Malt VS Blend

Ωστόσο, αυτό που θα ήταν άξιο επιστημονικής μελέτης, είναι το εξής. Όσο κι αν ξεχνάω, και με όποια συχνότητα, δεν ξεχνώ τίποτα σε σχέση με το whisky. Για παράδειγμα, αυτά που βλέπετε εδώ να γράφονται, δεν είναι αποτέλεσμα μιας κλεφτής, ή λιγότερο κλεφτής ματιάς στο διαδίκτυο. Τίποτα τέτοιο. Είναι όλα καταχωρημένα στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου και δεν υπάρχει delete. Το ότι το Highland Park ας πούμε ιδρύθηκε το 1798, το θυμάμαι από μυαλού, όπως το ίδιο ακριβώς ισχύει για το Blair Athol και το Tobermory, ενώ το Auchentoshan ακολούθησε ακριβώς δυο χρόνια μετά. Ούτε πόσους άμβυκες έχει το καθένα ξεχνάω, ούτε γεωγραφικές περιοχές, ούτε τίποτα. Φαίνεται λοιπόν οτι τόσα χρόνια μελέτης με ένα dram στο χέρι δεν πήγαν χαμένα. Ούτε και τα λεφτά που έδωσα για βιβλία, τα οποία φαίνεται τελικά οτι τα έμαθα απέξω κι ανακατωτά.

 

Ωστόσο, γενικώς ξεχνάω οτιδήποτε άλλο. Ου γαρ έρχεται μόνο? Δεν θέλω να το πιστέψω. Μπορεί να είμαι 55 ετών, αλλά η καρδιά ακόμη παιδιαρίζει.

 

Τέλος πάντων. Έχω ή δεν έχω γράψει άρθρο Malt VS Blend? Κάτι μου θυμίζει, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Δε βαριέσαι, το πολύ πολύ να τα ξαναδιαβάσετε. Πάμε λοιπόν.

 

Οτι δεν έχω πιεί ακόμη τίποτε, αυτό το θυμάμαι. Αλλά δεν πρόκειται να γράψω ξεροαφύρι. Ένα δωδεκάρι Highland Park που το ανέφερα και πιο πριν, και ξεκινάμε.

 

Malt λοιπόν ή blend? Η απάντηση δεν είναι και τόσο απλή όπως πιθανόν φαίνεται. Πολλοί, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος τούτες τις αράδες, θεωρούν το malt πιο σημαντικό whisky από το blend, έστω και με μια μικρή διαφορά. Πίνοντας όμως κάποια blend, όπως για παράδειγμα το εκπληκτικό δεκαοκτάρι Chivas που χαιδεύει κυριολεκτικά τον ουρανίσκο, δεν ξέρω αν το συμπέρασμά μου είναι σωστό. Όπως βέβαια υπάρχει κι η αντίθετη περίπτωση. Του να πίνω ας πούμε ένα εξαίσιο και πολυαγαπημένο Cragganmore Distillers Edition, και να λέω τι να μας πουν τα blend. Ανάλογα τι πίνει κάποιος, εκτιμάει κάτι λιγότερο ή περισσότερο. Δεν είναι λοιπόν εξ ορισμού κάποιο από τα δυο καλύτερο από το άλλο. Θέλει ανάλυση. Η γενίκευση δεν έχει νόημα.

 

Νομίζω οτι κάποιο ρόλο πιθανόν να παίζει και η στιγμή. Για παράδειγμα, τις προάλλες μου ήρθε η επιθυμία να πιω ένα φθηνό, πλην εξαίσιο σε σχέση με το πόσο κοστίζει, Teachers. Και για να κάνω μια παραπομπή και στο άρθρο της προηγούμενης εβδομάδας, δεν λέω οτι θα ήταν καλύτερο από ένα Ghost and Rare Glenury Royal για παράδειγμα. Λέω οτι εκείνη τη στιγμή αυτό έκανα κέφι να πιώ. Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Είναι σαν χτες που πεθύμησα να φάω μελιτζάνες ιμάμ, κι όχι μπιφτέκια που είχε το μενού στο σπίτι. Τελικά θυμήθηκα τι έφαγα χτες.

 

Και βέβαια υπάρχουν δεκάδες, ακόμη κι εκατονταδες θα έλεγα blend, τα οποία είναι απείρως καλύτερα από μερικά malt, τα περισσότερα από τα οποία κινούνται στην κατηγορία των no age statement, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν υπάρχουν και μαύρα χάλια και στην κατηγορία των 12, 15 ετών και ούτω καθεξής. Για να είμαι ειλικρινής βέβαια, malt το οποίο να έχει ηλικία 16 και βάλε, και να ήταν χάλια, δεν έχω πιεί ακόμη. Έχω πιεί βέβαια κάποια απλώς αποδεκτά, αλλά κάποιο τέτοιας ηλικίας να είναι χάλια, δεν έχω πιεί.

 

Αυτό δε σημαίνει οτι όσο παλιότερο τόσο καλύτερο.Δεν είπα αυτό και με προσεκτική ανάγνωση φαίνεται εύκολα. Ωστόσο, για να επιστρέψω στα blend, για να είμαι ειλικρινής, ελάχιστα είναι τα καλά no age statement, όπως το Teachers που είπα πιο πάνω, ή ας πούμε το Grants. Υπάρχουν κι άλλα no age statement blend τα οποία είναι καλά, απλώς δεν τα αναφέρω όλα αυτή τη στιγμή, κι απλώς χρησιμοποιώ παραδείγματα. Συνήθως όμως τα καλά blend ανήκουν πιο πολύ στην κατηγορία De Luxe κι έχουν αναγραφόμενη ηλικία παλαίωσης.

 

Και το άρθρο δεν γίνεται για να δώσουμε τεχνικές λεπτομέρειες για τι είναι το ένα και τι είναι το άλλο, και πως φτιάχνεται και τι περιέχει το καθένα. Αυτά τα έχουμε πει στο παρελθόν. Απλώς προσεγγίζουμε το θέμα από την πλευρά της σύγκρισης, αν και όσο μπορεί να γίνει αυτή.

 

Συμπερασματικά, είναι θέμα γούστου και στιγμής. Και υπάρχουν στη Σκωτία δεκάδες Master Distillers που η τσέπη τους αντέχει να πιούν malt του χιλιάρικου και πολύ παραπάνω, ο καθένας στην έπαυλή του στο Speyside ή στο Islay. Ωστόσο πίνουν μια χαρά κι ένα νόστιμο blend, όπως για παράδειγμα ο τεράστιος David Stewart ξέρω οτι προτιμάει το Whyte and Mackay που φτιάχνει ο φίλος του Richard Paterson. Και για να τα πίνουν αυτοί κάτι ξέρουν. Και στο κάτω κάτω της γραφής, τι να το κάνεις το malt, αν είναι ένα απαίσιο, όπως ας πούμε το Loch Dhu που όταν δοκίμασα αναγκάστηκα να το φτύσω?

 

Δεν βγήκε ασφαλές αποτέλεσμα επομένως. Πιείτε ότι θέλετε. Εγώ θα στνεχίσω με λίγο(?) δεκάρι Ardbeg κι αυτό δεν σημαίνει τίποτα σε σχέση με το σημερινό μας άρθρο.

 

Αυτό που σας λέω σίγουρα, είναι οτι Θεού θέλοντος, αλλά ανεξαρτήτως καιρού, θα είμαι εδώ και την επόμενη εβδομάδα.