Την Καθαρά Δευτέρα το κατάστημά μας στο Χαλάνδρι θα είναι ανοικτό 10:00-18:00

Τα νέα της αγοράς

Από τον Κ. Κοντογιώργη


Η ώρα είναι εννιά και κάτι. Ένα καράβι σκάει μύτη από το Ταίναρο με κατεύθυνση προς την Καλαμάτα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί περνάνε όλη την ώρα από αυτό το σημείο τόσα πολλά καράβια και με τόση συχνότητα. Μάλλον είναι κάποιος θαλάσσιος δίαυλος, ή κάτι τέτοιο, δεν έχω ιδέα. Όπως και να έχει όμως, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι φαντασμαγορικό. Καράβια φωτισμένα σπάνε το σκοτάδι και τα βλέπω όλα αυτά από υψόμετρο 360 μέτρα. Συντροφιά μου κρατάει ένα τελευταίο dram από το κλασικό δεκάρι Talisker. Αύριο τελειώνει κατά πάσα πιθανότητα και το δεκαράκι Bushmills και πάμε για άλλα, έχω πολύ πράγμα μαζί, διαβάστε το άρθρο της προηγούμενης εβδομάδας. Ας πούμε τώρα λίγα πράγματα για

Τα νέα της αγοράς

Για ακόμη μια φορά σπάσανε κοντέρ στη Σκωτία και κανείς δεν ξέρει που θα σταματήσει όλο αυτό. Το γεγονός πάντως που σημάδεψε αυτό το μήνα, ήταν το εξωφρενικό ποσό που έπιασε το Laphroaig του 1967, όμως για αυτό θα μιλήσουμε αργότερα. Λέω να ξεκινήσω με τη Γκλασκώβη.

Εδώ δεν υπήρχε καμία απορία σχετικά με το ποιός θα ήταν ο νικητής. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο, ήταν το ποσό που θα έπιανε η πρώτη έκδοση του Black Bowmore. Διότι τα 20 χιλιάρικα και μάλιστα σε λίρες, άρα 22 και βάλε χιλιάδες ευρώ, είναι τεράστιο νούμερο. Ευθύς εξαρχής η μπίλια φαινόταν οτι θα καθίσει γύρω στις 15 χιλιάδες και θα έρθει εύκολα πρώτο, αλλά τα 20 χιλιάρικα είναι άλλο πράγμα. Δεν υπήρχε λοιπόν αντίπαλος και τα Macallan μείνανε μακριά. Δεύτερη και τρίτη θέση αντιστοίχως για τα Macallan 40 ετών, με 13500 και 12000 αντίστοιχα, δεν υπήρχε περίπτωση να κερδίσουν το Bowmore. Έτη φωτός μακριά τα Karuizawa, με μόνη αξιόλογη παρουσία αυτή της Gheisa 35 ετών, η οποία άλλαξε χέρια για 7 χιλιάρικα. Ακόμη πιο μακριά ένα αποστακτήριο που δε βλέπουμε σχεδόν ποτέ σε αυτούς τους διαγωνισμούς. Για 4800 λίρες πωλήθηκε το Glen Grant 67 ετών, έκδοσης 1949 σε ανεξάρτητη εμφιάλωση από τον κορυφαίο ανεξάρτητο εμφιαλωτή Gordon and Mc Phail. Αμέσως μετά η αποκαλούμενη Jane Fonda των malt whiskies, το Laphroaig 40 ετών, το οποίο έπιασε 4200 λίρες. Οι υπόλοιποι μάλλον χαμηλά, με πολύ ψηλά τα γιαπωνέζικα, στις μεσαίου επιπέδου τιμές.

Πάμε τώρα παρακάτω, για να πούμε για το Laphroaig. Δεν ήταν μόνο αυτό όμως. Επικράτησε τέτοια παράνοια, ώσπου είχαμε τρία μπουκάλια πάνω από τις 35 χιλιάδες, έξι συνολικά πάνω από τις 20 χιλιάδες και δέκα πάνω από τις 15 χιλιάδες. Ξεκινάω από το νικητή και θα επιχειρήσω να αποκρυπτογραφήσω το λόγο για τον οποίο πωλήθηκε για 61 χιλιάδες. Εδώ δεν υπήρχε ξεκάθαρο φαβορί, αφού ήταν τρεις οι πιθανοί νικητές. Το Laphroaig 15 ετών έκδοσης 1967, σε ανεξάρτητη εμφιάλωση του maestro Silvano Samaroli, είχε παραπάνω από έναν άσσους στο μανίκι. Πρώτον, ήταν το μοναδικό από τα 700 μπουκάλια αδελφάκια του, που είχε πάνω του την υπογραφή του εκλιπώντος. Δεύτερον, η λέξη cask strength, είναι λάθος γραμμένη, με το t και το h να είναι ανάποδα. Ήταν από τα φαβορί για να νικήσει, αλλά τα 61 χιλιάρικα δεν τα περίμενε κανείς. Πρόκειται για ένα από τα τρία whisky που διεκδικεί τον τίτλο του κορυφαίου όλων των εποχών. Τα άλλα δυο είναι το Bowmore 1966, που πωλήθηκε πρόσφατα για 51611 λίρες, επίσης σε εμφιάλωση του maestro και το Springbank του 1967 κι αυτό, σε μια περίεργη ετικέτα, η οποία ναι μεν είναι επιλογή και αυτή του maestro, πλην όμως αποτελεί επίσημη εμφιάλωση του αποστακτηρίου και όχι ανεξάρτητη. Αυτό με τη σειρά του έχει άλλο κουσούρι, ας πούμε, διότι στην πίσω πινακίδα δίνει στον Νοέμβρη μια επιπλέον μέρα, γράφοντας 31 Νοεμβρίου. Να δούμε τι ζημιά θα κάνει κι αυτό όταν εμφανιστεί. Και τα τρία έχουν βαθμολογηθεί με 99 πόντους σε σύνολο 100 και ανοίχτηκαν στο διάσημο Auld Alliance της Σιγκαπούρης, μιλάμε για μπαρ που δεν είναι καν μέσα στα 50 πρώτα του κόσμου, σύμφωνα με την ανεξάρτητη υποτίθεται βαθμολόγηση κάποιων ντενεκέδων, οι οποίοι ένα τέτοιο μπαρ το έχουν της πλάκας, μόνο και μόνο επειδή δεν κουνάει shaker. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερη μια βρεγμένη σανίδα, ή μια καρτέλα αυγά για την περίσταση. Δηλαδή, ο Γάλλος ιδιοκτήτης έχει μια κάβα των 10 εκατομμυρίων ευρώ και διάφοροι, υποτιθέμενοι κριτές θεωρούν το μαγαζί του όχι του γούστου τους, τη στιγμή που ένα σωρό κόσμος από όλη την Υδρόγειο μαζεύεται εκεί για να πιεί αυτά που είπαμε και άλλα καλούδια.

Επανέρχομαι στο μπουκάλι, λέγοντας οτι έχει αποκλειστική παλαίωση σε βαρέλια πρώην sherry, κάτι που είναι σπάνιο για Laphroaig και έχει αλκοολικό βαθμό 57 τοις εκατό, κάτι που μοιάζει περισσότερο με 100 proof, παρά με αυτό που γράφει η πινακίδα, δηλαδή cask strength. Όπως και να έχει πωλήθηκε για 61 χιλιάρικα, κερδίζοντας πολύ εύκολα το πανάκριβο Macallan του 1937 που υποτίθεται οτι θα το κοντράριζε και ίσως θα νικούσε. Το οποίο μάλιστα έμεινε και απούλητο, αφού δεν έπιασε την τιμή εκκίνησης που είχε ορίσει ο τυχερός ιδιοκτήτης του. Αντιθέτως, πουλημένο και μια χαρά μάλιστα έγινε το Black Bowmore, αυτό της τελευταίας έκδοσης, με 50 χρόνια παλαίωση και 35500 που απαιτήθηκαν για να πουληθεί. Στα υπόψην οτι πριν από μερικούς μήνες μιλούσαμε για ένα ποσό της τάξεως των 22000 για αυτό το μπουκάλι. Με το τριαντάρι φλερτάρισε και το έτερο Bowmore 50 ετών, αυτό του 1961, το οποίο έπιασε 29600, ενώ αμέσως μετά είχαμε Macallan του 1959, από τη σειρά Fine and Rare, για 25800. Αξιοσημείωτη η απόλυτη κυριαρχία της Σκωτίας απέναντι στα Karuizawa, αφού μόνο ένα από αυτά ήταν στην πρώτη οκτάδα, καθώς επίσης οτι στην πρώτη οκτάδα είχαμε 4 παρουσίες για το Bowmore και μάλιστα όλα από 16500 και πάνω.

Κι άλλο καράβι εμφανίστηκε, θα πιώ ακόμη ένα και θα πάω για ύπνο, αύριο θα πάμε για μπάνιο μακριά. Δεν θέλω άλλο whisky, κάνω κέφι τεκίλα. Θα πιω μια Patron Anejo χωρίς τίποτα μέσα, κατευθείαν από το ψυγείο.

Στην υγειά σας

To be continued


Ο Κυριάκος Κοντογιωργης ασχολείται από το 1992 με τα κρασιά και τα αποστάγματα, είναι ιδιοκτήτης εταιρείας που ασχολείται με την εμπορία των συγκεκριμένων προϊόντων, καθώς επίσης είναι και γνωστός συλλέκτης whisky και cognac. Εχει μόνιμη συνεργασία με όλους τους μεγάλους οίκους δημοπρασιών whisky, όπως Christies, McTears, Bonhams. Η ενασχόληση του για 22 και πλέον χρόνια σε αυτό τον χώρο, του έχει δώσει βαθιά και εμπεριστατωμένη γνώση στο whisky, τόσο σε επίπεδο τεχνικών στοιχείων, όσο και σε επίπεδο ιστορικών λεπτομερειών.

Μοιραστείτε το άρθρο: