Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κ...

Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κ@λ€@ς
Από τον Τ. Πικούνη

Χθες βίωσα μια εντυπωσιακή γαστροοινική εμπειρία σε εστιατόριο που επισκέφτηκα με πολύ καλή φίλη, από το χώρο της εστίασης. Αυτό που μας εντυπωσίασε, δυστυχώς, ήταν πόσο κακή και απογοητευτική ήταν, αλλά και πόσο δεν το περιμέναμε απο το συγκεκριμένο εστιατόριο!.

Δεν είμαι από αυτούς που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Ξέρετε ότι λέω τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Και δεν διστάζω να πω το όνομα του εστιατορίου, ακριβώς για να προστατέψω τους φίλους που με διαβάζουν από το να έχουν μια αντίστοιχη δυσάρεστη εμπειρία: μιλάω λοιπόν για το Ζώναρ’ς Ακρόπολις ή Διόνυσος Ζώναρ’ς.

Μπήκα σε δίλημμα αν ο τίτλος του άρθρου θα έπρεπε να είναι «Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κ@λ€@ς» ή «Dress Code my Ass», δεδομένου ότι ναι, στο συγκεκριμένο εστιατόριο, ανοιχτό, καλοκαιρινό, φάγαμε «πόρτα» γιατί δεν είμασταν... σωστά ντυμένοι! Βέβαια, δεν μας εξήγησαν που ήταν το πρόβλημα. Ίσως η φόρμα της φίλης μου, ίσως το σακίδιό της, εγώ φορούσα πάντως μακρύ παντελόνι, μπλούζα Lacoste(!), κλειστά παπούτσια με… κάλτσες!. Εντυπωσιακό, αφού τόσο η φίλη μου όσο και εγώ έχουμε φάει σε 3αστερα Michelin εστιατόρια σε Λονδίνο και Παρίσι το καλοκαίρι (το τονίζω αυτό!) και στο ύπαιθρο, ντυμένοι με βερμούδες και ριχτά πουκάμισα! Η πόρτα συνίστατο στο ότι δεν μας επέτρεψαν να φάμε στο άνω διάζωμα όπου και το κυρίως εστιατόριο, αλλά στο κατώτερο, εντούτοις με το μενού του εστιατορίου. ΟΚ, σκεφτήκαμε, μικρό το κακό, αφού απέναντί μας βρισκόταν η ίδια μαγευτική θέα της κατάφωτης Ακρόπολης... αλλά και το μενού θα ήταν το ίδιο

Όμως... όταν απαιτείς Dress code καλοκαιριάτικα από τους πελάτες σου, ασφαλώς τα δικά σου standards θα πρέπει να είναι υψηλά, έτσι δεν είναι; Για να δούμε λοιπόν…

Η πρώτη εντύπωση, οι κατάλογοι: πολυχρησιμοποιημένοι, τριμμένοι, βρώμικοι. Ζητήσαμε τους καταλόγους του εστιατορίου, και παραγγείλαμε από αυτούς: μια ελληνική σαλάτα, χταποδάκι στα κάρβουνα με φάβα, ένα ταρτάρ και ένα φιλέτο σολομού. Παραγγείλαμε μια φιάλη Ασύρτικο Αργυρού, για να τιμήσουμε το Χρυσό μετάλλιο που πήρε πρόσφατα στο διαγωνισμό Decanter.

Πρώτο έφθασε το κρασί. Και τα ποτήρια. Ο σερβιτόρος προθυμοποιήθηκε να σερβίρει για να δοκιμάσω, σήκωσα το ποτήρι μου... ασήκωτο: από χοντρό γυαλί, βαρύ, φτηνιάρικο. Νομίζω ότι ένα εστιατόριο που απαιτεί Dress Code μπορεί να έχει σωστά, ελαφριά ποτήρια, και όχι ποτήρια απο το Praktiker! Αλλά... ΟΚ... δε βαριέσαι, απέναντι η μαγευτική κατάφωτη Ακρόπολη... μη χαλάσουμε τη διάθεσή μας τώρα για τα ποτήρια!

Στη συνέχεια έφτασε η σαλάτα και δυο... πιατάκια, λίγο μεγαλύτερα από πιάτα καφέ για τον καθένα μας. Υποθέσαμε τα πιάτα της σαλάτας. Η σαλάτα χωρίς κουτάλι, ή λαβίδα σερβιρίσματος. Ζητήσαμε κάτι να τη σερβίρουμε, και ο σερβιτόρος μας έφερε κουτάλι και πιρούνι. Ούτε συζήτηση βέβαια να σερβίρει ο ίδιος τη σαλάτα στα πιάτα μας! Από άποψη ποιότητας, η κλασσική «χωριάτικη» της ταβέρνας, μόνο που εδώ κόστιζε τα τριπλάσια. Αλλά... ΟΚ... δε βαριέσαι, απέναντι η μαγευτική κατάφωτη Ακρόπολη...

Το επόμενο πιάτο που έφτασε ήταν το χταπόδι με φάβα. Και αυτό χωρίς κουτάλι, λαβίδα κλπ σερβιρίσματος! Και βέβαια χωρίς να αλλαχτεί το πιάτο μπροστά μας, με τα υπολείμματα της σαλάτας! Ζητήσαμε ΠΑΛΙ κουτάλι σερβιρίσματος... το χταπόδι σκληρό, ψιλοκαμμένο, μέτριο σε μέγεθος. Αλλά, είπαμε: ΟΚ... δε βαριέσαι, απέναντι η μαγευτική κατάφωτη Ακρόπολη... μη χαλάσουμε το κέφι μας.

Ήρθε και το ταρτάρ... βέβαια, εννοείται φυσικά και αυτό χωρίς κουτάλι σερβιρίσματος!

Και για τρίτη φορά, χωρίς να αλλάξουν πιάτο ή μαχαιροπήρουνα. Αρχίσαμε να το διασκεδάζουμε! Η φίλη μου είπε να ζητήσουμε να μας αλλάξουν πιάτα, αλλά την απέτρεψα: «άσε να δούμε», της είπα «αν θα μας αλλάξουν πιάτα στο κυρίως πιάτο», το σολομό! «Ε... δεν μπορεί, μου είπε. Εκεί θα μας αλλάξουν, θα φέρουν πιάτα φαγητού!!!». Διαφώνησα. Βάλαμε στοίχημα! Και βέβαια... το κέρδισα!

Ήρθε το κυρίως πιάτο, ο σερβιτόρος το ακούμπησε στη άκρη του τραπεζιού και... έφυγε! Και πάλι, χωρίς τίποτα για σερβίρισμα, και βέβαια- προς μεγάλη... χαρά μου που κέρδισα το στοίχημα- χωρίς να μας αλλάξουν πιάτα!!! Σκέφτηκα πάλι: ΟΚ... δε βαριέσαι, απέναντι η μαγευτική κατάφωτη Ακρόπολη... Γιατί να χαλάσεις το κέφι σου τώρα; Αλλά, αυτή τη φορά... διαφώνησα με τον εαυτό μου: «ΟΚ, είπα, ως εδώ!». Φώναξα το σερβιτόρο, του είπα ότι είναι η τέταρτη φορά που δεν μας φέρνει κουτάλι σερβιρίσματος, του ζήτησα να μας αλλάξει τα πιάτα. Μας τα άλλαξε... πάλι με πιάτα της... σαλάτας!!! Σερβίραμε οι ίδιοι το σολομό, που ήταν (επιτέλους!) σωστά ψημένος και νόστιμος!

Στο τέλος, είδαμε την κυρία που μας έριξε «πόρτα». Γύρω στα 28-30. Της ζήτησα να έρθει, και άρχισα να της λέω τα όσα απαράδεκτα: με διέκοψε στην πρώτη μου φράση: «Ακου να σου πω (ενικός, διαφορά ηλικίας σχεδόν 40 χρόνια!, και... πελάτης!), τα παράπονά σου στον υπεύθυνο». Και έφυγε!

Πληρώσαμε 160 ευρώ για αυτή την... ευχάριστη βραδιά και το άθλιο service! Αλλά, πάλι... ΟΚ... δε βαριέσαι, απέναντι η μαγευτική κατάφωτη Ακρόπολη... Σκέφτηκα οτι δεν τα πληρώνω σε αυτό το απαράδεκτο «μαγαζί», αλλά στον... Περικλή, που μου χάρισε για ένα δίωρο αυτό το υπέροχο θέαμα! Χαλάλι του!

Γυρίσαμε στο μαγαζί της φίλης μου, το By the Glass, όπου ήπια ένα Vinsanto Αργυρού 12 ετών -κερασμένο, ήταν το στοίχημα που κέρδισα- και πήγαν κάτω τα «φαρμάκια» της βραδιάς!


ΥΓ: Περιμένω κάποιος να μου πει ότι εφ’ όσον δεν βρισκόμασταν στο κυρίως εστιατόριο, δεν θα είχαμε και το αντίστοιχο service. Σπεύδω εκ των προτέρων να απαντήσω ότι το service ήταν χειρότερο από χασαποτεβέρνα -εκεί σέβονται τον πελάτη, ότι επιλέξαμε από το μενού του εστιατορίου και πληρώσαμε με τις καθόλου... ευκαταφρόνητες τιμές του, που ασφαλώς συμπεριλαμβάνουν service εστιατορίου και όχι... beach bar!



Στην υγειά σας!


Τάσος Πικούνης

Μοιραστείτε το άρθρο: