Τα νέα της αγοράς (δυστυχώς όχι μονο)

Νομίζω το λέει κι ο τίτλος της σημερινής μας επικοινωνίας. Οτι δυστυχώς τα νέα της αγοράς, ένα από τα σταθερά κομμάτια αυτής της στήλης, δεν θα είναι τα μόνα νέα με τα οποία θα καταπιαστούμε. Και λέω δυστυχώς, διότι τα υπόλοιπα ήταν δυσάρεστα.

Να ξεκινήσω σιγά σιγά, βάζοντας για ακόμη μια φορά ένα dram από το αγαπημένο μου Cragganmore Distillers Edition.

Από την προηγούμενη φορά που επικοινωνήσαμε, μέχρι τώρα, είχαμε δυστυχώς δυο πολύ μεγάλες απώλειες. Και βέβαια το αν είναι μικρή μια απώλεια ή μεγάλη, εξαρτάται συνήθως από το ποιός την αξιολογεί και με ποιά κριτήρια. Άρα θα έλεγε κάποιος οτι αυτή η τοποθέτηση είναι προσωπική, και ως εκ τούτου υποκειμενική. Είναι και κάποιες περιπτώσεις όμως, που η απώλεια είναι βαριά αντικειμενικά. Αλλά αν επανέλθω στην προσωπική προσέγγιση, δεν θα ήταν δυνατόν να μην λυπηθώ, τόσο για το ότι έφυγε ο Μίκης, όσο και για το ότι έφυγε ο Jean Paul.

Μεταφέρομαι νοερά γύρω στα 45 και πλέον χρόνια πίσω, και βλέπω τον εαυτό μου, σαν παιδάκι ούτε δέκα χρονών, να ακούω τραγούδια του τεράτιου Μίκη Θεοδωράκη, σε ένα πορτοκαλί τρανζιστοράκι που μου είχε αγοράσει ο πατέρας μου, για να ακούω τις μεταδόσεις των παιχνιδιών ποδοσφαίρου της αγαπημένης μου ομάδας. Ωστόσο το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που άκουγα λιγότερο, και το τρανζίστορ ήταν πάντα μαζί μου να ακούω τους ερμηνευτές της εποχής να τραγουδούν. Κι ήταν δυο, ήτανε τρείς, ήτανε χίλιες δεκατρείς οι αναμνήσεις που έχω ακούγοντας τραγούδια του Μίκη. Η Ελλάδα πλέον είναι φτωχότερη χάνοντας μια από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες των τελευταίων εκατό ετών. Να είναι ελαφρύ το χώμα της Κρήτης που τον σκεπάζει.

Και τώρα προχωράω λίγα μόνο χρόνια μπροστά που πλέον πλησιάζω τα 15. Κι εκτός από τη μουσική, έχουν μπει στη ζωή μου και οι ταινίες. Και πολλές θυμάμαι με τον Jean Paul Belmondo. Ωστόσο αυτή που θυμάμαι περισσότερο είναι Ο Επαγγελματίας. Και η παρακολούθηση της ταινίας είχε ξεκινήσει με αφορμή τη μουσική. Διότι πρώτα είχα αγοράσει το soundrack και μετά είδα την ταινία. Τότε ήταν που είχα ξεκινήσει συλλογή με δίσκους κι είχα αγοράσει σε single το βασικό θέμα του Επαγγελματία. Δεν θυμάμαι πως λέγεται η όμορφη ξανθιά κοπέλα που εκτέλεσε την έμπνευση του Ennio Morricone που έντυσε μουσικά την ταινία. Θα πρέπει να πάω στο πατρικό μου να τσεκάρω το δισκάκι με το υπέροχο τραγούδι. Αυτό που μου έχει μείνει είναι η τελευταία σκηνή που βαδίζει αγέρωχος προς το ελικόπτερο και νομίζω οτι τελικά όλα θα πάνε καλά, αλλά τελικά πέφτει νεκρός από τη σφαίρα. Μεγάλη στενοχώρια και τότε και τώρα. Να είναι επίσης ελαφρύ το χώμα.

Πάμε τώρα στα δικά μας, ξεκινώντας από τη Γκλασκώβη. Πλήρης και άνετη επικράτηση των Macallan , μιας και έλειπαν τα πανάκριβα Bowmore και Karuizawa. Πρώτη θέση με 42.000 λρες η έκδοση των 50 ετών από τη σειρά Red Collection.Με 36.000 λίρες σε δεύτερη και τρίτη θέση δυο single cask από το 1950. Και μετά είχαμε τρία Karuizawa πολύ ακριβά, όχι όμως τόσο που να μπορούν να φτάσουν τέτοια νούμερα που έπιασαν τα Macallan. Είχαμε λοιπόν τρεις γκέισες που άλλαξαν χέρια για 20.000, 14.500 και 10.000 αντιστοίχως. Σε εμάς άρεσε περισσότερο το Laphroaig 40 ετών, η λεγόμενη Jane Fonda των malt.

Και μια μέρα μετά, σε άλλη δημοπρασία παίχτηκε το ίδιο έργο, παρότι εδώ υπήρχαν πανάκριβα Bowmore και Karuizawa. Υπήρχε όμως και η έκδοση 74 ετών του Macallan Red Collection που πωλήθηκε 61.500 και η έκδοση των 72 ετών του Macallan Lalique η οποία έπιασε 59.000. Έτσι οι 53.500 του Karuizawa 48 ετών 1964, δεν ήταν αρκετές για την πρώτη θέση. Σε εμάς άρεσε το sherry cask του Bowmore από το 1956, έστω κι αν είναι αδύνατη η αγορά του με οκτώ χιλιάρικα, ενώ για αυτόν που έδωσε 7200 για Yamazaki 25 ετών, μπορούμε να πούμε οτι δικαιωματικά μπορεί να καταλάβει μια θέση σε ψυχιατρείο.

Ένα Langskip για να χαλαρώσω λίγο και θα τα πούμε την άλλη εβδομάδα.

 

Μοιραστείτε το άρθρο: