Παράνοια

Λοιπόν , σήμερα σκόπευα να αναφερθώ στο Athens Bar Show που έλαβε χώρα στο Γκάζι, στις 9 και 10 Νοεμβρίου. Όμως, αφενός μεν η σχετική ένδεια που διαπίστωσα από πλευράς επιλογών ποτών, αφετέρου ορισμένες άλλες εξελίξεις, με οδήγησαν στο να αφήσω τη σχετική αναφορά για την επόμενη εβδομάδα, και τώρα να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Σήμερα λοιπόν μιλάμε για 
 
Τα νέα της αγοράς
 
Οι τακτικοί αναγνώστες και φίλοι αυτής της στήλης, θα θυμούνται αυτά που έχω πει οτι διαδραματίζονται στην αγορά του ποτού, αφενός μεν εν μέσω πανδημίας, αφετέρου δε, μετά το Brexit. Λοιπόν, τι είχαμε πει, τα θυμάστε? Ωραία, τώρα ξεχάστε τα. Διότι φαίνεται οτι ο κόσμος που ασχολείται με το σπορ τα έχει χαμένα. Την περασμένη εβδομάδα λοιπόν, και κυρίως την περασμένη Δευτέρα, επικράτησε
 
Παράνοια
 
Θα αφήσω όμως το κυρίως πιάτο της τρέλας για αργότερα, και θα ξεκινήσω με το ορεκτικό της Γκλασκώβης. Το ξεροσφύρι όμως, δεν οδηγεί σε έμπνευση. Οπότε θα βάλω να πιώ κάτι εξόχως ερωτικό. Διότι, ότι σου προκαλεί έρωτα, είναι εξ ορισμού ερωτικό. Χωρίς άλλη σάλτσα λοιπόν, βάζω λίγο Cragganmore Distillers Edition και ξεκινάω.
 
Γκλασκώβη είπαμε λοιπόν, ως ορεκτικό θυμίζω, και πάμε να δούμε τι έγινε εκεί. Δεν θα μπω σε πολλή λεπτομέρεια, διότι το ζουμί είναι μετά. Θα πω όμως το εξής. Θυμάστε τι είχε πει ο Γκάρυ Λίνεκερ, μετά από παιχνίδι της Εθνικής ομάδας της Αγγλίας, εναντίον της αντίστοιχης της Γερμανίας? Είπε οτι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, στο οποίο παίζουν δυο ομάδες ενενήντα λεπτά, και στο τέλος πάντα κερδίζουν οι Γερμανοί. Το ίδιο λοιπόν θα πω κι εγώ για τις δημοπρασίες. Οτι πρόκειται για ένα σπορ, στο οποίο παίζουν οι πάντες , αλλά στο τέλος κερδίζει πάντα το Macallan. Μια από τα ίδια λοιπόν και στη Γκλασκώβη, παρότι υπήρχαν αρκετές γκέισες του Karuizawa. Το Macallan αυτή τη στιγμή δεν χτυπιέται, εκτός σπανίων εξαιρέσεων , όπως τα πολύ ακριβά Bowmore, η κάποιων άλλων μεμονωμένων περιπτώσεων, που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, όπως για παράδειγμα οι ανεξάρτητες εμφιαλώσεις του Silvano Samaroli, για Bowmore και Laphroaig, η το Port Ellen για την επίσκεψη της Υψηλοτάτης στο αποστακτήριο. Τέλος πάντων πάμε παρακάτω.
 
Μιλάμε για κανονικό τρελάδικο. Ένα και μοναδικό Yamazaki, κόντεψε να νικήσει μόνο του ένα στρατό από έξι Macallan, και μάλιστα όχι ότι νάναι, αλλά ολόκληρη τη σειρά Red Collection. Δηλαδή έξι φιάλες από 40 έως 74 ετών , τα οποία όλα μαζί έπιασαν 490.000 λίρες. Το οποίο πάλι είναι εξωφρενικό, διότι αν οι πωλήσεις ήταν μεμονωμένες, το ποσό θα ανερχόταν στις 300.000 περίπου. Φαίνεται οτι κάποιοι ήθελαν οπωσδήποτε όλη τη συλλογή, και έτσι την χρυσοπλήρωσαν. Η παράνοια όμως δεν σταμάτησε εδώ , ούτε ήταν οι 490.000 το ποσό που εμένα με ξένισε. Ήταν το Yamazaki 55 ετών, το οποίο άλλαξε χέρια για 425.000 λίρες. Κι έρχομαι να ρωτήσω. Τόσα λεφτά για Yamazaki; Τόσα λεφτά δεν θα άξιζε ούτε καν το Yoichi που είναι το κορυφαίο αποστακτήριο στην Ιαπωνία, έστω κι αν αυτό ήταν ίδιας ηλικίας. Και διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως με αυτούς που λένε οτι στην παρούσα φάση η Ιαπωνία είναι πιο ποιοτική. Κι υπήρξε κι ένας ακόμη παλαβός, ο οποίος έδωσε 8200 λίρες για εικοσιπεντάρι Yamazaki, τη στιγμή που υπήρχε στη δημοπρασία whisky που μάλλον πίνει ο Θεός, και πωλήθηκε 7600. Δεν είναι δυνατόν το θρυλικό Laphroaig 31 ετών 1974, να πωλείται λιγότερο από οποιοδήποτε Yamazaki. Κι αυτός που έδωσε 8200 λίρες, δηλαδή πάνω από 9000 ευρώ για Yamazaki 25 ετών, θα πρέπει άμεσα να ξεκινήσει φαρμακευτική αγωγή. Και δεν μπορώ να καταλάβω, πως ένα Karuizawa 50 ετών, που στο κάτω κάτω της γραφής είναι και Karuizawa, να πωλείται 50 χιλιάρικα, κι ένα Yamazaki με μόλις πέντε έτη παλαίωσης παραπάνω, να πωλείται 425 χιλιάρικα. Έχει χαθεί τελείως το μέτρο.
 
Αλλάζω τώρα και θέλω τύρφη. Βάζω μια καλή μεζούρα Morven και σας χαιρετώ μέχρι την επόμενη εβδομάδα.

Μοιραστείτε το άρθρο: