JW Ghost and Rare Glenury Royal

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου έπεσε το μάτι μου σε κάτι πολύ ιδιαίτερο που έτρεχε σε δημοπρασία της Σκωτίας. Επρόκειτο για ένα single cask ηλικίας 50 ετών, παραγωγής 1968, από αποστακτήριο που έκλεισε το 1985. Το αποστακτήριο ήταν το Glenury Royal, και πριν κλείσει ο Αύγουστος, μετά από δυο τρεις μέρες δηλαδή, το βρήκα μπροστά μου. Το τηλέφωνο χτύπησε, καθώς βρισκόμουν στο δρόμο για την Καλαμάτα, και την επόμενη μέρα, με συνθήκες που δεν πρόκειται να διευκρινίσω, βρέθηκε στα χέρια μου αυτό για το οποίο θα μιλήσουμε σήμερα. Μιλάμε λοιπόν για το

Johnnie Walker Ghost and Rare Glenury Royal Edition

Το οποίο και βρέθηκε στα χέρια μου σε παγκόσμια πρώτη, μιας και τη συγκεκριμένη ημερομηνία, δηλαδή στις 25 Αυγούστου δεν υπήρχε σε κανένα site του κόσμου, μικρό ή μεγάλο, ενώ η ιδιοκτήτρια εταιρία δεν είχε αρχίσει καν να το τιμολογεί οπουδήποτε. Τέλος πάντων, πήρα 4 φιάλες, τις οποίες μοιράστηκα με φίλο που επίσης έχει τρέλα με το whisky και αποφασίσαμε να μοιραστούμε το βαρύ ομολογουμένως κόστος και να πιούμε μια φιάλη στη μέση. Και την εβδομάδα που πέρασε είδα τουλάχιστον τρεις εκδοχές στην Ελλάδα, για το πως ακριβώς είναι το ποτό αυτό, από καλούς συναδέλφους και είναι ώρα να δώσω και τη δική μου εκδοχή, αφού πρώτα πω

Λίγα λόγια για την ιστορία όπως πάντα

Το συγκεκριμένο blend περιέχει whisky από διάφορα αποστακτήρια της εταιρίας Diageo, το κυρίαρχο κομμάτι όμως είναι αυτό που προέρχεται από το αποστακτήριο Glenury Royal, με την ιστορία του οποίου και θα ασχοληθούμε. Στις αρχές λοιπόν του 1820, στην περιοχή Ury των ανατολικών Highlands υπάρχει αποστακτήριο, το οποίο έχει φτιαχτεί από τον Δούκα του Gordon, προσπαθώντας να σταματήσει την παράνομη απόσταξη των moonshiners στα εδάφη του. Ωστόσο, λίγο πριν το 1823 μια φωτιά, προιόν εμπρησμού κατά πάσα πιθανότητα, καταστρέφει τις εγκαταστάσεις, ώσπου την ίδια χρονιά ψηφίζεται ο νόμος που επιτρέπει τελικά την απόσταξη κάτω από συγκεκριμένες προυποθέσεις. Και λίγο μετά στην ίδια περιοχή ιδρύεται το Glenury Royal από τον Captain Robert Barclay. Και ποιός ήταν αυτός? Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα της εποχής του, γαιοκτήμονας, τζογαδόρος, θιασώτης του βασιλικού καθεστώτος και πολλά άλλα, όμως αυτό για το οποίο έγινε γνωστός εκτός από την ίδρυση του αποστακτηρίου, είναι άλλο. Ήταν ο πρώτος που διένυσε απόσταση 1000 μιλίων, σε 1000 ώρες, για 1000 γκινέες. Το όνομα του αποστακτηρίου προέρχεται από τις λέξεις Glen και Ury, με το πρώτο συνθετικό να σημαίνει κοιλάδα και το δεύτερο να είναι το όνομα της περιοχής. Ωστόσο το Royal προήλθε ως εξής. Ο Barclay είχε μια φίλη με επιρροή στο βασιλιά, την οποία και αποκαλούσε Mrs Windsor. Με τη βοήθειά της λοιπόν, το αποστακτήριο πήρε από το βασιλιά William τον τέταρτο, την άδεια να ονομάζεται Royal και έτσι λοιπόν έμεινε για πάντα Glenury Royal. Τον πρώτο καιρό δεν χρησιμοποιήθηκε αμέσως σαν τόπος απόσταξης, αλλά σαν ανταλλακτήριο και αγορά σιτηρών και κυρίως κριθαριού, πριν ξεκινήσει κανονικά η παραγωγή του ποτού.

Ο Barclay τρέχει το αποστακτήριο μέχρι και το 1854,, οπότε και πεθαίνει, ενώ το 1858 νέος ιδιοκτήτης γίνεται ο William Richie, ο οποίος αργότερα το μεταβιβάζει στους απογόνους του που το τρέχουν μέχρι το 1938. Σε αυτό το χρονικό σημείο γίνεται ιδιοκτήτης η εταιρία Train and Macintyre, αλλά το 1940 ξεσπάει ο πόλεμος και το 1953 περνάει στα χέρια της DCL, η οποία αργότερα μεταλλάχτηκε σε Diageo. Το 1968 αποφασίζεται η κατάργηση των floor maltings που λειτουργούσαν μέχρι τότε, και στις 31 Μαίου του 1985 το αποστακτήριο κλείνει οριστικά. Στα χρόνια που ακολούθησαν βγήκαν μερικές εκδόσεις κυρίως από τη σειρά Rare Malts Selection και το 1993 η ιδιοκτήτρια εταιρία αποφασίζει να το πουλήσει και το μεγαλύτερο κομμάτι των εγκαταστάσεων γίνεται διαμερίσματα.

Και τώρα πριν να περιγράψω πως το βρήκα στη γευστική δοκιμή, θα πω

Λίγα ακόμη λόγια

Το αποστακτήριο όπως είπαμε βρίσκεται στα ανατολικά Highlands, νότια του Aberdeen, κοντά στο χωριό Stonehaven. Μέχρι να κλείσει προμηθευόταν το απαραίτητο νερό από τον ποταμό Cowie, γνωστό για την αφθονία που έχει σε σολομούς και πέστροφες. Οι αποστακτήρες ήταν συνολικά τέσσερις, δυο wash και δυο spirit stills, ενώ όπως είπαμε και πριν, ελάχιστες είναι οι επίσημες εμφιαλώσεις του αποστακτηρίου, και πολύ περισσότερες οι ανεξάρτητες, κυρίως από τον κορυφαίο ανεξάρτητο εμφιαλωτή Gordon and Mac Phail. Τα περισσότερα χρόνια λειτουργίας, το πιο πολύ απόσταγμα πήγαινε σε σχετικά άγνωστα blend της μικρής εταιρίας John Gillon, με ονόματα όπως King William IV και Auld Toun.

Πάμε τώρα να δούμε τι έγινε όταν δοκιμάσαμε.

Το στυλ του αποστακτηρίου γενικά είναι αρωματικό και ελαφρώς ελαιώδες, σύμφωνα με τις εκδοχές της σειράς Rare Malt Selection που έχω δοκιμάσει στο παρελθόν. Ωστόσο, εδώ δε μιλάμε για σκέτο Glenury Royal, εξάλλου αν μιλούσαμε για κάτι τέτοιο, δε θα θέλαμε κατοστάρικα για να το αγοράσουμε, αλλά χιλιάρικα. Εδώ μιλάμε για ένα blend από 8 αποστακτήρια, τρία ενεργά και πέντε κλειστά. Ως εκ τούτου, το να ψάχνουμε να βρούμε ντε και καλά το στυλ του συγκεκριμένου αποστακτηρίου, με τις αναμνήσεις και τις σημειώσεις όσων είχαμε δοκιμάσει στο παρελθόν, θα ήταν μάλλον ανεδαφικό. Άρα ψάξαμε να δούμε αν πρόκειται για καλό whisky, η όχι. Και να τα αποτελέσματα.

Ξεκινάω με τον αλκοολικό βαθμό τον οποίο βρήκα πολύ ενδιαφέροντα στο 43.8 τοις εκατό, που ήταν στημένο το whisky. Σε ότι αφορά στο χρώμα, θα έλεγα οτι φέρνει περισσότερο στο μελί, με την σημαντική επισήμανση, οτι όποιο χαρακτηρισμό κι αν του δώσει κανείς για το χρώμα, αυτό που είναι σίγουρο είναι οτι πρόκειται για ένα πολύ ζεστό για το μάτι χρώμα.

Πάμε τώρα στα αρώματα, τα οποία, αφενός μεν με ενθουσίασαν, αφετέρου με μπέρδεψαν. Και με μπέρδεψαν, γιατί ήταν κατά τη γνώμη μου απευθείας αναφορά στο Speyside, την ίδια στιγμή που το Glenury, το κυρίαρχο malt στο blend δεν είναι Speysider. Πήρα λοιπόν αρκετές δόσεις φρούτου, κυρίως εσπεριδοειδών, μήλων, ενώ δεν έλειπαν τα ζαχαρωτά και το φρεσκοψημένο κέικ σοκολάτας. Κοντολογίς, η μύτη με ενθουσίασε.

Στον ουρανίσκο το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και κυρίως λόγω των εναλλαγών που παρουσίασε από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο ελαιώδης χαρακτήρας του Glenury, έκανε σε αυτό το σημείο την εμφάνισή του, με λίγο βούτυρο, ενώ λίγο μετά βρήκαμε πάλι γλυκά ζαχαρωτά, σιρόπι βύσσινο και μια υποψία ροδάκινου, που μας θύμισε για δυο τρία δευτερόλεπτα ιρλανδέζικο, πριν φύγει αυτή η αίσθηση. Τελειώσαμε με μια ελάχιστη εμφάνιση ταμπάκου και αρκετό μέλι, σε τελείωμα που είχα ικανοποιητική έως μεγάλη διάρκεια.

Συμπερασματικά, μου άρεσε πολύ, και αν το συγκρίνω με τα άλλα δυο της σειράς, Brora και Port Ellen, θα έλεγα οτι έχουμε νικητή, έστω και βραχεία κεφαλή, το Glenury Royal.

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα

Στην υγειά σας


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Εχει μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 25 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Μοιραστείτε το άρθρο: