Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Meet the Faces HOW: Μαρία Τζίτζη, Χημικός-Οινολόγος, Συγγραφέας

Meet the Faces HOW: Μαρία Τζίτζη, Χημικός-Οινολόγος, Συγγραφέας
Από την Γιοβαννα Λύκου, Οινοχόο

Που βρίσκεσαι αυτήν τη στιγμή;

Αθήνα

Ποια είναι η σχέση σου με το κρασί;

Είναι ένα κομμάτι σημαντικό της δουλειάς μου και για πολλά πολλά χρόνια το σημαντικότερο, όσο αφορά την ενασχόληση μαζί του σε όλες τις δυνατές του εκφάνσεις, πολιτισμό, ιστορία, γευσιγνωσία, κλπ., χόμπυ.

Λευκό, ροζέ ή κόκκινο;

Και τα τρια φυσικά, το καθένα στην στιγμή του.

Ήπιο ή με φυσαλίδα;

Ξέρεις πόσες φορές με τιμώρησε ο πατέρας μου που δεν ήθελα την Σαμπάνια; Ξεχνιέται νομίζεις;

Αγαπημένη οινική χώρα και γιατί ;

Γαλλία, έχει οινική ιστορία, αγαπάει την παράδοση, εξελίσσει συνεχώς την τεχνική και παράγει μερικά από τα πλέον εμβληματικά κρασιά του κόσμου και με έχει τιμήσει χρήζοντας με ιππότη!

Αγαπημένη ποικιλία;

Μόνο μια; Δεν θέλω να εκτεθώ. Αλλωστε τι είναι η ποικιλία από μόνη της όταν δεν υπάρχει το terroir;

Αγαπημένος συνδυασμός κρασιού-φαγητού;

Το αγαπημένο μου φαγητό δεν ταιριάζει με κρασί και το αγαπημένο μου κρασί το απολαμβάνω μόνο με τυρί, οπότε απάντηση δεν έχω.

Το κρασί έχει εποχή, ώρα και περίσταση;

Σε ένα επίσημο γεύμα το κρασί ακολουθεί το πρωτόκολλο, στην δική μου την ζωή το πρωτόκολλο προσαρμόζεται πάντα με βάση το κρασί.

Περιέγραψε μία στιγμή που θυμάσαι κρατώντας ένα ποτήρι κρασί στο χέρι.

Μονο μια; Εχω περασει περισσότερη από την μισή μου ζωή με ένα ποτηρι κρασί στο χέρι. Για υπολόγισε, στο εργαστήριο μου, στο σχολείο, στις επαγγελματικές γευσιγνωσίες , με τους φίλους στις εξόδους. Μια από τις καλύτερες που θυμάμαι είναι στην αλλαγή του χρόνου στο μιλένιουμ. Ειμαι με μια φίλη κολλητή στην Αίγινα και στη αλλαγή εχουμε αποφασίσει να πάμε σε μια παραλία απομακρυσμένη και να ανοίξουμε ένα μπουκάλι κρασί. Να ευχηθούμε ο νεος αιώνας να είναι καλυτερος και ο παλιός να πάρει μαζί του φεύγοντας όλα τα στραβά. Μπαινουμε λοιπόν το αμαξι, δρομο παίρνουμε , χωματόδρομο αφήνουμε, σου θυμίζω χειμώνας, μακριά από την πόλη της Αίγινας, και κόσμος να μην κυκλοφορεί πουθενά. Εμείς όμως σταθερές ,ετσι ειπαμε , ετσι θα κάναμε. Τελικά φτάνουμε στην παραλία, την κρύα, την άδεια την χειμωνιάτικη , εμείς οι δυό και το φεγγάρι. Ανοίγουμε το κρασί μας, ήταν μια φιάλη δικής μου εμφιάλωσης, τότε τα έκανα αυτά, πίνουμε το κρασί , να η σκηνή που ζήτησες, με το ποτήρι στο χέρι και μετα πετάμε τα ποτηρια και το άδειο μπουκάλι στο νερό. Οσο πιο μακριά μπορούσαμε. Ξερεις για να φύγουν οι έγνοιες , να θαφτούν όσο πιο βαθιά γινόταν. Αμα έχει νταλκάδες έτσι κάνεις. Κι εμείς τοτε θυμάμαι είχαμε πολλούς. Υστερα τα μαζέψαμε και γυρίσαμε στην πόλη. Δεν ξερω αν έπιασε η ευχή, το μόνο που θυμάμαι είναι πως την ιδια βραδιά αργότερα, σε ένα χασαποσέρβικο γλίστρησα και έσπασα το πόδι μου. Μετά πέρασα πολλες βραδιές με ένα ποτήρι στο χέρι, στον καναπέ του σπιτιού μου, μέχρι να δέσει το σπάσιμο και να αποκατασταθεί το περπάτημα μου.

Που αλλού θα ήθελες (αν ήθελες) να είσαι τώρα και τι θα επέλεγες να πιείς;

Αν δεν ηταν ο κορονοιός που μόνο στην Ελλάδα νιώθω ασφαλής, θα ήθελα να είμαι στην Αργεντινή, στην Σάλτα με ένα ποτήρι Μαλμπέκ στο χέρι και να θαυμάζω το μεγαλείο των Άνδεων. Σημειωτέον μόλις θα είχα επιστρέψει από το Μάτσου Πίτσου.



Στην υγειά σας!


Γιοβάννα Λύκου, Οινοχόος

Μοιραστείτε το άρθρο: