όλους


Γρηγόρης Μιχαήλος
Γρηγόρης Μιχαήλος AIWS
(Associate Member in the Institute of Wines & Spirits)
Wine Educator & Consultant

Μοιραστείτε το άρθρο: