Αλήθεια... "Έξω πάμε καλά";

Από τον Τ. Πικούνη

«Έξω πάμε καλά»... Μια κουβέντα του Κωνσταντίνου Καραμανλή του μεγάλου, που καθιερώθηκε πια εδώ και πολύ καιρό να σημαίνει ότι σε αντίθεση με το εσωτερικό, η Ελλάδα πηγαίνει καλά σε ότι κάνει στο εξωτερικό. Αυτή η ρήση χρησιμοποιείται στα πάντα, ακόμα και στο κρασί, και εγώ προσωπικά την έχω χρησιμοποιήσει πάρα πολλές φορές, κυρίως όταν αναφέρομαι σε αποτελέσματα διαγωνισμών όπου το ελληνικό κρασί έχει συχνά σημαντικές επιτυχίες.

Ας θυμηθούμε τις φράσεις του μεγάλου Βρετανού οινοκριτικού και συγγραφέα οίνου Steven Spurrier στο μακρινό 1995, όταν έλεγε ότι: «Η επόμενη μοδάτη οινική περιοχή που αιχμαλωτίζει την φαντασία των Βρετανών, μπορεί να μην είναι από τις χώρες του Νέου Κόσμου, αλλά από το παλαιότερο οινοπαραγωγικό κομμάτι του κόσμου: την Ελλάδα». Ήταν τότε -το έχω ξαναπεί και δεν θα βαρεθώ να το επαναλαμβάνω- που οι Ελληνικές εξαγωγές ήταν λίγο μεγαλύτερες της... Χιλής, και όλα έδειχναν ότι η Ελλάδα είχε ένα λαμπρό μέλλον στον διεθνή στίβο του Οίνου!

Τι έχουμε καταφέρει σήμερα; Η Χιλή πάντως είναι στην πρώτη πεντάδα των εξαγωγέων κρασιού στον κόσμο, με περίπου 9 δις δολάρια!

Αν δούμε λοιπόν τη γενική εικόνα του Ελληνικού κρασιού στο εξωτερικό, αλήθεια, πόσο καλά πάμε; Έχουμε καταφέρει άραγε να κάνουμε τα κρασιά μας τουλάχιστον γνωστά, σημαντικά, έτσι ώστε να μπαίνουν στις λίστες των σπουδαίων εστιατορίων του εξωτερικού, να είναι ευρύτατα γνωστά κάποια από αυτά ή να μπαίνουν στις μεγάλες βαθμολογίες των διεθνών κριτικών οίνου;;

Έχει γενικά δοθεί η εντύπωση στο ελληνικό οινόφίλο κοινό, ότι τα ελληνικά κρασιά στο εξωτερικό έχουν πια καταφέρει να διεισδύσουν τόσο σε πολλές αγορές όσο και σε σημαντικά εστιατόρια. Όπως και ότι, τελικά, εκτιμώνται από τους διεθνείς κριτές πολύ περισσότερο από ότι παλιά.

Είναι όμως έτσι;

Πόσο έχουμε πάει πέρα από την διεθνή αναγνώριση του Ασύρτικου σαν μια cult ποικιλία; Είναι και άλλες ελληνικές ποικιλίες γνωστές, βαθμολογούνται από τους διεθνείς κριτές με υψηλές βαθμολογίες και τελικά ποια είναι αυτή η ποικιλία ή η ποικιλίες που έχουν περάσει σαν σημαντικές στις βαθμολογίες των διεθνών κριτών οίνου;

Στο Ηouse of Wine συγκεντρώσαμε τις κριτικές για τα ελληνικά κρασιά δύο κορυφαίων διεθνών κριτών οίνου, του Robert Parker και της Jancis Robinson, καθώς και αυτές που εκφράζονται από την πιο σημαντική μηχανή αναζήτησης κρασιών στον κόσμο, το Wine Searcher. Βρήκαμε ποια είναι τα κορυφαία Ελληνικά κρασιά που βαθμολογούν αυτοί οι κριτές καθώς και τα κορυφαία κρασιά στο Wine Searcher, και μπορούμε δυστυχώς να πούμε ότι τα αποτελέσματα δεν ταυτίζονται και τόσο με την γενικότερη άποψη ότι “έξω πάμε καλά”.

Οι πίνακες που ακολουθούν είναι αποκαλυπτικοί:



Πρώτα απ’ όλα, είναι προφανές ότι τα κρασιά της Σαντορίνης κυριαρχούν και στις τρεις κατατάξεις. Δεύτερο, τα κρασιά που κυριαρχούν στις 3 κατατάξεις είναι τα γλυκά μας κρασιά και σε συντριπτική αναλογία τα Vinsanto της Σαντορίνης. Και τρίτο, η κυρίαρχη και σχεδόν μοναδική ποικιλία που βαθμολογείται σαν «μεγάλη» είναι το Ασύρτικο της Σαντορίνης, τόσο στα γλυκά όσο και στα ξηρά κρασιά! Είναι εντυπωσιακό ότι από τα 34 κρασιά που αναφέρονται και στις 3 κατατάξεις, μόλις 6 από αυτά δεν προέρχονται από τη Σαντορίνη! Και μόλις 3 είναι κόκκινα, καί τα 3 Ξινόμαυρα!

Αδιαμφισβήτητα, το καλύτερο Ελληνικό κρασί είναι το Vinsanto του Αργυρού, το οποίο είναι πρώτο και στις 3 κατατάξεις, ενώ στις 2 είναι πρώτο-δεύτερο. Και όχι μόνο: είναι και το δημοφιλέστερο, όπως μας δείχνει η κατάταξη του Wine Searcher, με περίπου διπλάσια δημοφιλία από όλα τα υπόλοιπα πλην του Vinsanto της Γαίας που βρίσκεται κοντά του.

Επανέρχομαι λοιπόν, και ερωτώ και πάλι, εσάς αυτή τη φορά: Έξω πάμε καλά;

Πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι που στο εξωτερικό μόνο μια ποικιλία -το Ασύρτικο- ένας τύπος κρασιού - τα γλυκά κρασιά- και μια περιοχή - η Σαντορίνη- έχουν καταφέρει να «εισχωρήσουν» σε αυτό το πολύ prive club των πραγματικά μεγάλων κρασιών και να καθιερωθούν εκεί; Δικαιολογούνται τα τεράστια ποσά των επιδοτήσεων που έχουν δοθεί για να «ντυθούν» κάποια οινοποιεία με ιταλικά πλακάκια ή για να τα «σπάνε» κάποιοι στα επιδοτούμενα ταξίδια στο εξωτερικό για την προώθηση του Ελληνικού κρασιού;

ΟΚ, ξέρω ότι υπερβάλλω, αλλά το κάνω για να τονίσω τελικά την ανεπάρκειά μας. Δεν έχουμε καταφέρει να βάλουμε κάποια Icon κρασιά μας πέραν του "δίδυμου" Ασύρτικο-Vinsanrto δίπλα στα μεγάλα διεθνή κρασιά, στίς λίστες με τις κορυφαίες βαθμολογίες. Πως να το καταφέρουμε όμως, αν δεν μπορούμε να τα δημιουργήσουμε; Και είναι ενδεικτικό -αν όχι απογοητευτικό ή λυπηρό- ότι το κορυφαίο ερυθρό κρασί μας στην κατάταξη του Robert Parker είναι το κλασσικότερο των κλασσικότερων Ξινόμαυρο, το Κτήμα Φουντή!

Όχι... έξω δεν πάμε καλά... ούτε ποσοτικά, ούτε ποιοτικά. Και δεν έχουμε πολύ καιρό για να ξανασκεφτούμε τη στρατηγική μας...


Στην υγειά σας!


Τάσος Πικούνης