Περί ποιότητας και τιμών

Σήμερα είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου για το σημερινό άρθρο. Ωστόσο, μια επίσκεψή μου χτες το βράδυ σε ένα πολύ ιδιαίτερο μπαρ, μου δίνει ιδέα για να γράψω κάτι άλλο. Δεν θα μιλήσω για το μπαρ, στο οποίο σίγουρα θα αναφερθώ στο κοντινό μέλλον. Θα μιλήσω για κάποια συζήτηση που είχα με κάποιον πίσω από τη μπάρα. Διότι η κουβέντα έβγαλε κατά τη γνώμη μου ένα θέμα το οποίο θέλει λίγο διερεύνηση. Να βάλω να πίνω λίγο(?) από το πολυαγαπημένο μου δωδεκάρι Balvenie και να αρχίσω το σολάρισμα.
Ο πιτσιρικάς λοιπόν πίσω από τη μπάρα είναι ένας από τους λίγους στην Ελλάδα με μεγάλες γνώσεις γύρω από το ρούμι. Για whisky δεν ξέρω αν γνωρίζει και μέχρι ποιού σημείου γνωρίζει, διότι ποτέ δεν έτυχε να συζητήσω μαζί του γύρω από αυτό το θέμα. Το ρούμι όμως το κατέχει πολύ καλά έως πάρα πολύ καλά, ενώ είναι προφανές οτι το αγαπάει κιόλας.
 
Το μπαρ είχε δουλειά την ώρα που πήγα εγώ και για όσο κάθισα εκεί. Που σημαίνει οτι η συζήτηση μεταξύ εμού και του πιτσιρικά γινόταν αποσπασματικά κι όταν το επέτρεπε η ροή της δουλειάς του. Και για να μην παρεξηγηθώ με τη λέξη πιτσιρικάς, να πω οτι μιλάμε για ένα παιδί 30 με 33 ετών, κάπου εκεί νομίζω. Και μακάρι να ήμουν κι εγώ τόσο. Απλώς για μένα που πλησιάζω τα 56, όσοι έχουν τέτοιες ηλικίες μου φαίνονται πιτσιρίκια.
 
Κάποια στιγμή λοιπόν μιλήσαμε για κάποια ρούμια που δοκιμάσαμε. Φυσικά γνωρίζοντας οτι έχει πιεί ένα σωρό κωδικούς, ρώτησα ποιό ήταν αυτό που ήταν το καλύτερο. Και αποσβολωμένος ακούω το όνομα Doorlys. Το συγκεκριμένο ρούμι βγαίνει μέσα στο σπουδαίο αποστακτήριο Foursquare στα νησιά Μπαρμπάντος. Ωστόσο, όταν μιλάω με κάποιον που έχει γνώση και εμπειρία στο ρούμι, δεν περιμένω να ακούσω Doorlys, αλλά σίγουρα κάτι πιο βαρύ. Διότι η ερώτηση δεν ήταν για κάποιο ρούμι που πιθανόν να είχε πολύ καλή σχέση ποιότητας τιμής. Η ερώτηση είχε να κάνει με το ποιό ήταν το καλύτερο. Και σαν συνέχεια ο φίλος με ρωτάει τι περίμενα να ακούσω. Και απαντάω πιθανόν κάποιο Skeldon, ή ίσως κάποιο πολύ ακριβό rhum agricole από Μαρτινίκα ή Γουαδελούπη. Και η κόντρα απάντηση, με μια πιθανή(?) δόση ειρωνίας, είναι αν εγώ πίνω Skeldon. Και γενικά αν εγώ θεωρώ οτι τα καλύτερα ρούμια είναι αυτά που κοστίζουν 15 και 25 χιλιάρικα.
 
Και κάπου εδώ αρχίζει το θέμα. Διότι εγώ αυτό το αντιλαμβάνομαι ως ρατσισμό. Ένα ρατσισμό που αυτομάτως θα πρέπει να απορρίπτει κάτι ακριβό. Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ, αλλά να κάνω μια παρένθεση. Διάβασα ένα πολύ στοχευμένο κείμενο του φίλου και συνεργάτη στο HOW Τάσου Πικούνη, στο οποίο κάνει μια αναφορά στους μικρούς παραγωγούς. Όπου πολύ σωστά αναφέρει οτι δεν είναι δεδομένο οτι μικρός παραγωγός σημαίνει καλός παραγωγός. Ούτε μεγάλος παραγωγός σημαίνει κακός παραγωγός. Κάνω λοιπόν εδώ έναν παραληλισμό με τη δική μου ιστορία, με μια μικρή παραλλαγή. Καλή σχέση ποιότητας τιμής, που με το Doorlys δεν είμαι και τόσο βέβαιος οτι ισχύει, δεν σημαίνει ντε και καλά καλό προιόν. Ή για να το θέσω καλύτερα, καλό προιόν μπορεί να σημαίνει, αλλά ρούμι του πενηντάρικου να είναι καλύτερο από αυτό του εικοσαχίλιαρου αποκλείεται να σημαίνει.
 
Τι θα πει λοιπόν αυτή η ιστορία? Οτι εγώ πίνω Skeldon και μάλιστα αυτά τα γνήσια παλιά του Velier? Διότι αυτό μου φαίνεται οτι κατάλαβε ο φίλος μας. Στον ύπνο μου λοιπόν μπορεί και να πιω καναδυό. Ξύπνιος όμως αποκλείεται .Διότι και να μπορούσα δεν θα έδινα 15 και 20 χιλιάρικα για να πιω ρούμι. Άσε βέβαια που προφανώς δεν μπορώ. Άρα δεν εννοούσα οτι πίνω Skeldon και με τα υπόλοιπα πλένω τα πόδια μου. Μπορεί να ήπια πριν πολλά χρόνια στη Βιέννη μια μεζούρα από αυτό το σατανά πληρώνοντας ένα πενηντάρικο, αυτό δε σημαίνει όμως οτι μπορώ να το πιω και τώρα. Ωστόσο, υπάρχουν άλλα πράγματα που μπορώ.
 
Και τι μπορώ? Μπορώ να καταλάβω αν είναι ένα γνήσιο Skeldon καλύτερο από ένα Doorlys. Χωρίς όμως να βάζουμε την παράμετρο του πόσο κοστίζει το ένα και πόσο το άλλο. Απλώς τι είναι το ένα και τι είναι το άλλο. Διότι αυτό είναι ρατσισμός. Να απορρίπτω κάτι ακριβό, λέγοντας οτι δεν μας κάνει επειδή είναι ακριβό. Και βέβαια το Skeldon δόθηκε ως παράδειγμα.Θα μπορούσα να πω ένα Arundel από το θρυλικό Callwood Distillery, ή κάποιο La Favorite του χιλιάρικου από τη Μαρτινίκα, ή ένα Neisson του τριχίλιαρου επίσης από τη Μαρτινίκα. Στο μυαλό μου ήρθε το Skeldon όμως. Από ότι κατάλαβα το σκεπτικό του φίλου ήταν το εξής. Καλό ρούμι είναι αυτό που μπορεί να πληρώσει ο κόσμος. Συμφωνώ με αυτό που πιστεύω οτι ήθελε να πει και ίσως να έκανε λάθος διατύπωση, από την ομολογουμένως μεγάλη αγάπη που έχει για το ρούμι. Οτι δηλαδή πρέπει να προσέχουν οι εταιρείες τις τιμές για να μπορεί να πίνει ο κόσμος. Αλλά οτι ένα Doorlys είναι καλύτερο από ένα Skeldon ή ένα Neisson, αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ.
 
Φυσικά και δεν πρέπει να δίνονται τόσα για ένα ποτό. Αλλά αν αφήσουμε στην άκρη αυτό το κριτήριο, ένα νόστιμο Doorlys δεν είναι Arundel ούτε είναι Skeldon. Εκτός αν πάμε στη λογική της αλεπούς, που μόλις είδε οτι λόγω ύψους δεν φτάνει τα σταφύλια, είπε πως ήταν χάλια. Εγώ πάντως αν μου χαρίσουν ένα Neisson Armada ή ένα Doorlys, θα διαλέξω το Neisson. Διότι το αντίθετο δεν θα σήμαινε οτι είμαι ταπεινός, αλλά οτι είμαι ηλίθιος.
 
Κι αν κάποιος μου χαρίσει μια Lamborgini, δεν θα πω οτι είναι χαμηλή και πολύ δύσκολη στην οδήγηση. Απλώς θα πάρω τα κλειδιά χωρίς πολλά πολλά. Μπορεί τώρα να πει κάποιος. Για βάστα ρε φίλε. Εσύ δεν απέρριψες τα γιαπωνέζικα λόγω εξωφρενικών τιμών? Για μισό λεπτό. Είπα εγώ οτι δεν είναι καλά whisky, και σε πολλές περιπτώσεις καλύτερα από πολλά σκωτσέζικα? Ποτέ δεν το είπα και τα γραπτά μένουν. Είπα οτι δεν δίνω 250 για δωδεκάρι Yamazaki αφού μπορώ να πιω δωδεκάρι Highland Park με 40. Δεν είπα οτι δεν είναι καλύτερο το γιαπωνέζικο, διότι στην παρούσα φάση είναι. Να ξέρουμε τι λέμε, τι γράφουμε και τι διαβάζουμε. Και να ξέρουμε να απαντάμε σε κάθε ερώτημα, ανάλογα με τη διατύπωση. Άλλο πράγμα η σχέση ποιότητας τιμής κι άλλο τι είναι καλύτερο και τι είναι χειρότερο.
 
Ούτε ψώνιο είμαι θεωρώντας ένα Skeldon καλύτερο από ένα Doorlys και ούτε έτσι τέθηκε το θέμα, τουλάχιστον ευθέως. Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ οτι ένα Northland, όσο κι αν είναι ουισκάρα, είναι καλύτερο από ένα Black Bowmore, μόνο και μόνο επειδή το ένα το σηκώνει η τσέπη μου και το άλλο όχι. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν αντικειμενικό. Και σίγουρα μακριά από τη δική μου λογική.
 
Κι επειδή μεγάλωσα μέσα στο λιμάνι κι είμαι παιδί του λαού, άμα λάχει τώρα βάζω κι ένα φθηνό, νοστιμότατο και τίμιο Teachers που έχω δίπλα μου. Αλλά καλύτερο από Springbank Cask 441 δεν είναι. Διότι αν θεωρούσα κάτι τέτοιο, θα ήταν ρατσισμός του φτωχού (εμένα) εναντίον του πλούσιου. Κι ο ρατσισμός δεν είναι αποδεκτός, από οπουδήποτε προς οπουδήποτε.
 
Τα λέμε την άλλη εβδομάδα

Μοιραστείτε το άρθρο: