Αναμνήσεις από τον τρύγο στο Pomerol

Αναμνήσεις από τον τρύγο στο Pomerol
Από την Σοφία Περπερα

Πριν λίγες ημέρες διάβασα με ενδιαφέρον την ανάρτηση του  Ντίνου Στεργίδη για το βιβλίο "Συνταγές του Τρύγου και τις παραδόσεις της Γαλλίας που χάνονται" και ταξίδεψα για λίγο στο Pomerol και στο Saint Emilion, τότε που έκανα την πρακτική μου στο Château Magdelaine -τώρα έχει μετονομαστεί σε Bélair-Monange- ενώ έμενα στο La Fleur Petrus. Από το νοερό αυτό ταξίδι προέκυψε το παρακάτω κείμενο.*

Το Château La Fleur Petrus βρίσκεται στο Pomerol, στη δεξιά όχθη του ποταμού Γαρούνα, περίπου 30 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Μπορντώ. Το Pomerol είναι μια μικρή σε μέγεθος αλλά τεράστια σε κύρος οινική κοινότητα. Λέω κοινότητα γιατί παρότι μυρίζεις, ακούς, νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα χωριό, δεν έχει τα χαρακτηριστικά του χωριού. Υπάρχει βέβαια μια εκκλησία αλλά τα περισσότερα σπίτια βρίσκονται μέσα σε αμπελώνες της διάσημης ζώνης που αποτελεί το βασίλειο το Merlot.

Εκείνη τη χρονιά, το μακρινό 1996, όλοι οι οινολόγοι που μετά από επιλογή του μοναδικού Jean-Claude Berrouet κάναμε την πρακτική μας στην Jean-Pierre Moueix, είχαμε την ανέλπιστη τύχη, να μένουμε στο château La Fleur Petrus που είχε μετατραπεί σε ξενώνα. Το La Fleur Petrus βρίσκεται απέναντι ακριβώς από το διάσημο ξαδελφάκι του, το Petrus. Και τα δύο είναι τόσο λιτά που αν δεν έβλεπες τις ταμπέλες ίσως να μην πίστευες περί τίνος πρόκειται.

Παρά το αρκετό κρύο και την υγρασία κατά τη διάρκεια του τρύγου, οι αναμνήσεις μου από εκείνη τη χρονιά με γεμίζουν ζεστασιά, σαν ένα αχνιστό πιάτο κρεμμυδόσουπας. Ο ίδιος ο Christian Moueix ήταν συνέχεια μαζί μας ενώ ο γιος του Eduard, που είχε μόλις ολοκληρώσει τις σπουδές οινολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπορντώ, έμενε στο διπλανό δωμάτιο του ξενώνα.

Όλα ήταν απλά αλλά ουσιαστικά. Και παρότι τότε δεν το είχα ακριβώς συναισθανθεί, τώρα καταλαβαίνω ότι είχα πάρει μια ξεκάθαρη γεύση του τι θα πει οινικός πολιτισμός! Είναι όλες οι μικρές μνήμες που ξεπετάχτηκαν στο μυαλό μου πριν δυο χρόνια όταν επισκέφθηκα ξανά την περιοχή. Όπως το καθημερινό, αξέχαστο τελετουργικό των γευμάτων, τα τραγούδια των τρυγητάδων, οι χοροί μετά το βραδινό φαγητό, το διάλειμμα στον τρύγο με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, ο σκούφος της μαγείρισσας, τα τοπικά γαλακτοκομικά προϊόντα, η μεγάλη ξύλινη τάβλα για το φαγητό, η σεμνότητα του Christian Moueix, το πάτημα των σταφυλιών στην παραδοσιακή στροφιλιά με γαλότσες και τόσα άλλα. Και βέβαια κάθε γεύμα και κοινωνική επαφή συνοδεύονταν από ένα ή περισσότερα ποτήρια κόκκινο (πάντα!) κρασί που πρόσφερε απλόχερα ο Moueix.

Καθημερινά ξυπνούσαμε γύρω στις εξήμισι. Τα παλιά ξύλινα πατώματα άρχιζαν να τρίζουν, σημάδι ότι οι οινολόγοι ξυπνούσαν. Έξω χάραζε. Ρίχναμε κάτι πάνω μας στα γρήγορα, κατεβαίναμε σχεδόν κουτρουβαλώντας την εσωτερική σκάλα και πεταγόμασταν έξω. Περιμέναμε στη σειρά για να ρίξουμε λίγο νερό στο πρόσωπο μια και οι τουαλέτες ήταν εξωτερικές, ενώ νιώθαμε την υγρασία να τρυπάει το κορμί μας. Στις 7 παίρναμε το πρωινό μας και λίγο αργότερα ο Jean Claude Berrouet μας ενημέρωνε για το πλάνο της ημέρας.

Κάθε οινολόγος ήταν υπεύθυνος για ένα από τα οινοποιεία της εταιρείας. Όταν οι μετρήσεις έδειχναν ότι είχε έρθει η σειρά να τρυγηθεί ο αμπελώνας του «δικού» μας οινοποιείου χωρίζαμε από την υπόλοιπη ομάδα και πλέον κατοικοεδρεύαμε εκεί. Έως τότε όλοι μαζί, οινολόγοι, τρυγητάδες και ιδιοκτήτες, τρυγούσαμε τους υπόλοιπους αμπελώνες της εταιρείας που είχαν έρθει στους σωστούς βαθμούς ωρίμανσης. Μας μοίραζαν τα ειδικά ψαλίδια και μας αμολούσαν στις ατέλειωτες σειρές των αμπελώνων. Για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πόσο επίπονος είναι ο τρύγος! Τρυγούσαμε οκτάωρα καθημερινά. Παιδί της πόλης εγώ… δεν ήμουν μαθημένη! Έπρεπε να επιταχύνω τον ρυθμό μου για να προλαβαίνω τους πιο έμπειρους. Όταν τελείωσε η πρώτη μέρα δεν αισθανόμουν το σώμα μου. Ο πόνος στη μέση ήταν τόσο δυνατός που κοιμήθηκα στο πάτωμα τις πρώτες δύο μέρες. Παρακαλούσα να ωριμάσουν τα σταφύλια του château Magdelaine στο διπλανό Saint Emilion, αφού εκεί μου είχαν ορίσει να κάνω την πρακτική μου, για να σταματήσει το μαρτύριο του τρύγου. Μετά συνήθισα. Συνήθισε κι η μέση μου και άρχισα να το απολαμβάνω.

Μια από τις επόμενες ημέρες μας ενημέρωσαν ότι θα τρυγούσαμε τον αμπελώνα του Petrus. Με έπιασε ένα είδος δέους! Θα έβαζα το πόδι μου- και τα δύο μου πόδια μάλιστα- στο έδαφος που τρέφει τα σταφύλια του Petrus! Φανταζόμουν ότι μια ομάδα διονυσιασμένων ημίθεων και μόνο είχε το προνόμιο να τρυγήσει τα σταφύλια του Petrus. Ομολογώ ότι η ιδέα και μόνο με αναζωογόνησε και κράτησα καλό χρόνο στο κόψιμο. Σε λίγες ημέρες ήρθε η δικιά μου σειρά να εγκαταλείψω την ομάδα.

Ο αμπελώνας του Magdelaine είχε ωριμάσει.


Στην υγειά σας!


Σοφία Πέρπερα



*
Αναδημοσιεύεται με την άδεια της συγγραφέως, από ανάρτηση στο Facebook


Η Σοφία Πέρπερα είναι διπλωματούχος του Χημικού του Πανεπιστημίου Αθηνών κι έχει κάνει σπουδές οινολογίας και οινογευστικής στο Πανεπιστήμιο του Bordeaux.
Αφού εργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα στο Château Magdelaine, Premier Grand Cru Classé de St Emilion και στο Κτήμα Χατζημιχάλη, το 1998 προσελήφθη στον Σύνδεσμο Ελληνικού Οίνου, όπου ασχολήθηκε με την προβολή του ελληνικού κρασιού στο εξωτερικό και την οινική νομοθεσία.
Το 2003 ίδρυσε την εταιρεία All About Greek Wine (AAGW), η οποία σχεδίασε και υλοποίησε το πρώτο ολοκληρωμένο πρόγραμμα προβολής του ελληνικού κρασιού στη Βόρεια Αμερική και έχει αναλάβει τη διεύθυνση του Γραφείου Οίνου στη Βόρεια Αμερική  (ΕΔΟΑΟ) και συντονίζει τις ενέργειες προβολής των New Wines of Greece εκεί.
Τον Σεπτέμβριο του 2011 ανακηρύχθηκε η καλύτερη πρεσβευτής για το ελληνικό κρασί μετά από δημοσκόπηση που πραγματοποίησε το έγκριτο περιοδικό «Wine Business International», ενώ για δύο συνεχόμενες χρονιές, το 2012 και το 2013, συμπεριλήφθηκε ανάμεσα στα 100 άτομα με τη μεγαλύτερη επιρροή στην οινική αγορά των ΗΠΑ από το intowine.com, μια διάκριση εξαιρετικά σημαντική για τον ελληνικό οινικό κλάδο.
Η Σοφία είναι σύμβουλος του Συνδέσμου Ελληνικού Οίνου.

Μοιραστείτε το άρθρο: