Ο "ταλαντούχος κος Σκούρας" δίνει #inthehouse μαθήματα οινικού marketing…

Ο "ταλαντούχος κος Σκούρας" δίνει #inthehouse μαθήματα οινικού marketing…

Από τον Τ. Πικούνη

Ήταν -κατά γενική συμφωνία- μια εξαιρετική εκδήλωση. Και αυτό που έκανε εξαιρετική την εκδήλωση «ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ, ΤΑ ΣΠΑΝΙΑ, ΤΑ ΝΕΑ» στο #inthehouse bar του House of Wine ήταν ασφαλώς τα εξαιρετικά κρασιά του Κτήματος Σκούρα αλλά και ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο ο Γιώργος Σκούρας παρουσιάζει τα κρασιά του, που -δυστυχώς- δεν υπάρχει σε κανένα άλλο Έλληνα οινοποιό! Ο Γιώργος δεν είναι μόνο χαρισματικός οινοποιός, είναι και εξαιρετικά χαρισματικός «παρουσιαστής»- performer θα έλεγα εγώ- που διαρκώς συνδιαλέγεται με το κοινό του, διανθίζοντας την παρουσίαση των κρασιών με προσωπικές ιστορίες, χιούμορ και συνεχή διάλογο με αυτούς που τον ακούν. Το γεγονός ότι η παρουσίαση έγινε στον χώρο και με τον τρόπο που γίνονται οι παρουσιάσεις στο #inthehouse bar του House of Wine, με την χαλαρή διάθεση και τελείως μακριά από την τυπική «αυστηρότητα» των γευσιγνωσιών, ασφαλώς έδωσε βήμα στον «ταλαντούχο κο Σκούρα» να ξεδιπλώσει τα επικοινωνιακά του χαρίσματα στον υπέρτατο βαθμό. Τα πολλά χειροκροτήματα των φίλων του κρασιού τόσο στο τέλος αλλά και κατά την διάρκεια της παρουσίασης το επιβεβαιώνουν.

Είναι τρομερή η επιρροή μιας τέτοιας παρουσίασης στην απόλαυση των κρασιών ενός παραγωγού, και γι’ αυτό ανέφερα όλα τα προηγούμενα. Η απόλαυση ενός κρασιού είναι διαδικασία που αρχίζει μεν στα αισθητήρια όργανα του καθ’ ενός από εμάς -γλώσσα, μύτη, μάτια- αλλά η διεργασία και ο συνδυασμός τους ολοκληρώνεται στον εγκέφαλό μας. Εκεί όμως δεν φθάνουν μόνο οι πληροφορίες για τις οργανοληπτικές ιδιότητες ενός κρασιού, αλλά και όλες οι άλλες πληροφορίες που συνδέονται με αυτό! Ενδεικτικά να αναφέρω την ιστορία του κρασιού, τον τρόπο που παρουσιάστηκε, τα ανέκδοτα που διηγήθηκε ο «παρουσιαστής» για το συγκεκριμένο κρασί, αλλά και το περιβάλλον που δοκιμάστηκε ή πίνεται, οι συνθήκες, η παρέα, το κέφι της στιγμής. Όλα αυτά δημιουργούν ένα «πακέτο» μνήμης γύρω από το κρασί, που ο εγκέφαλός μας αποθηκεύει, κατά καιρούς εμπλουτίζει, και το ανακαλεί κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή με το συγκεκριμένο κρασί, επηρεάζοντας θετικά ή αρνητικά την αίσθηση της στιγμής και προσθέτοντας ή αφαιρώντας από την απόλαυση που αισθανόμαστε…

Η παρουσίαση του Γιώργου Σκούρα ασφαλώς δεν είναι «ουδέτερη», γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδείξει όσα περισσότερα θετικά έχουν τα κρασιά του, ώστε να εμπλουτιστεί το «πακέτο» που αναφέραμε. Και σας διαβεβαιώνω ότι είναι τρομερό όπλο στα χέρια του οινοποιού ή αυτού που παρουσιάζει ένα κρασί!

Κανένας -πιστεύω- δεν θα ξεχάσει όταν πίνει την υπέροχη “Fleva” Σκούρα την πραγματική ιστορία που διηγήθηκα στην εκδήλωση, όταν ο Γιώργος Σκούρας δεν έβαλε τη Φλέβα του στα κρασιά που θα δοκιμάζαμε σε ένα γεύμα στο κτήμα του, λέγοντας ότι η Φλέβα είναι σαν «μια ωραία, εντυπωσιακή, προκλητική κυρία στολισμένη με τα καλύτερα κοσμήματα, που όταν μπαίνει σε μια δεξίωση τραβά όλα τα βλέμματα επάνω της εξαφανίζοντας όλες τις υπόλοιπες γυναίκες»… και κάθε φορά που δοκιμάζει κάποιος την Φλέβα θα ανακαλέσει άθελά του την ιστορία αυτή που θα τονίσει και θα επιβεβαιώσει την πληθωρικότητα του κρασιού. Όπως επίσης θα θυμηθεί ότι το όνομα του κρασιού προήλθε από την αυτόματη αντίδραση του Γιώργου και των συνεργατών του όταν δοκίμασαν για πρώτη φορά τη Φλέβα από το βαρέλι: «Βρε… εδώ χτυπήσαμε Φλέβα!!»

Είναι η δύναμη της ιστορίας γύρω από ένα κρασί, που σήμερα αποτελεί το πιο hot topic στο marketing του κρασιού διεθνώς… και ευτυχώς, έχουμε και άλλους οινοποιούς-storytellers που αναγνωρίζουν τη σημασία της «ιστορίας» στο marketing του κρασιού…

How do I tell a story that makes my $15 Cabernet different from your $15 Cabernet?” ρωτούν οι «ειδικοί» του marketing σε όλο τον κόσμο. Όχι για να πουν ψέμματα! «The point of telling a story is not to persuade someone of something that isn’t true. It’s to persuade someone of something that IS true. – Ο σκοπός της αφήγησης μιας ιστορίας δεν είναι να πείσει για κάτι που δεν είναι αλήθεια. Είναι να πείσει για κάτι που ΕΙΝΑΙ αλήθεια»

«Σεπτέμβριος του 2009. Είναι αργά το βράδυ και το φεγγάρι είναι γεμάτο. Ο τρύγος μόλις έχει τελειώσει. Είμαι στο κτήμα, καθισμένος κάτω από τη δρυ και έχω την αίσθηση της γλυκιάς κούρασης. Ξαφνικά πετάγεται μια αλεπού μέσα από το αμπέλι. Κοιταζόμαστε. Μάλλον είναι μικρούλα, γιατί τρομάζει και φεύγει τρέχοντας ξανά μέσα στα κλήματα. Είναι το φως, είναι η διάθεση, είναι η επιθυμία, δεν ξέρω… Όμως, μου μοιάζει μπλε. Με αφήνει με τη μαγεία και με ένα όνομα που χαρίζω στο νέο μας κρασί: Μπλε Αλεπού. Η Μπλε Αλεπού 2008 είναι η πρώτη εμφιάλωση των νέων ποικιλιών που φυτέψαμε στο κτήμα στο Γιαννακοχώρι της Νάουσας το 2004. Cabernet Sauvignon, Malbec, Τσαμπουρνάκος (Cabernet Franc), Petit Verdot, μαζί με τις κλασσικές πια του κτήματος, Merlot και Syrah. Φυσικά δεν λείπει το Ξινόμαυρο σε ποσοστό 5%. Η επιθυμία μας είναι η δημιουργία ενός μεγάλου ερυθρού από διεθνείς ποικιλίες που θα αναδείξει τη διεθνή διάσταση του Ελληνικού Αμπελώνα. ‘Έντονο, σχεδόν μπλε χρώμα, διακριτική μύτη, μαύρων φρούτων και βανίλιας, και πολύπλοκο, συμπαγές βελούδινο στόμα με μακριά επίγευση και ώριμες τανίνες». Αυτά έγραψε ο Στέλλιος Μπουτάρης στην επιστολή προώθησης της Μπλε Αλεπούς, που το marketing και η προώθηση στο ξεκίνημά της έγινε από το House of Wine.

Τα έχει όλα: Την κούραση του οινοποιού, το συναίσθημα, την παραδοξότητα (Μπλε Αλεπού δεν υπάρχει!)... είναι μια ιστορία που μένει, και που την υπενθυμίζει το παράξενο όνομα του κρασιού.

Δεν ξέρω αν η ιστορία είναι αληθινή, αλλά... έχει σημασία; Ο Στέλλιος έφτιαξε για το κρασί του την ιδανική ιστορία. Και με αυτό (και αρκετά ακόμα) αλλά και με την ποιότητα του κρασιού, πούλησε... πέτυχε.

Μια δεύτερη, πετυχημένη ιστορία αλλά και ονοματοδοσία κρασιού είναι οι "Πλαγιές Γερακιών" του οινοποιείου Αβαντίς, που και αυτού το marketing έγινε από το House of Wine. Εδώ οι εικόνες του Μύτικα, τα γεράκια που πετούν στις πλαγιές τους μετουσιώθηκαν σε εικόνες marketing, λεκτικό...

Συμπέρασμα: Η παρουσίαση του Γιώργου Σκούρα στο House of Wine μας υπενθύμισε ότι όποιος δεν αντιλαμβάνεται αυτή τη «δύναμη», όποιος πιστεύει ότι το κρασί είναι μόνο μύτη, στόμα, επίγευση που διαπιστώνονται μέσα στις σκοτεινές αίθουσες κάποιου ξενοδοχείου ή αίθουσας γευσιγνωσίας, απλά «δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει» όπως θα έλεγε και ο αγαπητός Νιόνιος…

Στην υγειά σας!


Τάσος Πικούνης



Μοιραστείτε το άρθρο: